Απολογισμός των εκλογών και προοπτική της Λαϊκής Ενότητας

1. Ποια είναι η εκτίμησή σας για το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και πώς εξηγείται το κακό ποσοστό της ΛΑΕ;

2. Πώς βλέπετε τις πολιτικές εξελίξεις την επόμενη μέρα; Μπαίνουμε σε έναν κύκλο σταθεροποίησης του μνημονιακού καθεστώτος όπως υποστηρίζουν διάφοροι αναλυτές;

3. Με ποιες διαδικασίες και τρόπους χρειάζεται να συγκροτηθεί οργανωτικά η ΛΑΕ, ώστε να αποτελέσει έναν μαζικό-ενωτικό φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα προσφέρει πολιτικό στήριγμα στους αγώνες του κόσμου μας;

Σόφη Παπαδόγιαννη

1. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι άκρως αρνητικό για τα λαϊκά συμφέροντα. Για πρώτη φορά από την έναρξη της μνημονιακής περιπέτειας στη χώρα, στη Βουλή κυριαρχεί μια τόσο συντριπτική μνημονιακή πλειοψηφία, η οποία μάλιστα δεν έχει ουσιαστική αντιπολίτευση, καθώς η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά.
Η συζήτηση που έχει ανοίξει στο εσωτερικό της ΛΑΕ για την εκλογική αποτυχία οφείλει να πάει σε βάθος, να γίνει με αυτοκριτική διάθεση και με βασικό στόχο να εντοπιστούν και να ξεπεραστούν οι αδυναμίες και οι ανεπάρκειες, ώστε ο πολιτικός μας φορέας να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
Προσωπικά θεωρώ ότι ένας από τους βασικούς παράγοντες που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης ήταν η ψυχολογία με την οποία ο κόσμος προσήλθε στην κάλπη.
Η κάλπη της 20ής Σεπτεμβρίου αυτό που κατέγραψε ήταν την απογοήτευση και τη σύγχυση και όχι τις πραγματικές λαϊκές διαθέσεις και αναζητήσεις. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι ένας λαός που απέρριψε στο δημοψήφισμα με 62% τα μνημόνια και τη λιτότητα δύο μήνες αργότερα τα ενέκρινε και τα αποδέχτηκε με 90%.
Αυτό που καθόρισε την εκλογική συμπεριφορά μεγάλου τμήματος λαϊκών στρωμάτων, των πιο φτωχών και ιδιαιτέρως της νεολαίας, είναι το σοκ και η απογοήτευση μετά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, που αυτή τη φορά δεν το έφερε η δεξιά, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η εκτίναξη των ποσοστών την αποχής, αλλά και η ψήφος-«χαβαλέ» στο κόμμα του Λεβέντη εκφράζει μια διάθεση απαξίωσης, αποδοκιμασίας και την αποστροφή προς ένα αναξιόπιστο, ανυπόληπτο πολιτικό κόσμο που διαψεύδει τις λαϊκές προσδοκίες. 
Όσον αφορά δε την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ, ενώ στις εκλογές του Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια επιλογή ελπίδας, στις εκλογές του Σεπτέμβρη ήταν η επιλογή του μικρότερου κακού, καθώς ο Α. Τσίπρας υποσχέθηκε να εφαρμόσει παράλληλο πρόγραμμα αντισταθμιστικό προς τα μνημόνια.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, στις οποίες ενισχύθηκε η λογική του «όλοι ίδιοι είστε» και κυριάρχησε η κόπωση, η σύγχυση και η ψυχολογία της ήττας, αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να αναστραφεί στο ελάχιστο προεκλογικό χρόνο αυτό το κλίμα και μάλιστα από έναν πολιτικό σχηματισμό όπως η ΛΑΕ που συγκροτήθηκε σε χρόνο μηδέν και έδωσε την εκλογική μάχη χωρίς οργανώσεις, χωρίς οικονομικά και επικοινωνιακά μέσα και έχοντας απέναντι ένα ολόκληρο σύστημα, το οποίο με τη γνωστή καταστροφολογία δεν επέτρεψε στη ΛΑΕ να εξηγήσει τη θέση της για την ανάγκη εξόδου από την Ευρωζώνη και τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα, προκειμένου να εφαρμοστεί ένα αντιμνημονιακό-φιλολαϊκό πρόγραμμα.
2. Όσοι προεξοφλούν τη σταθεροποίηση του μνημονιακού καθεστώτος, θεωρώντας ότι η αποδοχή του 3ου Μνημονίου από τη μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων σημαίνει ότι αυτό έχει και τη λαϊκή συναίνεση και αποδοχή σφάλλουν.
Η προεκλογική εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ για παράλληλο πρόγραμμα και ισοδύναμα μέτρα ήδη αναμετριέται με τη σκληρή πραγματικότητα του 3ου Μνημονίου. Το αμέσως επόμενο διάστημα πρέπει να περάσουν από τη Βουλή με ρυθμούς express τα σφαγιαστικά μνημονιακά προαπαιτούμενα. Από τα 223 μέτρα που περιλαμβάνονται στο 3ο Μνημόνιο, περισσότερα από τα μισά πρέπει να νομοθετηθούν και να εφαρμοστούν το επόμενο τρίμηνο.
Όσοι πίστεψαν ότι η κυβέρνηση Α. Τσίπρα θα βρει κοινωνικά «αντισταθμιστικά» θα διαψευστούν και θα βρεθούν αντιμέτωποι με τα νέα μέτρα εξοντωτικής λιτότητας. 
Η λαϊκή οργή και αντίδραση θα είναι ισχυρή. Αν αυτή μετουσιωθεί σε αγωνιστική κινητοποίηση και διεκδίκηση θα κριθεί από την πολιτική και οργανωτική ικανότητα της ΛΑΕ να οργανώσει το κύμα της λαϊκής αντίστασης και να επηρεάσει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
3. Η συζήτηση για την οργανωτική συγκρότηση ενός πολιτικού φορέα, στην οποία συμμετέχουν οργανώσεις, πολιτικές και κοινωνικές κινήσεις και ανένταχτοι, ενέχει σοβαρό κίνδυνο εσωστρέφειας, ιδιαιτέρως όταν αυτή γίνεται μετά από μια εκλογική αποτυχία.
Μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να την αποφύγουμε πάση θυσία, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι στο εσωτερικό της ΛΑΕ δεν πρέπει να υπάρξει σοβαρός, δημοκρατικός, ανοιχτός διάλογος για τον τρόπο, τις αρχές και την οργανωτική δομή του πολιτικού φορέα, ο οποίος προφανώς πρέπει να συνδυαστεί με την πολιτική και προγραμματική συζήτηση για το πολιτικό σχέδιο και την εναλλακτική ριζοσπαστική πρόταση απέναντι στα μνημόνια και τη λιτότητα. Η ανασύνταξη και η οργανωτική-πολιτική συγκρότηση της ΛΑΕ ως μετωπικός πολιτικός φορέας οφείλει να γίνει εν κινήσει, με δυναμική παρουσία στο κοινωνικό-κινηματικό πεδίο και στα μέτωπα που θα ανοίγουν με την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων. 
Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να σχεδιαστούν άμεσα πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες και δράσεις σε κρίσιμους κοινωνικούς χώρους.
Ταυτόχρονα η ΛΑΕ πρέπει να επιχειρήσει ένα μεγάλο άνοιγμα σε οργανώσεις της Αριστεράς, αλλά και σε κάθε συλλογικότητα και σε απλό κόσμο, ανεξαρτήτως πολιτικής-ιδεολογικής προέλευσης, σε όλους όσους δεν έχουν συμβιβαστεί με τη νεοφιλελεύθερη αντιδραστική θεωρία του μνημονιακού δήθεν μονόδρομου, επιδιώκοντας την ευρύτερη δυνατή ενότητα δράσης στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. 
Το οργανωτικό σχήμα της ΛΑΕ πρέπει να υπηρετεί το πολιτικό στόχο της. Τη συμβολή στην ανάπτυξη και στον συντονισμό των εργατικών και λαϊκών αγώνων, στην ανάδειξη μιας εναλλακτικής ριζοσπαστικής πρότασης, με στόχο να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει ένα μαζικό λαϊκό κίνημα ανατροπής. Ο τρόπος οργανωτικής συγκρότησης της ΛΑΕ πρέπει να λαμβάνει υπόψη το μετωπικό της χαρακτήρα, αλλά και το αίτημα των μελών να έχουν αποφασιστικό λόγο για όλα τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Επομένως η δημοκρατία, η συμμετοχή, η αυτενέργεια, η ανιδιοτέλεια μελών και στελεχών και η εξωστρέφεια πρέπει να αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά του πολιτικού σχήματος. Η γραφειοκρατία, ο παραγοντισμός και οι παραλυτικές ισορροπίες ανάμεσα στις συνιστώσες δεν έχουν θέση στο νέο πολιτικό εγχείρημα. 

