Οι απολογητές του σιωνισμού παίζουν τα ρέστα τους

Σε μια χώρα που για διάφορους ιστορικούς λόγους η (λιγότερο ή περισσότερο) φιλοπαλαιστινιακή τοποθέτηση είχε αποκτήσει χαρακτηριστικά «εθνικής συναίνεσης», αυτή η διαβρωτική διαδικασία εξελίχθηκε σταδιακά και σε αυτή τη διαδρομή χτίστηκε ένας μηχανισμός πολιτικών στελεχών, δημοσιογράφων, σοσιαλμιντιακών «ακτιβιστών» και διανοουμένων. 
Προπαγανδιστικές υφέσεις κι εξάρσεις
Αυτός ο μηχανισμός δούλεψε «στα κόκκινα» μετά την 7η Οκτώβρη, αναπαράγοντας αυτούσια τη σιωνιστική αφήγηση (για την 7η Οκτώβρη, για την Ισραηλινή απάντηση, για τον χαρακτήρα της σύγκρουσης) με πρωτοφανές θράσος κι «επιθετικότητα». Τους μήνες που ακολούθησαν, τα «καύσιμα» της 7/10 εξαντλήθηκαν, μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα της γενοκτονίας, τη μαζική κατακραυγή ενάντια στα σιωνιστικά εγκλήματα και την ακόλουθη αλλαγή στο διεθνές κλίμα. Ο μηχανισμός αυτός μπορεί να συνέχισε να κάνει σιωπηλή δουλειά, αλλά «λούφαξε» στη δημόσια σφαίρα, ελπίζοντας «να σταματήσουμε να μιλάμε για την Παλαιστίνη».  
Όμως τις τελευταίες εβδομάδες επανήλθε με ορμή. Σε μικρότερο βαθμό η επέτειος της 7ης Οκτώβρη και πολύ περισσότερο τα επεισόδια «γενίκευσης» του πολέμου (Λίβανος, ανταλλαγές χτυπημάτων μεταξύ Ισραήλ-Ιράν) έδωσαν νέα ώθηση στη φιλοσιωνιστική επικοινωνιακή μηχανή να «αντεπιτεθεί» ελπίζοντας να αντιστρέψει τη ζημιά που έχουν προκαλέσει στη γραμμή της οι… πράξεις του Ισραηλινού Στρατού. 
Σε αυτή την επικοινωνιακή αντεπίθεση επιστρατεύεται ένα μίγμα «υψηλής γεωπολιτικής», η κυνική γλώσσα του ιδιοτελούς «εθνικού συμφέροντος», ο αντιτουρκικός εθνικισμός και η ισλαμοφοβία. 
Ερντογάν δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν
Ο αντιτουρκικός εθνικισμός έχει αποδειχθεί η πλέον δοκιμασμένη κι αγαπημένη συνταγή της κυρίαρχης τάξης για να υποστηρίξει κάθε εγκληματική επιλογή της. Προφανώς τα θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα που στερούν πολύτιμους πόρους που θα μπορούσαν να στηρίξουν τις κοινωνικές ανάγκες. Αλλά η επίκληση στα «σχέδια του Ερντογάν» έχουν αποδειχθεί πασπαρτού. Η ρατσιστική αγριανθρωπιά στον Έβρο στηρίζεται στην παρουσίαση των προσφύγων/μεταναστών ως «εργαλεία του Ερντογάν». Καταστροφικές για το κλίμα και το περιβάλλον εξορύξεις εγκρίνονται με τίτλο «η Κρήτη βάζει φρένο στις ορέξεις του Ερντογάν» και επιχειρηματολογία επιπέδου «αν δεν εξορύξουμε εμείς, θα τα εξορύξει ο Τούρκος». Σήμερα, ένα μεγάλο κομμάτι «πατριωτών», ξεπερνά τις όποιες ενοχές του για την φιλοϊσραηλινή του στροφή αποδίδοντάς την στην… αχαριστία των Παλαιστίνιων, που πήγαν λέει και τα βρήκαν με τον Ερντογάν. Αν θες να από-ανθρωποποιήσεις κάποιον στα μάτια της κοινής γνώμης, για να μην αξίζει την αλληλεγγύη ή έστω τη συμπόνοια, πες τον «εργαλείο του Ερντογάν». Κάπως έτσι, αν μερίδα των Παλαιστινίων καλοδέχεται την όποια στήριξη λαμβάνει (κυρίως ρητορική-διπλωματική) από το τουρκικό κράτος, αυτό αυτομάτως δικαιολογεί τον ρόλο της Ελλάδας στον εφοδιασμό της ισραηλινής πολεμικής μηχανής που σπέρνει τον όλεθρο εδώ κι ένα χρόνο. 
