Το διαρκές έγκλημα στην Παλαιστίνη…

Στο επίκεντρο βρέθηκε η εισβολή των Ισραηλινών δυνάμεων στο Τέμενος Αλ Άκσα, παράλληλα με τις σχετικές προκλήσεις φανατικών  εποίκων. Η συχνότητα αυτών των επιθέσεων τα τελευταία χρόνια συνδέεται με την κλιμάκωση των ενεργειών εθνοκάθαρσης/εποικισμού στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Απέναντι στην ισραηλινή προσπάθεια απόκτησης ολοκληρωτικού ελέγχου της Ιερουσαλήμ, η ύπαρξη του Αλ Άκσαείναι ένα ισχυρό σύμβολο-σημείο αναφοράς για το παλαιστινιακό εθνικό αίσθημα, το οποίο οι ισραηλινές επιθέσεις θέλουν να ταπεινώσουν/εκμηδενίσουν. 
Στη σκιά των συγκρούσεων στο Αλ Άκσα, μαινόταν μια ευρύτερη σύγκρουση, που συνδέεται πολύ πιο άμεσα με τα εποικιστικά σχέδια. Αφενός η κυβέρνηση Μπένετ συνεχίζει το «έργο» των προηγούμενων, ανακοινώνοντας διαρκώς νέους εποικισμούς (9.000 στην ανατολική Ιερουσαλήμ, σχέδια ξεριζωμού των Βεδουίνων στην έρημο Νεγκέβ κ.ά) και αφετέρου οι ίδιοι οι έποικοι συχνά «παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους» (μαζικές διαδηλώσεις σε φυλάκια στη Δυτική Όχθη και μέσα από παλαιστινιακά χωριά -με συνοδεία στρατού- που απαιτούν νέες αρπαγές κι εγκλήματα εις βάρος των Παλαιστινίων). 
Αυτή η πραγματικότητα βρίσκεται πίσω από τις ατομικές επιθέσεις Παλαιστινίων στο Τελ Αβίβ και αλλού. Το γεγονός ότι οι δράστες των επιθέσεων προέρχονται συντριπτικά από τη Δυτική Όχθη υπενθυμίζει και μια άλλη πραγματικότητα πίσω από αυτές τις επιθέσεις: Την απελπισία των Παλαιστινίων από την ανικανότητα/απροθυμία της εκεί ηγεσίας (Παλαιστινιακή Αρχή/Φατάχ) να οργανώσει τον αγώνα. Η εμφάνιση αυτής της μορφής πάλης στο φόντο της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία επιτρέπει και μια εκτίμηση που ασφαλώς είναι δύσκολο να επιβεβαιωθεί: Την «κραυγή» των Παλαιστινίων απέναντι στην υποκρισία της «διεθνούς κοινότητας» που τους αγνοεί συστηματικά. 
Η απάντηση του Κράτους του Ισραήλ ήταν -όπως πάντα- και δυσανάλογη και αιματηρή: Με τον Μπένετ να δηλώνει ότι οι ένοπλες δυνάμεις «έχουν το ελεύθερο να αντιμετωπίσουν τον τρόμο», εξελίσσεται μια στρατιωτική επιχείρηση συλλήψεων και εκτελέσεων στη Δυτική Όχθη: Τζενίν, Βηθλεέμ, Χεβρώνα ζουν καθημερινά περιστατικά όπου ο Ισραηλινός στρατός και η αστυνομία εισβάλουν, καταδιώκουν, σκοτώνουν Παλαιστίνιους «υπόπτους». 
Αυτά τα γεγονότα φωτίζουν ακόμα πιο έντονα τις εξαιρετικές επισημάνσεις ενός άρθρου του Γκιντεόν Λεβί, του γνωστού Ισραηλινού αντισιωνιστή δημοσιογράφου, επ’ αφορμή της ρωσικής εισβολής και του τρόπου που την αντιμετώπισε και η «διεθνής κοινότητα» αλλά και τμήμα της ισραηλινής κοινωνίας. Ακολοθούν κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα.

…και η υποκρισία

Αποσπάσματα άρθρου του Γκιντεόν Λεβί

[…] Όλα άρχισαν με την ανακοίνωση του υπουργού Εξωτερικών Γιαΐρ Λαπίντ, λίγο μετά την έναρξη του πολέμου, ότι η εισβολή της Ρωσίας ήταν μια «σοβαρή παραβίαση της διεθνούς τάξης». Υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν ίσως σχεδόν διασκεδαστικό…
Η Ρωσία καταπατά σοβαρά τη διεθνή τάξη. Αλλά και το Ισραήλ τί κάνει; Υπάρχει άλλη χώρα που να παραβιάζει τόσο ωμά και αλαζονικά επί τόσα πολλά χρόνια τη διεθνή τάξη; Υπάρχει έστω μια απόφαση μεγάλων διεθνών οργανισμών που να το αφορά, την οποία δεν αγνόησε ή δεν παραβίασε ανοιχτά το Ισραήλ;
Πώς ακριβώς διαφέρει από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία η εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο το 1982 και η επακόλουθη στρατιωτική κατοχή; […] Και πέρα από τη χρονική διάρκεια, πού ακριβώς διαφέρει η 50ετής κατοχή της Δυτικής Όχθης από το Ισραήλ, χωρίς διαφαινόμενο τέλος, από την πιο πρόσφατη κατοχή εδαφών της Ουκρανίας από τη Ρωσία;  […]
Οι μέθοδοι δράσης είναι επίσης τρομακτικά όμοιες: βίαιες ένοπλες εισβολές ως λύση σε πραγματικά ή φανταστικά προβλήματα. Οι Ρώσοι ισχυρίζονται ότι εισέβαλαν στην Ουκρανία για να σταματήσουν τη «γενοκτονία», να «αποναζιστικοποιήσουν» το καθεστώς και να αποστρατιωτικοποιήσουν τη χώρα. Οι Ισραηλινοί διακήρυσσαν εξοργιστικά παρόμοιους στόχους πριν από τις εισβολές τους σε Γάζα και Λίβανο: Αυτοάμυνα, απομάκρυνση ενός «τρομοκρατικού» καθεστώτος και αποστρατιωτικοποίηση. […] Και οι δύο υπόσχονται να χτυπήσουν μόνο στρατιωτικούς στόχους αλλά και οι δύο σκοτώνουν αθώους αμάχους, μερικές φορές χωρίς να παραδέχονται τη διάκριση. […]
Τα εγκλήματα πολέμου και οι παραβιάσεις του διεθνούς νόμου από το Ισραήλ διαπράττονται εδώ και πολύ καιρό και χωρίς τέλος στον ορίζοντα. Δεν περνάει μια μέρα χωρίς ωμές παραβιάσεις του διεθνούς νόμου από το Ισραήλ, από την επιχείρηση εποικισμών στη μεταφορά κρατουμένων στα εδάφη του κατακτητή, ως την αποστέρηση φυσικών πόρων από τις κατεχόμενες περιοχές και την επιβολή συλλογικής τιμωρίας. 
Οι εγκληματικές παραβιάσεις έχουν γίνει μια καθημερινή ρουτίνα για την Ισραηλινή Κατοχή, από φυλακίσεις χωρίς δίκη και δολοφονίες αθώων αμάχων μέχρι το ακαταδίωκτο των Ισραηλινών που διαπράττουν εγκληματικές πράξεις και την άρνηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους Παλαιστίνιους. 
Ποια είναι λοιπόν η διαφορά; Αυτή βρίσκεται μόνο στην κρίση του υπόλοιπου πλανήτη, αποκαλύπτοντας διπλά στάνταρ και υποκρισία. 
Λίγες μέρες μετά την κατάληψη της Κριμαίας το 2014, η Ευρώπη ανακοίνωνε αμέσως κυρώσεις κατά τη Ρωσίας. Μια βδομάδα μετά την σημερινή εισβολή στην Ουκρανία και ο πλανήτης ήταν ενωμένος στην εφαρμογή κυρώσεων άνευ προηγουμένου σε σκληρότητα κατά της Μόσχας. 
Εν τω μεταξύ, μια κατοχή που κρατάει πάνω από μισό αιώνα αντιμετωπίζεται με παγκόσμια αδιαφορία και αδράνεια. Το Ισραήλ, το αγαπημένο παιδί της Ευρώπης και των ΗΠΑ, επιτρέπεται να κάνει αυτά που δεν επιτρέπεται να κάνει η Ρωσία.  […]
Όταν ένας έφηβος Ουκρανός ρίχνει μια μολότοφ σε ρωσικό τανκ, οι Ισραηλινοί το θεωρούν ηρωική πράξη που είναι άξια να υποστηριχθεί. Όταν ένας έφηβος Παλαιστίνιος κάνει το ίδιο, παρακινημένος από τα ίδια κίνητρα και με την ίδια νομιμοποίηση, οι Ισραηλινοί στρατιώτες τον εκτελούν και η Ισραηλινή κοινή γνώμη τον καταγγέλει ως τρομοκράτη. Ελάχιστοι Ισραηλινοί παραδέχονται την συντριπτική ομοιότητα ανάμεσα σε αυτές τις δύο εξίσου δίκαιες πράξεις αντίστασης ενάντια σε μια κατοχή. […]
Κι όμως, ίσως κρύβεται κάποια ελπίδα πίσω από όλα αυτά. Ίσως όταν τελειώσει αυτός ο καταραμένος ρωσικός πόλεμος στην Ουκρανία, ο πλανήτης να παραδεχτεί ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε μία κατοχή και σε μια άλλη, και θα τολμήσει να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα. 
[…]