Για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος

Ό ταν η επίθεση οξύνεται διαρκώς και το παζλ των μνημονιακών πολιτικών έρχεται να συμπληρώσει το εργασιακό νομοσχέδιο που βρίσκεται στα σκαριά, όταν οι αλλαγές στο ασφαλιστικό και τα μέτρα που θα έρθουν να εφαρμοστούν το επόμενο διάστημα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αφορούν τεράστιο μέρος της κοινωνίας, όταν ο κατακερματισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων που γίνονται στόχος είναι ορατός, η ανασυγκρότηση  της Αριστεράς  και η ενωτική-μετωπική δράση της είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Μπροστά στο πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο της κυβέρνησης με τη δεύτερη αξιολόγηση που δε λέει να κλείσει και όταν αυτό γίνει, νέα μέτρα σκληρής λιτότητας θα έρθουν να επιβαρύνουν όλους/ες μας, αφού ουσιαστικά θα ισχυροποιούν το μνημονιακό καθεστώς και το μαύρο μέλλον της γενιάς μας.
Απέναντι σε μια επίθεση-οδοστρωτήρα για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, απέναντι στην επίθεση που εξαπολύεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προς την κατεύθυνση της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης του πανεπιστημίου και την επιβολή πολιτικών που αποδιαρθρώνουν το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του, η φοιτητική Αριστερά κλήθηκε ήδη από την περσινή χρονιά να δώσει κινηματικές και πολιτικές απαντήσεις μέσα από την έναρξη ενωτικών-μετωπικών διεργασιών των φοιτητικών σχηματισμών, έστω και κάτω πό την πίεση των φοιτητικών εκλογών. Τη σημασία της συγκεκριμένης διαδικασίας υπέδειξαν τόσο η ανάγκη ξαναζωντανέματος των απονεκρωμένων φοιτητικών συλλόγων και ανατροπής της συνολικής απογοήτευσης, όσο και η ευρύτερη αδυναμία όλων των σχηματισμών της φοιτητικής Αριστεράς. 
Στόχος για εμάς ως Κόκκινο Δίκτυο σε αυτή τη διαδικασία δεν ήταν η έναρξη ενός αόριστου πολιτικού διαλόγου στη βάση απάλειψης των όποιων αντιθέσεων και διαφοροποιήσεων των δυνάμεων της Αριστεράς, αλλά η συνειδητοποίηση ότι η συγκεκριμένη διαδικασία εκκινείται από την ανάγκη απάντησης στις σκληρές πολιτικές που εφαρμόζονται. Τα μέτωπα οφείλουν να συγκροτούνται πάνω σε πολιτικές συμφωνίες και ενότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων
Η περσινή εμπειρία
Η περσινή εκλογική συνεργασία και η δυναμική που αυτή φανέρωσε, οφείλει να είναι ο χάρτης και των φετινών διεργασιών – έστω και πάλι κάτω από την πίεση των φοιτητικών εκλογών. Όλη αυτή η προσπάθεια είναι προφανώς σημαντικό να πραγματοποιηθεί με ισότιμους όρους μεταξύ των δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς στην κατεύθυνση συγκρότησης της απάντησης στις πραγματικές ανάγκες που υπάρχουν γύρω μας. Οφείλει να γίνει αντιληπτό από όλες και όλους ότι η σημασία συγκρότησης μετωπικών αντιστάσεων στις σχολές είναι εξέχουσας σημασίας. Η εμπειρία της επιτυχημένης καμπάνιας και αντιρατσιστικής-αντιφασιστικής διαδήλωσης στις 18 Μάρτη είναι πολύ σημαντική καθώς απέδειξε ότι όταν οι δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος κινούνται με μαζικό ενωτικό τρόπο, με επιμονή και αποφασιστικότητα, μπορούν να πηγαίνουν κόντρα στο κλίμα της αδράνειας και να δημιουργούν πολιτικά-κινηματικά γεγονότα.
Εάν θέλουμε πραγματικά να ξαναζωντανέψουμε τους φοιτητικούς συλλόγους και να βάλουμε το λιθαράκι μας στην οικοδόμηση μιας ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής εναλλακτικής απέναντι στη λαίλαπα των μνημονίων, η μέγιστη συσπείρωση των δυνάμεων της Αριστεράς είναι μονόδρομος και απαραίτητη συνθήκη.
Σε ένα πρώτο επίπεδο η ενωτική διαδικασία κατέληξε στην κοινή εκλογική κάθοδο των δυνάμεων ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ σε αρκετές σχολές πανελλαδικά καταφέρνοντας να συσπειρώσει τον κόσμο του κινήματος στις σχολές και να επαναφέρει στο προσκήνιο μια δυναμική που έχει τη δυνατότητα να συγκρουστεί και να ανατρέψει την αδράνεια και την απογοήτευση που κυριαρχούν τα τελευταία δύο χρόνια. Ωστόσο, κάνοντας έναν συνολικό απολογισμό έναν χρόνο μετά το περσινό εκλογικό κατέβασμα, σημαντικό τμήμα της φοιτητικής Αριστεράς αρνήθηκε να συμμετέχει στο διάλογο υπονομεύοντας τις διαδικασίες που επιχειρήθηκαν να πραγματοποιηθούν από τις υπόλοιπες δυνάμεις με ανοιχτό και από τα κάτω τρόπο. Τόσο η ΠΚΣ που εδώ και χρόνια έχει διαχωρίσει τη θέση της και επιμένει σε έναν ακραίο σεχταρισμό, όσο και κομμάτια των ΕΑΑΚ  αρνήθηκαν να προχωρήσουν σε μια ουσιαστική κοινή δράση και πολιτικό συντονισμό με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις με ισότιμους όρους και πάνω σε μία πολιτική βάση για την ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του φοιτητικού κινήματος. Για ακόμη μία φορά η Αριστερά έπεσε στην παγίδα της πολυδιάσπασης και της διεκδίκησης του τίτλου της καθαρότητας στη γραμμή. Αποτέλεσμα αυτής της ολιγωρίας ήταν να σημειωθεί για ακόμη μία φορά τεράστιο ποσοστό αποχής  στις φοιτητικές εκλογές, με κερδισμένη τη ΔΑΠ. Η φοιτητική Αριστερά θα μπορούσε για πρώτη φορά να δώσει άλλη τροπή στα πράγματα, εάν συσπείρωνε τις δυνάμεις της  για να απαντήσει στα προβλήματα που πλήττουν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες.
Παρόλη την αδράνεια ωστόσο του προηγούμενου διαστήματος, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τις ειλικρινείς προσπάθειες που άρχισαν να πραγματοποιούνται τον τελευταίο καιρό στην κατεύθυνση συγκρότησης πολιτικής απάντησης σε αρκετές σχολές, είτε μέσω διεξαγωγής κοινών εκδηλώσεων, είτε μέσω ανοίγματος και γείωσης του διαλόγου, είτε μέσω κοινών πρωτοβουλιών και κοινής παρέμβασης. Τέτοιες πρωτοβουλίες ήταν και θα συνεχίσουν να είναι στο κέντρο της παρέμβασής μας μέσα από τα σχήματα της ΑΡΕΝ.
Μετά τις εκλογές τι;
Προφανώς και η κοινή εκλογική κάθοδος αποτελεί σημείο των μετωπικών διεργασιών, αλλά για εμάς δεν είναι αυτοσκοπός, ωστόσο αποτελεί μία ευκαιρία να ανοίξει ξανά η πολιτική συζήτηση μέσα στις σχολές με μαζικούς όρους. Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά απαλλαγμένη από κοντόφθαλμες λογικές που φτάνουν μέχρι στις εκλογές και την επιβίωσής της, οφείλει να διαβλέπει την δυναμική που μπορεί να δημιουργηθεί σε κάθε σύλλογο από την κοινή δράση και πρακτική. Την ώρα που δεν διαφαίνεται καμία αριστερή εναλλακτική πρόταση απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές οι σχηματισμοί της Αριστεράς στα πανεπιστήμια έχουν καθήκον μέσα από την συμπόρευση να δημιουργήσουν την δική τους πρόταση απαντώντας στις ανάγκες των φοιτητών-τριων.
Σ΄ αυτήν την κατεύθυνση ως Κόκκινο Δίκτυο καλούμε όλα εκείνα τα κομμάτια της φοιτητικής Αριστεράς που είναι σε θέση να αναγνώσουν την πολιτική αναγκαιότητα που υπάρχει και διαρθρώνεται γύρω μας, απαλλαγμένα από σεχταριστικές λογικές απομόνωσης, μαξιμαλισμού και πολιτικής καθαρότητας, να προσεγγίσουν το διάλογο που έχει ανοίξει στην προσπάθεια αναζωπύρωσης των κοινωνικών αντιστάσεων στις σχολές. Μια τέτοια διαδικασία οφείλει να καταλήγει στην υπέρβαση των υπαρχόντων σχηματισμών και την οικοδόμηση μιας ριζοσπαστικής- αντικαπιταλιστικής αριστερής εναλλακτικής μέσω ενός νέου συνδικαλιστικού φορέα της φοιτητικής Αριστεράς. Επειδή στην συγκυρία αυτήν δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις και αυτόνομοι αγώνες οφείλουμε να απαντάμε συνολικά στις αγωνίες των φοιτητών-τριων που ‘’τρέχουν’’ να τελειώσουν τις σπουδές τους βγαίνοντας σε μία αγορά εργασίας της επισφάλειας και της ανεργίας.