Φεμινιστικό καθήκον η αλληλεγγύη στις παλαιστίνιες αγωνίστριες

Στην καρδιά της παλαιστινιακής δράσης τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στην διασπορά, βρίσκονται οι Παλαιστίνιες αγωνίστριες οι οποίες σηκώνουν στις πλάτες τους όχι μόνο το βάρος της φροντίδας αλλά συμμετέχουν ενεργά στην υπεράσπιση της γης τους, καταγράφοντας εδώ και χρόνια την ακραία βία που υφίστανται από τον ισραηλινό στρατό, οργανώνοντας τον ανεφοδιασμό, συγκρουόμενες στα σημεία ελέγχου με τον αποικιοκρατικό στρατό και δημιουργώντας οργανώσεις και δίκτυα αλληλεγγύης και αντίστασης. Αρκετές φεμινιστικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο επιχειρούν να ρίξουν φως στις συνθήκες διαβίωσης των παλαιστίνιων γυναικών με αρθρογραφία, ανακοινώσεις αλλά και με την οργάνωση κινητοποιήσεων. Αυτές οι κινητοποιήσεις είναι κρίσιμες ως προς την ενδυνάμωση του κινήματος αλληλεγγύης ιδιαίτερα όταν ένα τμήμα του θεσμικού φεμινισμού προωθεί ειρηνιστικές πρωτοβουλίες ενάντια στην βία και των δύο πλευρών, αγνοώντας ότι το παλαιστινιακό αποτελεί πρωτίστως ζήτημα αποικιοκρατικής κατοχής. Απέναντι στον φεμινισμό των ίσων αποστάσεων (στην πιο light εκδοχή) και στις «φεμινιστικές» ευαισθησίες των κυρίαρχων ΜΜΕ και των κυβερνήσεων που εστιάζουν στην ισλαμική βία ενάντια στις γυναίκες του Ισραήλ εμφανίζονται δυναμικά στο προσκήνιο περιφερειακοί φεμινισμοί στον αραβικό κόσμο που καταγγέλλουν την πολλαπλή καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες και τα λοατκι άτομα από την αποικιοκρατική-πατριαρχική και καπιταλιστική ισραηλινή βαρβαρότητα πρωτίστως, βία που απορρέει και από τις πολιτικές των παλαιστινιακών αρχών και των τοπικών πατριαρχικών ιδιωμάτων. 
Στις 19 Οκτώβρη, στην Αλγερία οι φεμινίστριες συμμετείχαν δυναμικά σε μια διαδήλωση αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό που ξεκίνησε από την πλατεία της 1ης Μάη και κατέληξε στην Πλατεία Μαρτύρων. Οι γυναίκες φώναξαν συνθήματα όπως: «ο αγώνας ενάντια στην αποικιοκρατία είναι φεμινιστικό ζήτημα», «η σιωπή είναι συνενοχή», «Οι Αλγερινές φεμινίστριες θα στηρίζουν την Παλαιστίνη μέχρι να ελευθερωθεί κάθε της ίντσα». 
Καθώς η 25η Νοεμβρίου, μέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών πλησιάζει το διεθνές φεμινιστικό κίνημα χρειάζεται να συντονιστεί βρίσκοντας τρόπους να καταγγείλει την έμφυλη βία και βαρβαρότητα που υφίστανται οι Παλαιστίνιες μια και η κάθε μορφής έμφυλη βία (βιασμοί, τραυματισμοί-θανάτωση εγκύων και βρεφών, φυλάκιση) δεν μπορεί να διαχωριστεί από την αποικιοκρατική βία του σιωνιστικού καθεστώτος. Μια τέτοια πρωτοβουλία αξίζει να παρθεί και στην Ελλάδα σε μια στιγμή που τα μάτια των κινημάτων είναι στραμμένα στην Παλαιστίνη. Σε μια συγκυρία όπου τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών σε όλο τον κόσμο δέχονται επίθεση και οι γυναικοκτονίες αυξάνονται, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις την 25η Νοέμβρη θα καταδικάσουν την έμφυλη βία και θα μιλήσουν για την έμφυλη ανισότητα, την ίδια στιγμή που θα συνεχίσουν τις στρατιωτικές και εμπορικές σχέσεις με το Ισραήλ και που θα συνεχίσουν να δαπανούν υπέρογκα ποσά σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς αντί σε δομές πρόληψης και φροντίδας των κακοποιημένων γυναικών (ντόπιες ή προσφύγισσες). Η μετατροπή της 25ης Νοεμβρίου σε μέρα καταδίκης της βίας που υφίστανται οι γυναίκες που αντιστέκονται αποτελεί φεμινιστικό καθήκον, ιδιαίτερα σε μια χώρα που αποτελεί χώρα υποδοχής αραβικών πληθυσμών. 