Ισλαμοφοβία
Η αξιοποίηση της ισλαμοφοβίας προφανώς δεν είναι άσχετη με τον αντιτουρκισμό, αλλά έχει τη δική της δυναμική που φτάνει σε σημείο χυδαιότητας. Διάφοροι δημοσιολογούντες της Δεξιάς αντιμετωπίζουν τις δολοφονίες του Ισραήλ με κακόγουστα, χυδαία, στερεοτυπικά αστεία για «πιλάφια και παρθένες» ως το κίνητρο των μαχητών που πέφτουν νεκροί. Είναι η πιο χυδαία έκφραση μιας γενικότερης θεωρίας περί θρησκευτικού χαρακτήρα του πολέμου, όπου οι Παλαιστίνιοι και οι Λιβανέζοι σύμμαχοί τους υποτίθεται ότι πολεμούν το Ισραήλ γιατί είναι φανατικοί ισλαμιστές. Η εποικιστική αποικιοκρατία, η κατοχή, το απαρτχάιντ, τα σχέδια εθνοκάθαρσης δεν υπάρχουν σε αυτό το παράλληλο σύμπαν. Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν, το άμεσο επίδικο του πολέμου δεν είναι αν θα αποτραπεί η εθνοκάθαρση, η κατοχή, η καταστροφή της Γάζας, αλλά αν θα επιβάλει η… Χαμάς το όραμά της στην περιοχή! 
Η ισλαμοφοβική προπαγάνδα είναι υποκριτική ακόμα και όταν προέρχεται από Αμερικανούς φιλελεύθερους ή Γάλλους «κοσμικούς». Αλλά γίνεται ακόμα πιο εξοργιστική όταν επιστρατεύεται στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών.
Μέσω της δαιμονοποίησης της Χαμάς, προωθείται μια δαιμονοποίηση του Παλαιστινιακού Αγώνα συνολικότερα. Από «δημοσιογράφο» (ας τον πούμε έτσι) που φαίνεται ότι θέλει να χτίσει καριέρα διεξάγοντας τον αγώνα τον καλό (κατά της Αριστεράς) σε λάιβ αναμετάδοση στην εκπομπή του, μάθαμε πρόσφατα ότι το «Ελεύθερη Παλαιστίνη» ως σύνθημα (του Φεμινιστικού Φεστιβάλ) σημαίνει λίγο-πολύ… θεοκρατία. Από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Π. Μαρινάκη, μάθαμε πρόσφατα ότι το ύψωμα της παλαιστινιακής σημαίας και το σύνθημα «λευτεριά στην Παλαιστίνη» (στη συναυλία για τα Τέμπη) αποτελεί… «ξέπλυμα τρομοκρατικών οργανώσεων».  
Ποιος είναι ο Δαυίδ;
Όσοι παίρνουν υπόψη την θηριώδη ηθική-στρατιωτική-πολιτική ασυμμετρία ανάμεσα στην αντίσταση στη Γάζα και το Κράτος του Ισραήλ, επιλέγουν να στρέψουν βολικά τους προβολείς (και τη συζήτηση) στο Ιράν. Είναι ένας πολύ πιο βολικός «κακός», ως κράτος με σχετική στρατιωτική ισχύ και τις δικές του περιφερειακές φιλοδοξίες, με ένα σκληρό εσωτερικό καθεστώς. Γι’ αυτό άλλωστε επιλέγει και η σιωνιστική προπαγάνδα να επικεντρώνει στην Τεχεράνη όταν απευθύνεται σε διεθνή/δυτικά ακροατήρια.   
