Σταματήστε τώρα τη σφαγή στη Γάζα

Πράγματι, η Νούρα έχει όλα τα δίκια του κόσμου, αναδεικνύοντας ότι για κάποιους οι Παλαιστινιακές ζωές δεν μετράνε όσο άλλες. Φαίνεται ότι υπάρχει ένα κάποιο ανεκτό όριο νεκρών Παλαιστινίων που μόνο αν ξεπεραστεί, ενεργοποιείται ο «ανθρωπισμός» των κυβερνήσεων. 
Αλλά σε αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα, οι αριθμοί μετράνε: γιατί αναδεικνύουν ένα από τα πιο βάρβαρα εγκλήματα στην ιστορία των πολεμικών συγκρούσεων. Ακόμα και με τα μέτρα του κράτους-τρομοκράτη, στη Γάζα διεξάγονται πρωτοφανείς αγριότητες, που ισοδυναμούν με βίαιη εθνοκάθαρση ή ακόμα και απόπειρα γενοκτονίας, όπως την αποκαλούν πλέον όλο και περισσότεροι αναλυτές. 
Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 15.000, υπερβαίνοντας (σε απόλυτους αριθμούς) τα θύματα της Νάκμπα το 1948. Οι εκτοπισμένοι υπολογίζονται πάνω από 1,5 εκατομμύριο, επίσης ξεπερνώντας τον ξεριζωμό του 1948.O ισραηλινός υπουργός Γεωργίας, Άβι Ντίχτερ, δεν μάσησε τα λόγια του: «Αν θέλετε, πρακτικά επαναλαμβάνουμε την Νάκμπα. Πρόκειται για την Νάκμπα της Γάζα». 
Οι μαζικές δολοφονίες είναι η μία πτυχή. Η καταστροφή της λωρίδας γης για να γίνει αβίωτη είναι η άλλη. Μόνο μέσα στον πρώτο μήνα της Ισραηλινής επίθεσης, καταστράφηκε το 50% των σπιτιών και των υποδομών (σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ.). Η έλλειψη πρόσβασης σε νερό, ενέργεια, τρόφιμα, περίθαλψη κ.ο.κ. επιδεινώνει την κατάσταση, απειλώντας με επιπλέον νεκρούς (από ασθένειες, επιδημίες, μόλυνση, λιμοκτονία, αφυδάτωση). 
Κάποιοι αριθμοί αποτελούν ιστορικά μαύρα «ρεκόρ» (πχ οι περισσότεροι νεκροί ρεπόρτερ από όταν άρχισε να μαζεύει δεδομένα η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων). 
Το πιο σκοτεινό είναι το «ρεκόρ» σε νεκρά παιδιά, που επίσης δεν έχει προηγούμενο. Σε άγριους πολέμους, όπως σε Ιράκ, Υεμένη, Αφγανιστάν και Συρία, ο μακάβριος μέσος όρος απωλειών παιδιών ήταν 19, 41, 56 και 100 αντίστοιχα. Μόνο στον πρώτο μήνα βομβαρδισμών, ο Ισραηλινός Στρατός είχε ήδη δολοφονήσει 4.125 παιδιά! Σε μια διαδικτυακή συνέντευξη Τύπου ανθρωπιστικών οργανώσεων, ένας εκπρόσωπος υπολόγισε ότι «κάθε 10 λεπτά, ένα παιδί στη Γάζα σκοτώνεται από βόμβα».
Το Ισραήλ εξαπολύει 15.000 αεροπορικά χτυπήματα την ημέρα, ενώ έχει χρησιμοποιήσει εκτεταμένα βόμβες 900 κιλών (συγκριτικά, οι βόμβες 225 κιλών θεωρούνται ακατάλληλες για πυκνοκατοικημένες περιοχές). 
Μετά την αποτυχία των συνομιλιών για επέκταση της εκεχειρίας, ο Ισραηλινός Στρατός επανεκκίνησε με ανάλογη καταστροφική και δολοφονική μανία. Στις 3 Δεκέμβρη, καταγράφηκαν 700 νεκροί Παλαιστίνιοι μέσα σε 24 ώρες (συγκριτικά, 256 ήταν οι νεκροί μετά από 11 μέρες βομβαρδισμών το 2021). 
Οι «ανθρωπιστικές παύσεις», η ιδέα που έγινε της μόδας στις δυτικές πρωτεύουσες καθώς οι κυβερνήσεις πασχίζουν να σώσουν τα προσχήματα απέναντι στην κοινωνική οργή, έχουν αποδειχθεί ακριβώς αυτό που προβλεπόταν: Κάποιος σου καταφέρει διαδοχικά πλήγματα με μαχαίρι, αλλά σταματά κάθε τόσο για να πεις μια γουλιά νερό πριν συνεχίσει.  
Η ανθρωπιστική βοήθεια, αν και πολύτιμη από μόνη της, αναβαθμίζεται τελευταία στον πολιτικό διάλογο ως προκάλυμμα «ενεργοποίησης του δυτικού πολιτισμού» πίσω από το οποίο κρύβεται η συνεχιζόμενη ανοχή σε κατάφωρα εγκλήματα πολέμου. 
Οι άνθρωποι που δρουν στο πεδίο περιγράφουν τα ανάμικτα συναισθήματα. Αφενός, «μην υποτιμάτε ούτε ένα μπουκάλι καθαρό νερό, γιατί μπορεί να σώσει μια ζωή», αλλά αφετέρου «αυτό που χρειάζονται πραγματικά οι άνθρωποι στη Γάζα δεν είναι εκεχειρίες λίγων ωρών ή μερικών ημερών [για να περάσει βοήθεια], αλλά πλήρη κατάπαυση του πυρός…». Η ισραηλινή δημοσιογράφος Αμίρα Χας το συνόψισε εξαιρετικά εύστοχα: «Όταν κάθε οικογένεια στη Γάζα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να πέσει ισραηλινή βόμβα στο σπίτι της ανά πάσα στιγμή… η βοήθεια που περιμένει στα περάσματα της Ράφα θεωρείται το τελευταίο γεύμα του καταδικασμένου σε θάνατο». 
Η βαρύτητα αυτού του «Κατηγορώ» αφορά και τις διεθνείς πολιτικές ηγεσίες, με πρώτη την αμερικανική (λόγω της θέρμης με την οποία στηρίζει το Ισραήλ αλλά και της αυξημένης δυνατότητας να το πιέσει). Αφορά τις αραβικές ηγεσίες, που ανεβάζουν τους τόνους αλλά δεν έχουν αξιοποιήσει κανένα «όπλο» τους (από τη ροή πετρελαίου μέχρι πχ τη Διώρυγα του Σουέζ). Αφορά και διάφορους «ειρηνιστές» και φερόμενους ως «έντιμους διαμεσολαβητές». Υπάρχει ένα μέτρο ειλικρίνειας των προθέσεων να σταματήσει τώρα το έγκλημα: Η επιβολή κυρώσεων στο Ισραήλ, η διακοπή της συνεργασίας και των σχέσεων μαζί του. Το καθήκον πέφτει στο διεθνές κίνημα να απαιτήσει αυτά τα μέτρα ή να τα «εφαρμόσει» (στην Αυστραλία, μια συμμαχία ακτιβιστών-συνδικαλιστών εμποδίζει πλοία της ισραηλινής Zim να φορτώσουν/ξεφορτώσουν). Και στην αραβική εργατική τάξη, που έχει τη δύναμη να ταρακουνήσει τα καθεστώτα ή η ίδια να κλείσει τις στρόφιγγες και να φράξει τους εμπορικούς δρόμους…

Παρέμβαση του Μιγκέλ Ουρμπάν στην Ευρωβουλή
Η τρομερή ανθρωπιστική κατάσταση στη Γάζα δεν είναι αποτέλεσμα μετεωρολογικής καταστροφής. 
Είναι άμεση συνέπεια της συλλογικής τιμωρίας στην οποία υποβάλλει το κράτος του Ισραήλ τον παλαιστινιακό λαό. 
Μια τιμωρία που αγνοεί κάθε είδους διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, χάρη στην ατιμωρησία που του παραχωρούν η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες. 
Μια ανθρωπιστική καταστροφή, αποτέλεσμα μιας απάνθρωπης πολιορκίας που δεν επιτρέπει την είσοδο νερού, τροφίμων, φαρμάκων ή ενέργειας στη Γάζα. 
Μια ανθρωπιστική καταστροφή αποτέλεσμα των βομβών που σκότωσαν περισσότερα παιδιά μέσα σε πενήντα ημέρες από ό,τι όλοι οι πόλεμοι στον κόσμο μαζί πέρυσι. 
Μια ανθρωπιστική καταστροφή αποτέλεσμα των δολοφονιών εργαζομένων σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και δημοσιογράφων. 
Μια ανθρωπιστική καταστροφή αποτέλεσμα της στοχοποίησης νοσοκομείων και σχολείων. 
Μια ανθρωπιστική καταστροφή που μοιάζει πολύ με εθνοκάθαρση. 
Μια καταστροφή στην οποία δεν θα μπει τέλος απλώς με ανθρωπιστική βοήθεια. 
Είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν όλοι οι μηχανισμοί που προβλέπονται από το διεθνές δίκαιο για να αναγκαστεί το Ισραήλ να βάλει τέλος σε αυτή τη σφαγή και να τερματίσει 75 χρόνια κατοχής και απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη. 
Αν η ΕΕ θέλει να θέσει στα αλήθεια τέλος σε αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή, πρέπει να εφαρμόσει εμπάργκο όπλων, όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο, να αναστείλει την προνομιακή  συμφωνία με το Ισραήλ μέχρι αυτό να τερματίσει τις συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών. 
Τα υπόλοιπα είναι σαν να δίνεις επιδέσμους όταν σου ρίχνουν βόμβες. Και αυτό φαίνεται ότι κάνουμε.