Η Συνέλευση 8 Μάρτη συμμετέχει και στηρίζει το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη διερευνώντας τρόπους φεμινιστικής ενημέρωσης και δράσης πριν αλλά και μετά την 25η Νοέμβρη. 
Ακολουθεί απόσπασμα από την ανακοίνωση της Συνέλευσης: 
«Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε τις Παλαιστίνιες γυναίκες που συμμετέχουν στην αντίσταση και που εδώ και δεκαετίες λένε πως δεν μπορεί να υπάρξει ελεύθερη γη χωρίς ελεύθερες γυναίκες. Οι γυναικείες και φεμινιστικές συλλογικότητες στην Παλαιστίνη και στην διασπορά αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση, το σεξισμό και την αποικιοκρατία και αρκετές ομάδες όπως για παράδειγμα το κίνημα  Tala›at υποστηρίζουν ότι ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία, από τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Οι Παλαιστίνιες γυναίκες και τα λοατκι άτομα αποτελούν τα πρώτα θύματα του  αποικιοκρατικού κράτους κατοχής, το οποίο υιοθετεί μισογυνικές, σεξιστικές  και γυναικοκτονικές πολιτικές ενάντια στις Παλαιστίνιες. […]Καταγράφονται πολύ υψηλά ποσοστά θνησιμότητας στις εγκύους στις οποίες είτε απαγορεύουν την κυκλοφορία τους προς τα νοσοκομεία, αφήνοντας τις να γεννούν στα σημεία ελέγχου είτε τις δολοφονούν προκειμένου να μην γεννιούνται άλλοι παλαιστίνιοι ή άλλα «μικρά φίδια» όπως είχε δηλώσει η υπουργός δικαιοσύνης του Ισραήλ Ayelet Shaked,  αφού ακόμα και τα βρέφη αντιμετωπίζονται ως μελλοντικοί τρομοκράτες. Τα σώματά τους αποτελούν πεδία ελέγχου της δημογραφικής πλειοψηφίας των Παλαιστινίων.  Οι παλαιστίνιες καταδικάζονται στην φτώχεια και την επισφάλεια την ίδια ώρα που ως γυναίκες έχουν να σηκώσουν το βάρος της κοινωνικής αναπαραγωγής και φροντίδας, αφού έχουν κεντρικό ρόλο σε κάθε προσπάθεια επιβίωσης και διατήρησης της ζωής. Βιώνουν πολλαπλάσια τις συνέπειες της διαθεματικης καταπίεσης και της πατριαρχίας από το Ισραηλινό Κράτος αλλά και στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Οι Παλαιστίνιες αποτελούσαν πάντα μέρος της αντίστασης και ο αγώνας για την εθνική απελευθέρωση ήταν πάντα δεμένος με τον αγώνα για την έμφυλη δικαιοσύνη. Όπως και σε άλλες εμπόλεμες ζώνες (π.χ Κουρδιστάν), προκειμένου να συμμετέχουν σε κάθε μορφή αντίστασης καλούνται να ξεπεράσουν πολύ περισσότερα εμπόδια από ότι οι άνδρες συναγωνιστές τους για να αποδείξουν ότι μπορούν να σηκώσουν το βάρος της αντίστασης, αμφισβητώντας τους κώδικες «τιμής» που τις αντιμετωπίζουν με ιδιοκτησιακούς όρους. Επιπλέον οι Παλαιστίνιες αντιμετωπίζονται υποκριτικά από την Δύση ως αποκλειστικά καταπιεσμένες από την αραβική πατριαρχία. Την ίδια ώρα που η Δύση προωθεί