Σπύρος Σκαμνέλος

1. Στις 20/9 έκλεισε και τυπικά ένας κύκλος πολιτικής αμφισβήτησης των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας/ύφεσης. Μιας αμφισβήτησης που αποδιάρθρωσε το μέχρι τότε ισχύον πολιτικό σκηνικό, φούσκωσε τα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ κι έφτασε στην κορύφωσή του με το 62% του δημοψηφίσματος. Αυτός ο πολιτικός κύκλος έχει κλείσει και τυπικά πλέον.
Η λεγόμενη «μνημονιακή μετάλλαξη» του ΣΥΡΙΖΑ (που στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η εκ νέου επικράτηση του κυρίαρχου γονιδιώματος της παλιάς καλής «ανανεωτικής πτέρυγας» στον πάλαι ποτέ ΣΥΝ) δεν συνοδεύτηκε από την εκλογική του κατάρρευση, όπως περίμεναν πολλοί, κρίνοντας με βάση την εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012. Πρόκειται για αξιοσημείωτο επίτευγμα: Μολονότι είναι σε όλους σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αλλάξει στρατόπεδο, κατάφερε να διατηρηθεί ως ο κύριος αποδέκτης της αντιμνημονιακής ψήφου και ως ο βασικός πολιτικός εκφραστής των στρωμάτων που πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές. Πρόκειται για μια παραδοξότητα που οφείλει να εξηγηθεί.
Κατά τη γνώμη μου, το κλειδί της απάντησης βρίσκεται στο ότι το επτάμηνο της πρώτης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε πράγματι από μια ύφεση της μνημονιακής επίθεσης της προηγούμενης πενταετίας. Δεν πρόκειται απλώς για το μη χείρον. Πρόκειται για την ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι υπέκυψε στη μνημονιακή ΤΙΝΑ, ίσως μπορέσει να μετριάσει τις επιπτώσεις της για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Και, όπως όλοι ξέρουμε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ιδίως όταν δεν διαφαίνεται μια πειστική εναλλακτική στον ορίζοντα.
Σε ό,τι αφορά τη ΛΑΕ, το ποσοστό είναι πράγματι «κακό», υπό την έννοια ότι υπολείπεται τραγικά των προσδοκιών μας και, φυσικά, δεν εκφράζει παρά ένα ασήμαντο κλάσμα από το συγκλονιστικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Εντελώς τηλεγραφικά, θα έλεγα ότι η ΛΑΕ πλήρωσε βαρύ τίμημα για το ότι ήρθε πολύ αργά και ταυτόχρονα πολύ νωρίς. Πολύ αργά για να εκφράσει τον παλιό κύκλο πολιτικής αμφισβήτησης (ο οποίος είχε ήδη κλείσει την επομένη του δημοψηφίσματος) και πολύ νωρίς για να εκφράσει έναν νέο κύκλο, που θα κάνει αισθητή την παρουσία του ως απάντηση στο νέο κύμα μνημονιακής επίθεσης που ήδη κυοφορείται. Από κει και πέρα, η ΛΑΕ πλήρωσε τις ανεπάρκειες του στελεχικού της δυναμικού, την αδυναμία αυτού του στελεχικού δυναμικού να αποτελέσει εμπόδιο στη συνεχή διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα, για να μην αναφέρουμε και την αδυναμία συγκρότησης μιας συνεκτικής αντιμνημονιακής αφήγησης. Ας το πούμε ωμά: η συγκρότηση της ΛΑΕ ήρθε ως αποτέλεσμα πολιτικής ήττας και ως τέτοια βιώθηκε, ακόμα και από μας τους ίδιους. Θα ήταν λοιπόν παράδοξο να περιμένουμε ότι η πολιτική ήττα και το οριστικό κλείσιμο ενός κύκλου θα μπορούσε ποτέ να εκφραστεί ως επιτυχία στην κάλπη...
