Οι εμπρησμοί δεκάδων κτιρίων, τραπεζών και καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας στις 12 Φλεβάρη ήταν μια επίδειξη δύναμης του (λεγόμενου) μπλακ μπλοκ.
Οι δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα και της Αλ. Παπαρήγα, που απέδωσαν τους εμπρησμούς σε «παρακρατικούς μηχανισμούς», είναι άστοχες. Υπάρχουν πράγματι στοιχεία για ασφαλίτες που στις διαδηλώσεις παριστάνουν τους «κουκουλοφόρους» (κυρίως για να κάνουν συλλήψεις), αλλά είναι τουλάχιστον υπερβολή ότι ένα «οργανωμένο σχέδιο» της αστυνομίας κατέληξε στον εμπρησμό 50 μεγάλων κτιρίων ή καταστημάτων. Η αστυνομία –πράγματι– προσπαθεί να αξιοποιήσει τη δράση των «μπάχαλων», όπως και το συγκεκριμένο τμήμα του αναρχισμού δεν διστάζει να εκτιμά ότι μπορεί να αξιοποιεί για δικό του λογαριασμό τη δράση των προβοκατόρων της ασφάλειας.
Εξίσου άστοχες είναι και οι κοινωνιολογικές αναλύσεις που θεωρούν τα «μπάχαλα» ως αυθόρμητη εκδήλωση, ως συνήθεια μιας κάποιας «μητροπολιτικής νεολαίας».
Μηδενιστές
Οι επιθέσεις στις 12 Φλεβάρη στηρίζονταν σε συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, προϋπέθετε συντονισμό ομάδων, συστήματα ανεφοδιασμού, κάλυψης, διαφυγής κ.λπ. Αποτελούν το τελικό «προϊόν» στη δράση ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου.
Μετά το Δεκέμβρη του 2008 ενισχύθηκε στο εσωτερικό του αναρχισμού το τμήμα που θεωρεί «απελευθερωτική» την καταστροφική δράση, που κινείται στην παράδοση του μηδενισμού και του Νετσάγεφ. Αυτή η δράση –που προϋποθέτει πολιτική ένταξη, αποφασιστικότητα, σχέδιο και οργάνωσή του– εκδηλώθηκε, για άλλη μια φορά, με τους εμπρησμούς στις 12 Φλεβάρη.
Αυτή η ερμηνεία δεν έχει στόχο να εξωραΐσει τη δράση του μπλακ μπλοκ, να «συμφιλιωθεί» μαζί του. Γιατί αποτελεί μια σοβαρή απειλή για την πραγματική αυτενέργεια και κλιμάκωση της πάλης του κόσμου, την οποία γενικά επιδιώκουν και οι αναρχικοί των άλλων απόψεων.
Η πυρπόληση της Marfin, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο τριών εργαζομένων σε αυτή, «πάγωσε» τότε τους διαδηλωτές στις 5 Μάη του 2010 και επέτρεψε –έστω και προσωρινά– τη σταθεροποίηση των καθεστωτικών δυνάμεων. Ο θάνατος του μέλους του ΠΑΜΕ, μετά τη δολοφονική επίθεση στο μπλοκ του ΚΚΕ στο Σύνταγμα, ανέδειξε τον κίνδυνο μετατροπής των μεγάλων λαϊκών διαδηλώσεων σε πεδίο ενδοαριστερού πολέμου. Τέλος, στις 12 Φλεβάρη η πιθανότητα για μια ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή αφέθηκε να κριθεί στα χέρια της πυροσβεστικής: σε πυρπολημένους κινηματογράφους ή μεγάλα κτίρια θα μπορούσαν να εγκλωβιστούν και να καούν δεκάδες άνθρωποι, με αποτέλεσμα την πολιτική «παράλυση» των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών και απεργών. Οι ανεγκέφαλοι «καταστροφείς» έκαναν τη δουλειά τους, αφήνοντας στο κράτος τη δυνατότητα να επιλέξει αν θα άφηνε να εξελιχθεί μια μεγάλη τραγωδία με μεγάλα πολιτικά διακυβεύματα.
Αδυναμίες
Αυτή η αδυναμία ενυπάρχει στον πυρήνα των ιδεών και της τακτικής των «μαύρων». Η καταστροφή από μόνη της δεν απελευθερώνει τίποτα και κανέναν και γι’ αυτό δεν γίνεται κατανοητή και αποδεκτή από τον κόσμο. Η αυθαίρετη κλιμάκωση της βίας δεν είναι δυνατόν να «συμπαρασύρει», να προκαλέσει τη συμμετοχή ακόμα και των πιο αποφασισμένων διαδηλωτών. Οι καταστροφές εξελίσσονται σε μια «μονομαχία» των μπάχαλων με τις δυνάμεις καταστολής. Και η έκβαση της μάχης αυτής είναι προαποφασισμένη, μέσα από την πλήρη στρατιωτική υπεροχή των κρατικών μηχανισμών. Η αντοχή των «μπάχαλων» στηρίζεται αποκλειστικά στη δυνατότητα να λειτουργούν ως παράσιτο στο ευρύτερο και απείρως δυνατότερο σώμα των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών: μόλις αυτό το σώμα αποσύρεται, η στρατιωτική υπεροπλία των δυνάμεων καταστολής γίνεται αυτονόητη.
Ο καπιταλισμός δεν είναι άθροισμα υλικών πραγμάτων. Δεν μπορείς να τον κάψεις, να τον ανατινάξεις, να τον κατεδαφίσεις. Αυτή την αλήθεια δεν κατανόησε ποτέ το συγκεκριμένο ρεύμα του αναρχισμού και γι’ αυτό δεν έπαιξε ποτέ σημαντικό ρόλο σε καμία μεγάλη εξέγερση ή επανάσταση διεθνώς (συμπεριλαμβανομένης της ισπανικής επανάστασης, όπου το γενικότερο αναρχικό ρεύμα είχε μεγάλη συμμετοχή…).
Απομόνωση
Οι γκρούπες των «αποφασισμένων» καταστροφέων ξεχωρίζουν μόνο στα μεσοδιαστήματα του κινήματος. Και σε αυτές τις περιόδους ο ρόλος τους είναι εξαιρετικά επικίνδυνος, γιατί λειτουργούν ως εμπόδιο στο να αποφασίσει ο ίδιος ο κόσμος να κλιμακώσει την πάλη του. Μετά τη δολοφονική επίθεση στη Marfin, ο αναρχικός χώρος είχε παράξει μια αφίσα με τα συνθήματα: «Καμία ανοχή, καμιά συνενοχή, καμία συγνώμη». Αυτή είναι μια γενικά σωστή αντιμετώπιση του χώρου των καταστροφέων. Η πλήρης απομόνωση και η ασφυκτική πολιτική πίεση, με στόχο τον πλήρη διαχωρισμό από το «σώμα» του κινήματος αντίστασης.
