*στίχος των Rationalistas
Ημερ.Δημοσίευσης
Θρηνούμε ένα ακόμα θύμα γυναικοκτονίας, αυτήν τη φορά την 42χρονη Κατερίνα, νεκρή από τα χέρια του πατέρα της. Η Κατερίνα, έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας και χρησιμοποιούσε αμαξίδιο για την μετακίνησή της. Ο πατέρας της δηλώνει πως την σκότωσε γιατί «δεν άντεχε να την βλέπει έτσι». Αυτή η γυναικοκτονία αναδεικνύει πολύ σημαντικά κοινωνικά ζητήματα. Το πρώτο είναι φυσικά, η σεξιστική αντίληψη πως ο πατέρας έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου στην κόρη του. Το δεύτερο όμως που συχνά παραβλέπεται είναι το ζήτημα των ανάπηρων γυναικών και της βίας που δέχονται. Η Κατερίνα πέθανε γιατί δεν μπορούσε να εκπληρώσει τον κοινωνικό της ρόλο που της είχε επιβληθεί σαν γυναίκα. Δεν εκπλήρωσε την προσδοκία να φροντίζει ηλικιωμένους γονείς, παιδιά, ανάπηρους και είχε η ίδια ανάγκη από φροντίδα. Η γυναικοκτονία αυτή θέτει πολλά ζητήματα. Πόσες γυναίκες ζουν σε καταστάσεις βίας, χωρίς την δυνατότητα να λάβουν βοήθεια, λόγω της αναπηρίας τους; Σε πόσες γυναίκες έχει στερηθεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στο σώμα τους επειδή είναι ανάπηρες; Οι ευθύνες του κράτους και σε αυτήν την γυναικοκτονία είναι γιγάντιες. Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους εγκαταλείπει χιλιάδες ανάπηρες/ους στην αποκλειστική ευθύνη της οικογένειας, ενώ όσες/οι ζουν σε κακοποιητικές οικογένειες έχουν μηδενικές δυνατότητες διαφυγής. Για να μην θρηνήσουμε άλλες Κατερίνες χρειάζεται το φεμινιστικό κίνημα να ανοίξει και το ζήτημα της αναπηρείας και τα ειδικά αιτήματα που έχει αυτό. Χρειάζεται να διεκδικήσουμε προσβάσιμες δομές, κοινωνικούς λειτουργούς σε κάθε δήμο, εξειδικευμένες υπηρεσίες, αλλά και να εφαρμοστούν μέτρα όπως ο προσωπικός βοηθός που θα βοηθήσουν στην αυτόνομη ζωή των ανάπηρων ατόμων.
***
Επί τρεις μέρες ζητούσε ιατρική βοήθεια ο καρδιοπαθής πρόσφυγας Αχμέντ Σεχριγιάρ, κρατούμενος στο καμπ στην Κόρινθο, πριν τελικά πεθάνει από βαριάς μορφής πνευμονία. Σύμφωνα με μαρτυρίες προσφύγων, παρά τα σοβαρά συμπτώματά του και την ήδη επιβαρυμένη υγεία του, οι φύλακες του αρνούνταν κάθε ιατρική βοήθεια, πέρα από το να του δώσουν ντεπόν. Όταν τελικά τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, πέθανε μέσα σε μερικές ώρες. Μετά τον θάνατό του οι πρόσφυγες του καμπ προχώρησαν σε απεργία πείνας σε μία προσπάθεια να αναδείξουν τις δολοφονικές συνθήκες κράτησης. Στο καμπ στην Κόρινθο, όπου κρατούνται πάνω από 1.000 πρόσφυγες, δεν υπάρχει ούτε ένας γιατρός, ενώ είναι συχνό φαινόμενο οι φύλακες να αρνούνται την μεταφορά σε νοσοκομείο ακόμα και σε περιπτώσεις ζωής ή θανάτου όπως αυτή του Σεχριγιάρ. Δυστυχώς όμως αυτή κατάσταση δεν είναι καινούρια. Είναι μια φρίκη που κρατάει χρόνια, καθώς και το 2021 ένας πρόσφυγας είχε πεθάνει από σκωληκοειδίτιδα αβοήθητος στο κέντρο κράτησης στην Κω. Οι αισχρές συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ενδοχώρα αποτελούν μία τιμωρία για όσους «τυχερούς» δεν πνίγηκαν, δεν επαναπροωθήθηκαν ή δεν δολοφονήθηκαν στα σύνορα και κατάφεραν να φτάσουν στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα όμως είναι και κομμάτι της αποτρεπτικής πολιτικής, ένα σκληρό μήνυμα ότι και για όσους τα καταφέρουν τους περιμένει ο εγκλεισμός, ο βασανισμός και ο θάνατος.
***
Μπαράζ διώξεων συνδικαλιστών εκπαιδευτικών έχει ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα. Στον Πειραιά διώκονται ποινικά 11 εκπαιδευτικοί, εννιά για τη δημόσια διατύπωση απόψεων κατά της κυβερνητικής πολιτικής, με την κατηγορία της «αναξιοπρεπούς ή της ανάρμοστης ή ανάξιας για υπάλληλο συμπεριφοράς» και άλλοι δύο με την ίδια κατηγορία επειδή συνελήφθηκαν μαζί με άλλα 62 άτομα στην κινητοποίηση για την επέτειο από την δολοφονία του 15χρονου Α. Γρηγορόπουλου. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η ποινική δίωξη του συνδικαλιστή εκπαιδευτικού Ηλία Σμήλιου, γιατί υπερασπίστηκε το δικαίωμα των συνανθρώπων του στη στέγαση, συμμετέχοντας στο κίνημα κατά των πλειστηριασμών. Είχε προηγηθεί και η κλήση 4 καθηγητριών σε αστυνομικό τμήμα του Ρεθύμνου για να δώσουν εξηγήσεις για τη συμμετοχή τους στην απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 21/9 (!) μετά από καταγγελία μαθητή. Όλες αυτές οι περιπτώσεις καθιστούν σαφές πως οποιοσδήποτε αντιστέκεται στην κατάρρευση την δημόσιας παιδείας και στην γενικότερη νεοφιλελεύθερη πολιτική θα έρχεται αντιμέτωπος με καταστολή, δικαστικές προσφυγές, ηθική και οικονομική εξάντληση. Απέναντι σε αυτά, το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών αλλά και όλοι μας πρέπει να σταθούμε απέναντι, και να παλέψουμε για συνδικαλιστική ελευθερία, για ενίσχυση της δημόσιας παιδείας. Η δικαίωση, μετά από πολύμηνη ΕΔΕ, της εκπαιδευτικού που είχε προβάλει το «Αγόρια στο ντουζ» και καταγγέλθηκε από γονείς (με ακροδεξιό δικηγόρο) δείχνει πως με την στήριξη των κινημάτων καμία μάχη δεν είναι χαμένη υπόθεση.
***
Διαδήλωση στο λιμάνι της Ρόδου, εμποδίζοντας τον απόπλου του πλοίου «Νήσος Χίος», πραγματοποίησαν οι 400 πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στο νησί εδώ και εβδομάδες. Στόχος τους ήταν να επιβιβαστούν στο καράβι ώστε να μεταβούν σε οργανωμένες δομές και να υποβάλουν αιτήματα ασύλου, καθώς η Ρόδος δεν διαθέτει κέντρο υποδοχής. Οι πρόσφυγες που βρίσκονται διασκορπισμένοι σε διάφορα σημεία της Ρόδου δεν έχουν λάβει καμία βοήθεια από το κράτος ή τον δήμο, ενώ η αστυνομία είχε αρνηθεί μέχρι και να τους συλλάβει (!) για να τους μεταφέρει στις αρμόδιες υπηρεσίες εκτός νησιού. Το προηγούμενο διάστημα οι πρόσφυγες είχαν γίνει μπαλάκι μεταξύ δημοτικής αρχής (που δήλωνε ότι όλα είναι υπό έλεγχο), Λιμενικού (που ήθελε να τους μεταφέρει σε σκηνές στο εμπορικό λιμάνι στην Ακαντιά πίσω από τα παλιά σφαγεία, έως ότου ολοκληρωθούν οι διαδικασίες που απαιτούνται για τη μεταφορά τους) και αστυνομίας (που όταν αυτό δεν έγινε λόγω παρέμβασης εισαγγελέα τους απειλούσε με βίαιη επαναπροώθηση καθώς διατάρασσαν την εικόνα του νησιού για την παρέλαση της 28ης). Αυτή είναι η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες στα νησιά. Εγκληματική αδιαφορία στην καλύτερη, εγκλεισμό σε στρατόπεδα στην χειρότερη.