Απεργία καθηγητών: Συμπεράσματα και προοπτική

Η αναστολή της απεργίας της ΟΛΜΕ πάτησε στην εκτίμηση ότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να γίνει άρση της πολιτικής επιστράτευσης των καθηγητών. Η απόφαση αυτή, που αποτυπώθηκε με στρεβλό τρόπο στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, πυροδότησε έντονη αντιπαράθεση και συζήτηση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις, τις οποίες οφείλουμε να συζητήσουμε, αλλά θεωρούμε ότι αυτό που κυρίως επείγει είναι τα πολιτικά συμπεράσματα από αυτή τη μάχη, που προσδιορίζουν τα άμεσα και κρίσιμα καθήκοντα της επόμενης περιόδου.

Η μαζική παρουσία χιλιάδων καθηγητών στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και η συντριπτική ψήφος υπέρ του αγώνα διαρκείας στις εξετάσεις είναι σημαντικό στοιχείο και οφείλεται:

α) Στα μέτρα που πέρασε η κυβέρνηση λίγο πριν τις εξετάσεις για τις απολύσεις, τις συγχωνεύσεις σχολείων, τις αναγκαστικές μεταθέσεις και το ωράριο των καθηγητών.

β) Στην πρόταση για απεργία διάρκειας μέσα στις πανελλαδικές, που έβαζε το περίγραμμα της σύγκρουσης με την κυβέρνηση.

γ) Στην επιστράτευση που καταργεί το δικαίωμα στην απεργία και στο συνδικαλισμό.

Το μήνυμα που έστειλαν οι εκπαιδευτικοί είναι ότι καταδικάζουν μαζικά την κυβερνητική πολιτική και την επιστράτευση. Αυτή είναι η δύναμη που το πολιτικό επιτελείο ακόμα τρέμει.

Οι ελπίδες και οι προσδοκίες που δημιούργησαν οι συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων για μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση δεν επιβεβαιώθηκαν στη συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ. Απέναντι στην εκτίμηση ότι το ξεπούλημα της απεργίας έγινε σε αυτή τη συνέλευση, η πραγματικότητα είναι ότι έγινε πολύ νωρίτερα, από την αρχή σχεδόν της μάχης και αφορά τη στάση της Αριστεράς και των συνδικάτων.

Η στάση των συνδικάτων απέναντι στην απεργία μόνο ως προδοτική μπορεί να χαρακτηριστεί. Η επιστράτευση έδωσε στην κινητοποίηση των εκπαιδευτικών άλλο χαρακτήρα. Έγινε ζήτημα καταπάτησης δημοκρατικών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών ελευθεριών και υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος.

Τα συνδικάτα (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ-ομοσπονδίες) όφειλαν ουσιαστικά να αγωνιστούν μαζί με τους καθηγητές ενάντια στην επιστράτευση, υπερασπιζόμενα τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ιδιαίτερα τους επόμενους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στις επιστρατεύσεις. Δεν το έκαναν αφήνοντας μόνους τους εκπαιδευτικούς, με τον ίδιο τρόπο που άφησαν μόνους τους χαλυβουργούς και τους απεργούς του μετρό.
Η συζήτηση για το τι είδους συνδικάτα θέλουμε μπαίνει με τον πιο τραγικό τρόπο ξανά στην ημερήσια διάταξη (βλ. σελ. 4). Γιατί τα παραπάνω (σκλήρυνση της καταστολής, αυταρχισμός, απουσία εργατικής αλληλεγγύης από τις ομοσπονδίες) είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα διαμορφώνονται οι εργατικοί αγώνες από δω και στο εξής.

Η στάση της Αριστεράς ήταν καθοριστική για την έκβαση της μάχης. Το  ΚΚΕ από την πρώτη μέρα είχε την εκτίμηση ότι τα όπλα της κυβέρνησης είναι πιο ισχυρά («έχει τον απεργοσπαστικό μηχανισμό να κάνει την απεργία», το κόστος της απεργίας μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις κλπ), την εκτίμηση δηλαδή ότι η μάχη είναι χαμένη πριν δοθεί.

Σε αυτό λογοδοτεί η αρχική πρότασή του στο ΔΣ της ΟΛΜΕ για απεργία πριν τις πανελλαδικές, η πρόταση για απεργία της ΑΔΕΔΥ την Τρίτη 14/5 αντί την Παρασκευή πρώτη μέρα των εξετάσεων, καθώς και η απόφασή του να μη συμπορευτεί σε κοινό πλαίσιο με τις δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε καμία απολύτως φάση του αγώνα.

Σε αυτό λογοδοτεί η ανακοίνωση της ΚΝΕ προς τους μαθητές των πανελλαδικών να προσηλωθούν στις εξετάσεις και να μην τους αποσπά την προσοχή η απεργία των καθηγητών!

