Κυβέρνηση Τσίπρα: Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…

Δηλώνει σε όλους τους τόνους έτοιμη να υπογράψει όλα όσα ζητούν οι δανειστές, συμπεριλαμβάνοντας τις πιο σκληρές αντικοινωνικές αποφάσεις όπως η δραστική μείωση των καταβαλλόμενων συντάξεων, η μεγάλη αύξηση στη φορολόγηση των λαϊκών –ακόμα και των φτωχότερων!- νοικοκυριών, η μείωση (!) στη φορολόγηση των κερδών των επιχειρήσεων, ο καλπασμός των ιδιωτικοποιήσεων που θα σηματοδοτεί η πώληση των μονάδων της ΔΕΗ… 
Και όμως η αξιολόγηση και η τελική υπογραφή της συμφωνίας καθυστερεί, προσεγγίζοντας επικινδύνως το χρονοδιάγραμμα της… χρεοκοπίας (Ιούνης-Ιούλης). Γιατί οι «θεσμοί», τόσο το ΔΝΤ όσο και η ΕΕ, δεν έχουν κατασταλάξει πόσο τελικά θα σφίξουν τη θηλιά. Πρόκειται για την εγκατάσταση της «μηχανικής» που γνωρίζουν ότι διασφαλίζει ακόμα μεγαλύτερες, ακόμα και αδιανόητες, υποχωρήσεις από τη μεριά της κυβέρνησης.
Τα πολιτικά αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας θα είναι σαρωτικά για το σημερινό σκηνικό. Αυτήν την προοπτική δεν μπορούν πλέον να εμποδίσουν οι «επικοινωνιακές» τακτικές των μηχανισμών του Μαξίμου. Γιατί στερούνται επίγνωσης της πραγματικής κατάστασης που έχει διαμορφωθεί στη βάση της κοινωνίας. Ας δούμε δύο μόνο παραδείγματα από την επικαιρότητα.
Κοινωνία σε κρίση
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο μέσος μισθός στη μερική απασχόληση (που όλοι γνωρίζουν ότι ως προς το ωράριο εργασίας είναι… πλήρης απασχόληση) έχει διαμορφωθεί στα 392 ευρώ! Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΑΔΕΔΥ, μόλις 69 υπερπλούσιοι και εταιρίες χρωστούν στο Δημόσιο φόρους 28,7 δισ. ευρώ (δηλαδή το 31% του συνόλου των χρεών) ενώ άλλοι 7.296 «κωδικοί» προσώπων και εταιριών οφείλουν 74 δισ. ευρώ, με χρέος πάνω από 1 εκατ. ευρώ έκαστος! Αντίστροφα, περίπου 600.000 άνθρωποι είναι «οφειλέτες» με χρέος μικρότερο από… 10 ευρώ!
Αυτή είναι η εικόνα μιας κοινωνίας «που βαδίζει για τα καλά προς την καρδιά της κρίσης» (όπως έγραψε πρόσφατα ο Τ. Χυτήρης, ο έχων χρέη Νίκου Παππά, αλλά επί Α. Παπανδρέου). Σε αυτήν την εικόνα, ο Τσίπρας έρχεται να παρέμβει με τα μέτρα του μνημονίου 4. Μωραίνει Κύριος…
Την προοπτική της κατάρρευσης προαναγγέλουν ήδη οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει χάσει πάνω από το 50% της εκλογικής επιρροής του. Όμως προσοχή: αυτό το ποσοστό «συγκράτησης» δυνάμεων ισχύει μόνο για τώρα! Στο σενάριο της ανακοίνωσης και της «υιοθεσίας» των νέων μέτρων από το κυβερνητικό κόμμα, ο εφιάλτης της «πασοκοποίησης», της βύθισης σε μονοψήφιο ποσοστό, είναι η πιθανότερη των εξελίξεων. Και αυτός είναι ο παράγοντας που τροποποιεί όλες, τις μέχρι σήμερα εμφανιζόμενες ως σταθερές, πολιτικές σχέσεις.
Κατ’ αρχήν το ίδιο το Μαξίμου είναι ήδη σκιά του προηγούμενου εαυτού του. Στη θέση της μέχρις αλαζονείας αυτοπεποίθησης, έχει εγκατασταθεί η αβεβαιότητα και ο διχασμός στο βασικό ερώτημα: Should I stay or should I go?, όπως έλεγε ένα παλιότερο τραγουδάκι. Αυτή η αβεβαιότητα, που είναι ορατή ακόμα και στις πιο τυπικές εμφανίσεις του Τσίπρα, είναι ένα «σύνθημα» που μπορεί να πολλαπλασιάσει τις απειθαρχίες στα κατώτερα επίπεδα των κυβερνητικών αλλά και κομματικών μηχανισμών. 