καμπάνιες ενίσχυσης της αυτονομίας τους  η ίδια τους η ζωή βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο από την στρατιωτική κατοχή και την σιωνιστική αποικιοκρατία. Στην Παλαιστίνη οι γυναίκες από το 1948 και ακόμα πιο πριν έβαλαν τα σώματά τους μπροστά σε οπλα και μπουλντόζες, υπερασπιζόμενες τα σπίτια, τα δέντρα, το νερό και τη γη  τους, πολέμησαν και στήριξαν την αλληλεγγύη στο λαό τους, στην εξορία, συμμετείχαν στην Ιντιφάντα, φυλακίστηκαν, εργάστηκαν ως δικηγόροι, νοσηλεύτριες, δασκάλες, γιατροί, καθηγήτριες,  εργάτριες γης, προώθησαν και προωθούν την παλαιστινιακή κουλτούρα μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό, έπαιξαν και παίζουν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση των λαϊκών παράνομων δικτύων και επιτροπών, και όλα αυτά ενώ περιθωριοποιήθηκαν και αποκλείστηκαν από θέσεις εκπροσώπησης εντός των παλαιστινιακών κοινοτήτων, ενώ κλήθηκαν να υπακούσουν, να ανεχτούν, να συνθηκολογήσουν, να κάνουν υπομονή. Από την Deir Yassin το 1948 μέχρι την  Sheikh Jarrah το 2021, την Leila Khaled και την Ahed Tamimi οι Παλαιστίνιες έχουν βρεθεί σε κάθε μέτωπο αγώνα, για δεκαετίες, με ανυπολόγιστο κόστος. Και παρά τους αποκλεισμούς και τις δολοφονικές επιθέσεις, συνεχίζουν να διαδηλώνουν και να συμμετέχουν σε απεργίες, συνεχίζουν να δημιουργούν φεμινιστικές συλλογικότητες και να μάχονται ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, αποικιοκρατίας και εκμετάλλευσης. Υποστηρίζουν την ελευθερία λόγου και το δικαίωμα του  «συνέρχεσθαι» στην Παλαιστίνη, στρέφονται ενάντια στην σύγχυση μεταξύ αντισιωνισμού και αντισημιτισμού, συμμετέχουν ενεργά στο κίνημα «Μποϊκοτάζ, Αποεπένδυση και Κυρώσεις (BDS)»,  αγωνίζονται ενάντια στον μιλιταρισμό, υποστηρίζουν την ειρήνη χωρίς να απολογούνται για την δίκαιη οργή και αντίσταση των Παλαιστινίων. 
Ο αγώνας για μια ελεύθερη Παλαιστίνη είναι ένας αντιαποικιοκρατικός, αποαποικιακός, αντιρατσιστικός, αντικαπιταλιστικός και αντιιμπεριαλιστικός αγώνας, ένας φεμινιστικός αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Γι αυτό το λόγο ενώνουμε τη φωνή μας μαζί με κάθε παλαιστίνια και παλαιστίνιο που αγωνίζεται για να μπει τέλος στην κατοχή, καταγγέλλουμε τη συνενοχή κυβέρνησης-ΕΕ-ΗΠΑ, ζητάμε την διακοπή οικονομικών-στρατιωτικών σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ. 
Ως  Συνέλευση 8 Μάρτη καλούμε  σε όλες τις διαδηλώσεις στήριξης και αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη καθώς και απομόνωσης του Ισραήλ που πραγματοποιούνται αυτές τις μέρες ενώνοντας τη φωνή μας με το διεθνές κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης».