Νέα από τους εργατικούς χώρους

Οι εκλογές για τα ΔΣ των ΕΛΜΕ Θεσ/νίκης: Πόλωση και ασταθής ισορροπία

Έγιναν και στη Θεσσαλονίκη οι εκλογές για την ανάδειξη των Διοικητικών Συμβουλίων των εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Στις 5 ΕΛΜΕ της πόλης ψήφισαν περίπου 4500 καθηγητές και καθηγήτριες.
Η ΔΑΚΕ (1η δύναμη με 10 έδρες στις 5 ΕΛΜΕ) ανέβηκε σημαντικά μόνο σε 2 ΕΛΜΕ, την Α’ και τη Β’, όπου και διεκδικεί ως πρώτη δύναμη τη θέση του/της προέδρου. Παραμένει ο κυρίαρχος εκπρόσωπος του μνημονιακού μπλοκ και η δύναμή της στηρίζεται κατά κύριο λόγο σε μια πελατειακή λογική, την οποία καλλιεργεί και στην οποία έχει προσχωρήσει τμήμα του κλάδου, και μια ενίσχυση της απογοήτευσης και του ατομικισμού, που τροφοδοτεί η έλλειψη σοβαρών αγώνων με δυνατότητα νίκης.
Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις (6 έδρες) κατακτώντας την πρωτιά σε 2 ΕΛΜΕ (Γ’ και Ε’) αποτελούν τη μεγαλύτερη δύναμη της Ριζοσπαστικής Εκπαιδευτικής Αριστεράς. Στη Δ’ ΕΛΜΕ συμμετέχουν σε ενωτικό σχήμα με την Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση. Τα δύο πιο δραστήρια και ισχυρά σχήματά τους στη Γ’ και Ε’ ΕΛΜΕ έχουν φράξει το δρόμο στην άνοδο της ΔΑΚΕ, αλλά έχουν προκαλέσει και συνολική πτώση όλου του μνημονιακού μπλοκ.
Η Αγωνιστική Συσπείρωση (ΠΑΜΕ) (6 έδρες) είτε σημείωσε σημαντική πτώση (Α’ και Ε’ ΕΛΜΕ) είτε στασιμότητα. Σε μια τέτοια περίοδο είναι εντυπωσιακό ότι το ΠΑΜΕ, παρά το μέγεθός του στην κοινωνία, δεν μπορεί να εισπράξει την αντικυβερνητική διαμαρτυρία. 
Οι ΣΥΝΕΚ (6 έδρες) παρουσιάζουν αρκετά αντιφατική εικόνα. Στην Α’ ΕΛΜΕ σημειώνουν άνοδο και κερδίζουν μία έδρα, ενώ στη Δ’ ΕΛΜΕ ένα νέο σχήμα που δημιουργήθηκε φέτος παίρνει μία έδρα. Στη Β’ και Γ’ ΕΛΜΕ έχουν πτώση, ενώ μεγάλη πτώση σημειώνουν στην Ε’ ΕΛΜΕ όπου χάνουν και μία έδρα. Κατορθώνουν να συγκρατήσουν την πτώση τους διατηρώντας στα λόγια μια αριστερή κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα, αλλά κυρίως αξιοποιώντας τη σχέση τους με το κυβερνών κόμμα και ένα πελατειακό κύκλωμα που έχουν αρχίσει να στήνουν μαθαίνοντας από τα παλιότερα μνημονιακά κόμματα.
Το ΠΕΚ (πρώην ΠΑΣΚ) (4 έδρες) διατηρεί τις δυνάμεις του χωρίς κάποια ιδιαίτερη μεταβολή, αλλά έχει ρόλο συμπληρωματικής δύναμης στο μνημονιακό μπλοκ.
