Το τελευταίο διάστημα ζούμε μια περίοδο πολλαπλών κρίσεων.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η οικονομική κρίση, η κλιματική, οι πολεμικές συρράξεις και η ένταση των εθνικισμών στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου είναι μόνο μερικά παραδείγματα από την ζοφερή εικόνα που δημιουργείται μαζί με την ταυτόχρονη ένταση της καταστολής και την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Χαρακτηριστικό κομμάτι αυτής της κατάστασης είναι οι πολλαπλοί τρόποι που βιώνεται και αυξάνεται η βία. Η βία της φτώχειας, η βία των πολέμων, η βία της καταστολής, η βία στα σχολεία και φυσικά η έμφυλη και σεξιστική βία.
Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με την νεοφιλελεύθερη πολιτική στοχεύει ιδιαίτερα τις γυναίκες. Η γυναίκα, καθώς έχει τον κοινωνικά επιβεβλημένο ρόλο της φροντίστριας, είναι αυτή που καλείται να σηκώσει τα βάρη της κατάρρευσης του κράτους πρόνοιας αλλά και αυτή που καλείται να διαχειριστεί το πορτοφόλι του νοικοκυριού, που συνεχώς φτωχαίνει. Οι γυναίκες αναγκάζονται να αναλαμβάνουν τα βάρη της φροντίδας, των αρρώστων, λόγω της κατάρρευσης του συστήματος υγείας, των ηλικιωμένων, λόγω της έλλειψης ΚΑΠΗ και δημόσιων γηροκομείων με ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, τα βάρη των παιδιών, καθώς δεν επαρκούν οι βρεφονηπιακοί σταθμοί και οι ώρες του ολοημέρου δεν ταιριάζουν με αυτές των εργαζόμενων γονέων. Την ίδια στιγμή οι γυναίκες δέχονται μία ιδεολογική, οικονομική, νομοθετική επίθεση στη καθημερινότητά τους.
Για να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι χρειάζεται να επιστρέψουν σε παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους για να καλύψουν το κενό που αφήνει ο νεοφιλελευθερισμός και η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, επιστρατεύεται ο σεξισμός, η υποτίμηση της γυναικείας εργασίας αλλά και η έμφυλη βία. Το μήνυμα είναι απλό. Το σύστημα θέλει γυναίκες ως φθηνό εργατικό δυναμικό στην δουλειά και απλήρωτες φροντίστριες στο σπίτι. Η έμφυλη βία έρχεται ως αποτέλεσμα αλλά και ως επιβολή αυτών των απόψεων. Το τελευταίο διάστημα είδαμε χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιας έμφυλης βίας, από την γυναικοκτονία της Κατερίνας, μιας ανάπηρης γυναίκες επειδή ο πατέρας της «δεν άντεχε να την βλέπει έτσι» έως την δολοφονία της τρανς μετανάστριας Άννας, και από τους βιασμούς στα σχολεία μέχρι την αύξηση της «εκδικητικής πορνογραφίας». Η έμφυλη βία εντείνεται, και αυτό δεν είναι άσχετο με το γενικότερο πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο. Η αντιμετώπιση από την κυβέρνηση δεν είναι απλά ανεπαρκής, αλλά επικίνδυνη για τα θύματα και υποστηρικτική προς τους κακοποιητές. Από την μία η ανοχή σε περιπτώσεις τύπου Μπαλάσκα, όπου δεν είχε καμία επίπτωση για το γεγονός ότι δήλωσε δημόσια πως ο γυναικοκτόνος της Καρολάιν έπρεπε να τους τηλεφωνήσει μετά τον φόνο –γραμμή που ακολούθησαν πολύ μελλοντικοί δολοφόνοι. Από την άλλη, η νομοθετική επίθεση, μέσα από τον νόμο Τσιάρα που δεσμεύει τις γυναίκες και τα παιδιά να έχουν σχέσεις με τους κακοποιητές τους, «γιατί δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλοί πατεράδες». Ήδη, εξαιτίας αυτού του νόμου υπάρχουν υποθέσεις στα δικαστήρια όπου υπόδικοι κακοποιητές διεκδικούν συνεπιμέλεια. Η νομοθετική επίθεση όμως αγγίζει τις γυναίκες και στον χώρο δουλειάς, με τον νόμο Χατζηδάκη, μέσω του οποίου τα θύματα παρενόχλησης στον χώρο δουλειάς θα πρέπει να καταγγέλουν στους ανώτερους τους που συχνά είναι ή έχουν σχέσεις με τους κακοποιητές, ενώ καταργεί τα σωματεία, αφήνοντας τις γυναίκες χωρίς υπεράσπιση σε περίπτωση παρενόχλησης από τον εργοδότη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η φετινή 25 Νοέμβρη, παγκόσμια ημέρα για την έμφυλη βία έχει ιδιαίτερες δυσκολίες. Σε αντίθεση με τις τελευταίες χρονιές η συζήτηση γύρω από τα φεμινιστικά ζητήματα και αιτήματα είναι ιδιαίτερα πεσμένη, και έχει επισκιαστεί από την γενικότερη κατάσταση στην χώρα (εκλογές, καταστροφές στην Θεσσαλία κλπ). Αυτό καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη την εκ νέου ανάδειξη τους με αφορμή την 25 Νοέμβρη, αλλά και γενικότερα. Σε μια περίοδο όπου η κοινωνία πλήττεται συνεχώς, φαίνεται σαν πολυτέλεια να μιλάμε για τα έμφυλα ζητήματα. Για αυτό φέτος περισσότερο από ποτέ είναι σημαντικό να αναδειχτεί ότι τα φεμινιστικά ζητήματα είναι ζητήματα όλης της κοινωνίας, και ότι η απελευθέρωση των γυναικών θα είναι απελευθέρωση όλων. Τα μέτρα που χρειάζεται να παρθούν για πρόληψη της έμφυλης βίας θα ωφελήσουν όλες και όλους.
Παλαιστίνη
Αυτονόητα όμως, η 25η Νοέμβρη φέτος θα έχει αναφορές και στις γυναίκες της Παλαιστίνης. Σε αυτές που εδώ και χρόνια ζουν εγκλωβισμένες στην μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή, που πεθαίνουν στην γέννα καθώς δεν μπορούν να φτάσουν στα νοσοκομεία λόγω των check–points, που βασανίζονται και δολοφονούνται από το Ισραήλ καθημερινά και που τώρα είναι τα θύματα βομβαρδισμών. Είναι όμως και εκείνες που οργανώνουν αγώνες, που συμμετέχουν στην αντίσταση, που οργανώνονται και που βροντοφωνάζουν ότι ο αγώνας ενάντια στην γυναικεία καταπίεση και εκμετάλλευση δεν μπορεί παρά να είναι και αγώνας ενάντια στον πόλεμο, την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό.
Εμπνεόμενη από τον αγώνα τους, η Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη στην Θεσσαλονίκη θα αφιερώσει την φετινή 25 Νοέμβρη τόσο σε αυτές όσο και στην σύνδεση των φεμινιστικών αιτημάτων ενάντια στην βία με τα αιτήματα όλων των κινημάτων ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Στόχος της Συνέλευσης Γυναικών 8 Μάρτη, και με αφορμή τα πέντε χρόνια ύπαρξής της είναι να ανοίξει η συζήτηση για την έμφυλη βία, την γυναικεία εκμετάλλευση και την καταπίεση παντού. Για αυτό, στον δρόμο προς την 25η Νοέμβρη οργανώνει πολύμορφες δράσεις σε συνεργασία και με άλλες ομάδες της πόλης όπως το Αλληλόπολις. Μια από αυτές θα είναι ποιητικές περφόμανς με την συμμετοχή ποιητ(ρι)ών της πόλης. Στην Νομική σχολή οργανώνεται εκδήλωση με θέμα την νομοθετική επίθεση που δέχονται οι γυναίκες, αλλά και τα νομικά ζητήματα που τίθονται γύρω από τον όρο της γυναικοκτονίας. Στην σχολή Κινηματογράφου θα γίνει προβολή ταινίας και συζήτηση γύρω από το θέμα της έμφυλης βίας. Την ημέρα της 25ης Νοέμβρη θα πραγματοποιηθεί πορεία στο κέντρο την πόλης για να ακουστεί παντού πως από την Ελλάδα ως την Παλαιστίνη οι γυναίκες παλεύουν για ειρήνη και δικαιοσύνη ενάντια στην έμφυλη βία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση.