Άλλη μια απεργία ή μια «άλλη» απεργία;

Εργαζόμενες κι εργαζόμενοι σε Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα, έχοντας ξεπεράσει προ πολλού το «μη περαιτέρω» έχουμε μπροστά μας την προκήρυξη Γενικής Απεργίας (από ΑΔΕΔΥ & ΓΣΕΕ), στις 20 Νοεμβρίου.
Μια απεργία που την έχουμε ανάγκη, μια απεργία για να αντιδράσουμε στην κοροϊδία όλης της εργαζόμενης κοινωνίας που καταληστεύεται την ώρα που (και για να) θησαυρίζουν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις των ιδιωτών. 
Ενάντια σε λιτότητα 
και ιδιωτικοποιήσεις
Πώς να κρυφτεί η ακρίβεια που φέρνει όλα αυτά τα κέρδη; Και πώς να κρυφτεί η μείωση της αγοραστικής δύναμης όλων των εργαζομένων, όταν οι μισθοί βρίσκονται 40% κάτω από τα επίπεδα του 2010 και η άμεση κι έμμεση φορολογία αυξάνεται για την εργατική τάξη ακατάπαυστα;
Και πώς να μη συνυπολογιστεί στην κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων η αύξηση των ιδιωτικών δαπανών για υγεία και παιδεία, για ρεύμα (προσεχώς και για νερό!), καύσιμα και ενοίκια, την ώρα που οργιάζουν οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών, έχοντας καλύψει νομικά όλη την ασυδοσία των funds από την εποχή του Τσίπρα μέχρι το Μητσοτακέικο, όλες οι κυβερνήσεις;
Να γελάσουμε ή να κλάψουμε με την υποκρισία της κυβέρνησης και την ανοχή της «κυβερνώσας» κεντροαριστεράς, που υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, αλλά μπουκώνει με χρήμα, φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και κάθε είδους επιδοτήσεις τον ιδιωτικό τομέα και αγοράζει πολεμικούς εξοπλισμούς με εξωφρενικούς ρυθμούς, συμμετέχοντας σε όλα τα κρίσιμα και μεγάλα πολεμικά μέτωπα;
Οι 6 δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο στρατιωτικοί εξοπλισμοί της Ελλάδας, αφαιρούν ζωές στην Παλαιστίνη και σε άλλα μέτωπα, αφαιρούν ζωές και στη χώρα μας, αφήνοντας το σύστημα υγείας και τις κοινωνικές δομές χωρίς φράγκο και χωρίς τις απαιτούμενες δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες προς τον επίσης άφραγκο κόσμο της δουλειάς. Αλλά με μεγάλη άνεση και πολεμοχαρή στήριξη των εφοπλιστικών συμφερόντων, στέλνουμε φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα, 2.500 χλµ. μακριά, ξοδεύοντας 500.000€ κάθε μέρα!
Όσο για τις καταστροφές από πλημμύρες, φωτιές, χιόνια, σεισμούς η «λύση» που προτείνεται είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων! Νομοσχέδια, νόμοι και υπουργικές αποφάσεις παραδίδουν νερά, δάση, θάλασσες, σχολικά κτίρια και υποδομές στο διαβόητο ιδιωτικό τομέα, σε μια χώρα που ενάμιση χρόνο πριν θρήνησε 57 νέους ανθρώπους, στο σιδηροδρομικό έγκλημα της ιδιωτικής Hellenic Train και των ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών του πάλαι ποτέ ΟΣΕ, στα Τέμπη! Η φροντίδα για τα παιδιά εξαντλείται στην αύξηση των τιμωριών και στη μείωση κατά 70% της χρηµατοδότησης της σχολικής στέγης για το 2024. Για τα νοσοκομεία, το σκάνδαλο είναι πολύ μεγάλο και πάρα πολύ επικίνδυνο: όλα στους ιδιώτες, διπλές και τριπλές δουλειές για να συμπληρωθεί ο πενιχρός μισθός των γιατρών, απόσυρση από τα τακτικά (και δωρεάν) ιατρεία και μετατροπή τους σε νοσοκομεία μόνο για έκτακτα περιστατικά, διαρκείς και υποβαθμισμένες εφημερίες, βάρβαρη και αβάστακτη δουλειά για το νοσηλευτικό προσωπικό! Τραγικό για την κοινωνία!
Αν η κατάσταση αυτή δεν κρύβεται, καθώς αποτελεί πλέον βίωμα της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας, οι κοινωνικές-εργατικές αντιδράσεις και διεκδικήσεις για αντιστροφή της ασφυκτικής κι εξοργιστικής αυτής ζωής που μας έχουν καταδικάσει, είναι σχεδόν αυτονόητες και θα έπρεπε να είναι και εύκολες.
