Στηρίζουμε-ψηφίζουμε Αριστερή Ανατρεπτική Συμμαχία
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές στις 22 Μάη έρχονται φέτος, αμέσως μετά το ξέσπασμα των φοιτητικών κινητοποιήσεων που έδειξε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο, ότι η φοιτητική νεολαία δεν θα μείνει αδρανής στην επιθετική πολιτική της κυβέρνησης.
Κυβερνητική επιθετικότητα
Η Νέα Δημοκρατία έχει προσπαθήσει τα τελευταία χρόνια να ολοκληρώσει τη λεγόμενη «εκπαιδευτική αναδιάρθρωση» με μια σειρά νομοθετημάτων για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Είναι πρόσφατη η μνήμη του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη, που απέτυχε να φέρει την πανεπιστημιακή αστυνομία, θεσμοθέτησε την ελάχιστη βάση εισαγωγής, έφερε τις διαγραφές και τα πειθαρχικά. Κι άλλες ρυθμίσεις ενδιάμεσα σχετικά με τα συμβούλια ιδρύματος, τα ενιαία ψηφοδέλτια, τις ηλεκτρονικές εκλογές. Αλλά και αποφάσεις σχετικά τη φοιτητική μέριμνα όπως αντίτιμο για τις εστίες (π.χ. Εστίες Πάτρας) και κατάργηση της δωρεάν σίτισης όπου είχε απομείνει (π.χ. Λέσχη ΑΠΘ). Όλες αυτές οι κινήσεις δείχνουν μια ξεκάθαρη κατεύθυνση προς το ξήλωμα του δημόσιου, δωρεάν πανεπιστημίου και την απονέκρωση των φοιτητικών συλλόγων, των συλλογικών φορέων δηλαδή, που έχουν τη δύναμη να το υπερασπιστούν. Το προηγούμενο εξάμηνο όμως, είδαμε την κυβέρνηση πιο επιθετική από ποτέ να παρακάμπτει το σύνταγμα και να φέρνει τον νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, αμφισβητώντας εντελώς τον χαρακτήρα της παιδείας ως δημοσίου αγαθού.
Διανύοντας τη δεύτερη συνεχόμενη θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία έχει μείνει συνεπής σε αυτή την πολιτική. Με μια ματιά στην κατάσταση στα σχολεία, είναι φανερό ότι η επίθεση στην παιδεία είναι συνολική. Αλλά και για τα υπόλοιπα δημόσια αγαθά τα μέτωπα παραμένουν ανοιχτά. Η ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ και τα απογευματινά χειρουργεία, οι ιδιωτικοποιήσεις στο νερό, οι ιδιωτικοποιημένες μεταφορές, οι χαμηλοί μισθοί σε καιρό σφοδρής ακρίβειας είναι μερικά μόνο παραδείγματα που στοιχειοθετούν την πολιτική της θυσίας κάθε δημοσίου αγαθού και κοινωνικής ανάγκης στο βωμό της κερδοσκοπίας. Αντίθετα, υπάρχουν διαρκώς διαθέσιμα κονδύλια για εξοπλιστικά προγράμματα και μέσα καταστολής, της μόνης απάντησης που φαίνεται να έχει η κυβέρνηση σε όποιον αμφισβητεί την πολιτική της.
Το κίνημα
Με αυτήν την πολιτική βρέθηκε αντιμέτωπος και ο κόσμος των σχολών μόλις τρεις μήνες πριν. Απέναντι στην επίθεση στο πανεπιστήμιο αλλά και συνολικά ενάντια στην προοπτική της φοιτητικής νεολαίας, είδαμε το προηγούμενο διάστημα χιλιάδες κόσμο να κινητοποιείται. Είδαμε μετά από χρόνια την ενεργοποίηση των γενικών συνελεύσεων με πρωτοφανή συμμετοχή μετά από χρόνια και αγωνιστικές αποφάσεις. Είδαμε την κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να γελοιοποιείται πανελλαδικά χάνοντας μέχρι και τα «κάστρα» της. Είδαμε τμήματα να τελούν υπό κατάληψη για μεγάλο διάστημα σε όλες τις μεγάλες πόλεις, παρά τους εκβιασμούς της εξεταστικής και των εισαγγελικών παρεμβάσεων. Είδαμε μαζικά τους φοιτητικούς συλλόγους στο δρόμο με την κοινωνία στο πλευρό τους (από εκπαιδευτικούς μέχρι αγρότες). Παρά την ψήφιση, τελικά, του νόμου, δεν μπορούμε να μιλάμε για ήττα. Η ριζοσπαστικοποίηση που προέκυψε μέσα στα πανεπιστήμια άλλαξε το φόντο στις σχολές και μόνο παρακαταθήκη μπορεί να αποτελέσει για την «επόμενη στροφή».
Η κυβέρνηση, μάλιστα, φαίνεται να το γνωρίζει ήδη αυτό. Η επιμονή της ΔΑΠ να μεταφέρει τις φοιτητικές εκλογές όσο μακρύτερα γίνεται από τα γεγονότα του κινήματος αλλά και η εκδικητική στάση της κυβέρνησης αυτή τη στιγμή μόνο φόβο δείχνουν. Τα πειθαρχικά σε αγωνίστριες και αγωνιστές στην Πάτρα, οι συλλήψεις και οι απαγορεύσεις εκδηλώσεων στο ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη, τα μέτρα ασφαλείας (κάμερες, τουρνικέ) κάνουν καθαρό ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει τον κίνδυνο στις ζυμώσεις και τις κινηματικές διεργασίες εντός των σχολών.
Με ορίζοντα τις εκλογές χρειάζεται να διασφαλίσουμε ότι το αποτέλεσμα θα έρθει να επισφραγίσει και ως εκλογικό ποσοστό, τον ριζοσπαστισμό που περιγράψαμε. Πρέπει να καταφέρουμε τη θωράκιση των οργάνων των φοιτητικών συλλόγων, ώστε να βρεθούν σε καλύτερες θέσεις μάχης για την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση του δημοσίου, δωρεάν πανεπιστημίου. Χρειάζεται να σπάσουμε το αφήγημα της κυβέρνησης και της ΔΑΠ που στηρίζεται στη διαστρέβλωση του κινήματος και τη δαιμονοποίηση των καταλήψεων. Πόσο μάλλον σε μια χρονική στιγμή που οι μεγαλύτερες πανεπιστημιουπόλεις του κόσμου βρίσκονται υπό κατάληψη για τη γενοκτονία στη Γάζα. Οι δηλώσεις για «μειοψηφίες που κλείνουν τις σχολές», για «παθολογικό Ελληνικό φαινόμενο», για το ότι «οι καταλήψεις είναι πρόβλημα που θα λυθεί με την ίδρυση των ιδιωτικών» καταρρέουν μία προς μία από τη διεθνή εικόνα.
Αριστερά
Γύρω από αυτά τα καθήκοντα πρέπει να προχωρήσει η ριζοσπαστική αριστερά προς την εκλογική αναμέτρηση. Το κίνημα πρόσφερε χρήσιμα συμπεράσματα και αυτά χρειάζεται να αξιοποιήσουμε. Η μέγιστη μαζικότητα και η πανελλαδική ήττα της δεξιάς και της κυβερνητικής παράταξης μέσα στο πανεπιστήμιο ήρθε ως απότοκο της ενιαίας στάσης των αριστερών δυνάμεων στις γενικές συνελεύσεις. Αντίθετα, όπου επικρατούσε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους αριστερούς πόλους, όχι μόνο δυσκόλευε τις κινηματικές διεργασίες αλλά κατέληξε να αποδυναμώνει και να εκθέτει το κίνημα και την αριστερά συνολικά.
Παρά τη συλλογική εμπειρία και παρά το γεγονός ότι δύο χρόνια έχει καταγραφεί πρώτη δύναμη πανελλαδικά στις σχολές, η ΠΚΣ δεν έχει δείξει καμία ουσιαστική διάθεση έστω διαλόγου με την υπόλοιπη αριστερά ενώ έχουν βρεθεί επανειλημμένα ανεπαρκείς να εκφράσουν σε κινηματικό επίπεδο την αγωνιστικότητα που προκύπτει στους φοιτητικούς συλλόγους. Δυστυχώς, η στάση αυτή μπροστά σε μια εκλογική μάχη τέτοιας σημασίας δεν είναι καθόλου προωθητική για την αριστερά συνολικά.
