Να κάνουμε το βήμα!

Φανερώνει τις κοινωνικές δυνάμεις και τις διαθέσεις που δεν μπόρεσαν να εκφραστούν σε προηγούμενες ευκαιρίες, όπως πολύ πρόσφατα στην απεργία της ΟΛΜΕ. Παραμερίζει την σκέψη και το επιχείρημα ότι «ο κό σμος δεν τραβάει». Θυμίζει και επιβεβαιώνει πως η εποχή της βαθιάς κρίσης, της λιτότητας και του αυταρχισμού είναι ταυτόχρονα εποχή εξεγέρσεων, οι όροι των οποίων διαρκώς τροφοδοτούνται από την κρίση και υφέρπουν ακόμη κι όταν φαινομενικά εμφανίζεται κινηματική άμπωτη.

 

Φανερώνει τα τραγικά αδιέξοδα του Σαμαρά. Το success story μοιάζει με το πιο σύντομο ανέκδοτο. Η χώρα υποβαθμίστηκε από ανεπτυγμένη σε αναπτυσσόμενη. Η περιπετειώδης αποτυχία της πώλησης των ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ στους Ρώσους δείχνει το βάθος των αδιεξόδων και στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων. Οι δανειστές της χώρας, παρά τη συμφωνία και την προσήλωση της κυβέρνησης στα δόγματά τους, μόνη βοήθεια που της προσφέρουν είναι κάποιο καλό λόγο.

 

Φανερώνει ένα ακόμη κρίσιμο βήμα προς την καταστροφή για τους Βενιζέλο και Κουβέλη. Η κίνηση του Σαμαρά τους αφαιρεί και τα τελευταία προσχήματα πολιτικής αξιοπιστίας, αλλά και οι εκλογές, τώρα, κρύβουν γι’ αυτούς τον πολιτικό θάνατο.

 

Φανερώνει μια μοναδική ευκαιρία για τις δυνάμεις της Αριστεράς και πρώτα απ’ όλα για τον ΣΥΡΙΖΑ να αντιστρέψει την εικόνα του πολιτικού συσχετισμού και να διεκδικήσει την ανατροπή και την κυβέρνηση της Αριστεράς.

 

Στις πρώτες τέσσερις μέρες οι κοινωνικές αντιδράσεις, που καταγράφονται πρωτίστως με τους αριθμούς των ανθρώπων που κινητοποιήθηκαν και κινητοποιούνται στην απεργία και στο ραδιομέγαρο, αλλά και από ποικίλες άλλες ενδείξεις, δείχνουν ότι το γεγονός ξεπερνά τα όρια συσπείρωσης της «αριστερής πρωτοπορίας» και βάζει όρους οικοδόμησης ενός νέου κινηματικού κέντρου που θα μπορεί να προσελκύει και να εκφράζει πλατύτερα κοινωνικά κομμάτια.

 

Αυτό συμβαίνει, γιατί η ΕΡΤ λειτούργησε σαν σύμβολο για πολύ ευρύτερες διεκδικήσεις δικαιωμάτων και αξιών απ’ ό,τι αυτή καθαυτή η δημόσια τηλεόραση. Πολλοί κι από πολλές οπτικές γωνίες δίνουν σ’ αυτή τη διαδικασία το νόημα του αγώνα για δημοκρατία.

 

Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου του Σαμαρά ανέδειξε εκ νέου το δίλημμα «δημοκρατία ή αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα», προκαλώντας την κοινωνική αντίδραση και συμπυκνώθηκε στην ενέργεια της ξαφνικής διακοπής του σήματος της ΕΡΤ, στη «μαύρη οθόνη», η οποία δημιούργησε, σε πρώτο χρόνο, αρνητικό προς την κυβέρνηση κοινωνικό συσχετισμό.

 

Ουσιαστικά ο αγώνας ενάντια στο κλείσιμο της ΕΡΤ αντιστοιχίζεται στο πολιτικό επίπεδο με το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης και ανατροπή του μνημονίου και της λιτότητας. Το ζήτημα όμως δεν είναι τεχνικό. Η όποια πρόταση μομφής εξαρτάται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Ο μόνος δρόμος για την πτώση της κυβέρνησης, με φιλολαϊκό, φιλεργατικό πρόσημο, εξαρτάται από την ενίσχυση της κοινωνικής δυναμικής ως καθοριστικού παράγοντα στις πολιτικές εξελίξεις.

Κάτι τέτοιο σημαίνει πως η κοινωνική συσπείρωση γύρω από το αίτημα για δημοκρατία, που ενεργοποιείται και συμπυκνώνεται στη «μαύρη οθόνη», πρέπει άμεσα να πάρει πιο συγκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.

