Η κατάληψη του City Plaza και το κίνημα αλληλεγγύης

Πρόκειται για την πιο ανθρώπινη δομή προσφύγων, που αναδεικνύει πώς θα έπρεπε η ίδια η κυβέρνηση και οι κρατικές υπηρεσίες να έχουν αντιμετωπίσει τη φιλοξενία δεκάδων χιλιάδων προσφύγων που βρίσκονται σήμερα στη χώρα: μέσα στις πόλεις, με χρήση κατάλληλων δημόσιων χώρων (π.χ. ιατρικές δομές που δεν λειτουργούν πια) και επίταξη ιδιωτικών αχρησιμοποίητων κτιρίων (σαν το City Plaza αυτήν τη στιγμή υπάρχουν πολλές δεκάδες κλειστά ξενοδοχεία που αραχνιάζουν στο κέντρο της Αθήνας). Επίσης με επιδότηση ενοικίου για στέγαση προσφύγων σε διαμερίσματα, αντί να στοιβάζονται χιλιάδες άνθρωποι σε ακατάλληλα στρατόπεδα στη μέση του πουθενά. 
Επιπρόσθετα η κατάληψη του City Plaza, σε αντίθεση με άλλες καταλήψεις στέγης που κλείνονται στους τέσσερις τοίχους ενός κτιρίου θεωρώντας ότι η αυτοοργάνωση προσφύγων και αλληλέγγυων θα δώσει λύση σε όλα τα πολιτικά προτάγματα, είναι στοιχειωδώς ανοιχτή στην αυθόρμητη και την οργανωμένη αλληλεγγύη και αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του κινήματος διεκδίκησης, όπως απέδειξε η πρόσφατη συμμετοχή μπλοκ προσφύγων και αλληλέγγυων του City Plaza στην κυριακάτικη (8/5) συγκέντρωση στο Σύνταγμα κατά την ψήφιση των μέτρων του 4ου μνημονίου. 
Μετά το πρώτο μπαράζ επιθέσεων συκοφαντίας και τις μηνύσεις από την ιδιοκτησία του ξενοδοχείου που αναπαρήγαγαν πολλά ΜΜΕ, η κατάληψη του City Plaza έχει καταφέρει να αντιστρέψει την εικόνα, αναδεικνύοντας με θετικό τρόπο πως λύνει αντί να δημιουργεί προβλήματα για την ευρύτερη περιοχή, τους πρόσφυγες, τους ντόπιους και μετανάστες κατοίκους της. Από αυτή την άποψη, μόνο θετικά μπορεί να αποτιμήσει κανείς τη μέχρι τώρα ζωή του εγχειρήματος και σίγουρα αξίζει τον κόπο να στηριχθεί πολιτικά απέναντι σε κάθε είδους ανοίκεια επίθεση των αντιπάλων.
Παράδειγμα προς μίμηση;
Αρκετοί αλληλέγγυοι θεωρούν πως το εγχείρημα του City Plaza πρέπει να αποτελέσει κεντρικό σημείο αναφοράς του κινήματος αλληλεγγύης και διεκδίκησης, υπόδειγμα αυτoοργάνωσης, παράδειγμα προς μίμηση για κάθε πόλη και γειτονιά. Για να το πούμε χωρίς περιστροφές, στην παρούσα φάση ανάπτυξης του κινήματος ο «υποκειμενικός παράγοντας» δεν μπορεί να πάρει στην πλάτη του αυτό το καθήκον. Πρώτον γιατί δεν επαρκούν οι δυνάμεις ακόμα κι αν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις, και δεύτερον γιατί ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου της αλληλεγγύης είναι ήδη προσανατολισμένο –και σωστά– στη στήριξη των 55.000 προσφύγων σε καθένα από τα δεκάδες προσφυγικά ημιανοιχτά κέντρα που λειτουργούν με ευθύνη της κυβέρνησης σε όλη τη χώρα. Και εκεί πρέπει να παραμείνει η έμφαση: το κίνημα αλληλεγγύης θα κριθεί από το πώς θα διαμορφωθούν οι συνθήκες που αφορούν τη μεγάλη μάζα των προσφύγων και όχι ένα μικρό τμήμα τους. Και από το καθήκον αυτό δεν πρέπει να υποχωρήσουμε με όποιο πρόσχημα. 
Τοπικές συλλογικότητες που βρέθηκαν στο πλευρό των προσφύγων όπου εκείνοι εγκαταστάθηκαν από την πρώτη στιγμή, καλύπτοντας την ανυπαρξία ή τα τεράστια κενά του κράτους και χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ, διεκδικώντας ταυτόχρονα να μείνουν τα στρατόπεδα ανοιχτά για την λαϊκή αλληλεγγύη και τις τοπικές κοινωνίες, να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης των ίδιων των προσφύγων ή και να κλείσουν κάποιες παντελώς ακατάλληλες δομές με μεταστέγαση των ανθρώπων σε αξιοπρεπείς χώρους. Για την ισότιμη ένταξή τους στην κοινωνία, την πρόσβασή τους στις υπηρεσίες υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας, το δικαίωμά τους στην εργασία κ.λπ.
Και η κυβέρνηση;
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οργανώνει μιαν απολύτως απαράδεκτη πολιτική απέναντι στους πρόσφυγες, επιχειρεί ταυτόχρονα να οικειοποιηθεί πλευρές της αντιρατσιστικής ευαισθησίας. Εν πολλοίς, μια συγκεχυμένη αναφορά στην «αλληλεγγύη» είναι το τελευταίο χαρτί που έχει απομείνει στα χέρια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να κρύψει το βύθισμά της στο μνημονιακό βούρκο. Έτσι, μέχρι τώρα, ο κυβερνητικός και κρατικός μηχανισμός δεν έχει χτυπήσει το City Plaza, όμως δεν υπάρχει περιθώριο για αυταπάτες. 
Πρώτον γιατί τίποτε δεν εγγυάται τη συνέχεια αυτού του είδους της αντιμετώπισης εις το διηνεκές. Δεύτερον, η στάση της κυβέρνησης απέναντι σε μια σειρά καταλήψεις στέγης καθορίζεται από πολλούς παράγοντες που δεν εμπίπτουν στις προθέσεις των κινημάτων αλληλεγγύης, ούτε μπορούν να «χρεωθούν» στην τάδε ή τη δείνα οργανωμένη δύναμη. Αυτό που σίγουρα μπορεί και πρέπει να πράξει το κίνημα αλληλεγγύης είναι να μην επιτρέψει τον εναγκαλισμό του από την επίσημη ή ανεπίσημη κυβερνητική «θαλπωρή». Από αυτή την άποψη, ιδέες όπως π.χ. να δοθεί στην ιδιοκτήτρια του City Plaza ένα ενοίκιο με την ένταξη του κτιρίου στο στεγαστικό πρόγραμμα προσφύγων της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στις πλάτες της απλήρωτης εργασίας δεκάδων προσφύγων και ανθρώπων του κινήματος αλληλεγγύης δεν είναι αυτό που μπορεί να θέλει ή πρέπει να επιδιώκει οποιαδήποτε οργανωμένη δύναμή του. 
Αντίθετα θα χρειαστεί να δυναμώσει η διεκδικητική πλευρά του εγχειρήματος, αναδεικνύοντας την κυβερνητική ανεπάρκεια και καταγγέλλοντας την υποκρισία των επιτελείων ΕΕ-Ελλάδας που ευθύνονται για εκατοντάδες πνιγμούς και χιλιάδες φυλακίσεις και απελάσεις των θυμάτων της φτώχειας και του πολέμου.