Η Γενική Απεργία της 6ης Απρίλη είναι ένας σημαντικός σταθμός

Η Γενική Απεργία στις 6 Απρίλη δεν είναι απλά μία αγωνιστική «στιγμή». 
Ήρθε «φορτωμένη» με αγώνες σε πολλούς χώρους το προηγούμενο διάστημα και θα φύγει «φουσκωμένη» με προσδοκίες για ακόμα περισσότερους, στην επόμενη φάση. 
Είναι η αποτύπωση της δίκαιης ταξικής αγανάκτησης που αισθάνεται ο κόσμος μας εδώ και πάρα πολύ καιρό, ζώντας τη μία κρίση πίσω από την άλλη μην μπορώντας πλέον να αντέξει τα δυσανάλογα βάρη που του φορτώνει το κεφάλαιο με τα μνημόνια, την πανδημία και τώρα, τον πόλεμο. 
Το σύστημα, οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους έχουν μετατρέψει τις τεράστιες κρίσεις της τελευταίας 12ετίας σε ευκαιρίες για δικά τους κέρδη, με εξόντωση των λαών. 
Η συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Ουκρανία επιχειρείται να αξιοποιηθεί ακόμα περισσότερο για να εμπεδώσει η εργατική τάξη ότι «τίποτα δεν αποκλείεται» για τη δική της τη ζωή, δεν είναι δεδομένο ούτε το ρεύμα, ούτε τα καύσιμα, ούτε οι πιο στοιχειώδεις δομές κοινωνικής φροντίδας, ούτε η ίδια της η ζωή. 
Η απεργία της 6ης Απρίλη ήταν «ώριμη», εδώ και καιρό, αλλά καθόλου δεδομένη, με τους συσχετισμούς και τις συνδικαλιστές ηγεσίες που υπάρχουν στις μεγαλύτερες συνομοσπονδίες και ομοσπονδίες της χώρας. 
Σε μία σειρά από εργατικούς χώρους, το τελευταίο διάστημα, ξεσπούν μεγάλοι ή επίμονοι αγώνες, που δεν είναι συντεχνιακοί, αλλά αποτελούν αντιδράσεις και αντιστάσεις στην εξειδικευμένη επίθεση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού σε κάθε κλάδο ή χώρο. Μας είναι εύκολο να θυμηθούμε την Cosco, την e-Food, τους ντελιβεράδες της Θεσσαλονίκης, τη ΛΑΡΚΟ, τους εκπαιδευτικούς ενάντια στην «αξιολόγηση» και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, τους υγειονομικούς, τις/τους εργαζόμενες/ους στον ΕΦΚΑ μέσα στα Χριστούγεννα, αλλάκαι σε δήμους για τις σχέσεις και τις συνθήκες εργασίας, ακόμα και τους μικρομεσαίους αγρότες. 
Οι αγώνες αυτοί μπορούσαν και έπρεπε να συνενωθούν σε μία γενική απεργιακή κινητοποίηση, ωστόσο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, ανέβαλε επί μακρόν την προκήρυξή της, έχοντας συνείδηση των συνεπειών που θα δημιουργούνταν. 
Όμως, η κοινωνική κατακραυγή, που, ευλόγως, δεν αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις για ψήφο στα κυρίαρχα συστημικά κόμματα, είναι παρούσα και βοά τόσο, που ούτε η υποχωρητική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, ούτε η ξεφτιλισμένη περίπτωση του Παναγόπουλου της ΓΣΕΕ, δεν άντεξαν να την αγνοήσουν περαιτέρω.
Τα αιτήματα της απεργίας μοιάζουν και είναι αυτονόητα για την καθεμία και τον καθένα μας που ανήκουμε στην εργατική τάξη. 
Αιτήματα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και της άκρατης κερδοσκοπίας, που η κυβέρνηση τις θεωρεί φυσικά κι «ανεξέλεγκτα» φαινόμενα, τις τροφοδοτεί πολιτικά και νομικά, τις επιδοτεί οικονομικά, ενισχύοντας τους «φίλους» της και φτωχοποιώντας ραγδαία τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. 
