Εφαρμόζοντας το δόγμα «ψηφίζουμε τα πάντα αρκεί να παραμείνουμε στην κυβέρνηση», οι 153 βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκαναν ένα μεγάλο δώρο στην ελληνική άρχουσα τάξη και τους δανειστές, υπερψηφίζοντας το μνημονιακό τερατούργημα που ολοκληρώνει την κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και προσθέτει νέα δυσβάστακτα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ωστόσο, παρ’ όλες τις επικοινωνιακές μανούβρες και τους πανηγυρισμούς (!), το μόνο που κέρδισαν θυσιάζοντας τα δικαιώματα των πολλών είναι η παράταση του κυβερνητικού βίου μέσα στον μνημονιακό βάλτο, κι αυτό υπό προθεσμίαν και υπό προϋποθέσεις.
Εξαντλώντας τα όρια των αντοχών της και επιστρατεύοντας καταστολή που θύμιζε εποχές της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, η κυβέρνηση έκανε μόνο το πρώτο –αν και αποφασιστικό– βήμα για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος. Το προχθεσινό Eurogroup (9/5) έδωσε την αναμενόμενη «εύφημη μνεία» (άλλωστε το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό ολοκληρώθηκαν ύστερα από πληθώρα τροποποιήσεων και προσθηκών κατ’ απαίτησή τους), αλλά μέχρι το τακτικό Eurogroup της 24ης Μαΐου, οπότε θα ολοκληρωθεί επίσημα η αξιολόγηση, μένει να γίνουν ακόμη πολλά: να ψηφιστούν το δεύτερο φορολογικό «πακέτο» (που θα περιλαμβάνει τους θηριώδεις έμμεσους φόρους), η ρύθμιση για τα «κόκκινα» δάνεια και κυρίως ο αυτόματος «κόφτης» δαπανών στην περίπτωση που δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Υπ’ αυτούς τους όρους, η συζήτηση για το χρέος θα ξεκινήσει μεν, αλλά σε αντίθεση με τους κυρίαρχους μύθους το αναμενόμενο «δωράκι» (η όποια «ελάφρυνση») θα απαιτήσει ούτε λίγο ούτε πολύ τη... μονιμοποίηση των μνημονίων –η Λαγκάρντ το είπε ευθέως: διατήρηση των πλεονασμάτων και μετά το 2018...
Μνημονιακός βούρκος...
Με αυτά τα δεδομένα, οι πανηγυρισμοί των κυβερνητικών στελεχών δεν αποκαλύπτουν μόνο απύθμενο κυνισμό και ηθική κατάπτωση (πανηγυρίζουν επειδή... κατάφεραν να ψηφίσουν χωρίς τη βοήθεια της μνημονιακής αντιπολίτευσης τερατώδη μνημονιακά μέτρα!) αλλά και ασύγγνωστη άγνοια κινδύνου. Καταφέρνοντας σοβαρό πλήγμα στα δικαιώματα των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, το μόνο που «κερδίζει» η κυβέρνηση είναι η καθήλωση και της ίδιας στον μνημονιακό βούρκο, όπου κάθε νέος σταθμός –από τους πολλούς– του μνημονιακού οδικού χάρτη θα ισοδυναμεί με μια νέα λασπομαχία.
...και αστάθεια
Τα μέτρα που ψηφίστηκαν και όσα ακόμη θα ψηφιστούν για να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση δεν είναι απλώς δυσβάστακτα, αλλά ολοκληρώνουν σε καίριους τομείς το πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης. Επομένως, το πλήγμα για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία είναι πράγματι οδυνηρό. Το γεγονός ότι οι κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα δεν είχαν τέτοια δυναμική ώστε να τα ανατρέψουν, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι φέρουν την υπογραφή της κυβέρνησης της «Αριστεράς», γεννά αναπόφευκτα απογοήτευση.
Ωστόσο, ο μνημονιακός βούρκος στον οποίο αποφάσισε να κυλιστεί η κυβέρνηση είναι ταυτόχρονα κινούμενη άμμος, για την ίδια αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Τα «πάθη» του ελληνικού καπιταλισμού δεν πρόκειται να τελειώσουν, ενώ ένας εντελώς πιθανός συνδυασμός στοιχείων της διεθνούς οικονομικής κρίσης με στοιχεία της θεσμικής και πολιτικής κρίσης στην Ευρωζώνη και την ΕΕ μπορεί να τροφοδοτήσει ακόμη και δυναμικές που θα οδηγούν στο σχέδιο Σόιμπλε για «συμφωνημένο» Grexit.
Από τα προηγούμενα προκύπτουν δύο καίρια συμπεράσματα, που πρέπει να αποτελέσουν τον πολιτικό οδηγό για τη ριζοσπαστική - αντικαπιταλιστική Αριστερά:
Πρώτον, η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού θα συνεχιστεί, με ανοιχτά ακόμη και ακραία σενάρια σε περίπτωση μεγάλης υποτροπής της. Μαζί της θα συνεχιστεί, προκαλώντας διαρκώς νέα κρισιακά επεισόδια, η πολιτική αστάθεια. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η ριζοσπαστική - αντικαπιταλιστική Αριστερά και τα κινήματα αντίστασης θα έχουν πολλές ευκαιρίες για να ανασυγκροτηθούν και να δώσουν μάχες κεντρικού χαρακτήρα και εμβέλειας και όχι οπισθοφυλακών.
Δεύτερον, η προσπάθεια ανασυγκρότησης τόσο της ριζοσπαστικής - αντικαπιταλιστικής Αριστεράς όσο και του κινήματος αντίστασης θα απαιτήσει μεγαλύτερη συστηματικότητα και συνέχεια, ριζοσπαστισμό, αλλά και έμπρακτες «αποδείξεις» ότι έχουμε βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από το συγκλονιστικό γεγονός της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και της ήττας του ρεύματος αντίστασης που εκπροσωπήθηκε απ’ αυτό. Η κρίση και η αστάθεια θα γεννούν ευκαιρίες, αλλά η αξιοποίησή τους «από τα κάτω και προς τα αριστερά» προϋποθέτει μια Αριστερά που θα έχει ενσωματώσει τα διδάγματα από τον προηγούμενο κύκλο αγώνων.