Ο όρος «μέτωπο» γίνεται κυρίαρχος στο λεξιλόγιο της Αριστεράς και όχι μόνο. Η εξήγηση βρίσκεται στο βάθεμα της κρίσης και της ταξικής αντιπαράθεσης. Στην παράδοση της Αριστεράς αναπτύχθηκαν και δοκιμάστηκαν δύο λογικές «μετώπων», δύο τακτικές. Αυτή του Ενιαίου Μετώπου και εκείνη των Λαϊκών Μετώπων. Η δεύτερη καθόρισε την πολιτική των Κομμουνιστικών Κομμάτων από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 και μετά. Παντού οδήγησε σε οδυνηρές ήττες. Γι’ αυτό σήμερα πρέπει να απορριφθεί η όποια αναβίωσή της.
Μαρία Μπόλαρη
Το 1985 το εργατικό κίνημα χρειάστηκε να αντιπαρατεθεί με ένα άλλο πρόγραμμα σταθερότητας. Κυβέρνηση ήταν και τότε το ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον ηγέτη της «Αλλαγής» Ανδρέα Παπανδρέου και υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον Κώστα Σημίτη, τον μετέπειτα πρωθυπουργό-αρχιτέκτονα του «εκσυγχρονισμού» και της ΟΝΕ. Οι δικαιολογίες για την επιβολή του ήταν αντίστοιχες με τις σημερινές: οικονομική κρίση, τεράστια ελλείμματα, μικρή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, άρα ανάγκη σκληρών μέτρων που, όπως και σήμερα, έπρεπε να πληρώσουν οι εργαζόμενοι.