 

Σήμερα παρουσιάζεται και πάλι ένα momentum για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμφανίζεται με τη μορφή της κυβερνητικής κρίσης και συμπυκνώνει μέσα του την εξέλιξη των αντιφάσεων της ευρωπαϊκής κρίσης και τις συνέπειές της στην κοινωνία, καθώς και στην ταξική και πολιτική πάλη. Μετά την Κύπρο έρχεται η Ελλάδα να αναδείξει ηχηρά τα αδιέξοδα.

 

Μια δεξιά κυβέρνηση, μια οποιαδήποτε κυβέρνηση συμφωνίας και υπακοής ή έστω αποδοχής των συστημικών, τροϊκανών κανόνων της κρίσης, ούτε το «όχι» μπορεί να πει, αλλά ούτε και να υλοποιήσει το «ναι»! Το ίδιο το πλαίσιο αυτών των κανόνων οδηγεί σε αδιέξοδο.

 

Η κοινωνία παραλαμβάνει αυτή την εικόνα. Τη στιγμή της μεγάλης πόλωσης, όπως τώρα με το επεισόδιο της ΕΡΤ, την κατανοεί ελλειπτικά, σαν μια επιλογή ανάμεσα στο «ναι» και το «όχι». Η Αριστερά έχει την υποχρέωση να δώσει το πολιτικό περιεχόμενο, καθώς το δίπολο ακολουθείται από την ερώτηση της προοπτικής, του πολιτικού σχεδίου.

 

Σ’ αυτές τις συνθήκες τον κρίσιμο ρόλο στην κοινωνική αντίδραση τον παίζουν τα πιο ενεργά και συγκροτημένα ιδεολογικοπολιτικά, κοινωνικά τμήματα που καθορίζονται από τις πολιτικές αιχμές με στρατηγικό βάθος. Νόμος, τάξη και πυγμή για το δεξιόστροφο τμήμα που αποδέχεται μοιραία το διεθνές και ευρωπαϊκό πλαίσιο και τη διαχείριση εντός του ή σύγκρουση, ρήξη και ανατροπή όλου του συστημικού πλαισίου της κρίσης για το αριστερόστροφο τμήμα. Οι ενδιάμεσες προσεγγίσεις και προτάσεις πέφτουν στο κενό και αθροίζονται εν τέλει στη μία απ’ τις δύο κυρίαρχες τάσεις. Απέναντι στην κοινωνία σήμερα, η Αριστερά έχει τον πρώτο λόγο.

 

Η «κρίση της ΕΡΤ», αν και δημιουργεί όρους οξείας κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, δεν μπορεί να οδηγηθεί σε αριστερή διέξοδο αποκλειστικά και μόνο από την αυθόρμητη κινηματική διάσταση και το αίτημα για δημοκρατία γενικώς. Το δεξιό, συστημικό, μνημονιακό στρατόπεδο το γνωρίζει αυτό και ο Σαμαράς παίζει, ως απόπειρα διεξόδου από τη δεινή θέση που βρίσκεται, το χαρτί της επιτάχυνσης και της πρόκλησης όλων των κοινωνικών και πολιτικών «εταίρων»:

 

Στην τρόικα και τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια, για να τον στηρίξουν, παρέχοντάς του ουσιαστικές δυνατότητες ευελιξίας στην εφαρμογή του προγράμματος.

 

Στην κοινωνία, για να παραδοθεί στην ηγεσία της πυγμής και της (δήθεν) αποτελεσματικότητας, που σημαίνει την επιμονή στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την ΕΡΤ ή έστω στην ουσία της, δηλαδή στην άμεση αναδιάρθρωσή της με μαζικές απολύσεις και την κλιμάκωση της επίθεσης.

 

Στους συνεταίρους του, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να παραδοθούν ολοκληρωτικά στην αυταρχική, ακροδεξιά πολιτική του ή να στραφούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ αναζητώντας, με αμφίβολες ελπίδες και χωρίς ηγετικές απαιτήσεις, ένα σχέδιο ανοικοδόμησης του κεντροαριστερού συστημικού πυλώνα.

 

Τέλος, στον ΣΥΡΙΖΑ, για να παγιδευτεί στη γενική περί δημοκρατίας προπαγάνδα, χωρίς όμως την κρουστική πολιτικοποίησή της που θα αναπτύξει την υπέρ της Αριστεράς κοινωνική δυναμική, ακόμη κι αν η ΕΡΤ ξανανοίξει, χωρίς την πτώση της κυβέρνησης.

 

Ωστόσο η μαζική κοινωνική αντίσταση οξύνει σε βάρος του την πολιτική κρίση, την ώρα που η Αριστερά αντεπιτίθεται.

 

Υπάρχει σήμερα η ευκαιρία και η δυνατότητα για την πιο ουσιαστική ενότητα της Αριστεράς, αλλά και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ με την αξιοποίηση όλων των δυνάμεων και των δυνατοτήτων του, καθώς η συγκυρία ανοίγει δρόμους και ευκαιρίες εκ νέου για την αριστερή ριζοσπαστική γραμμή της ανατροπής και της κυβέρνησης της Αριστεράς.

 

Οι σκληρές δηλώσεις του προέδρου της ΚΟ και η κήρυξη ανένδοτου αγώνα ταυτόχρονα με την άμεση συμμετοχή των μελών του ΣΥΡΙΖΑ πανελλαδικά σε όλες τις πτυχές της οργάνωσης και της έκφρασης του αγώνα ήταν τα απαραίτητα και αναγκαία πρώτα βήματα. Τώρα χρειάζεται άμεσα η πολιτική γενίκευση και η δημόσια εκφώνηση των συμπερασμάτων και των προθέσεων της Αριστεράς που αναλαμβάνει την ευθύνη της ανατροπής.

 

Ο Σαμαράς «διαπραγματεύεται» στο πλαίσιο της τρόικας και της ΕΕ με τους όρους της συστημικής αντιμετώπισης της κρίσης. Οι αυταρχικές, αντιδημοκρατικές επιλογές του υπαγορεύονται απ’ αυτούς τους όρους. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την ανατροπή των όρων. Δηλώνει και δεσμεύεται στο λαό πως θα πάει μέχρι τέλους στη σύγκρουση με τους δανειστές, αποδεικνύοντας την αποφασιστικότητά του να σπάσει τους κανόνες και τα αδιέξοδα.

 

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο να ειπωθεί όλη η αλήθεια στο λαό για τις δυσκολίες και τις ενδεχόμενες αποφάσεις που θα χρειαστεί να πάρει η κυβέρνηση της Αριστεράς.

 

Όμως και ο λαός είναι πιο ώριμος να υποδεχτεί τις δεσμεύσεις της. Όχι μόνο δεν θα δημιουργηθούν φόβοι από το ενδεχόμενο αποχώρησης από το ευρώ, αλλά θα αποδειχτεί η ειλικρίνεια και η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς για το προφανές: την ανάγκη παύσης πληρωμών προς τους δανειστές, καταγγελίας των συμβάσεων και διαγραφής του χρέους, ως προϋποθέσεις απαράβατες για την αντιστροφή της λιτότητας.

 

Η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η πρόταση της πιο ουσιαστικής δημοκρατίας, πολύ πιο πέρα από τις ερμηνείες του Συντάγματος, τις οποίες επίσης χρησιμοποιεί ο Σαμαράς σήμερα. Της δημοκρατίας με ταξικό περιεχόμενο, με την άμεση κοινωνική συμμετοχή, με θεσμούς κοινωνικού και εργατικού ελέγχου.

 

Πολύ πιο πέρα από το παλιό πολιτικό σύστημα και τα κομμάτια του. Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν φτιάχνεται από τέτοια υλικά. Όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τόσο του Γ. Παπανδρέου όσο και του Β. Βενιζέλου, καθώς και της ΔΗΜΑΡ, έχουν επιλέξει τον πολιτικό και ταξικό τους ρόλο και έχουν καταγραφεί στα μάτια της κοινωνίας ανεπιστρεπτί.

 

Η κυβέρνηση της Αριστεράς αποτελεί τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς συμπυκνώνει το ιδεολογικοπολιτικό του σχέδιο. Θα συγκροτηθεί με τη στήριξη και συμμετοχή της δρώσας κοινωνίας και τη συμπαράταξη όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της Αριστεράς, με ή χωρίς τις σεχταριστικές μέχρι σήμερα ηγεσίες τους.

 

Η εξέλιξη της κρίσης, τα αδιέξοδα που αναδεικνύει για κάθε είδους συστημική διαχείριση δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ μια νέα δυνατότητα να πάρει ξανά την πρωτοβουλία.

 

Μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε το βήμα προς το λαό, τονίζοντας με κάθε τρόπο την πιο ανατρεπτική αλήθεια: πως αυτός ο ίδιος ο λαός, ο κόσμος της εργασίας είναι το υποκείμενο της ιστορικής αλλαγής.