*Robert J. Oppenheimer
Ημερ.Δημοσίευσης
«Ευτυχώς λίγοι οι συμπολίτες μας που επλήγησαν» δήλωσε ο πρωθυπουργός και ο αρμόδιος υπουργός μετά την τελευταία καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική που κατέκαψε τουλάχιστον 100.000 στρέμματα και αδιευκρίνιστο αριθμό πανίδας εκτοξεύοντας τις καμένες εκτάσεις των τελευταίων 7 χρόνων στο ένα τρίτο του συνόλου των δασικών εκτάσεων της Αττικής.
Προφανώς η κυβέρνηση δεν θεωρεί ότι πλήττεται ο πληθυσμός από την απώλεια των δασών του και του φυσικού περιβάλλοντος, από την απώλεια της βιοποικιλότητας, αγροτικών καλλιεργειών ή από την κατάσταση μόνιμης απειλής απο τη φωτιά, τις πλημμύρες που ακολουθούν, την οικονομική καταστροφή, τη θλίψη μιας ζωής περικυκλωμένης από μαυρίλα. Φυσική συνέπεια των προτεραιοτήτων της είναι ότι η κυβέρνηση συνεχίζει εξοργιστικά να μην έχει καμμιά στρατηγική αντιμετώπισης πυρκαγιών μέσα στο δάσος, παρά μόνο στους οικισμούς. Ενδιαφέρονται μονάχα για το μακάβριο ισοζύγιο θανάτου, θεωρώντας ότι… αφού ο πληθυσμός δεν κάηκε στην πυρά, και κυρίως ότι δεν κάηκε περισσότερο από το Μάτι, πρέπει να είναι και ευχαριστημένος.
Ταυτόχρονα η προπαγάνδα λειτούργησε για άλλη μια φορά σχεδόν άψογα υπερ της «κυβερνήσεως». Κανένα κανάλι και μέσο ενημέρωσης, (της γνωστής λίστας), δεν βρήκε και πολλά να πει για το αν υπάρχουν κυβερνητικές ευθύνες για όλη αυτή την καταστροφή και από την επόμενη κιόλας μέρα το γεγονός της καταστροφής της Β. Α Αττικής από το Βαρνάβα ως το Χαλάνδρι ήταν μια είδηση ανάμεσα σε άλλες, παρόλο το πρωτοφανές γεγονός ότι άφησαν τη φωτιά να φτάσει ως τον αστικό ιστό.
Κυβερνητικές ευθύνες μπορεί να μην είδαν τα ΜΜΕ, είδαν όμως την ατομική ευθύνη των πολιτών που κατά τα λεγόμενά τους άφησαν ακαθάριστο το οικόπεδό τους. Κι αυτό δεν ήταν μια τυχαία αναφορά. Ήταν καθοδηγούμενη αναφορά. Προφανώς ατομική ευθύνη υπάρχει στη ζωή, όμως ακόμα και η καταδικαστέα πράξη να χτίσει κάποιος αυθαίρετο σε δασική έκταση και άρα να θέτει υποψηφιότητα να καεί το σπίτι του με δική του ευθύνη ακόμα κι αυτό υποδαυλίζεται από τις κυβερνητικές πολιτικές νομιμοποίησης των αυθαιρέτων κάθε φορά προς άγραν εκλογικής πελατείας. Στην προκειμένη περίπτωση αυτές οι αναφορές στα ΜΜΕ σχετίζονταν με το τελευταίο νομοθετικό πλαίσιο (αλαλούμ) σχετικά με τα οικόπεδα αλλά και με το νέο κανονισμό πυροπροστασίας ακινήτων.