2. Σε πολιτικό (ή μάλλον σε κοινοβουλευτικό) επίπεδο, είναι προφανές ότι οι εκλογές στις 20/9 συνιστούν μια πλήρη μνημονιακή παλινόρθωση σε όλο το μήκος του μετώπου. Οι καθεστωτικές δυνάμεις έχουν πλέον στη διάθεσή τους απεριόριστες κοινοβουλευτικές εφεδρείες και, αν χρειαστεί, είναι σε θέση να δοκιμάσουν έναν πρακτικά ανεξάντλητο συνδυασμό κυβερνητικών λύσεων, στο πλαίσιο πάντα της σημερινής Βουλής. Με άλλα λόγια, όποιος επενδύει στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών καλά θα κάνει να το ξεχάσει. Το μέλλον προβλέπεται άνυδρο.
Από την άλλη μεριά, είναι προφανές ότι, με την υλοποίηση των μέτρων του 3ου μνημονίου δεν μπορεί παρά να ανοίξει ένας νέος κύκλος κοινωνικής αντίδρασης απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας/ύφεσης. Θα είναι όμως ένας νέος κύκλος αντίδρασης, με τα δικά του, διακριτά χαρακτηριστικά. Δεν θα πρόκειται για συνέχιση ή αναβίωση του προηγούμενου. Υπό μια έννοια ξεκινάμε από την αρχή –ή, όπως είπε ένας σύντροφος, συνεχίζουμε από την αρχή.
3. Η ΛΑΕ συγκροτήθηκε εκ των ενόντων και υπό πίεση χρόνου ως σχήμα κοινής εκλογικής καθόδου και είναι βέβαιο ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα ανοίξει ο διάλογος τόσο για την οργανωτική μορφή όσο και για το πολιτικό περιεχόμενο (δηλαδή για τις «θέσεις»). Έχω τη γνώμη ότι αυτά τα δύο, μορφή και περιεχόμενο, συνιστούν μια διαλεκτική ολότητα και οφείλουν να αντιμετωπιστούν ενιαία.
Είναι κοινό μυστικό ότι στο εσωτερικό της ΛΑΕ υπάρχουν όχι μόνο ποικίλες ομαδοποιήσεις, αλλά και διαφορετικές προσεγγίσεις σε μια σειρά θέματα, άλλοτε συγκλίνουσες, άλλοτε όχι. Το πρώτο βήμα, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν να στοιχηθούν οι όποιες ομαδοποιήσεις προς τις αντίστοιχες απόψεις, πάντοτε με αναφορά στα τωρινά επίδικα και όχι στην ιστορική προέλευση και διαδρομή ενός εκάστου. Μόνον έτσι θα μπορέσει να ανοίξει ο δρόμος για έναν ειλικρινή και συντεταγμένο διάλογο εντός της ΛΑΕ, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στο παρελθόν –ή, ακόμα χειρότερα, στην επιβίωση του στελεχικού δυναμικού της κάθε «συνιστώσας». Ας είναι σε όλους ξεκάθαρο ότι η ΛΑΕ δε θα έχει καμία τύχη ως σχήμα παραγόντων, συσχετισμών και ισορροπιών.
Ας είναι επίσης ξεκάθαρο ότι, ιδίως μετά την τραυματική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, η εποχή της ανάθεσης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Από δω και στο εξής, για να μπορέσει κάποιος να προσφέρει πολιτικό στήριγμα και πολιτική διέξοδο στους αγώνες του κόσμου της εργασίας, οφείλει πρώτα απ’ όλα να μπορεί να συντονίζει και να καθοδηγεί αυτούς τους αγώνες σε πρακτικό, καθημερινό επίπεδο. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει στροφή σ’ έναν τυφλό ακτιβισμό. Σημαίνει όμως στροφή σε αυτό που στη διεθνή βιβλιογραφία αποκαλείται «grassroot politics» –ή, αν προτιμάμε μια πιο παραδοσιακή ορολογία, «επίπονη κομματική οικοδόμηση».