Τα ανεξάρτητα σχήματα που στήριξε η Αγωνιστική Ριζοσπαστική Ενότητα και ευρύτερα το Δίκτυο Αριστερών Εκπαιδευτικών, που αποτελείται από τους εκπαιδευτικούς που αποχώρησαν από τις ΣΥΝΕΚ, ήταν τρία. Η Αυτόνομη Ριζοσπαστική Κίνηση στη Δ’ ΕΛΜΕ, που κράτησε σε συνεργασία με τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις την πρώτη θέση και διεκδικεί τη θέση του/της προέδρου, η «Αλληλεγγύη – Αγωνιστική Ενότητα Καθηγητών» στη Β’ ΕΛΜΕ, που παρά την πτώση της διατήρησε την έδρα που κατείχε, και τέλος η Ριζοσπαστική Εκπαιδευτική Κίνηση στην Α’ ΕΛΜΕ, που έκανε μια σημαντική καταγραφή αλλά δεν κατόρθωσε να εκλέξει αντιπρόσωπο στο ΔΣ της ΕΛΜΕ. 
Όπου υπήρχε δυνατός ριζοσπαστικός πόλος που έδωσε μάχες ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης και κράτησε ενεργοποιημένη την ΕΛΜΕ, είτε αποφεύχθηκε η σημαντική άνοδος της ΔΑΚΕ είτε υπήρξε και πτώση της. 
Δυστυχώς σε αυτές τις εκλογές δεν υπήρξαν ενωτικά κατεβάσματα της Αριστεράς. Μόνο στη Δ’ ΕΛΜΕ υπήρξε ένα τέτοιο σχήμα, όπου όμως οι δύο συνιστώσες του ήταν πολύ ετεροβαρείς. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση επιδιώχθηκε ενωτικό κατέβασμα με όρους ισοτιμίας από τις δυνάμεις του Δικτύου Αριστερών Εκπαιδευτικών, η προσπάθεια δεν απέδωσε. Το κείμενο με τις υπογραφές 45 εκπαιδευτικών που κυκλοφόρησε έδειχνε ποια θα έπρεπε να ήταν η κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στην Α’ και τη Β’ ΕΛΜΕ η ΔΑΚΕ αναδείχτηκε πρώτη δύναμη και το αντιμνημονιακό αριστερό μπλοκ αδυνάτισε.
Τα αποτελέσματα των 5 ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης αποδεικνύουν ότι η περίοδος έχει ακόμα ευκαιρίες και δυνατότητες. Όσο η πολιτική του υπουργείου Παιδείας αποδομεί τη δημόσια δωρεάν παιδεία και μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε ευέλικτο, κακοπληρωμένο και πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό, η δυνατότητα της αντίστασης θα υπάρχει. Παρά την προδοσία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκπαιδευτικοί είναι ακόμα ανοιχτοί σε αριστερή αντικυβερνητική κριτική και δράση. Αυτήν την ευκαιρία δεν πρέπει να τη χάσουμε. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών πρέπει να εμπνευστεί για να μπει μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες. Και μόνο μια ενωτική ριζοσπαστική και μαχητική Αριστερά μπορεί να δώσει μια τέτοια έμπνευση!

*Ολόκληρο στο Rproject.gr

Όχι άλλες τουφεκιές στον αέρα!

Μια σειρά κακοοργανωμένων κινητοποιήσεων πραγματοποίησαν το δεύτερο δεκαήμερο του Δεκέμβρη δύο από τις μεγαλύτερες ομοσπονδίες εργαζομένων στο Δημόσιο. Η ομοσπονδία των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) και αυτή των εργαζομένων στους δήμους (ΠΟΕ-ΟΤΑ).