Αιτήματα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγεται στην Ουκρανία και ήδη εμπλέκεται ενεργά το ελληνικό κράτος, προκαλώντας θύματα στην ίδια την Ουκρανία που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, στη ρωσική εργατική τάξη, στην Ελληνική εργατική τάξη. 
Αιτήματα για την υπεράσπιση της Δημόσιας Υγείας, η οποία, εν μέσω πανδημίας, διαλύει η κυβέρνηση (αξιοποιώντας και το προηγούμενο νομοθετικό και πολιτικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ) για να την παραδώσει στους κλινικάρχες του άγριου και ανάλγητου ιδιωτικού τομέα, οδηγώντας μας ολοταχώς πολύ πριν από τη δημιουργία του ΕΣΥ και του Γεννηματά. 
Αιτήματα για την υπεράσπιση της αξιοπρεπούς, και με δικαιώματα, εργασίας, για Συλλογικές Συμβάσεις υπέρ των εργαζομένων και όχι των εργοδοτών. Για μόνιμη και σταθερή δουλειά και όχι για ζωή-λάστιχο, που στρέφεται εναντίον των πιο ευάλωτων τμημάτων των εργαζομένων, εναντίον των γυναικών ιδιαίτερα.
Αιτήματα για την ελευθερία και την αποτελεσματικότητα της συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης, χωρίς την παρέμβαση του κράτους και των εργοδοτών όπως επιχειρείται μέσα από το νόμο Χατζηδάκη, χωρίς τη διαστρέβλωση των ηλεκτρονικών διαδικασιών και ψηφοφοριών, χωρίς τα νομικά και ανυπέρβλητα εμπόδια της ποινικοποίησης των απεργιακών δράσεων. 
Αιτήματα ενάντια στις άμεσες και έμμεσες ιδιωτικοποιήσεις (ΣΔΙΤ, παραχωρήσεις, άμεσες αναθέσεις κλπ) ακόμα και βασικών αγαθών, όπως το ρεύμα και το νερό, όπως οι ελεύθεροι χώροι και το περιβάλλον. 
Αιτήματα για προσλήψεις και ενίσχυση του Δημοσίου, για να διευκολύνεται η ζωή των εργαζομένων με παροχή καλής ποιότητας και δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών. 
Αιτήματα για τη φορολόγηση των κερδών των πλουσίων και ελάφρυνση των φόρων που τσακίζουν τα λαϊκά και ήδη ρημαγμένα λαϊκά εισοδήματα. 
Αιτήματα για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για αξιοπρεπή επιδόματα ανεργίας χωρίς ποινές και εξαναγκασμούς για δουλειά στον κάθε τυχοδιώκτη εργοδότη.
Τα αιτήματα της απεργίας μοιάζουν και είναι αδιανόητα για την αστική τάξη, τα κόμματα εξουσίας και όλες τις δυνάμεις που στηρίζουν το σύστημα. Γιατί τα κέρδη τους για να εξασφαλίζονται απαιτούν όλο και περισσότερο ιδρώτα, όλο και περισσότερο αίμα των εργαζομένων σε όλο τον πλανήτη. 
Για αυτό και η σύγκρουση θα είναι διαρκής και σφοδρή και, μετά τη μεγάλη εμφάνιση στους απεργιακούς δρόμους της 6ης Απρίλη, θα επιστρέψει σε κάθε χώρο και κάθε κλάδο δουλειάς και θα συντηρείται από τις βάρβαρες αντεργατικές επιθέσεις από την πλευρά του συστήματος, αλλά και από τις εργατικές αντιστάσεις, αντιδράσεις και διεκδικήσεις.
Από την πλευρά μας κάνουμε και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε οι συγκρούσεις με το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να γίνουν με τη μεγαλύτερη ενδοταξική ενότητα και αποτελεσματικότητα, για να προάγουν την ταξική συσπείρωση χωρίς να αποπροσανατολίζονται και να «μπερδεύονται» τα συμφέροντα των «από πάνω» με των «από κάτω» για να μην είναι συμβολικοί, για να υπάρξουν νίκες και κατακτήσεις, για να αποτελούν σκαλοπάτι για τους επόμενους σταθμούς.
