Η διάλυση των Οργανισμών Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας είναι μια ληστεία σε βάρος των χιλιάδων δικαιούχων, αλλά και των εκατομμυρίων εργαζομένων που από το μισθό τους χρηματοδοτούσαν τις υπηρεσίες (στεγαστικά δάνεια, φτηνές διακοπές, διασκέδαση, επιδότηση ενοικίου κ.ά.) αυτών των οργανισμών. Ο αγώνας ενάντια στη διάλυσή τους είναι αγώνας όλων μας.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στους όρους του νέου Μνημονίου, που υπέγραψε η επαχθής συγκυβέρνηση, είναι και η κατάργηση των Οργανισμών Εργατικής Εστίας (ΟΕΕ) και Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ). Οι δύο οργανισμοί είναι οι μόνοι που πρόσφεραν στους φτωχούς εργαζόμενους/ες του ιδιωτικού τομέα κάποιες παροχές σε στέγη, ψυχαγωγία και τουρισμό. Είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο του κοινωνικού κράτους (όσο έχει απομείνει) που, ενώ δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε με τους αγώνες και τα χρήματα των εργαζομένων, με υπερβάλλοντα ζήλο τα τελευταία δυόμισι χρόνια δολοφονούν τα τσιράκια των καπιταλιστών, των τραπεζών και των τοκογλύφων.
Εργατική Εστία
Η Εργατική Εστία ιδρύθηκε το 1931. Είναι ανταποδοτικός φορέας κοινωνικής πολιτικής για τις ασθενέστερες εισοδηματικά τάξεις και τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Οι πόροι της προέρχονται αποκλειστικά από εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών, χωρίς επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, και οι παροχές απευθύνονται σε εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, κοινή ωφέλεια, τράπεζες, που καταβάλλουν σχετικές εισφορές, σε συνταξιούχους που τις κατέβαλλαν όταν εργάζονταν, σε πολύτεκνους, άτομα με αναπηρία, αλλά και επιδοτούμενους άνεργους, άγαμες μητέρες και γενικά ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Χρηματοδοτεί και λειτουργεί βρεφονηπιακούς σταθμούς σε όλη την Ελλάδα. Με το κλείσιμό της πάνω από 1.500 βρέφη και παιδιά φτωχών οικογενειών και ανύπαντρων μητέρων –που φυλάσσονται, τρέφονται και εκπαιδεύονται δωρεάν στους παιδικούς σταθμούς– θα βρεθούν στο δρόμο.
Οργανώνει προγράμματα κοινωνικού τουρισμού (7ήμερες διακοπές δωρεάν), εκδρομές, παροχές για δωρεάν θέατρο, βιβλία, πολιτιστικές δραστηριότητες, που έχουν σαν αποδέκτες χιλιάδες εργαζόμενους. Επίσης στεγάζει τα Εργατικά Κέντρα και πληρώνει τους υπαλλήλους που χρειάζονται για τη λειτουργία τους. Συνεπώς, η κατάργηση του ΟΕΕ θα είναι και ένα χτύπημα για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Εργατική Κατοικία
Ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας ιδρύθηκε το 1954. Ο σκοπός του είναι να συμβάλει στην αντιμετώπιση του στεγαστικού προβλήματος για τους φτωχότερους/ες εργαζόμενους. Είναι ο κύριος φορέας κοινωνικής κατοικίας στην Ελλάδα και αποτελεί τον μεγαλύτερο κατασκευαστικό φορέα κατοικίας, αφού οι οικισμοί οργανωμένης δόμησης, που σχεδιάζει και οικοδομεί σε όλη την ελληνική επικράτεια, αντιπροσωπεύουν το 96% περίπου της συνολικής ετήσιας οικοδομικής δραστηριότητας του δημόσιου τομέα.
Στα 58 χρόνια της λειτουργίας του στέγασε πάνω από 700.000 εργατικές οικογένειες, με διάφορες μορφές στεγαστικής ενίσχυσης. Εκτός από την κατασκευή και τη διάθεση σε δικαιούχους κατοικιών, έχει προγράμματα επιδότησης ενοικίου (περίπου 120.000 δικαιούχοι), ενώ χορηγεί και στεγαστικά δάνεια (περίπου 85.000 είναι εν ενεργεία αυτή τη στιγμή) για αγορά κατοικίας, όπως και κατασκευαστικά ή επισκευαστικά δάνεια με πολύ ευνοϊκούς όρους: χαμηλά επιτόκια, μεγάλο χρόνο αποπληρωμής, χωρίς κίνδυνο να σου πάρουν το σπίτι, αν δεν πληρώσεις τη δόση.
Με το κλείσιμο του οργανισμού όλα τα δάνεια θα βρεθούν στον «αέρα» και στα νύχια των τραπεζών, ενώ οι άλλες παροχές θα εξαφανισθούν, ως «μη κερδοφόρες».
Για φέτος, στους οικισμούς που κατασκευάζει πανελλαδικά, περίπου 1.500 σπίτια είναι υπό κατασκευή (ή και έτοιμα ήδη) για να κληρωθούν στις δικαιούχες εργατικές οικογένειες, οι οποίες, αν περάσει το λουκέτο, μάταια θα περιμένουν να στεγαστουν.
