Και όμως γυρίζει...

Κίνα-Ιράν-Σαουδική Αραβία

Η αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Σαουδικής Αραβίας/Ιράν και μάλιστα με κινεζική διαμεσολάβηση, αποτέλεσε κορυφαία διεθνή είδηση. Ασφαλώς το «βάθος» της επαναπροσέγγισης των δύο μεγάλων ανταγωνιστών μένει να φανεί. Άλλωστε μέχρι και το 2016, διπλωματικές σχέσεις υπήρχαν, αλλά αυτές δεν εμπόδιζαν να μαίνεται «θερμά» η γεωπολιτική σύγκρουση μεταξύ τους. Αλλά ως «πρώτο βήμα» παραμένει σημαντικό. Για το ιρανικό καθεστώς, σπάει η απομόνωση και ανοίγει η προοπτική να πέσει σαουδαραβικό χρήμα στην κλονισμένη οικονομία του. Για τους Σαούντ ανοίγει η προοπτική να περιοριστούν τα ένοπλα «αντι-χτυπήματα» στο εσωτερικό του από τους αντάρτες Χούτι που αμύνονται ενάντια στη βάρβαρη σαουδαραβική επέμβαση, ενώ προσφέρουν και μια καλή υπηρεσία σε έναν εξαιρετικό πελάτη (η Κίνα είναι ο νούμερο ένα αγοραστής σαουδαραβικού πετρελαίου) που προκρίνει σήμερα την «ηρεμία» ως ευνοϊκότερο περιβάλλον για δουλειές. Ο ρόλος που έπαιξε η Κίνα αναδεικνύει επιπλέον την υποχώρηση της αμερικανικής ηγεμονίας. Τα τελευταία πολλά χρόνια, οι Σαούντ «δυσφορούσαν» για διάφορες όψεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και κυρίως αμφέβαλλαν αν οι ΗΠΑ θέλουν/μπορούν πλέον να τηρήσουν τη δική τους μεριά της συμφωνίας (στρατιωτική προστασία του Βασιλείου) που έπεισε κάποτε τη βασιλική οικογένεια να αντικαταστήσουν τις -σε υποχώρηση- βρετανικές πλάτες με τις αμερικανικές. H προστασία που μπορεί να τους προσφέρει το Πεκίνο προκύπτει από την ικανότητά του να ελέγξει πιο αποτελεσματικά  την Τεχεράνη, η οποία στηρίζεται από την Κίνα οικονομικά. Η κινεζική ηγεσία καταφέρνει κάτι που στο πρόσφατο παρελθόν ήταν σε θέση να πετύχουν μόνο οι ΗΠΑ (και ήταν η βάση της ηγεμονίας τους): Να «πειθαρχήσει» δύο περιφερειακές δυνάμεις ως διαμεσολαβητής, αξιοποιώντας το ότι οι τοπικές άρχουσες τάξεις ιεραρχούν ψηλά τη διατήρηση της συμμαχίας μαζί τους. Αλλά στον ρευστό κόσμο της «πολυπολικότητας», το Πεκίνο μπορεί να διαπιστώσει αυτό που διαπίστωσε και η αμερικανική ηγεσία νωρίτερα: Όποιος επιχειρεί να «τακτοποιήσει» τη Μέση Ανατολή, κινδυνεύει να βρεθεί μπλεγμένος σε μια «κινούμενη άμμο» που ρουφά στρατιωτικούς, διπλωματικούς, οικονομικούς πόρους, διαθέτοντας μια «ικανότητα» να παράγει διαρκώς αποσταθεροποιητικά γεγονότα… 

Ιταλία
Τουλάχιστον 72 νεκροί (28 παιδιά), ξεβράστηκαν στις ακτές της Κροτόνε, μετά από ναυάγιο βάρκας που μετέφερε μετανάστες. Η Μελόνι απάντησε στις κριτικές χαρακτηρίζοντας «αδιανόητο» να πιστεύουν κάποιοι ότι η κυβέρνηση «σκόπιμα αφήνει ανθρώπους να πεθάνουν, και μάλιστα παιδιά». Κάνει ακριβώς αυτό. Μια νέα νομοθεσία για τις διασώσεις έχει κάνει την ακτοφυλακή ακόμα πιο «δυσκίνητη» ενώ ταυτόχρονα έχει κάνει τη ζωή των ΜΚΟ (που κάλυπταν το κενό) ακόμα πιο δύσκολη. Ο υπουργός Εσωτερικών, κατήγγειλε τις «συνθήκες ταξιδιού», προαναγγέλοντας σκλήρυνση της νομοθεσίας κατά… της διακίνησης. Λίγο μετά, ο δήμαρχος Μιλάνου δέχτηκε μια επιστολή από το υπουργείο Εσωτερικών: Τον καλούσε να σταματήσει να γράφει στα δημοτολόγια τα παιδιά γκέι ζευγαριών (δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί στην Ιταλία, με όποιον τρόπο, αλλά αναγνωρίζονταν από κάποιους Δήμους παιδιά που αποκτούσαν στο εξωτερικό). Παράλληλα, οδηγείται στον θάνατο ο αναρχικός απεργός πείνας Αλφρέντο Κοσπίτο, ο οποίος διαμαρτύρεται εδώ και μήνες ενάντια στο σύστημα «41bis», την πλέον απάνθρωπη εκδοχή απομόνωσης, αλλά η κυβέρνηση προτιμά να στρέφει τα βέλη της σε βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος που θέλησαν να τον επισκεφτούν, ως «φίλους τρομοκρατών και μαφιόζων». Όλα αυτά μαζί, που έχουν χαρακτηριστεί ως μάχες του «ιδεολογικού πολέμου» που εξαπέλυσε η Μελόνι, μαζί με την απερισκεψία κάποιων νεοδιορισμένων κρατικών στελεχών που δεν κρύβουν την χαρά τους κι εκθέτουν το «μετριοπαθές» προφίλ της πρωθυπουργού με ανοιχτά φασιστικές αναφορές, είχαν δημιουργήσει ένα κλίμα πόλωσης. Σε αυτό το τοπίο, η ηγεσία της CGIL θεώρησε καλή ιδέα να προσκαλέσει την Μελόνι στο συνέδριό της για να βγάλει λόγο. Ο αστικός Τύπος χειροκρότησε τον γενικό γραμματέα Λαντίνι για την «ωριμότητα» να την καλέσει και την Μελόνι για τη «γενναιότητα» και το «ανοιχτό μυαλό» να ανταποκριθεί. Και ο Μάρκο Ρεβέλι έγραψε ένα πικρό άρθρο για «τους 30 που έσωσαν τη ψυχή της CGIL», αναφερόμενος στους λιγοστούς σύνεδρους που αντέδρασαν στο αίσχος τραγουδώντας το Bella Ciao εν μέσω της εκκωφαντικής «από σεβασμό» σιωπής στην νεοφασίστρια. Καταλήγει, «Τελικά, όταν ένας σύνεδρος είπε από το βήμα τη μαγική φράση “Δεν μου άρεσε αυτό που συνέβη” εξερράγη η βροντή του απελευθερωτικού χειροκροτήματος. Είναι κι αυτό τουλάχιστον ένα σημάδι ζωής».

Φινλανδία
Καθώς ολοκληρωνόταν η καταμέτρηση, γινόταν σαφές ότι την πρώτη θέση στις εκλογές κέρδιζε ο δεξιός «Εθνικός Συνασπισμός» στη Φινλανδία, με 20,8% (άνοδος 3,8%). Μάχη για τη δεύτερη θέση έδιναν οι Σοσιαλδημοκράτες (19,9% και άνοδος 2,2%) με το ακροδεξιό «Κόμμα των Φινλανδών» (20% και άνοδος 2,5%). Σε αυτή την πολύ οριακή κούρσα για τρεις, όλοι τους αύξησαν ποσοστά και απόλυτο αριθμών (εις βάρος των μικρών), αλλά η τελική έκβαση δίνει στο κεντροδεξιό κόμμα το δικαίωμα σχηματισμού κυβέρνησης. Αν και οι εκλογές έγιναν στη σκιά της ένταξης στο ΝΑΤΟ, το συγκεκριμένο θέμα δεν αποτέλεσε προεκλογικό ζήτημα (έχοντας κατακτήσει μετά τη ρωσική εισβολή πλατιά συναίνεση και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο και σε κοινωνικό). Δυστυχώς, ο συνδυασμός οικονομικής κρίσης και απουσίας αγώνων ενίσχυσε περισσότερο την κεντροδεξιά, που έβαλε στο στόχαστρο προεκλογικά την αύξηση του δημόσιου χρέους επί της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης, υποσχόμενη περισσότερη λιτότητα για «να αποκατασταθεί η ανθεκτικότητα της φινλανδικής οικονομίας». Το Κόμμα των Φινλανδών, απέδωσε -κλασσικά- στους μετανάστες και στην ΕΕ όλα τα οικονομικά δεινά. Όσον αφορά το αποτέλεσμά του, δεν αποτελεί κάποιο αρνητικό σοκ, καθώς συγκεντρώνει πάντα τέτοια ποσοστά από το 2011 και μετά. Τα κακά νέα είναι όμως ότι δεν αποτελεί κάποιο αρνητικό σοκ, γιατί συγκεντρώνει πάντα τέτοια ποσοστά από το 2011 και μετά…