Πώς συνεχίζουμε;

Π αρά την κόπωση από τα 6 χρόνια αγώνων ενάντια στα μνημόνια, την απογοήτευση και την προδοτική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, αρκετές χιλιάδες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και νεολαίοι βρέθηκαν για τρεις μέρες στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων, διαμαρτυρόμενοι για τον νόμο-έκτρωμα που κατεδαφίζει τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα όλων μας και προσθέτει νέα φορολογικά βάρη στα ήδη λεηλατημένα λαϊκά εισοδήματα. 
Είναι γεγονός ότι ο αιφνιδιασμός (δείγμα του φόβου των κυβερνώντων για γενικευμένες κοινωνικές αντιδράσεις), με την ψήφιση του Ασφαλιστικού-Φορολογικού και των μεταμεσονύκτιων τροπολογιών του μέσα στο Σαββατοκύριακο, βρήκε απροετοίμαστο το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Αν και ένα σοβαρό δυναμικό κόσμου συμμετείχε στις απεργιακές κινητοποιήσεις του τριημέρου, είναι σίγουρο ότι η μαζικότητα των συγκεντρώσεων δεν ήταν αντίστοιχη των αντεργατικών ανατροπών που φέρνει η τελευταία νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης Τσίπρα. 
Ευθύνες 
Ευθύνες υπάρχουν σίγουρα στην πλειοψηφία της ηγεσίας των συνδικάτων, που μετά τη δυναμική απεργία στις 4 Φλεβάρη προχώρησε στην αποκλιμάκωση του αγώνα, δυστυχώς με τη συγκατάθεση και του ΠΑΜΕ. Η κυβέρνηση κέρδισε πολύτιμες «ανάσες» από την παραλυτική αδράνεια του εργοδοτικού συνδικαλισμού, ο οποίος μην ξεχνάμε πώς το καλοκαίρι του 2015 συντάχθηκε με το «Μένουμε Ευρώπη» και φυσικά συνεχίζει να λειτουργεί ως δεκανίκι του μνημονιακού μπλοκ. Αλλά και από την ανεπάρκεια όσων, ενώ πλειοδοτούν σε «επαναστατικές κορώνες», πάντα –την κρίσιμη στιγμή– «ανακαλύπτουν» ότι ο κόσμος δεν ακολουθεί, ο ταξικός συσχετισμός είναι αρνητικός κλπ., σαλπίζοντας έτσι «συντεταγμένη υποχώρηση», όπως στο μέτωπο των αγροτών. 
Η 48ωρη απεργία-φάντασμα, που επί μήνες αναγγελλόταν στον «Ριζοσπάστη», αλλά χωρίς ημερομηνία διεξαγωγής, δεν οργανώθηκε ποτέ με σοβαρούς όρους. Εκτός από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που «τράβηξαν χειρόφρενο» την Παρασκευή 6 και Σάββατο 7/5 (συμβάλλοντας στη χαμηλή συμμετοχή στις συγκεντρώσεις των δύο πρώτων ημερών), την ώρα που μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας συνεχιζόταν κανονικά, ελάχιστες ομοσπονδίες και σωματεία είχαν οργανωμένη παρουσία στις διαδηλώσεις για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς και κατά του ληστρικού νομοσχεδίου στις πρωινές και απογευματινές κινητοποιήσεις. 
Μαζικές κινητοποιήσεις
Η ανθενωτική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και οι απομονωμένες συγκεντρώσεις κομματικής καταγραφής (χωρίς να υποτιμά κανείς το μέγεθός τους) είναι σίγουρο ότι ούτε στην ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος βοηθούν, ούτε στον αποτελεσματικό (και απαραίτητο) συντονισμό μεταξύ των κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ίδιο και οι ξεχωριστές δράσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (όπως και οι 2 διαφορετικοί «συντονισμοί» εργατικών κομματιών στο εσωτερικό της) που εντείνουν τον κατακερματισμό του κόσμου των αντιστάσεων. 
Η ψήφιση των βάρβαρων μέτρων ήταν μια μάχη που χάθηκε, αλλά δεν θα είναι η τελευταία. Τα πακέτα της άγριας λιτότητας διαδέχονται το ένα το άλλο, η οικονομική κρίση δεν βρίσκει διέξοδο και η πολιτική σταθερότητα δεν παραμένει το επικρατέστερο σενάριο για το άμεσο μέλλον. 
Οι μαζικές-ενωτικές και δυναμικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας παραμένουν ο καθοριστικός παράγοντας που μπορεί να ανακόψει την επίθεση κεφαλαίου, κυβέρνησης και δανειστών στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα δεκαετιών. Είναι ο μόνος παράγοντας που ενοχλεί τον νεοφιλελεύθερο κυνισμό νέων και παλιών μνημονιακών. Η οργή και η δυσαρέσκεια μεγάλου μέρους του πληθυσμού δεν μπορεί να νομιμοποιήσει κανένα δήθεν «δίκαιο μνημόνιο». 
