Μέχρι και τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ περιλάμβανε θέσεις όπως η έξοδος από το ΝΑΤΟ και το κλείσιμο των βάσεων ή η υπεράσπιση των δικαίων και η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό σε συνδυασμό με την καταγγελία της πολιτικής του κράτους του Ισραήλ.
Ημερ.Δημοσίευσης
Στη συγκρότηση της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ύστερα από τις εκλογές, η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ιδιαίτερα η τοποθέτηση του Πάνου Καμμένου στο υπουργείο Άμυνας, αλλά και η τοποθέτηση του Νίκου Κοτζιά στο υπουργείο Εξωτερικών, απέδειξαν ότι ο προσανατολισμός στα ζητήματα «άμυνας και εξωτερικής πολιτικής» είχε κριθεί ήδη πριν τις εκλογές… ενάντια στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο, αυτό που ακολούθησε ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνο η δεύτερη που συγκροτήθηκε ύστερα από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, αλλά και η πρώτη, ξεπέρασαν σε ατλαντισμό και φιλοϊμπεριαλιστικό οίστρο και την προκάτοχό της των Σαμαρά-Βενιζέλου. Ο Νίκος Κοτζιάς, γαλουχημένος με τα νάματα του φιλοαμερικανισμού και του εθνικισμού, σίγουρα δεν δέχθηκε τυχαία τη θερμή φιλοφρόνηση του Φαήλου Κρανιδιώτη κατά την πρώτη του υπουργοποίηση. Όσο για τον Πάνο Καμμένο, μια πιο καλτ φιγούρα με ακροδεξιές «πινελιές» και πιο ωμό λόγο, ένιωσε από την πρώτη στιγμή «σαν στο σπίτι του», σε σημείο ώστε από τον Ιούνιο του 2015, πριν ακόμη από τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, να κάνει… δημόσια προσφορά νέας βάσης για τις ΗΠΑ στην Κάρπαθο.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι, ο προσανατολισμός αυτός παγιώθηκε και εμβαθύνθηκε, ώστε να παρακολουθούμε σήμερα ένα νέο φιλοατλαντικό και φιλοϊμπεριαλιστικό κρεσέντο των δύο υπουργών. Το γεγονός ότι αυτό το κρεσέντο περιλαμβάνει πλέον και μπίζνες γύρω από εξοπλιστικά προγράμματα, απλώς αποδεικνύει ότι ο ατλαντισμός και ο συνυφασμένος με αυτόν «πατριωτισμός» δεν είναι μόνο θεωρία ή διπλωματία, αλλά και μπίζνες…
Στις ΗΠΑ
με πλούσιες προσφορές…
Οι Νίκος Κοτζιάς και Πάνος Καμμένος επισκέφτηκαν πρόσφατα τις ΗΠΑ, με διαφορά ολίγων ημερών, για μια πρώτη γνωριμία με τους αρμόδιους επιτελείς του Ντόναλντ Τραμπ. Στη σχετική αρθρογραφία αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι στελέχη της κυβέρνησης Νετανιάχου πρόσφεραν όχι μόνο τη θερμή τους συνηγορία, αλλά και τις καλές τους υπηρεσίες, ώστε να κλειστούν τα σχετικά ραντεβού. Η μεγάλη είδηση που προέκυψε από αυτά τα ραντεβού δεν είναι βέβαια οι εντυπώσεις που αποκόμισε ο Νίκος Κοτζιάς ύστερα από τις συναντήσεις του με τον υπουργό Εξωτερικών κ. Ρεξ Τίλερσον και τον σύμβουλο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου κ. Χ. Ρ. Μακμάστερ πως οι ΗΠΑ θα βοηθήσουν την Ελλάδα στο ζήτημα της… διαπραγμάτευσης περισσότερο από ό,τι μέχρι σήμερα, αλλά η δημόσια πρόταση από τον κ. Καμμένο για ανανέωση της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (Mutual Defense Cooperation Agreement – MDCA) ανάμεσα σε Ελλάδα και ΗΠΑ, που ως γνωστόν έχει κεντρικό της αντικείμενο τη χρήση της βάσης της Σούδας.
Επ’ αυτού, οι ΗΠΑ ζητούν πενταετή (αντί ετήσιας ανανεούμενης έως σήμερα) επέκταση της συμφωνίας, καθώς και διεύρυνση των χρήσεων της βάσης από τις ΗΠΑ, αλλά ο… γαλαντόμος κ. Καμμένος προσφέρθηκε και για δεκαετή επέκταση. Σε αντάλλαγμα, ο κ. Καμμένος ζήτησε την ένταξη της Ελλάδας σε προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας αντίστοιχα με αυτά που ισχύουν μεταξύ ΗΠΑ-Ισραήλ και ΗΠΑ-Αιγύπτου, με την ελπίδα ότι έτσι θα εξασφαλιστεί ενίσχυση και με πολεμικά πλοία.
Από τον «άξονα» με το σιωνιστικό Ισραήλ και τη χούντα του Σίσι περνάμε τώρα στις «καλές υπηρεσίες» και τη διαμεσολάβηση του Ισραήλ, ώστε να αναβαθμιστεί το επίπεδο στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ σε επίπεδα που ισχύουν για πολύ «προνομιακούς φίλους» των ΗΠΑ. Και βέβαια, οι προσφορές δεν αφορούν μόνο τη διεύρυνση της αμυντικής συνεργασίας και των χρήσεων της βάσης της Σούδας, αλλά και την «ανοιχτή πρόταση» για δημιουργία αμερικανικής βάσης στην Κάρπαθο, που θα υποκαταστήσει τη βάση του Ιντσιρλίκ!
Η «αγορά του αιώνα»
Ως γνωστόν, ο Πάνος Καμμένος, που διαχειρίζεται τα σχετικά θέματα με εντυπωσιακή ασυδοσία σαν να είναι κληρονομημένο τσιφλίκι του, έχει ανοίξει ζήτημα νέας «αγοράς του αιώνα», με προμήθεια μίας μοίρας μαχητικών αεροσκαφών 5ης γενιάς F-35, έχοντας αποστείλει σχετική διερευνητική επιστολή στην εταιρεία παραγωγής τους, τη γνωστή και μη εξαιρετέα LockHeed Martin. Το σίγουρο είναι πως έχει ήδη ενεργοποιηθεί ένα 10ετές πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των αεροσκαφών F-16, με ετήσιο κόστος 475 εκατ. ευρώ. Όσο για το κόστος της πιθανής απόκτησης των F-35, όπως δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Άμυνας κ. Βίτσας είναι 100 εκατ. για την αγορά ενός αεροσκάφους, που μαζί με το κόστος συντήρησης, τις υποδομές κλπ. φτάνει τα 500 εκατ. ευρώ. Πολλαπλασιάζοντας επί 12 (μία μοίρα), προκύπτει το τεράστιο ποσό των 6 δισ. ευρώ.
Όλα αυτά συζητιούνται, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης σκληρές περικοπές στις συντάξεις και θεαματική μείωση του αφορολόγητου, ξεπούλημα της ΔΕΗ κλπ. Το γεγονός αυτό, η δήλωση του κ. Βίτσα ότι ακόμη και αν παραγγέλνονταν σήμερα τα F-35, θα παραλαμβάνονταν το νωρίτερο το 2025, κυρίως όμως η ερώτηση 14 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (μεταξύ των οποίων οι κ. Φίλης, Αναγνωστοπούλου, Χριστοδουλοπούλου, Παπαδόπουλος, Μπαλαούρας) αποδεικνύουν ότι στο φόντο όλων αυτών των ζητημάτων υποβόσκουν σοβαρότερα διλήμματα και επιλογές, που φτάνουν ως το παρελθόν και το μέλλον των κυβερνητικών συμμαχιών και αφορούν το μέλλον της ίδιας της κυβέρνησης...