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την κύρια ευθύνη να καλύψει πολιτικά την κινητοποίηση των καθηγητών. Προσπάθησε να στηρίξει μεν τον αγώνα, όμως με πολλά «αλλά». Έτσι, ενώ υποστήριξε ως δίκαια τα αιτήματα των καθηγητών, δεν προχώρησε σε μία πολιτική ρήξης με συνολική υποστήριξη του αγώνα, φοβούμενος το κόστος της στήριξης απεργιακού αγώνα μέσα στις πανελλαδικές. Δεν το έκανε, δίνοντας εξετάσεις «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» στο αστικό μπλοκ ακόμα μια φορά.

Στη συνάντηση με την ΟΛΜΕ τις κρίσιμες ώρες των γενικών συνελεύσεων και με δεδομένη την επιστράτευση, δεν υπήρξε από μεριάς ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ καμιά πολιτική κάλυψη που να ενθαρρύνει την απόφαση για σπάσιμο της επιστράτευσης. Οι διαβεβαιώσεις (εκ των υστέρων) του προέδρου στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που ακολούθησε, ότι μια μελλοντική κυβέρνηση της Αριστεράς θα καταργήσει το μέτρο της επιστράτευσης και ότι σε επόμενη επιστράτευση θα καλέσει σε πολιτική απεργία, κινούνται σε θετική κατεύθυνση… αλλά κατόπιν εορτής!

Στη γενική συνέλευση των προέδρων των 84 ΕΛΜΕ το ερώτημα, αν μπορεί να προχωρήσει η ΟΛΜΕ στην άρση της επιστράτευσης, απαντήθηκε με στρεβλό τρόπο: α) Με νέα εκτίμηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ για αναστολή της απεργίας και επιπλέον ψηφοφορία. β) Με 57 ΕΛΜΕ να απαντούν λευκό, 18 ναι και 9 όχι. Εδώ οι συνδικαλιστικοί χειρισμοί από μεριάς της Αριστεράς αποδείχτηκε ότι είχαν δύο λάθη.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις των ΣΥΝΕΚ (Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις) και των παρεμβάσεων σε πάρα πολλές συνελεύσεις ΕΛΜΕ κινήθηκαν μαζικά (μαζί με ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ), διεκδικώντας να παρθεί απόφαση ως διαμαρτυρία ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και την επιστράτευση, χωρίς να επιμείνουν στο τι θα γίνει, για να δημιουργηθούν οι όροι για το σπάσιμο της επιστράτευσης.

Οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝΕΚ) μπορούσαν και έπρεπε να διαχωριστούν από τις συμβιβασμένες ηγεσίες ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στην πρόταση του ΔΣ κατά τη διάρκεια της συνέλευσης των προέδρων. Δεν το έκαναν, απογοητεύοντας κόσμο που προσδοκούσε διαφορετική στάση από τη ριζοσπαστική Αριστερά.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Παρεμβάσεις) συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ανθρωποφαγικά και να βάλλουν κατά της υπόλοιπης Αριστεράς, χωρίς να είναι ειλικρινείς. Η πρότασή τους για μια χούφτα συνδικαλιστές-απεργούς συμμερίζεται απόλυτα την εκτίμηση ότι δεν θα μπορούσε να γίνει άρση της επιστράτευσης χωρίς τη στήριξη των σωματείων και της Αριστεράς.

Η επιμονή στην καταγγελία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με συνεχείς ανακοινώσεις (προδότες- «εφιάλτες») είναι αποπροσανατολιστική και το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι να κυριαρχεί η ηττοπάθεια για τα πάρα πέρα βήματα και η διασπαστική λογική.

Το δε ΠΑΜΕ συνεχίζει την καταγγελία των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που «έσυραν τους εκπαιδευτικούς σε μια απεργία που έμμεσα οι ίδιοι δρομολογούσαν να μη γίνει».

Η απεργία των καθηγητών έβαλε τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης στην ημερήσια διάταξη και κατάφερε να φοβίσει την κυβέρνηση. Δεν κατάφερε όμως να τη ρίξει. Τα μέτρα που θα προσπαθήσει να επιβάλει η κυβέρνηση, πρέπει να βρουν μπροστά τους ένα αποφασισμένο μέτωπο εργαζομένων ενάντια στην επιστράτευση, ενάντια στις απολύσεις και τις συγχωνεύσεις σχολείων και νοσοκομείων.

Ο νέος γύρος γενικών συνελεύσεων των ΕΛΜΕ πρέπει να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα και να βάλει πρόγραμμα δράσης για τη συνέχεια. Πρώτο βήμα αποτελεί η ακύρωση της επιστράτευσης. Είναι απαραίτητη η συντονισμένη δράση των επιστρατευμένων κλάδων και όχι μόνο, που θα κορυφωθεί με απεργία και συγκέντρωση έξω από το ΣτΕ τη μέρα που θα εκδικάσει την επιστράτευση των εκπαιδευτικών στις 7 του Ιούνη.

Ο  πόλεμος ενάντια στις απολύσεις, για τη διάσωση της δημόσιας παιδείας, συνεχίζεται!