Σε αυτή τη Γενική Απεργία επιλέξαμε τη συμμετοχή μας στη συγκέντρωση στα Προπύλαια μαζί με δεκάδες σωματεία, παρατάξεις, συλλόγους και χιλιάδες εργαζόμενους και αγωνιστές-στριες, για να βρισκόμαστε ανάμεσα στις απεργιακές συγκεντρώσεις και να αποτελούμε κομμάτι τους, σε επαφή με τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους που επέλεξαν να βρεθούν στο Σύνταγμα ή την Κλαυθμώνος. Αποφασίσαμε με βάση την άποψη ότι δεν νομιμοποιούμε τη στάση των ΓΣΕΕ-ΕΚΑ- ΑΔΕΔΥ, δια της συμμετοχής μας στη συγκέντρωση της πλ. Κλαυθμώνος, οι οποίες, αφενός δια της αφωνίας και της διολισθήσεως έχουν αφήσει να υλοποιείται ο νόμος Χατζηδάκη από σωματεία και ομοσπονδίες των οποίων οι ηγεσίες θέλουν να τον εφαρμόσουν, αφετέρου, η στάση τους στον πόλεμο της Ουκρανίας αφήνει εκτεθειμένη την εργατική τάξη στην Ελλάδα και συντάσσεται στην ουσία με την εμπλοκή της Ελληνικής πολεμικής μηχανής στο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Επιλέξαμε να μη βρεθούμε στο Σύνταγμα, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, καθώς, παρά τα ελπιδοφόρα «ανοίγματα» του προηγούμενου Σεπτέμβρη με το τότε ΣΠΟΡΤΙΓΚ, δεν ακολουθήθηκε μία μετωπική τακτική για τα μεγάλα ζητήματα που είχαμε και έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως εργατικό κίνημα και κυρίως για το νόμο Χατζηδάκη. Μία μετωπική τακτική που θα μπορούσε να συσπειρώσει μεγάλες εργατικές δυνάμεις ικανές να ανατρέψουν το νόμο Χατζηδάκη και κάθε επιθετική αντεργατική πολιτική και να αλλάξουν την υλική πραγματικότητα εκατομμυρίων εργαζομένων, αλλά αντί για αυτή υλοποιήθηκε μία μετριοπαθής και αυτοπεριοριζόμενη πολιτική. 
Ωστόσο, θα συνεχίσουμε τις «επιθέσεις» ταξικής ενότητας και συνεργασιών, με στόχο την αντεπίθεση και την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, τόσο σε κάθε χώρο δουλειάς, όσο και σε ευρύτερο συνδικαλιστικό περιβάλλον.
Με τη νίκη!

Οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σε γραμμή «ό,τι του φανεί
του Λωλοστεφανή» για το νόμο Χατζηδάκη

Ο νόμος Χατζηδάκη ψηφίστηκε εν τω μέσω απεργιών χιλιάδων εργαζομένων τον Ιούνιο του 2021 και αποτελεί προκλητική υποστήριξη των μεγαλοεργοδοτών, για να εξασφαλίσει τα κέρδη τους εξοντώνοντας κυριολεκτικά τους εργαζόμενους (και ακόμα χειρότερα τις γυναίκες εργαζόμενες) και, απαγορεύοντας στην ουσία τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Ταυτόχρονα πραγματοποιεί ωμή παρέμβαση στα σωματεία και διαστρέβλωση των διαδικασιών και ψηφοφοριών τους, με την υποχρέωση της ηλεκτρονικής «συμμετοχής» των μελών. 
Το σύνολο των συνδικαλιστικών παρατάξεων (πλην ΔΑΚΕ) διακήρυσαν την εναντίωση στην εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, με ακύρωσή του, με στόχο «να μείνει στα χαρτιά», με την ανατροπή του, με τη μη εφαρμογή του, τέλος πάντων. 
Έχουν περάσει πάρα πολλά κρίσιμα ημερολογιακά σημεία, με σημαντικότερο αυτό της 1/1/2022, οπότε ξεκινούσε και η υποχρέωση εγγραφής των Σωματείων στο ΓΕΜΗΣΟΕ, αλλά και η υποχρέωση αλλαγής των καταστατικών για να περιλαμβάνουν και τις ηλεκτρονικές «συμμετοχές» σε συνελεύσεις και εκλογικές αρχαιρεσίες. 
