Εργατικό κίνημα: Υπάρχει ελπίδα;

Τ ι έχουμε; Μόνο αντεργατικές επιθέσεις; Απαντήσεις; Μπορούμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση και να αντεπιτεθούμε; Πότε θα κερδίσουμε κάτι; Πόσο θα αντέξουμε την αδικία; Γιατί δεν βγαίνουμε όλες-όλοι στο δρόμο;
Αυτά ακούγονται στους χώρους δουλειάς και αν οι προβληματισμοί κι η απογοήτευση είναι η μία πλευρά, η συνειδητοποίηση για τις ευθύνες της εργασιακής απαξίωσης, έντασης και υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων προς όφελος των εργοδοτών και του κεφαλαίου, είναι η άλλη πλευρά.
Οι εποχές που η αριστερά και οι συνδικαλι(στρι)ές της προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο της δουλειάς για την τάξη που ανήκουν και για την ταξική αδικία που οργανώνει το κράτος για να κερδίζουν οι λίγοι έχουν παρέλθει. Ακόμα και οι εποχές του εύκολου κοινωνικού αυτοματισμού έχουν περάσει.
Ο ιδιωτικός τομέας αντιμετωπίζει την πλήρη και νομοθετημένη ασυδοσία των εργοδοτών, με την 6ήμερη εργασία να μας φέρνει…χρόνια πίσω, με τα απελευθερωμένα κι απλήρωτα, εξοντωτικά ωράρια πέραν του 8ώρου, με το ΣΕΠΕ αποδεκατισμένο από ανθρώπους κι αρμοδιότητες να μην μπορεί να επιβάλλει το «δίκιο του εργάτη», με επικίνδυνες και θανατηφόρες συνθήκες εργασίας για να μεγιστοποιηθεί το κέρδος του κεφαλαίου.
Ο δημόσιος τομέας αποψιλωμένος από προσωπικό σε τραγικά επίπεδα, επιτίθεται «στον εαυτό του», αλλά και σε όσες-ους φτωχούς εργαζόμενους-ες το έχουν ανάγκη για τις στοιχειώδεις κοινωνικές καλύψεις που απαιτεί μια αξιοπρεπής ζωή.
Στη δημόσια υγεία καταρρέουν γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ οι άνθρωποι που την χρειαζόμαστε εξωθούμαστε στον ιδιωτικό ιατρικό τομέα, που παραγλυκάθηκε από την περίοδο κόβιντ και τα θέλει όλα τώρα. Τα Κέντρα Υγείας και τα νοσοκομεία οργανώνονται (ή αποδιοργανώνονται) από την αδίστακτη κυβέρνηση ώστε να μην παρέχουν τις ελάχιστες υπηρεσίες ή να τις παρέχουν με πληρωμή (απογευματινά χειρουργεία, απόσυρση μηχανημάτων για εξετάσεις από μεγάλα ΚΥ, 3ευρα χαράτσια στις απεικονιστικές εξετάσεις και μονόευρα στις υπόλοιπες, αυξημένη συμμετοχή στα εξαφανισμένα φάρμακα, αύξηση των τιμών των φαρμάκων και άλλα πολλά).
Στη…σχεδόν δημόσια παιδεία, παρόμοια κατάσταση κατάρρευσης, με εκπαιδευτικούς που πιέζονται, τρομοκρατούνται, διώκονται, τιμωρούνται και συνθήκες στα σχολεία που αν δεν τις φροντίσουν οι σύλλογοι γονέων, παιδιά και δάσκαλοι-καθηγητές θα βράζουν χωρίς ανεμιστήρες, θα παγώνουν χωρίς θέρμανση, θα πέφτουν ταβάνια στα κεφάλια τους κλπ.
Στους δήμους και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, πέρα από την υποστελέχωση και την υπερβολικά μεγάλη ιδιωτικοποίηση, τα εργατικά δυστυχήματα είναι στην καθημερινότητα και αυτό τα λέει όλα!
Στο υπόλοιπο Δημόσιο, η υποστελέχωση είναι περισσότερο από τραγική, η απαξίωση των εργαζομένων, οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας προσομοιάζουν με του ιδιωτικού τομέα, από τους πρώτους μνημονιακούς στόχους, όπως θυμόμαστε. Προσλήψεις δεν γίνονται με τίποτα, συμβασιούχες-οι με το σταγονόμετρο καλούνται να κρατήσουν όρθιο το όποιο Δημόσιο έχει απομείνει, ενώ οι νόμοι και οι πρακτικές που καλλιεργούν τον ανταγωνισμό για ένα κομμάτι ψωμί έχουν γίνει «ψωμοτύρι» από την κυβέρνηση των Βορίδηδων, του Άδωνι, της Κεραμέως, αλλά και του μισού σημιτικού ΠΑΣΟΚ που συμμετέχει ισάξια με τη ΝΔ. Ο κόσμος προσπαθεί να αξιοποιήσει όποια εργαλεία διαθέτει για να ξεφύγει από τη μιζέρια μιας σκληρής καθημερινότητας και αλύπητης μισθολογικής καθίζησης, με την κινητικότητα να χρησιμοποιείται απέλπιδα από υπαλλήλους που αναζητούν μια ελπίδα βελτίωσης της ζωής και της δουλειάς τους.
