Πολλές απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις πραγματοποιήθηκαν στη φετινή Πρωτομαγιά μέσα στο τρομακτικό φόντο που δημιουργούν η ανεργία, οι απολύσεις στο δημόσιο, η νέα μείωση του κατώτατου μισθού, η ασυδοσία των εργοδοτών, η κατάρρευση της δημόσιας υγείας και παιδείας.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Θα περίμενε κανείς φυσιολογικά ο κόσμος να πλυμμηρίσει τους δρόμους. Να υπάρξει ένα ποτάμι διαδηλωτών που να δείξει ότι τα μέτρα της συγκυβέρνησης και των μνημονίων θα μείνουν στα χαρτιά. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Οι διαδηλώσεις ήταν υποτονικές. Οι μικρότερες συνολικά σε συμμετοχή στα τρία χρόνια των μνημονίων.
Αυτό δε σημαίνει ότι η μάχη ενάντια στα μνημόνια έχει λήξει και το εργατικό κίνημα έχει ηττηθεί. Υπάρχουν ξεκάθαροι λόγοι που και η Πρωτομαγιά έγινε άλλη μια χαμένη ευκαιρία, ώστε το κίνημα να αρχίσει μια αντεπίθεση διαρκείας. Τα συμπεράσματα από τις κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος αλλά και από αυτές της Πρωτομαγιάς είναι αυτά που μπορούν να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα μπροστά.
Αυτό που έλειψε ήταν η προσπάθεια να υπάρξει συγκέντρωση δυνάμεων. Το τελευταίο διάστημα έχουμε δει σημαντικές πρωτοβουλίες από τα συνδικάτα, την Αριστερά, το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα (π.χ. 7 Απρίλη, 21η Απρίλη, ιθαγένεια, χαράτσια, ανεργία κλπ). Καμιά όμως δεν είχε τη μέγιστη συσπείρωση του κόσμου.
Ενωτικές πρωτοβουλίες
Η Αριστερά και το κίνημα πρέπει να αντιμετωπίσουν από κοινού την ενωμένη επίθεση καπιταλιστών, συγκυβέρνησης και τρόικας. Για το επόμενο διάστημα υπάρχουν ζητήματα που μπορούν να πυροδοτήσουν ξανά το φυτίλι για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων, όπως είναι η ιδιωτικοποίηση του νερού, οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, τα κλεισίματα των νοσοκομείων, η διάλυση των ταμείων.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η επίθεση, χρειάζεται πολιτική βούληση για ενωτικές πρωτοβουλίες. Πρέπει η Αριστερά να οργανώσει την πάλη σε χώρους και γειτονιές έγκαιρα και από κοινού με τον κόσμο που πλήττεται τόσο άγρια από τα μέτρα της συγκυβέρνησης. Με τρόπους που θα οδηγούν σε μια πραγματικά μεγάλη και αποτελεσματική δράση.
Με επιτροπές αγώνα, με τοπικές κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις που μπορούν να πιέσουν πραγματικά τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων να προχωρήσουν στην κήρυξη απεργιών, απελευθερώνοντας τη μεγάλη κινητήρια δύναμη για την ανατροπή: τη δύναμη του κόσμου της εργασίας, που μόνο αυτός μπορεί να σταματήσει τις μηχανές του καπιταλισμού από κοινού με τη νεολαία, τους συνταξιούχους, τους άνεργους.