Ακόμα και με μικρότερο πλήθος στο Σύνταγμα, σε σχέση με τη διετία 2010-2012, η κυβέρνηση κατέφυγε στην κρατική καταστολή, με ξύλο, ομοβροντία χημικών και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, ώστε οι 153 αμοραλιστές βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας να ψηφίσουν «ναι» χωρίς την ενοχλητική παρουσία διαδηλωτών μπροστά από τη βουλή. Από τις ευθείες βολές δακρυγόνων των ΜΑΤ, μέσα στα πυκνά μπλοκ της ΛΑΕ και άλλων αριστερών σχημάτων, υπήρξαν και τραυματισμοί. Επιλογή που μαρτυρά την κυβερνητική ανησυχία και την απόπειρα τρομοκράτησης όσων αρνούνται να υποταχθούν στον «μονόδρομο» της αέναης λιτότητας και της πειθάρχησης στις ευρωηγεσίες, συνεχίζοντας να βάζουν εμπόδια στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής. Η Σόφη Παπαδόγιαννη, στέλεχος της ΛΑΕ που τραυματίστηκε από βλήμα δακρυγόνου στο κεφάλι, θα καταθέσει μήνυση για απόπειρα ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο, η οποία θα στρέφεται κατά των αστυνομικών δυνάμεων στο Σύνταγμα, της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. και του υπουργού Δημόσιας Τάξης.
Το στοίχημα παραμένει η οργάνωση της κοινωνικής αντίστασης και οι προϋποθέσεις για την αποτελεσματικότητά της. Ο δρόμος αυτός δεν είναι εύκολος και θα απαιτηθεί μεγαλύτερη προσπάθεια από ό,τι μέχρι σήμερα. Το βάρος της αντικειμενικής πραγματικότητας (χαμηλή αυτοπεποίθηση, συσσώρευση ηττών, ανεργία, μείωση εισοδημάτων κ.ά.) και η κατάσταση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μας υποχρεώνουν να συνεχίσουμε από «χαμηλότερη βάση», αλλά χωρίς ίχνος υποχωρητικότητας. 
Αριστερά
Με δεδομένη την αποξένωση των εργαζομένων από τις δομές εκπροσώπησής τους, επείγει η ανασυγκρότηση των σωματείων σε ταξική-αγωνιστική κατεύθυνση «από τα κάτω», με ταυτόχρονη υπέρβαση της προδοτικής συνδικαλιστικής καμαρίλας, ώστε να αποκατασταθεί η αξιοπιστία του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι κοινές παρεμβάσεις και η συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς στους χώρους εργασίας, οι κοινές παρατάξεις και ένα πραγματικό κέντρο αγώνα και συντονισμού της πάλης των εργαζομένων (που θα αποτελείται από πρωτοβάθμια σωματεία, ταξικές ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, συνδικαλιστικές κινήσεις και αγωνιστές) ενάντια στα μνημόνια, την κυβέρνηση και τα αφεντικά, μπορεί να είναι το άμεσο βήμα υλοποίησης μιας τέτοιας αναζωογονητικής διαδικασίας.
Ιδιαίτερη σημασία θα έχουν οι καθημερινές μάχες στους σκληρούς χώρους του ιδιωτικού τομέα και της ελαστικής εργασίας. Για παράδειγμα, οι επιτυχημένες περιφρουρήσεις υπεράσπισης της κυριακάτικης αργίας από το ΜΕΤΑ στο «Hondos Center» στην Ομόνοια και από άλλες συλλογικότητες στα εμπορικά της Ερμού, την Κυριακή 8/5, χρειάζεται να έχουν συνέχεια. 
Σε ανάλογες ενωτικές δράσεις και ειλικρινείς πρωτοβουλίες είναι απαραίτητο να προχωρήσουν άμεσα και οι πολιτικές συλλογικότητες της Αριστεράς, παραμένοντας στο έδαφος της κεντρικής πολιτικής παρέμβασης. Στηρίζοντας ενεργά και εκφράζοντας πολιτικά τις αντιστάσεις του κόσμου στις γειτονιές, αναβαθμίζοντας την παρέμβαση τους στο αντιρατσιστικό κίνημα και τη νεολαία (θετική η παρουσία στο Σύνταγμα των προσφύγων και των αλληλέγγυων του «City Plaza», της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και κάποιων φοιτητικών συλλόγων), μένοντας προσανατολισμένες στον στόχο της συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή. 
Τέλος, μακριά από καχυποψίες και μικροηγεμονισμούς, μακριά από αγκυλώσεις και σεχταριστικές περιχαρακώσεις, η συγκρότηση του ενιαίου μετώπου των κομμάτων και των οργανώσεων της Αριστεράς, που θα ανυψώσει το ηθικό του κόσμου μας και θα δώσει προοπτική στους αγώνες του, δεν μπορεί να παραμένει «σχέδιο επί χάρτου». Η ΛΑΕ μπορεί και οφείλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια τέτοια εξέλιξη τόσο με τη δράση της, όσο και με τις εσωτερικές της διαδικασίες, εν όψει της ιδρυτικής συνδιάσκεψής της, στα τέλη Ιούνη.