Σε μια κοινωνία που βαδίζει «για τα καλά» προς την καρδιά της κρίσης, τα αστικά επιτελεία –πέραν του κυβερνητικού στελεχικού δυναμικού, που έχει το «κίνητρο» της παραμονής στην εξουσία- συνηθίζουν να αντιδρούν με το ανακλαστικό της «εθνικής συνεννόησης», με την προοπτική της «εθνικής ενότητας». Η άποψη αυτή εξακολουθεί να έχει οπαδούς, ακόμα και μέσα στη Δεξιά, όπως φαίνεται από τη στάση μεγάλου τμήματος των «καραμανλικών» και από την προτροπή του Μεϊμαράκη για αποφυγή της «τσάμπα μαγκιάς» ενόψει της ψήφισης των μέτρων. Όμως αυτοί οι οπαδοί μειώνονται. Ακριβέστερα, ο άξονας της διαδικασίας «εθνικής συνεννόησης» μετατοπίζεται, εάν και εφόσον η συμμετοχή σε αυτόν της «ομάδας Τσίπρα» αρχίζει να αποδεικνύεται ανώφελη. Η συνάντηση Κυρ. Μητσοτάκη – Φώφης Γεννηματά και η ενεργοποίηση ξανά του Γ. Στουρνάρα (αυτή τη φορά με αντικυβερνητικές αιχμές, μετά τον προηγούμενο «μήνα του μέλιτος» με τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ) δείχνουν ότι πλαταίνει ο κύκλος όσων εκτιμούν ότι ο Τσίπρας έχει πάρει το δρόμο της σκληρής ήττας.
Η τάση αυτή αναπόφευκτα θα εκφραστεί και με «φαινόμενα» στην ΚΟ και στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια ότι οι «53» αποδείχθηκαν πιο εύπλαστοι και από τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις, είναι αλήθεια ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει αποδειχθεί ικανός να καταπιεί και το χειρότερο, είναι αλήθεια ότι οι πιο «συγκροτημένοι» της ευρωκομουνιστικής παράδοσης από τους βουλευτές (πχ οι Βούτσης, Σκουρλέτης, Φίλης) εξακολουθούν να καλύπτουν τα ακάλυπτα. Όμως όσοι θυμούνται την εποχή της κατάρρευσης του Ανδρέα Παπανδρέου, θα θυμούνται ότι τα πρώτα «μηνύματα» για την ανάγκη αντικατάστασής του, διατυπώθηκαν με τρόπο εξαιρετικά ήπιο, σχεδόν αδιόρατα για τον απλό αναγνώστη των εφημερίδων. 
Διατυπώσεις όπως «η ενδεχόμενη αποτυχία της κυβέρνησης, αντικειμενικά δημιουργεί θέμα ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ» είναι ο προδρομικός τρόπος για να εκφραστούν οι θύελλες που οι «εναπομείναντες» στον ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν να αντιμετωπίσουν με την έναρξη της «μετά τον Τσίπρα, τι;» συζήτησης.
Δυνατότητες αντίστασης
Όλα τα παραπάνω έχουν μία και μόνο αξία: Στην επίγνωση ότι η δύναμη όσων έχουν την πρόθεση να αντισταθούν στη λαίλαπα του μνημονίου 4 είναι μεγαλύτερη απ’ όσο πιστεύουμε, ενώ οι αδυναμίες και οι αντιφάσεις των αντιπάλων μας δείχνουν ότι το μνημονιακό-νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο εξακολουθεί να βρίσκεται σε συνθήκες βαθιάς πολιτικής κρίσης. 
Μιας κρίσης που μπορεί, αιφνιδιαστικά, να επιταχύνει τον πολιτικό χρόνο, να περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα σενάρια αποδοχής μιας ακραία αντικοινωνικής συμφωνίας με τα σενάρια της χρεοκοπίας και να βάλει –μεταξύ άλλων- τη ριζοσπαστική Αριστερά στην πίεση να παρουσιάσει γρήγορα έναν πειστικό και μαζικό εναλλακτικό πόλο.