Ληστεία
Το κλείσιμο των δύο οργανισμών, εκτός από επίθεση στις κοινωνικές παροχές και στο συνδικαλισμό, είναι και μια τεράστια ληστεία. Και μάλιστα σε οργανισμούς-φιλέτα που λειτουργούν με έσοδα από τους εργαζόμενους/ες, που πληρώνουν ανελλιπώς τις ασφαλιστικές εισφορές τους και δεν επιβάρυναν ούτε με ένα ευρώ τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η «εργοδοτική εισφορά», την οποία η τρόικα για λόγους μείωσης μισθολογικού κόστους θέλει να απαλείψει, προκύπτει από την παρακράτηση του μισθού των εργαζομένων που αποδίδεται από τους ίδιους προς τους φορείς. Αυτή η «εργοδοτική εισφορά» σήμερα προς στον ΟΕΚ είναι 0,75% και προς τον ΟΕΕ 0,35%. Των εργαζομένων η εισφορά στον ΟΕΚ είναι 1% και προς την Εργατική Εστία 0,35% του μισθού τους.
Οι εισφορές αυτές εισπράτονται από το ΙΚΑ και αποδίδονται στους δύο οργανισμούς. Σήμερα, το ΙΚΑ χρωστάει ήδη εισπραγμένες εισφορές ύψους 4 δισεκατομμυρίων ευρώ περίπου, οι οποίες, με την κατάργηση των οργανισμών, χάνονται για τους εργαζόμενους, που τις έχουν δώσει από τους πενιχρούς μισθούς τους, και οδεύουν προς… άγνωστες-γνωστές κατευθύνσεις.
Ακόμα σε κίνδυνο τίθενται τα αποθεματικά (δηλαδή παλι οι εισφορές των εργαζομένων) των δύο Οργανισμών, που ξεπερνούν τα 650 εκατομμύρια ευρώ και είναι τοποθετημένα στην Τράπεζα της Ελλάδας. Όπως επίσης και η ακίνητη περιουσία των Οργανισμών. Αρκεί να αναφερθεί ότι η εμπορική αξία της ακίνητης περιουσίας του ΟΕΕ (176 κτίρια) ανέρχεται σε πάνω από 500 εκατ. ευρώ. Επίσης, ο ΟΕΚ κατέχει 1.259 καταστήματα και 258 αίθουσες συγκέντρωσης στους οικισμούς του, 221 ιδιόκτητες οικοπεδικές εκτάσεις σε 45 νομούς της χώρας. Συνολικά, μιλάμε για ακίνητη περιουσία ύψους 12 δισ. ευρώ, την οποία θα πλιατσικολογήσουν κυβέρνηση-τρόικα και «φίλοι» καπιταλιστές.
Αντίσταση
Με άμεσες κινητοποιήσεις και πορείες απάντησαν οργισμένοι οι 1.400 εργαζόμενοι/ες στους δύο υπό διάλυση οργανισμούς, οι οποίοι βλέπουν την απόλυση να έρχεται. Στην Αθήνα, προχώρησαν και στην κατάληψη του κτιρίου του ΟΕΚ (στην Πατησίων), ενώ οι εργαζόμενοι στην Εργατική Εστία πραγματοποίησαν απεργία διαρκείας. Με νεες συνελεύσεις θα αποφασίσουν για τη συνέχεια του αγώνα τους. Κινητοποιήσεις έγιναν ήδη και στην επαρχία (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Βόλο, Τρίκαλα).
Ο αγώνας των εργαζομένων στους δύο οργανισμούς μας αφορά όλες και όλους. Δεν είναι μόνο τα 1.400 άτομα που προστίθενται στην ανεργία. Είναι το τι θα σημάνει αυτό το κλείσιμο σε κάθε εργαζόμενη και εργαζόμενο, στους συνταξιούχους, στους άνεργους, στους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, στα παιδιά, στις εργαζόμενες ή μόνες μητέρες.
Είναι το τι θα σημάνει και για το συνδικαλιστικό κίνημα σε όλη την Ελλάδα, αφού τα Εργατικά Κέντρα και οι ομοσπονδίες δεν θα έχουν ούτε στέγη, ούτε τη δυνατότητα να πληρώνουν τους υπαλλήλους που εργάζονται σ’ αυτά.
Σε μια περίοδο κρίσης, φτώχειας και ανεργίας σαν τη σημερινή, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι οργανισμοί θα έπρεπε επιγόντως να φτιαχτούν. Όχι να κλείσουν οι ήδη λειτουργούντες και μάλιστα χωρίς ούτε ένα ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Να απαιτήσουμε από τα σωματεία μας, όπου κι αν εργαζόμαστε, την έμπρακτη συμπαράσταση. Να αναδείξουμε το θέμα στις γειτονιές, στις τοπικές συνελεύσεις, σε κάθε πρωτοβουλία γυναικών, εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων. Το να σταματήσουμε το κλείσιμο και τη ληστεία είναι στοιχειώδες καθήκον όλων μας.