Γιώργος Στρατινάκης

1. Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν πράγματι κακό, αλλά όχι μόνο για τη ΛΑΕ αλλά και για τον ελληνικό λαό. Παρά ταύτα, το αποτέλεσμα αυτό της ΛΑΕ ήταν αναμενόμενο. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος και του συστήματος και του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκτίμησή μου αυτή στηρίζεται σε ορισμένες συγκεκριμένες αιτίες. 
-Στην επιμονή μας, πριν και κατά τη διάρκεια της εκλογικής μάχης, στο νόμισμα ως μέσο διεξόδου από την κρίση, και όχι σε μια συνολική πολιτική πρόταση με επεξεργασμένες πολιτικές στα προβλήματα μεγάλων κοινωνικών ομάδων, π.χ. ιδιωτικοί υπάλληλοι, άνεργοι, νεολαία. 
-Σε μια εκλογική μάχη που και εξαιτίας του λίγου χρόνου (20 μέρες) δόθηκε και κρίθηκε κύρια μέσα από τα ΜΜΕ, εμείς παρουσιαστήκαμε χωρίς «φρεσκάδα» προσώπων και λόγων, αφήνοντας αναπάντητα καίρια ερωτήματα. 
-Στις αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν από προσδοκίες που δεν άγγιζαν την πραγματικότητα, όπως ότι το ποσοστό της Αριστερής Πλατφόρμας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (35-40%) θα ακολουθούσε και μετά τη διάσπαση τη ΛΑΕ. Στο γεγονός ότι από την αρχή εκτιμήθηκε ότι η ΛΑΕ θα ήταν εντός Βουλής έτσι κι αλλιώς και υποτιμήθηκε αυτό που ερχόταν ως εικόνα στις οργανώσεις της Λαϊκής Ενότητας, κυρίως την τελευταία εβδομάδα, δηλαδή η επιστροφή στον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλου αριθμού φίλων της ΛΑΕ εξαιτίας των διλημμάτων και του φόβου να μην επανέλθει η ΝΔ. 
2. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ως κυβέρνησης ευνοήθηκε από το σύστημα, γιατί εκτιμούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πολύ πιο εύκολα να απορροφήσει και να χειραγωγήσει τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα προκύψουν από την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου και όσων επανέρχονται από το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο που εξαιτίας των κοινωνικών αντιστάσεων δεν προχώρησαν. Το ότι η ΛΑΕ βρίσκεται εκτός Βουλής δυσκολεύει τη συνολική προσπάθεια οργάνωσης και αντίστασης σε αυτά τα μέτρα. Το ότι η ΛΑΕ δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου που χρειάζεται η «πολιτική ώσμωση» μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που την αποτελούν είναι κι αυτό πρόβλημα.
Παρά ταύτα, η ΛΑΕ είναι υποχρεωμένη από τα πράγματα να προχωρήσει με άλματα σε τρία επίπεδα:
-Οργανωτική συγκρότηση
-Επαρκές πολιτικό πρόγραμμα και αναφορά με ταξικούς όρους σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες που πλήττονται
-Συμμαχίες στο συνδικαλιστικό κίνημα και στις γειτονιές, για την υπεράσπιση των κατακτήσεων του λαού και την ανατροπή των μνημονίων.
Έτσι θα ανατραπεί ο στόχος κυβέρνησης και συστήματος για σταθεροποίηση του μνημονιακού καθεστώτος.
3. Καταρχήν, ως συνολικό πολιτικό σχήμα πρέπει να έχει τον χαρακτήρα μετώπου. Κάθε πολιτική δύναμη που συμμετέχει στη ΛΑΕ πρέπει να διατηρήσει την πολιτική και οργανωτική της αυτοτέλεια. Παράλληλα όμως θα πρέπει να βρεθούν και εκείνα τα πολιτικά σημεία στα οποία σε μίνιμουμ βαθμό συγκλίνουν οι απόψεις όλων των πολιτικών σχημάτων που την αποτελούν. Αυτό να αποτελέσει τη βάση των πολιτικών χαρακτηριστικών της ΛΑΕ. 
Ο πυρήνας όλης της προσπάθειας θα πρέπει να είναι οι Τοπικές Επιτροπές της ΛΑΕ. Οι ΤΕ δεν θα πρέπει να έχουν το χαρακτήρα του νεροκουβαλητή της πολιτικής πρότασης, ο οποίος θα διαμορφώνεται από τα κεντρικά όργανα, αλλά να έχουν καθοριστικό λόγο σε αυτήν τη διαμόρφωση. Επίσης δεν θα πρέπει να είναι ένας μηχανισμός που θα ενεργοποιείται μόνο προεκλογικά. Οι ΤΕ της ΛΑΕ πρέπει να αποτελούν τον ζωντανό οργανισμό σύνδεσης της ΛΑΕ με τα κινήματα και τα προβλήματα του λαού και να έχουν ως σκοπό την εκλαΐκευση των θέσεων της ΛΑΕ και την οργάνωση και αντίσταση όλων όσων πλήττονται από τα μνημόνια, με σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης.
Τέλος θεωρώ ότι χρειάζεται να προσέξουμε ένα ιδιαίτερα σοβαρό θέμα. Σήμερα και ίσως αύριο, υπάρχουν στη ΛΑΕ πολιτικές δυνάμεις που δεν είχαν σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως το να προσπαθήσει η ΛΑΕ εξαιτίας του «βάρους» των δυνάμεων που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ εντός της ΛΑΕ να αναστήσει τον παλιό καλό ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μεγάλο λάθος. Σε οποιαδήποτε περίπτωση πρέπει να αποφύγουμε τα λάθη και τους «πολιτικούς εγωκεντρισμούς» του παρελθόντος.