Ανακοίνωση των Αντικαπιταλίστας για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ισπανία

Και οι δύο ψηφοφορίες έδειξαν ότι οι μοναδικές πλειοψηφίες που φαίνονται αριθμητικά εφικτές είναι δύο: η κυβέρνηση συνασπισμού ων δυνάμεων των ελίτ προ-λιτότητας ή μια νέα απόπειρα του PSOE να σχηματίσει μια νέου τύπου κυβέρνηση, ψάχνοντας συμμαχίες με το Podemos και επιτυγχάνοντας την ουδετερότητα με τα εθνικιστικά καταλανικά και βασκικά κόμματα. 
Ωστόσο, μετά τη συμφωνία μεταξύ του PSOE και των Ciudadanos (Πολίτες), και με τους υπάρχοντες κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς δύναμης, πιστεύουμε ότι είναι πολιτικά άτοπο να θεωρείται ακόμα το PSOE κομμάτι μιας κυβέρνησης αλλαγής. Η επιμονή της ηγεσίας του PSOE να παρουσιάζει τη συμφωνία του με τους Ciudadanos ως βάση διαπραγμάτευσης με άλλες πολιτικές δυνάμεις μας δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θα σήμαινε μια κυβέρνηση πραγματικά μετασχηματιστική, που θα πάλευε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. 
Ως Αντικαπιταλίστας πιστεύουμε ότι όπως έχουν τα πράγματα δεν είναι άκυρο να πούμε πως μια τέτοια εναλλακτική κυβέρνηση αυτήν τη στιγμή δεν θα αποτελούσε απάντηση στον Μεγάλο Συνασπισμό. Το PSOE δεν είναι αξιόπιστος σύμμαχος στη διαδικασία μιας βαθιάς αλλαγής στους κοινωνικούς και οικονομικούς θεσμούς και δομές, τόσο απαραίτητης σε αυτήν τη συγκυρία. Η αφοσίωσή του στην τρόικα, και στις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, καθώς και στην ανασυγκρότηση του καθεστώτος είναι δεδομένη. Η διαδικασία της αλλαγής που ξεκίνησε με το κίνημα 15Μ είναι μια διαδικασία ζωντανή, που έχει φυσικά δυσκολίες και πισωγυρίσματα. Δεν θα αναπτύσσεται και δεν θα προχωράει χωρίς αγώνες και δεν μπορεί να υποβιβάζεται με τη λογική της «μείωσης των προσδοκιών». Δεν έχουμε περπατήσει τόσο μακριά για να φτάσουμε σε ένα «μικρότερο κακό» που θα αντισταθμίζει ένα «μεγαλύτερο κακό». Δεν πρέπει να ενσωματωθούν οι δυνάμεις της αλλαγής από τη διαχειριστική λογική του «δεν μπορούμε». 
Το να συνεχίσουμε να αφήνουμε στα χέρια του PSOE την ιδέα μιας κυβέρνησης αλλαγής δημιουργεί αβάσιμες ελπίδες και αυταπάτες. Έτσι λοιπόν, με φόντο τη συμφωνία του PSOE και των Ciudadanos, που μπορεί να διευρυνθεί με το κόμμα της Δεξιάς, υπάρχουν δύο διέξοδοι. Ή ένας Μεγάλος Συνασπισμός ή νέες εκλογές. Και στις δύο περιπτώσεις το Podemos οφείλει να προετοιμάζεται και να οργανώνει την απάντηση έτσι ώστε να είναι σε καλύτερη θέση να αντιμετωπίσει και τα δύο ενδεχόμενα. Και πάνω απ’ όλα, η όλη συζήτηση για την «Αλλαγή» θα πρέπει να είναι πιο αιχμηρή και ξεκάθαρη αν θέλουμε να ξαναβάλουμε σε κίνηση τα πράγματα και να χτίσουμε ένα μέτωπο που θα αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού. 
Αυτές οι νέες πιθανές εκλογές θα έπρεπε να γίνουν κατανοητές ακριβώς κάτω από έναν στόχο: να συσσωρευτούν οι απαραίτητες κοινωνικές και εκλογικές δυνάμεις που θα βάλουν μπροστά την αλλαγή του καθεστώτος, που θα ανοίξουν το δρόμο για συνταγματικές αλλαγές και τον εκδημοκρατισμό της οικονομίας, τις εργατικές μεταρρυθμίσεις, την κοινωνικοποίηση στρατηγικών πυλώνων, όπως οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις ηλεκτρισμού, μορφές εργατικού ελέγχου, εγγυημένο βασικό εισόδημα. Όλα αυτά που θα μπορέσουν να φτιάξουν μια νέα συμφωνία εμπιστοσύνης μεταξύ των λαών, που θα φτιάξουν εκείνα τα θεσμικά όργανα τα οποία θα δίνουν όλο και περισσότερο την εξουσία στους από κάτω. 
Ως Αντικαπιταλίστας πιστεύουμε ότι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας, οι δυνάμεις της αλλαγής, είναι τεράστια. Από τη μια μάς αντιστοιχεί να εντείνουμε τις προσπάθειες για την απονομιμοποίηση μιας κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού και από την άλλη θα πρέπει να προετοιμαστούμε για να αποφύγουμε το κλείσιμο του πολιτικού κύκλου που άνοιξε με την εμφάνιση του 15Μ. Αυτό σημαίνει να συνεχίσουμε να διευρύνουμε το κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Εν ολίγοις: Πρέπει να προετοιμαστούμε έτσι ώστε να βρισκόμαστε σε καλύτερη θέση μπροστά στα καινούργια σενάρια που είναι γεμάτα κινδύνους και ταυτόχρονα δυνατότητες για όσες και όσους επιδιώκουμε μια ρήξη με το καθεστώς του ’78 και την ολοκληρωτική λιτότητα. 
Με αυτή την έννοια ο «Μεγάλος Συνασπισμός» που προετοιμάζουν οι ελίτ, οι ολιγαρχίες και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί μπορεί να λειτουργήσει ανασυγκροτητικά για το σύστημα, εάν υπάρξει κοινωνική παθητικότητα. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, πιστεύουμε ότι μόνο μια νέα κινηματική δυναμική μπορεί να αλλάξει την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση. Μια κατάσταση που μπορεί να δημιουργήσει ψευδή δυναμική σταθερότητας της οικονομίας, που θα συνεχίσει να γεννά φτώχεια και ανεργία. Μπροστά σε αυτό, οι δυνάμεις της αλλαγής θα έπρεπε να αντιτάξουμε έναν Μεγάλο Κοινωνικό Συνασπισμό, που θα συνεχίσει να λειτουργεί αποσταθεροποιητικά για το κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό. 
Εν κατακλείδι, από τη μεριά των Αντικαπιταλίστας θεωρούμε ότι αυτό που χρειάζεται είναι να γυρίσουμε σελίδα. Αυτό περνάει από το να πάψουμε να συνομιλούμε με ένα PSOE ανίκανο να έρθει σε ρήξη με τις ελίτ και τον νεοφιλελευθερισμό, καθώς και το να σχεδιάσουμε μια εναλλακτική δύναμη που θα συσπειρώσει τις λαϊκές τάξεις στο μέτωπο της αλλαγής. Όσο τα κόμματα του καθεστώτος χτίζουν τον Μεγάλο Συνασπισμό, οι δυνάμεις της αλλαγής με τις διαφορετικότητές μας πρέπει να χτίσουμε ένα κοινωνικό μέτωπο ικανό να διευθύνει αυτήν τη χώρα έτσι ώστε να μην κυβερνήσει ποτέ ξανά το κεφάλαιο.