Το Σύνταγμα στο άρθρο 24 λέει ότι: «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός και για τη διαφύλαξή του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας», όμως οι ακραία νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που επιδιώκουν όλο και μικρότερο κράτος, όλο και μεγαλύτερη αγορά έχουν μια άλλη πολύ αντικοινωνική άποψη. Η άποψη αυτή είναι πολύ μακριά από την αντίληψη προστασίας του περιβάλλοντος και λήψης προληπτικών μέτρων για αυτό, μακριά από την αντίληψη διάθεσης πόρων για προσλήψεις πυροσβεστών και αγοράς μέσων καταστολής της πυρκαγιάς, μακριά από την ανάγκη ενίσχυσης της Δασικής Υπηρεσίας. Τα δάση αντιμετωπίζονται ως εμπόρευμα και όχι ως κοινό αγαθό και κοινωνική περιουσία. Στην τελευταία φωτιά αν δεν ήταν οι ίδιοι οι κάτοικοι και οι δυνάμεις της αλληλεγγύης, η φωτιά θα είχε ακόμα πιο καταστροφικά αποτελέσματα όπως έγινε στην Εύβοια.
Το ιστορικό λέει ότι λίγο πριν την περίοδο πυροπροστασίας 2024 σ’ ένα ακόμα κρεσέντο νεοφιλελεύθερης αυθαιρεσίας, αυταρχισμού, ανικανότητας και λεηλασίας των πολιτών εστάλη σε όλους τους Δήμους εγκύκλιος εφαρμογής του Κανονισμού Πυροπροστασίας ακινήτων εντός και πλησίον δασικών εκτάσεων, (μη εξαιρουμένων των πόλεων!), από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, προκειμένου να εφαρμοστεί ο κανονισμός που ψηφίστηκε το 2023 (ΦΕΚ 3475Β’). Έτσι λοιπόν δόθηκε σε μια νύχτα, με τη μέθοδο του Πόντιου Πιλάτου, άλλη μια αρμοδιότητα ελέγχων εφαρμογής του νόμου (!) στους αποδεκατισμένους Δήμους απαιτώντας μάλιστα τον έλεγχο στους πολίτες να κάνουν υπάλληλοι των Δήμων, Γεωπόνοι, Μηχανικοί κλπ, ορίζοντάς τους τους παράνομα ως μηχανισμό αποκάλυψης παραβατών. Παράλληλα μετατέθηκε η ευθύνη στους πολίτες που πρέπει να πληρώσουν πολλά σε τεχνικούς προκειμένου να συμμορφωθούν με ό,τι -αντιεπιστημονικά και αντισυνταγματικά- απαιτεί ο νόμος που τους θέλει μόνους υπεύθυνους για την προστασία του σπιτιού τους από δασική πυρκαγιά, υπολογίζοντας στην κυβέρνηση ότι στο κακό ενδεχόμενο (τι πιο βέβαιο σ’ αυτές τις συνθήκες ξηρασίας), θα επικαλεστούν ότι νομοθέτησαν και θα ισχυριστούν ότι δεν φέρουν ευθύνη δίνοντας και μια ωραία πάσα στις ασφαλιστικές εταιρείες.
Η ανεκδιήγητη και ανεφάρμοστη αυτή εγκύκλιος με τις ασφυκτικές προθεσμίες και τη δυσθεώρητη προχειρότητα, παράλληλα με το αλαλούμ καθαρισμού ιδιωτικών οικοπέδων, όπου φέτος οι ημερομηνίες μετατίθονταν συνεχώς, δημιούργησε μια απίστευτη σύγχυση, ενώ ταυτόχρονα οι Δήμοι δεν προλάβαιναν να επέμβουν σε ακαθάριστα ιδιωτικά οικόπεδα είτε γιατί η πυροσβεστική δεν προλάβαινε να γνωμοδοτήσει, είτε γιατί δεν είχαν τα χρήματα και το προσωπικό για να το κάνουν.
Αποτέλεσμα όλων αυτών και κυρίως της αντίληψης μοιρασιάς των δημόσιων οικονομικών πόρων εκεί που η αγορά (ημέτεροι) θέλει, είναι οι καταστροφές. Όπως ακριβώς με το ΕΣΥ, με την κοινωνική ασφάλιση, με την δημόσια παιδεία, έτσι ακριβώς και με το περιβάλλον. Εν κατακλείδι: «Ω τι ωραίο πλιάτσικο!»
Βέβαια οι διαπιστώσεις δεν αρκούν, χρειάζεται η μέγιστη κινηματική και κοινωνική κινητοποίηση, διαφορετικά θα μας μείνουν μόνο φρεγάτες και μαφίες.