Όλο αυτό το διάστημα, η δική μας συνδικαλιστική αριστερά και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ επιμείναμε στη σαφή διατύπωση κατεύθυνσης από την ΑΔΕΔΥ προς τις ομοσπονδίες και σωματεία-μέλη της, ότι δεν θα δεχτεί στο συνέδριό της, αντιπροσώπους εκλεγμένους-ες από ηλεκτρονικές διαδικασίες ή και υβριδικά/μικτά συστήματα. 
Η κωλυσιεργία της πρώην ΠΑΣΚ (νυν ΔΗΣΥΠ) είναι υπαρκτή, αλλά και εξηγήσιμη, δηλαδή συμβατή με τη συμβιβαστική προς το σύστημα στάση της τα πάρα πολλά τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της μνημονιακής και της πανδημικής περιόδου. Η στάση της λογοδοτεί στη γενικότερη προτίμηση των διαδρόμων της εξουσίας, από τους δρόμους του αγώνα των εργαζομένων. Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο. 
Η θέση και η ρητορική του ΠΑΜΕ είναι στη σωστή κατεύθυνση. Αν μετατρεπόταν σε εφαρμοσμένη πρακτική θα είχαμε μεγάλα περιθώρια πραγματικής ανατροπής του νόμου. Ωστόσο, παρόλο που σε σωματεία και ομοσπονδίες που έχει το ίδιο το ΠΑΜΕ την πλειοψηφία, η επιλογή είναι να μην εφαρμόζεται ο νόμος Χατζηδάκη, τα υπόλοιπα, πολλά σωματεία, ομοσπονδίες και η ίδια η ΑΔΕΔΥ έχουν αφεθεί μετέωρα. Δόθηκε ένα ανεξήγητα μεγάλο χρονικό περιθώριο στην πρώην ΠΑΣΚ, να μένει σε γενικές κι αόριστες καταδίκες του νόμου, την ώρα που όλα τα σωματεία βρίσκονταν σε εκλογικές διαδικασίες, καθώς είχαν «κολλήσει» λόγω της πανδημίας και τώρα φτάνουμε στην εποχή των συνεδρίων μεγάλων ομοσπονδιών και παράγονται «τετελεσμένα», δηλαδή έχουν ήδη εκλεγεί σύνεδροι από ηλεκτρονικές αρχαιρεσίες. 
Έτσι, ούτε οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πιέστηκαν να πάρουν θέση για την εφαρμογή ή μη του νόμου και είναι προφανές ότι το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ θα διεξαχθεί με διαστρεβλωμένους συσχετισμούς, αφού όλες και όλοι ξέρουμε ότι ηλεκτρονικά ψηφίζει και ο κόσμος που δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα για την συλλογική τύχη των σωματείων, χωρίς πραγματική συζήτηση και επιχειρήματα και με άλλα πιο ατομικά κριτήρια. 
Από εδώ και πέρα, σε κάθε περίπτωση, θα κινηθούμε αγωνιστικά, ενωτικά και με κριτήριο τα συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς, για να ανατρέψουμε και να αποτρέψουμε τις εφαρμοζόμενες αντεργατικές πολιτικές, στην πιο δύσκολη κατάσταση, που σίγουρα δημιουργεί ο νόμος Χατζηδάκη. Μέσα από τις υπόλοιπες νίκες θα έχουμε στα υπόψιν να τον καταργήσουμε όσο γρηγορότερα γίνεται.

Πρωτοβουλία για μια ανεξάρτητη αγωνιστική εργατική συνδικαλιστική συλλογικότητα 

Η Πρωτοβουλία για μια ανεξάρτητη αγωνιστική εργατική συνδικαλιστική συλλογικότητα έκανε την πρώτη της δημόσια εμφάνιση με το κάλεσμα στη γενική απεργία της 6ης Απρίλη. 
Ο ίδιος ο μεσότιτλος πού χρησιμοποιείται σε αυτό το κείμενο, «ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ», αποκαλύπτει τη βασική ιδέα για τη δημιουργία της. 
