Στο προηγούμενο φύλλο της ΕΑ, αναφερόμενοι στο πρώτο μούδιασμα του κόσμου, αμέσως μετά την ανακοίνωση των βάρβαρων μέτρων του νέου μνημονίου, σημειώναμε: «οι πρώτες αντιδράσεις είχαν περιορισμένη μαζικότητα. Οι κοινωνιολογούντες στα μίντια και την Αριστερά ας μη βιαστούν να βγάλουν συμπεράσματα».
Την ημέρα ψήφισης της νέας δανειακής σύμβασης (που στέλνει κυριολεκτικά στο απόσπασμα τους εργαζόμενους και τη νεολαία) την Κυριακή 12 Φλεβάρη, το μέγεθος, η διάθεση και η αποφασιστικότητα των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα, επιβεβαίωσε την παραπάνω πρόβλεψη και έκανε θρύψαλα όλες τις μίζερες προσεγγίσεις ότι «τίποτα δεν γίνεται», «ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται» κλπ.
Οι ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα, η όξυνση των αδιεξόδων στη διαχείριση της κρίσης από τους «από πάνω» και η κλιμάκωση της λαϊκής παρέμβασης, μόνο «περίπατο» δεν προμηνύει στην εφαρμογή του εκτρώματος που ψήφισαν και απειλεί να οδηγήσει στην ολοκληρωτική εξαθλίωση την πλειοψηφία της κοινωνίας. Την ώρα των 199 «ναι» της βουλής, εκατομμύρια «όχι» δονούσαν τους δρόμους και τις πλατείες όλης της χώρας.
Ποτάμι οργής
Στην Αθήνα, εκατοντάδες χιλιάδες ήταν αυτοί που συμμετείχαν στο τριήμερο των απεργιακών κινητοποιήσεων κατά του νέου μνημονίου, με αποκορύφωμα την τεράστια συγκέντρωση της περασμένης Κυριακής. Πολύ πριν την ώρα του καλέσματος (5μμ) το Σύνταγμα και οι γύρω δρόμοι είχαν γεμίσει ασφυκτικά. Ένα ορμητικό ποτάμι ανθρώπων κατέκλυσε την Αμαλίας, τη Φιλελλήνων, την Ερμού, την Καραγιώργη Σερβίας, τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου, τμήμα της Πειραιώς και της Γ’ Σεπτεμβρίου. Από την Ομόνοια μέχρι την αρχή της Λ. Συγγρού, ένα καθολικό αίτημα εκφράστηκε δυναμικά: «να φύγουν τώρα η συγκυβέρνηση και η τρόικα, μαζί με τα μνημόνια και τα αντεργατικά τους μέτρα».
Η μεγαλειώδης κινητοποίηση-κορύφωση μια σειράς παρατεταμένων απεργιακών αγώνων, κινημάτων ανυπακοής, μικρών και μεγάλων μαχών σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές-φανερώνει πλέον πεντακάθαρα την τεράστια αναντιστοιχία ανάμεσα στην ασκούμενη πολιτική και την λαϊκή βούληση. Η κοινωνική οργή είναι διάχυτη και εκδηλώνεται μαζικά σε κάθε μεγάλο ραντεβού του κινήματος (28-29/6, 19-20/10, 12/2). Η παράκαμψη ακόμα και των στοιχειωδών κοινοβουλευτικών προσχημάτων (σύνταγμα, κανονισμός βουλής, εκλογές), η ένταση του αυταρχισμού, η απόκρυψη από τα καθεστωτικά ΜΜΕ των τεράστιων διαδηλώσεων, επιβεβαιώνουν ότι η συντονισμένη επίθεση ντόπιων και ξένων καπιταλιστών και των κομμάτων τους, συναντάει σοβαρά εμπόδια.
Καταστολή
Η επιλογή της συμμορίας Παπαδήμου για διάλυση της συγκέντρωσης φάνηκε από πολύ νωρίς. Σε καμιά περίπτωση δεν ήθελαν την εικόνα ενός γεμάτου Συντάγματος. Από τις 5.30μμ ξεκίνησαν αναίτιες επιθέσεις των ΜΑΤ στους διαδηλωτές, τόνοι δακρυγόνων και ασφυξιογόνων μετέτρεψαν το κέντρο της πόλης σε θάλαμο αερίων, με βομβίδες κρότου-λάμψης και επελάσεις μηχανοκίνητων τμημάτων προσπαθούσαν να σπείρουν πανικό στο πλήθος. Έστησαν μπλόκα στο Μοναστηράκι, την Ερμού, τους δρόμους γύρω από το Κολωνάκι, τη Σταδίου και δεν επέτρεπαν σε πολλές χιλιάδες κόσμου να πλησιάσει το Σύνταγμα. Όμως, παρά την άγρια καταστολή, παρά το πολυήμερο μπαράζ τρομοκρατικών εκβιασμών προς την κοινωνία από το αστούς πολιτικούς και τη χυδαία προπαγάνδα των τηλεοπτικών καναλιών (μνημόνιο ή το τέλος του κόσμου, ψηφίζουμε τα μέτρα ή δεν θα έχουμε τρόφιμα και φάρμακα), όσοι βρέθηκαν στους δρόμους την 12/2 δεν πτοήθηκαν ούτε στιγμή.