Η ΠΟΕΔΗΝ πραγματοποίησε 4ωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας την Τετάρτη 14 Δεκέμβρη. Ήταν μια κινητοποίηση η οποία ενώ είχε προκηρυχθεί αρκετά έγκαιρα, δεν δουλεύτηκε καθόλου στα νοσοκομεία, ούτε από τους γραφειοκράτες της ΠΑΣΚΕ ούτε και από όσους την ψήφισαν, ως συνέχεια της γενικής απεργίας της 8ης Δεκέμβρη. Έγινε μόνο και μόνο για να κάνει τα παιχνιδάκια του με τις κάμερες ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Μ. Γιαννάκος, χτίζοντας, υποτίθεται, την είσοδο του υπουργείου Υγείας. Στη συγκέντρωση συμμετείχαν όλοι κι όλοι 70 εργαζόμενοι, κυρίως συνδικαλιστές. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία γύρισαν την πλάτη στην κινητοποίηση, όχι γιατί έχουν αποδεχθεί τη λιτότητα και τα μνημόνια, αλλά είτε γιατί αναγκάζονται να δουλεύουν ως προσωπικό ασφαλείας λόγω των ελλείψεων προσωπικού, είτε και κυρίως γιατί δεν πείθονται από τα κολπάκια για τις κάμερες και με τέτοιες κινητοποιήσεις, από όσους μάλιστα στην πράξη στηρίζουν τη λιτότητα και τους κουτσουρεμένους προϋπολογισμούς στην υγεία.
Η ΠΟΕ-ΟΤΑ από την άλλη αποφάσισε σε έκτακτη συνεδρίαση της Εκτελεστικής της Επιτροπής την Παρασκευή 16 Δεκέμβρη, με αφορμή σχετική απόφαση του Ι’ Τμήματος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, να πραγματοποιήσει παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τη συμμετοχή μόνο των μελών των Διοικητικών Συμβουλίων και των συνδικαλιστικών στελεχών της ομοσπονδίας στο νομό Αττικής, καθώς και του συνόλου των συμβασιούχων – παρατασιούχων που εργάζονται στους δήμους, την Τρίτη 20 Δεκέμβρη. Από μόνη της δηλαδή καθόρισε το πλαίσιο μιας μικρής κινητοποίησης που επί της ουσίας διασπά τους εργαζόμενους μέσα στους δήμους και τους καλεί να κινητοποιηθούν απέναντι στα προβλήματα των συναδέλφων τους διά εκπροσώπησης. Είναι μια πάγια τακτική της πλειοψηφίας Τράκα (παράταξη Μπαλασόπουλου, διάσπαση της ΠΑΣΚΕ) που μαζί με τη ΔΑΚΕ ελέγχει το προεδρείο και είναι κυρίως μια τακτική δοκιμασμένη και αποτυχημένη τα τελευταία χρόνια.
Η ΠΑΣΚΕ και οι υπόλοιπες δυνάμεις του γραφειοκρατικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού έχουν αποφασίσει εδώ και καιρό να στραφούν σε κλαδικές και μόνο κινητοποιήσεις. Είναι μια απόφαση που λογοδοτεί μόνο στην ανάγκη να διατηρήσουν ζωντανούς τους μηχανισμούς τους εντός των συνδικάτων, ώστε να μπορέσουν την ώρα της κρίσης (εκλογές των σωματείων) να βρουν τα απαραίτητα κουκιά που χρειάζονται για να ξαναεκλεγούν. Ακόμη και αν αυτά τα κουκιά είναι λιγότερα λόγω της απαξίωσης των συνδικάτων στα μάτια των ίδιων των εργαζομένων. Γι’ αυτόν το λόγο επιμένουν να διοργανώνουν κινητοποιήσεις που δεν είναι τίποτε άλλο από τουφεκιές στον αέρα.
Η ευθύνη βαραίνει πια ξεκάθαρα τις παρατάξεις της Αριστεράς. Το ΠΑΜΕ, το ΜΕΤΑ και οι Παρεμβάσεις οφείλουν να πάρουν πρωτοβουλίες πλατιές και ενωτικές και να διεκδικήσουν από κοινού, καλά οργανωμένες κινητοποιήσεις που θα λογοδοτούν στην ανάγκη να οργανωθούν συντονισμένα, συνολικά και με κλιμάκωση οι αγώνες ενάντια στη λιτότητα και τα μνημόνια.