Αυτοοργάνωση 
και συντονισμός
Η ανάγκη για απεργιακή απάντηση είναι περισσότερο από δεδομένη. 
Η κήρυξη απεργίας για τις 20 Νοέμβρη, που, επιτέλους, μετά τις περσινές παλινωδίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, βρέθηκε μια κοινή απεργιακή μέρα, έχει δυνατότητες για να γίνει η αρχή για μια σειρά αγώνων που θα βάζουν στόχο την ανατροπή της ταξικής αυτής αδικίας!
Για να πετύχει η απεργία και να θέσει τις βάσεις για τη συνέχιση κινητοποιήσεων είτε κλαδικών, είτε ανά χώρο, με πολλές μορφές και με προσήλωση στη συγκέντρωση των αιτημάτων και των εργαζομένων που τα διεκδικούν, δεν μπορεί να υποτιμάται, πριονίζοντας τη δυναμική της με προβολή των πραγματικών προβλημάτων των ηγεσιών των συνδικάτων και καταγγελιολογία που σκεπάζει την προτεραιότητα της ανάγκης ενίσχυσης της απεργίας. Δεν μπορεί, επίσης, να λειτουργήσει συσπειρωτικά και να βάλει πλώρη για συνέχεια, με προοπτική κάποιων κατακτήσεων αυτό το διάστημα κι όχι…κάποτε, αν περιορίζονται τα αιτήματα, αφαιρώντας για παράδειγμα τις ιδιωτικοποιήσεις από το στόχαστρο και μάλιστα, την ώρα που οργανώνεται συναυλία (11/10) για να μην ξεχαστεί το έγκλημα στα Τέμπη, να μην πρωτοστατούν τα σωματεία για να θυμίσουν την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων και τις ευθύνες των ιδιωτών. Δεν γίνεται η μόνη αναφορά σε ιδιωτικοποίηση να είναι η ΛΑΡΚΟ! Και επιτέλους, η αυτοαναφορικότητα μεγάλων τμημάτων της αριστεράς, με κύρια υπαιτιότητα του ΠΑΜΕ, δεν γίνεται να συνεχίζεται, αποκλείοντας την κοινή δράση για την ανατροπή των κατάφωρα αντεργατικών πολιτικών που διαλύουν τις ζωές μας, την κοινωνία και ο,τιδήποτε έχει απομείνει ως δημόσια και αξιοπρεπής δομή!  
Οι συνελεύσεις στους χώρους, οι περιοδείες των συνδικαλιστριών και συνδικαλιστών για ενδυνάμωση κι επικοινωνία με όλο τον κόσμο της δουλειάς, η κοινή δράση των αριστερών συνδικαλιστικών δυνάμεων στα κοινά πεδία αιτημάτων (πχ για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, για θέματα υγιεινής και ασφάλειας, για αποτροπή ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.), η συνάντηση κλάδων που δίνουν κλαδικούς και κομβικούς αγώνες (πχ Παιδεία-Υγεία), η συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη στο πογκρόμ διώξεων, πειθαρχικών, συλλήψεων που εξαπολύει κάθε λίγο η κυβέρνηση, σε μια άνευ προηγουμένου (για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης) κλιμάκωση το αυταρχισμού και της τρομοκράτησης προς όποιο τμήμα της εργατικής τάξης ορθώνει το αγωνιστικό του ανάστημα, είναι από τα απαραίτητα συστατικά για μια πετυχημένη απεργία στις 20/11, που θα δημιουργεί όρους αποτελεσματικής συνέχειας.
Οι συνδικαλιστικές συλλογικότητες της αριστεράς στους χώρους εργασίας (ομάδες, σχήματα, παρατάξεις) είναι απόλυτη ανάγκη να ενεργοποιηθούν, να συνεργαστούν και να πιέσουν τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των σωματείων, ομοσπονδιών, συνδικάτων να «ξεκουνηθεί» και να πάρει ουσιαστικά μέτρα μαζικοποίησης της απεργίας!
Δεν εμπιστευόμαστε και δεν περιμένουμε πολλά (μάλλον ούτε καν λίγα), από τις πλειοψηφίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά σίγουρα, έχουμε να οργανώσουμε την πίεση, για να τους αναγκάσουμε να υπερασπιστούν με πιο αποτελεσματικούς και αγωνιστικούς τρόπους τις συνθήκες ζωής και εργασίας των μελών τους. Μπορούμε να το κάνουμε!