Αντοχή
Οι διαδηλωτές παρά τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής άντεξαν για σχεδόν πέντε ώρες τον χημικό πόλεμο. Επέστρεφαν ξανά και ξανά μπροστά από τη Βουλή. Η αποφασιστικότητα του κόσμου ήταν εντυπωσιακή. Άνθρωποι κάθε ηλικίας απέκρουσαν τις επιθέσεις της αστυνομίας, φτάνοντας ακόμα και σε συγκρούσεις σώμα με σώμα, για να υπερασπίσουν το δικαίωμα της ελεύθερης διαδήλωσης. Κανένα χημικό, καμιά υστερική τσιρίδα του κάθε Καψή, δεν έκαμψε τη διάθεσή τους να παλέψουν κατά των μέτρων που τσακίζουν μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές και δημοκρατικά δικαιώματα. Ακόμα και μετά την εκκένωση του Συντάγματος, τις συλλήψεις και τους πάνω από 90 τραυματίες, χιλιάδες συγκεντρωμένοι βρίσκονταν μέχρι αργά τη νύχτα σε πολλά σημεία του κέντρου.
Ιδιαίτερα τα οργανωμένα μπλοκ των αριστερών οργανώσεων (ΔΕΑ, Ν. ΣΥΝ, ΚΟΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΕΤΩΠΟ Α-Α κ.α.) επέμεναν να παραμένουν στην Αμαλίας, παρά τις συνεχείς επιθέσεις των ΜΑΤ. Έτσι, συγκράτησαν μεγάλη μάζα αγωνιστών κάτω από τα πανό τους, ενισχύοντας ουσιαστικά τη δεδομένη θέληση χιλιάδων διαδηλωτών να παραμείνουν στο Σύνταγμα. Η πολύ μεγάλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, δεν κατάφερε να ανέβει ποτέ τη Σταδίου (εκτός από κάποια μπλοκ στις στήλες του Ολ. Διός) και επέστρεψε στην Ομόνοια. Παρόλο ότι ήταν σημαντική η παραμονή τους εκεί, η τακτική της ξεχωριστής συγκέντρωσης των δυνάμεων του ΚΚΕ, αφαίρεσε πολύτιμες δυνάμεις από το κίνημα, τόσο στο επίπεδο της ενιαίας έκφρασης των κομματιών που αντιστέκονται, όσο και στην ακύρωση της καταστολής.
Καταστροφές
Βέβαια, η κυβέρνηση, οι απολογητές των μνημονίων (όπως ο ανεκδιήγητος Καμίνης που επιτέθηκε ξανά στους διαδηλωτές και την Αριστερά) και τα ΜΜΕ, έκαναν «γαργάρα» τα άγρια μέτρα λιτότητας και τον όγκο της συγκέντρωσης. Επικεντρώθηκαν στην «κοινοβουλευτική αιμορραγία» των μέχρι πρόσφατα κυβερνητικών εταίρων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛάΟΣ και- κυρίως- στις καταστροφές που προκλήθηκαν.
Προτεραιότητα των κατασταλτικών μηχανισμών ήταν η περιφρούρηση της βουλής και η διάλυση της συγκέντρωσης. Σίγουρα οι εικόνες καταστροφής στο υπόλοιπο κέντρο της Αθήνας έγιναν γρήγορα αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από την κυβέρνηση, που με τη στήριξη των «παπαγάλων» της στα ΜΜΕ επιχειρεί να δημιουργήσει κλίμα φόβου και να διεγείρει συντηρητικά αντανακλαστικά. Το να μένουμε όμως στην «προβοκατορολογία», όπως δυστυχώς οι δηλώσεις των Τσίπρα-Παπαρήγα, δεν ερμηνεύει ότι συνέβη. Οι πυρπολήσεις δεκάδων κτηρίων, οι εκατοντάδες μολότοφ και τα οδοφράγματα αποτέλεσαν συνειδητή επιλογή και πολιτικό σχέδιο του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η φετιχοποίηση της τυφλής βίας, η αδιαφορία για τους εκατοντάδες χιλιάδες συγκεντρωμένους μέσα από λογικές υποκατάστασης και πρωτοπορίας, ανοίγουν ξανά την κουβέντα για το αν αυτές οι πρακτικές καταλήγουν τελικά ενάντια στο ίδιο το κίνημα. Δυστυχώς, οι προθέσεις των δυνάμεων της αντίδρασης για απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο, που από την επόμενη μέρα κιόλας εκδηλώθηκαν, είναι χαρακτηριστικές.