Μνημονιακή τρομοκρατία σε βάρος των εργαζομένων
Σκηνικό τρομοκράτησης των εργαζομένων προσπαθεί να στηθεί το τελευταίο διάστημα, με προφανές κίνητρο το χτύπημα κάθε αντίστασης ενάντια στη λιτότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλα τα περιστατικά που θα αναφερθούμε οι εργαζόμενοι δικάστηκαν ή διώκονται ποινικά και πειθαρχικά όχι μόνο για συνδικαλιστικούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί προσπάθησαν να δείξουν την αλληλεγγύη τους σε κόσμο ο οποίος δεινοπαθεί από την κρίση.
Κορυφαίο παράδειγμα η δίωξη σε βάρος 10 συνδικαλιστών της ΔΕΗ που συνελήφθησαν το 2011 γιατί κατέλαβαν το Κέντρο Έκδοσης Εντολών της ΔΕΗ επί της λεωφόρου Μεσογείων στην Αθήνα και εμπόδισαν την αποστολή των εντολών διακοπής ρεύματος στα σπίτια άπορων οικογενειών. Κάτι το οποίο ευτυχώς τότε και κατάφεραν. 
Ο Δήμος Φυλής άσκησε πειθαρχική δίωξη στη δημοτική υπάλληλο Ρούλα Φώτου γιατί τόλμησε και παραβρέθηκε στις κινηματικές εκδηλώσεις που οργάνωσε το «Δυτικό Μέτωπο» στην πλατεία Φυλής για το κλείσιμο της χωματερής. Δηλαδή στο συμβολικό στολισμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου με ανακυκλώσιμα υλικά και στα διασκευασμένα κάλαντα των Χριστουγέννων.
Τέλος, στις αρχές του Δεκέμβρη καταδικάστηκαν από το Πρωτοδικείο του Βόλου οι Εύη Καρυδάκη (γραμματέας του Συλλόγου ΟΤΑ Ν. Μαγνησίας) και Θοδωρής Τσαλούχας (νυν συνταξιούχος) για την απεργιακή κινητοποίηση στις 26 Νοεμβρίου 2012. Οι συνδικαλιστές κατηγορήθηκαν γιατί οργάνωσαν την απεργιακή περιφρούρηση του αμαξοστασίου του Δήμου Βόλου, που έγινε στο πλαίσιο των πολυήμερων αγωνιστικών κινητοποιήσεων που είχαν αποφασίσει οι Γενικές Συνελεύσεις ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις της τότε συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου και του υπουργού των απολύσεων, νυν προέδρου της ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη. 
Η αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα ουδόλως δείχνει να ενοχλείται από το γεγονός. Αντίθετα, μαζί με τη δικαστική εξουσία (βλέπε και προηγούμενες παρεμβάσεις σε ΕΚΑ και συνέδριο ΑΔΕΔΥ) και τους θεσμούς στήνουν το νέο σκηνικό και μας προϊδεάζουν για το τι θέλουν με τα μνημόνια και τα επόμενα μέτρα να πετύχουν σε βάρος των εργαζομένων και των συνδικάτων. 
Θέλουν συνδικάτα ανύπαρκτα που θα σκύβουν το κεφάλι και θα δέχονται αδιαμαρτύρητα τα πάντα. Θέλουν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα που θα απολύονται ανά πάσα στιγμή χωρίς καν να μπορούν να απεργήσουν δυναμικά, θέλουν εργαζόμενους ξεκομμένους από το δημόσιο, κοινωνικό συμφέρον, που δεν θα μπορούν να δείχνουν την αλληλεγγύη τους και δεν θα μπορούν να έχουν και την αλληλεγγύη των υπόλοιπων χτυπημένων από τη μνημονιακή πολιτική.