Η ελπίδα, ωστόσο είναι αλλού κι ας μην είναι καθαρά ορατή σε όλες-ους αυτό το επίμονο και απίστευτα δύσκολο μεσοδιάστημα των εργατικών και κοινωνικών αγώνων.
Η συμμετοχή των εργαζομένων στις στάσεις εργασίας και τις απεργίες έχει σημειώσει αύξηση και γι’ αυτό οι οικονομικές υπηρεσίες έχουν εντολές… άνωθεν να μην αφήνουν ούτε λεπτό που να μην κοπεί από τους μισθούς εξαθλίωσης, κόβουν μαζεμένα τα λεφτά των απεργιών για να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τον κόσμο που επιμένει να αντιστέκεται. 
Διώκουν συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες που τηρούν τις αποφάσεις των συνελεύσεων και των ΔΣ τους, με τρομερή μανία, όπως στην περίπτωση του Δ. Αντωνίου από το ΕΚΠΑ και την ΟΔΠΤΕ και του Π. Βαϊνά από την ΕΕ της ΑΔΕΔΥ.
Διώκονται εκπαιδευτικοί που όμως συνεχίζουν να αντιστέκονται σθεναρά, μαζικά και για εντυπωσιακά μεγάλο χρονικό διάστημα για το θέμα της αξιολόγησης του Δημόσιου σχολείου και των λειτουργών του.
«Μικρά» προβλήματα, που όμως χτυπάνε την εργασιακή ασφάλεια και αξιοπρέπεια των εργαζομένων, αντιμετωπίζονται ως «μεγάλα» από τον κόσμο που τα υφίσταται και αντιδρά μαζικά σε θέματα υγιεινής, όπως στο Υπ. Εργασίας, όπου οι εργαζόμενες κι οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται για προβλήματα που θα έπρεπε το…αρμόδιο Υπουργείο να τα επιτηρεί και να τα λύνει σε όλους τους εργασιακούς χώρους κι όχι να τα έχει και το ίδιο!
Ο χώρος των γεωτεχνικών, παρά τη δεξιά πλειοψηφία που έχει στα σωματεία του και τις εσωτερικές δυσκολίες που αυτή δημιουργεί συνεχώς, βρέθηκε μπροστά σε μια απεργία-αποχή (πριν το Πάσχα) πολλά υποσχόμενη σε μαζικότητα κι αποφασιστικότητα, γι΄αυτό και σε ένα 24ωρο από την προκήρυξή της και Παρασκευή βραδιάτικα, φρόντισαν να τη βγάλουν παράνομη και καταχρηστική πριν καν ξεκινήσει. Ο κόσμος «βράζει», σε ΥΠΑΑΤ, σε Υπ. Περιβάλλοντος, σε Περιφέρειες, ΔΑΟΚ κλπ.
Στην Teleperformance και σε άλλα τηλεφωνικά κέντρα, μετανάστ(ρι)ες εργαζόμενες-οι τόλμησαν να πραγματοποιήσουν μεγάλη απεργία (σε διάστημα και συμμετοχή) διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και μισθών.
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη γι’ αυτό και το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα δεν έχει ηττηθεί, δεν έχει εξαφανιστεί και δεν έχει «ησυχάσει». Περνάει δύσκολα! Εμφανίζεται όταν καλείται να υπερασπίσει σημαντικά ζητήματα, με συσπείρωση και σοβαρότητα. Γι’ αυτό και στις 28 Φλεβάρη, μέρα που αντί για μνημόσυνα για τα Τέμπη κηρύχθηκε Γενική Απεργία, ακόμα και με το μποϊκοτάζ της ΓΣΕΕ, η συμμετοχή των εργαζομένων σε πολλούς χώρους του Δημοσίου έφτασε και το 40%!
Ακόμα και οι συσχετισμοί που προκύπτουν από εκλογικές διαδικασίες σε σωματεία και ομοσπονδίες που έδωσαν μάχες με συνέπεια, όπως πολλών πρωτοβάθμιων συλλόγων των εκπαιδευτικών, των διοικητικών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κ.ά. φανερώνουν ότι η διάθεση και η διαθεσιμότητα των εργαζομένων εξακολουθεί να κρατά «αναμμένο το φυτίλι», ο κόσμος μας υπάρχει και διαθέτει ακόμα υπομονή για καλέσματα σε αγώνες που δίνουν διαπιστευτήρια ενωτικής, μαζικής και ανατρεπτικής αντιμετώπισης.
Τα άχαρα και πανδύσκολα μεσοδιαστήματα μεταξύ μαζικών απεργιακών μαχών είναι «ευκαιρίες» για να οργανώσουμε καλύτερα και περισσότερο τη συσπείρωση της συνδικαλιστικής αριστεράς, για συλλογική συζήτηση που θα αντιμετωπίζει τις προσωπικές και ψυχολογικές ερμηνείες της «συμπεριφοράς» των πληττόμενων εργαζομένων, για δράσεις έστω και «μικρές» που να διατηρούν τη διεκδίκηση, την αντίσταση και την ελπίδα!