Με ανάλογο προβληματισμό σκεφτόμαστε και για την επιλογή συντρόφων και συντροφισσών να ιδρύσουν νέο φορέα μέσα στα πανεπιστήμια αποχωρώντας από τα ΕΑΑΚ. Η ιεράρχηση της ιδεολογικής καθαρότητας σε μια τέτοια περίοδο, μπορεί να οδηγήσει μόνο στην εσωστρέφεια και την απομόνωση, γεγονός που φάνηκε και από τη στάση του νέου φορέα τόσο στις πανελλαδικές, όσο και στις ανά συλλόγους συζητήσεις περί ενωτικών εκλογικών κατεβασμάτων, η οποία ήταν είτε η εκ των προτέρων ανακοίνωση της μη συνεργασίας για λόγους προαποφασισμένων «ιδεολογικών διαφωνιών», είτε η παντελής απουσία από αυτές τις διαδικασίες.
Ενότητα
Ωστόσο, βάζοντας στόχο την έκφραση στις φοιτητικές εκλογές της αγωνιστικότητας που προέκυψε από το κίνημα, θεωρούμε ότι οι παραπάνω επιλογές απομακρύνονται από αυτή την κατεύθυνση. Αντίθετα, ως πιο πρόσφορο για τον στόχο αυτόν απολογίζουμε τον πανελλαδικό συντονισμό σχημάτων ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ (Αριστερή Ανατρεπτική Συμμαχία). Το τρίπτυχο αυτό αποτελεί μια χρόνια εκλογική συνεργασία για την αριστερά που μετρά επιτυχίες. Παρά τα προβλήματα που συχνά προκύπτουν στον διάλογο μεταξύ μας και παρά τις ιδεολογικές διαφορές, αυτές οι δυνάμεις καταλήξαμε στο κοινό συμπέρασμα ότι η ενότητα είναι αυτή τη στιγμή, που μπορεί να διασφαλίσει την μαζικότερη έκφραση της ριζοσπαστικοποίησης του κόσμου αλλά και να αντιμετωπίσει την κινητοποίηση της κυβερνητικής παράταξης της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε και πολύ θετική εξέλιξη την απόφαση του ΑΡΔΙΝ να επανέλθει σε αυτή τη συνεργασία. Σίγουρα, στο συγκεκριμένο χρόνο δεν μπορούμε να μιλάμε για κάτι περισσότερο από την εκλογική συμπόρευση, ωστόσο οι μάχες με μετωπικούς όρους είναι που αφήνουν παρακαταθήκη για μεγαλύτερα βήματα.
Η αποτύπωση μίας ενωτικής εκλογικής συνεργασίας της αριστεράς που θα μπορεί να αποκαλύπτει τις επιθέσεις της κυβέρνησης συνολικά στην νεολαία και τα φτωχά στρώματα είναι παραπάνω από απαραίτητη. Χωρίς εκλογικές αυταπάτες, αλλά με στόχο την ανασυγκρότηση των συλλόγων, την αναβάθμιση των διεκδικήσεων και της πολιτικής συζήτησης μέσα σε αυτούς, η αριστερά καλείται να δώσει το επόμενο διάστημα σοβαρές μάχες απέναντι στην κυβέρνηση. Εκτός από την μάχη ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια που δόθηκε το προηγούμενο διάστημα και θα συνεχίσει να δίνεται, οφείλουμε να ανοίξουμε στους συλλόγους τη συζήτηση ενάντια στον πόλεμο, την ακρίβεια, τις εργασιακές σχέσεις, την έμφυλη καταπίεση, παλεύοντας μαζικά, ενωτικά, ριζοσπαστικά και νικηφόρα.
Συνεπώς, με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα, πυξίδα και στις εκλογές πρέπει να είναι η ενότητα. Ο αγώνας δεν έχει τελειώσει και αυτό πρέπει να γίνει ξεκάθαρο! Στις φοιτητικές εκλογές συμμετέχουμε, στηρίζουμε, ψηφίζουμε το ενωτικό κατέβασμα της Αριστερής Ανατρεπτικής Συμμαχίας.