Αποτελεί ομολογημένη ανάγκη των καιρών, ενάντια στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση, που όλες οι αριστερές και ταξικές δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος ξορκίζουμε εδώ και πολλά χρόνια αλλά παραμέναμε καθηλωμένες-οι στην ίδια κατάσταση χωρίς τολμηρά βήματα για να την ξεπεράσουμε. 
Η ελπιδοφόρα αυτή προσπάθεια συμπεριλαμβάνει οργανωμένα συνδικαλιστικά σχήματα, ανένταχτο κόσμο, πολιτικές δυνάμεις που δεν είχαν κεντρική συνδικαλιστική αναφορά, νέες και νέους συνδικαλίστριες/συνδικαλιστές από τον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, με ενεργή και δυναμική συμμετοχή σε δύσκολα πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά και σε ομοσπονδίες και σε ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα. 
Ο στόχος δεν είναι η πρόσθεση δυνάμεων, αλλά ο πολλαπλασιασμός της οργανωμένης παρέμβασης στο εργατικό κίνημα, η συσπείρωση δυνάμεων, με τρόπο που να ανατρέπονται οι συσχετισμοί και να διευκολύνεται η όσο μαζικότερη έκφραση των ταξικών δυνάμεων για να ξεφύγουμε από τους συμβολικούς, και για αυτό, περιορισμένους αγώνες και να δημιουργήσουμε συνθήκες νίκης και κατακτήσεων για την πραγματική ζωή των ανθρώπων μας. Για την ανασυγκρότηση του κινήματος.
Έχει έρθει η ώρα να εμποδιστεί η κυριαρχία της δεξιάς στα σωματεία και το συνδικαλιστικό κίνημα, μία κυριαρχία «αφύσικη», αφού η εργατική τάξη δεν είναι ο κόσμος που η δεξιά φιλοδοξεί να εκφράσει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. 
Αλλά και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, επίσης έχουν μεγαλύτερη αντιπροσώπευση από αυτήν που τους αντιστοιχεί, λόγω της άσκοπης πολυδιάσπασης της αριστεράς. 
Οι συνδικαλιστικές και εργατικές ανατροπές που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, με πιο ενδεικτικό και σημαντικό παράδειγμα το νόμο Χατζηδάκη, έχουν «πατήσει» πάνω σε αυτήν την πραγματικότητα και επιχειρούν να καθιερωθούν ως τετελεσμένες και δεδομένες. 
Επομένως, η πρωτοβουλία για μία νέα εργατική συλλογικότητα δεν μπορεί παρά να είναι ένα πολύ καλό νέο για τις ριζοσπαστικές δυνάμεις στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. 
Τα πρώτα της κείμενα είναι προϊόντα μεγάλης και έντονης συλλογικής δουλειάς, επιχειρώντας ώσμωση ανάμεσα σε χώρους που δεν είχαν μάθει σε κοινές διαδικασίες, ούτε ακόμα και σε κοινή ορολογία. Με προσπάθεια συζήτησης χρόνων, μπορούμε να πούμε ότι φτάσαμε σε ένα κομβικό σημείο για συνύπαρξη, συναντίληψη και κοινή παρέμβαση στις πολύ μεγάλες και κρίσιμες απαιτήσεις του εργατικού κινήματος. 
Για μία νέα εργατική/συνδικαλιστική κίνηση με ανοιχτή, δημοκρατική και πανελλαδική συγκρότηση, με ανεξαρτησία από την εργοδοσία και τις πιέσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, με το βλέμμα στη συμμετοχή των νέων ανθρώπων και την εμπειρία των παλιότερων που…άντεξαν πολλές κρίσεις, με τη φροντίδα στα πρωτοβάθμια σωματεία και την αξιοποίηση των δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργάνων υπέρ του εργατικού κινήματος κι όχι της «αναπαραγωγής» μεγαλοστελεχών. 
Το επόμενο διάστημα η απεύθυνση θα είναι μαζικότερη και τα βήματα θα χρειαστούν τη συμμετοχή όσο περισσότερων γίνεται.
Μείνετε συντονισμένες-οι στη δική μας… συχνότητα για τα επόμενα νέα!