Περιφέρεια
Παράλληλα, στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Βόλο, το Ηράκλειο, τα Χανιά, την Κέρκυρα κ.α. πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις πολλών χιλιάδων. Μάλιστα, στην επαρχία βρέθηκαν υπό κατάληψη πάνω από 10 δημόσια κτήρια (δημαρχεία, περιφέρειες) ή θέατρα που μετατράπηκαν σε κέντρα αγώνα, γραφεία βουλευτών και τράπεζες δέχτηκαν επιθέσεις, ενώ και εκεί δεν έλειψαν οι απρόκλητες αστυνομικές επιθέσεις.
Την ίδια στιγμή, η αντίσταση του ελληνικού λαού, έχει προκαλέσει ένα κίνημα διεθνιστικής αλληλεγγύης από το εξωτερικό. Στο Παρίσι, το Λονδίνο, τη Μαδρίτη έγιναν ήδη εκδηλώσεις συμπαράστασης, ενώ το Σάββατο 18/2 οργανώνονται ανάλογες εκδηλώσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Συγχρόνως, οι γενικές απεργίες στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία είναι πολύτιμο όπλο και στον δικό μας αγώνα ενάντια στην ελληνική άρχουσα τάξη και την κυβέρνησή της, ενάντια στις ευρωηγεσίες και τους τοκογλύφους.
Προχωρήματα και Συνέχεια
Η όλο και μεγαλύτερη μαζικοποίηση των αντιστάσεων απέναντι στην επίθεση κυβέρνησης-τρόικας-καπιταλιστών, η σταδιακή πολιτικοποίηση των αιτημάτων του κόσμου, η υιοθέτηση της μαχητικής διεκδίκησης απέναντι στις αυταπάτες των ατομικών λύσεων και των «διαλόγων» με τους εργοδότες, είναι ποιοτικά χαρακτηριστικά που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία δύο χρόνια και φαίνονται να παγιώνονται. Παρά τα φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, ένα κρίσιμο αγωνιστικό δυναμικό είναι αποφασισμένο να πάει τη σύγκρουση με το σύστημα και τους πολιτικούς του εκπροσώπους μέχρι τέλους. Σε αυτό τον κόσμο πρέπει να στραφεί η Αριστερά. Να στηρίξει τις μάχες του, να δώσει πολιτικό προσανατολισμό και προοπτική στην οργή του.
Η ειλικρινής στήριξη κάθε εστίας αντιπαράθεσης που εμφανίζεται απέναντι στην πολιτική των μνημονίων θα είναι ο κρίσιμος παράγοντας που θα καθορίσει τις εξελίξεις και θα επισπεύσει την ανατροπή της παραπαίουσας κυβέρνησης. Οι αγώνες των εργαζομένων στον ΟΕΚ και τον ΟΕΕ, στα σχολεία και τα νοσοκομεία, η απόκρουση των απολύσεων στο δημόσιο, η μάχη για να μην εφαρμοστεί ο νόμος της Διαμαντοπούλου στα πανεπιστήμια, η νίκη των απεργιών στη Χαλυβουργία, τα ΜΜΕ κλπ., οι δράσεις ενάντια στα χαράτσια και την ανεργία, η ενεργοποίηση της βάσης των σωματείων ώστε να πιεστούν οι προδοτικές ηγεσίες της ΓΣΣΕ και της ΑΔΕΔΥ και να κηρύξουν γενική πολιτική απεργίας διαρκείας, είναι τα άμεσα μέτωπα που εκδηλώνεται αυτή η αντιπαράθεση.
Τα νέα μέτρα δεν είναι προσωρινά. Ο πόλεμος ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας θα είναι διαρκής. Χρειαζόμαστε αντοχή και συνέχεια. Η πλατιά συμμετοχή, ο συντονισμός, η κλιμάκωση των αντιστάσεων και η οικοδόμηση εναλλακτικής πολιτικής λύσης από την Αριστερά είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε.
