Αγώνες, η μόνη εργατική απάντηση στο Μνημόνιο 3

Μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι μπροστά μας έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη λαίλαπα του Μνημονίου 3. Οι εργαζόμενοι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη ραγδαία μείωση του εισοδήματός μας, μέσα από την τεράστιας έκτασης φοροεπιδρομή, τη μεγαλύτερη των 5,5 χρόνων που εφαρμόζεται η μνημονιακή πολιτική.
Ταυτόχρονα ξετυλίγεται το κουβάρι της πλήρους διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος, ξεκινώντας από τις μειώσεις στις αποδοχές των συνταξιούχων και βαδίζοντας προς την αύξηση των ορίων ηλικίας, την ενοποίηση των ταμείων και πάει λέγοντας. Λιμάνια και αεροδρόμια είναι έτοιμα να παραδοθούν στα αρπακτικά της αγοράς και ακολουθούν ο ΑΔΜΗΕ και η ΔΕΗ συνολικά.
Συνδικάτα
Το πώς θα απαντήσουν σε αυτή την επίθεση τα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα μπορεί να κρίνει την ίδια την ύπαρξή τους.
Υπάρχουν κάποια πρώτα θετικά σημάδια απάντησης από τα συνδικάτα, καθώς πραγματοποιούνται ήδη συσκέψεις σωματείων και ομοσπονδιών αυτή την εβδομάδα: από το σύλλογο των εργαζομένων στο Πανεπιστήμιο για τις διώξεις σε βάρος συναδέλφων τους και από το Συντονιστικό Σωματείων και Ομοσπονδιών ενάντια στην κατάργηση-συρρίκνωση δημόσιων κοινωφελών φορέων, ενάντια στις απολύσεις και το μισθολόγιο-φτωχολόγιο. Το κυρίως μενού των συσκέψεων ήταν αυτό που διοργάνωνε η ΑΔΕΔΥ για τις 8 Οκτώβρη, δηλ. η σύσκεψη Ομοσπονδιών και ΔΣ πρωτοβάθμιων σωματείων με θέμα την προετοιμασία απεργιακών κινητοποιήσεων για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών.
Οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις των εργαζομένων είναι βασικός τρόπος συμβολής στην πορεία δημιουργίας των προϋποθέσεων για την ανατροπή των μνημονίων. Δεν θα είναι μια εύκολη δουλειά, ούτε μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα λύνονταν όλα τα ζητήματα από τη σύσκεψη της ΑΔΕΔΥ. Οι εργαζόμενοι τα τελευταία 3 χρόνια δεν έχουν επιλέξει το στίβο των μαζικών εργατικών αγώνων για να ανατρέψουν τα μνημόνια. Έχουν στραφεί σε πολιτικές λύσεις. Εδώ ο ρόλος των εργατικών παρατάξεων της Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΜΕΤΑ θα είναι καθοριστικός.
Τη λύση δεν θα τη δώσουν απλώς και μόνο οι ανακοινώσεις κατά του μνημονίου. Ακόμη και η πλειοψηφία όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτέμβρη είναι αντιμνημονιακοί. Χρειάζεται να θυμίσουμε σε αυτό τον κόσμο -και όχι μόνο- ότι η δυνατότητα να υπάρξει σε πολιτικό επίπεδο ένα μαζικό εργαλείο για την ανατροπή του μνημονίου, ήταν η προσήλωση της πλειοψηφίας των δυνάμεων που συμμετείχαν στον ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να οργανωθούν και να ξεσπάσουν αγώνες ακόμη και όταν υπήρχε απροθυμία να γίνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως έγινε με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. 
Χρειάζονται επίσης πρωτοβουλίες πλατιάς ενημέρωσης του κόσμου για τις επιπτώσεις στην καθημερινότητά του από τα μέτρα του Μνημονίου 3. Και γενικά και ανά κλάδο. Και άρα στους χώρους καλά προετοιμασμένες γενικές συνελεύσεις και εκδηλώσεις-συζητήσεις. Πρωτοβουλίες που για να είναι αποτελεσματικές και πειστικές χρειάζεται ταυτόχρονα να είναι ενωτικές και στην κατεύθυνση του συντονισμού εκείνων των πυρήνων αντίστασης που είναι δεδομένο ότι σε διάφορους κλάδους θα οργανώσουν από μικρές έως μεγαλύτερες κινητοποιήσεις. 
Το ΜΕΤΑ χρειάζεται άμεσα να καλέσει σε κοινή δράση τις δυνάμεις της υπόλοιπης Αριστεράς, το ΠΑΜΕ και τις Παρεμβάσεις, ώστε από κοινού να οργανώσουν αυτή τη δουλειά.
Διώξεις
Το σύστημα δείχνει τις τελευταίες μέρες ότι προετοιμάζεται για να μπορέσει να σταματήσει τις αντιστάσεις πριν ακόμη υπάρξουν. Για αυτό το λόγο υπήρξε η καταδίκη των 4 εκπαιδευτικών της ΕΛΜΕ Σάμου για τη συμμετοχή τους στην μεγάλη κινητοποίηση του κλάδου το Σεπτέμβρη του 2013, όπως και η δίωξη για παρόμοιο λόγο των 14 υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Αθηνών και μιας ακόμη εκπαιδευτικού από την Εύβοια. Επίσης η καταδίκη του μέλους του ΕΕΚ για τη συμμετοχή του στη διαδήλωση για την επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου, το 2009, η δίωξη σε βάρος αγωνιστών συλλογικοτήτων για τη δράση τους ενάντια στην αύξηση των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών, η δίωξη και η σύλληψη μελών του ΔΣ του σωματείου εργαζομένων της επιχείρησης ΖΑΒΕΛ στο Σχηματάρι με τη «φοβερή» κατηγορία ότι οργάνωσαν περιφρούρηση των εγκαταστάσεων της επιχείρησης κατά τη διάρκεια της απεργίας τους. Τέλος, το μπούλινγκ ενάντια στους συνδικαλιστές του ΨΝΑ-Δαφνί που είχαν το «θράσος» να οργανώσουν αγώνες και με κυβέρνηση της Αριστεράς και να διώξουν το μνημονιακό διοικητή του νοσοκομείου. Όλα αυτά μαζί είναι ένα σαφές μήνυμα. 
Θέλουν να κάμψουν τις αντιστάσεις των εργαζομένων πριν ακόμη ξεσπάσουν και γίνουν μεγάλοι αγώνες ενάντια στο Μνημόνιο 3. Φοβούνται τις απεργίες, τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις μας. Για αυτό το λόγο χρειάζεται να υπάρξουν και οι πρωτοβουλίες από τη δική μας μεριά. Από τα κάτω, πλατιά και ενωτικά.