Μπροστά σε μεγαλύτερες δυσκολίες και προβλήματα, μια πιο αδύναμη ΝΔ

Οι 11 υπολογίζονται πλέον σε… 25, ενώ κάποια πιο «ιστορικά» στελέχη (που δεν είναι εύκολο να διαγραφούν όπως ο Σαλμάς…), σαν τον Νικήτα Κακλαμάνη, δεν διστάζουν να στέλνουν στον Μητσοτάκη ενοχλητικά μηνύματα μέσω των εφημερίδων: «Δεν αντέχω να βλέπω το κόμμα μου να γράφει 2 μπροστά, ούτε την παράταξή μου να λεηλατείται από τσαρλατάνους και τυχάρπαστους…». 
Μέσα σε αυτήν την ευχάριστη ατμόσφαιρα, η ηγεσία της ΝΔ ζήτησε «μορατόριουμ», ελπίζοντας ότι δεν θα υπάρξουν νεότερες επιθέσεις προς εκτεθειμένους υπουργούς (όπως ο Χατζηδάκης, ο Θοδωρικάκος κ.ά.) και υποσχέθηκε να αξιοποιήσει την επέτειο των 50 χρόνων από την ίδρυση της ΝΔ για μια συζήτηση προς την αποκατάσταση της «στρατηγικής ενότητας» της παράταξης της Δεξιάς. 
Για πολλούς λόγους η αξιοπιστία αυτής της επιχείρησης έχει υπονομευτεί: Πρώτον η εκλογική αποδυνάμωση της ΝΔ έχει σε μεγάλο βαθμό συντελεστεί. Μετά το 41%, που όπως ομολόγησε ο Μητσοτάκης «δεν υπάρχει πλέον», ούτε το 28% των ευρωεκλογών δεν είναι πια δεδομένο. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον Μητσοτάκη σε όρια μεταξύ του 21-25%, κάνοντας την πολιτική στρατηγική της αυτοδυναμίας «μετέωρη». Δεύτερον, στα δεξιά της ΝΔ, ο χώρος των «τσαρλατάνων και τυχάρπαστων» έχει ξεπεράσει σε εκλογική προσδοκία το 20% και τείνει να ενισχυθεί. Εκεί που σήμερα φτύνει ο Νικήτας Κακλαμάνης, αύριο ο Μητσοτάκης μπορεί να υποχρεωθεί να γλύψει, αναζητώντας κυβερνητικούς συμμάχους. Στον Τύπο της Δεξιάς ήδη ράβεται το ανάλογο ταγεράκι για την κ. Λατινοπούλου. Τρίτον, η απόπειρα αλλαγής του εκλογικού νόμου (με στόχο τη διασφάλιση της αυτοδυναμίας με εκλογική επίδοση αισθητά μικρότερη από το σημερινό όριο του 37%), αλλά και η απόπειρα αξιοποίησης της επιλογής Προέδρου της Δημοκρατίας για την ενοποίηση της Δεξιάς, μπορεί να αποδειχθούν δύσκολες «ασκήσεις» για τον Μητσοτάκη, με μεγαλύτερους κινδύνους αποσυσπείρωσης, παρά πιθανότητες συσπείρωσης. 
Ακρίβεια και χρέος
Η ΝΔ είναι σήμερα ένα πιο αδύναμο κόμμα, είτε σε σύγκριση με τις εκλογικές επιδόσεις της στον προηγούμενο πολιτικό κύκλο, είτε –και κυρίως!– σε σύγκριση με τις προϋποθέσεις που έχει η διασφάλιση «κυβερνησιμότητας» για λογαριασμό των καπιταλιστών, στον επόμενο εκλογικό κύκλο. 
Και αυτό το πιο αδύναμο κόμμα θα έχει να αντιμετωπίσει μια περίοδο μεγαλύτερων δυσκολιών. –
Η χιλιοτραγουδισμένη «ύφεση του πληθωρισμού» –ακόμα και με την ασθενική εκδοχή του μέσου όρου της ευρωζώνης– δεν λέει να εμφανιστεί στην ελληνική οικονομία. Η πραγματικότητα στις τιμές των προϊόντων μαζικής και υποχρεωτικής κατανάλωσης είναι, ασφαλώς, κατά πολύ χειρότερη. Στις εφημερίδες του τελευταίου σαββατοκύριακου του Σεπτέμβρη, παρουσιάζεται ένα μπαράζ «προειδοποιήσεων» για μια ακόμα μεγάλη άνοδο των τιμών στα τρόφιμα, σε όλη τη διάρκεια του φθινοπώρου. Η ακρίβεια, που διαβρώνει καίρια το πραγματικό εισόδημα των εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών, είναι επίσης –κατά όλους τους δημοσκόπους– βασικός παράγοντας που διαβρώνει την εκλογική επιρροή του Μητσοτάκη. 
Και αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει μέσα σε συνθήκες γενικότερης οικονομικής επιδείνωσης. Η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδας αναθεωρεί τις προβλέψεις για την ανάπτυξη στην περίοδο 2024-25-26, «ελαφρά προς τα κάτω» (ελαφρά μεν, προς τα κάτω δε…) αλλά κυρίως προειδοποιεί ότι αυτές οι προβλέψεις γίνονται όλο και πιο επισφαλείς και αβέβαιες. Στην ίδια περίοδο επανέρχεται ο βραχνάς πληρωμών του χρέους. Από την πρόβλεψη για χρέος στο 161% του ΑΕΠ στο τέλος του 2023, αυτό υπολογίστηκε τελικά στο 169% του ΑΕΠ. Το Δεκέμβρη του 2024 το ελληνικό Δημόσιο θα χρειαστεί να πληρώσει δόσεις χρέους «αξιοποιώντας» 5 δισ. ευρώ από τον «σκληρό πυρήνα» του δημοσιονομικού «μαξιλαριού». 
Αυτές οι προοπτικές αποκλείουν κάθε πιθανότητα χαλάρωσης της οικονομικής πολιτικής, κάθε βήμα πίσω από την επιδίωξη όλο και μεγαλύτερων αιματηρών «πλεονασμάτων». Η μέθοδος που διασφαλίζονται τα πλεονάσματα είναι δεδομένη. Είναι η διαρκής μείωση των κοινωνικών δαπανών, που έχει οδηγήσει τα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία σε ερείπια. Είναι, επίσης, η πρωτοφανής φοροεπιδρομή: Μέσα στους πρώτους 8 μήνες του 2024 τα φορολογικά έσοδα του κράτους αυξήθηκαν κατά 2 δισ. ευρώ, σε σύγκριση με τα αντίστοιχα του 2023, που ήταν επίδοση-ρεκόρ. 
Εξοπλισμοί
Από αυτούς τους λογαριασμούς «εξαιρούνται», τουλάχιστον ως προς τη δημόσια συζήτηση, οι θηριώδεις εξοπλιστικές δαπάνες. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι τα Ραφάλ, οι Μπελαρά, τα F-35 κλπ, τελικά δεν θα πληρωθούν. Και μέσα σε αυτόν τον τρελό χορό, ο Δένδιας εμφανίζεται να παραγγέλνει μια ακόμα φρεγάτα Μπελαρά, να ζητά εξοπλισμό των φρεγατών με πυραύλους Scalp και να προαναγγέλει έναν Iron Dome παράλληλο με εκείνον του Ισραήλ, κάνοντας ακόμα και σκληρούς φιλομιλιταριστές «αναλυτές» να αναρωτιούνται αν συνυπολογίζει κανείς «τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας». Τα όπλα δεν θα πληρωθούν από τα «λεφτόδεντρα», αλλά από πρόσθετα χτυπήματα στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές δαπάνες. 
Ο Μητσοτάκης ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αναιρέσει την ανελέητη πολιτική σκληρής λιτότητας που άσκησε στα προηγούμενα 5 χρόνια. Για την ακρίβεια, προτίθεται να την εντατικοποιήσει. 
Ακροδεξιό αγκάθι
Αυτές οι πτυχές της πραγματικής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, παράγουν και θα συνεχίσουν να παράγουν πολιτικά αποτελέσματα. Οι δυσκολίες της ζωής σπρώχνουν ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων και λαϊκών ανθρώπων προς την απογοήτευση, την ιδιώτευση και την αδιέξοδη εκλογική έκφραση με τη διόγκωση της αποχής. Το δημοσκοπικό εύρημα ότι στο φτωχότερο τμήμα του πληθυσμού, μεταξύ όσων σκέφτονται να ψηφίσουν, ενισχύεται το κόμμα των «τσαρλατάνων και τυχάρπαστων», το ρεύμα του Βελόπουλου, της Νίκης και της Λατινοπούλου, είναι ασφαλώς ένα χαστούκι για την Αριστερά (αναδεικνύοντας αδυναμίες κι ανεπάρκειες…), αλλά είναι επίσης ένα οδυνηρό αγκάθι για την κυβέρνηση.
Η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι η φραστική αντίθεση της ακροδεξιάς στις νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις είναι δημαγωγική και ψευδής. Στην ελληνική εκδοχή της ακροδεξιάς δεν θα πρέπει να αποκλειστεί το σενάριο μιας κυβερνητικής συμμαχίας με τη ΝΔ, αν αυτό καταστεί εκλογικά αναγκαίο. 
Η ανατροπή των αντιμεταρρυθμίσεων και της συνολικής πολιτικής του Μητσοτάκη, είναι υπόθεση της Αριστεράς, του εργατικού κινήματος και των ευρύτερων κοινωνικών αντιστάσεων. Αυτός ο στόχος, που ταυτίζεται με την αλλαγή του δυσμενούς ταξικού συσχετισμού που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, θα αλλάξει άρδην και τα δεδομένα στον πολιτικό αγώνα, συμπεριλαμβάνοντας και την εκλογική καταγραφή του πολιτικού συσχετισμού, όποτε και αν αυτή επιχειρηθεί.