Πρόκειται για «μπάλα στην εξέδρα», που κρύβει επιμελώς ότι η «καρδιά» όλων των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή είναι ιστορικά το Παλαιστινιακό Ζήτημα και σήμερα συγκεκριμένα η καταστροφή της Γάζας. Πρόκειται επίσης για στρέβλωση της απλής αλήθειας ότι το Ιράν… δεν  είναι σε πόλεμο με το Κράτος του Ισραήλ, ούτε είναι αυτό που καθορίζει τον ρυθμό και τις εξελίξεις στην περιφερειακή σύγκρουση. Αυτή η αλήθεια ξεπερνιέται μέσα από την παρουσίαση των ενόπλων κινημάτων που στηρίζονται υλικά από την Τεχεράνη και έχουν σχέσεις μαζί της ως άβουλοι «βραχίονες» του ιρανικού καθεστώτος. Κάπως έτσι, χτίζεται ο μύθος του Ισραήλ ως «Δαυίδ» (!) που μάχεται με τον Ιρανικό «Γολιάθ» που το χτυπά από Ιράκ, Λίβανο, Γάζα, Υεμένη. 
Τα αντάρτικα κινήματα της περιοχής δεν αποτελούν «εξαρτήματα» του Ιράν. Δεν θυμίζουν σε καμία περίπτωση «Γολιάθ». Και δεν εμπλέκονται καν σε ανοιχτό πόλεμο με το Ισραήλ απειλώντας το άμεσα με «καταστροφή», αυτοπεριοριζόμενα σε μια χαμηλής έντασης δράση έμπρακτης στήριξης της αντίστασης στη Γάζα. 
Το γεγονός ότι αυτά τα μη-κρατικά κινήματα στρατολογούν μαζικά κι έχουν δυνατότητες, είναι απλά μια πολιτική υπενθύμιση ότι το σιωνιστικό κράτος εξακολουθεί να συγκεντρώνει την έχθρα των γειτονικών λαών. Και η ερμηνεία αυτής της έχθρας βρίσκεται στην ίδρυσή του, τον χαρακτήρα του και τα πεπραγμένα του -όχι σε κάποια ιρανική συνωμοσία. 
Αλλά κυρίως, το Ισραήλ δεν στέκεται μόνο του απέναντι στους εχθρούς του. Αν η φιλοϊσραηλινή προπαγάνδα θέλει να «ζωγραφίσει» έναν δίμετρο Ιρανό νταή να στέκεται πίσω από τον μικρό Παλαιστινιακό μαχητή για να πείσει ότι «απειλείται», θα πρέπει ο πίνακας να ολοκληρωθεί με έναν αμερικανικό-δυτικό γίγαντα να στέκεται πίσω από το σιωνιστικό κράτος, για να έχουμε μια πιο πλήρη εικόνα του ποιος απειλεί ποιον…  
Οριενταλισμός
Στην πορεία αυτού του πολέμου έχουμε ακούσει πολλά απίθανα. Στην ερειπωμένη, πεινασμένη Γάζα, το Ισραήλ, λέει, «αμύνεται». Ενώ η διεύρυνση του πολέμου στο Λίβανο, τα χτυπήματα στην Υεμένη και το Ιράν επιδιώκουν, λέει, την «αποκλιμάκωση μέσω της κλιμάκωσης». Πρόκειται για κωμικοτραγικά μάταιη απόπειρα της «Δύσης» να διατηρήσει την εικόνα του «πολιτισμένου» απέναντι στους «ανατολίτες». Γιατί όλη η επιχειρηματολογία που περιγράψαμε εκεί συγκλίνει. Στο οριενταλιστικό ρατσισμό απέναντι στην «Ανατολή», στους σκουρόχρωμους, τους Άραβες, τους μουσουλμάνους. Οι πιο κυνικοί το ομολογούν. «Δείτε ποιοι υποστηρίζουν τους Παλαιστίνιους» λένε, δείχνοντας την Τουρκία, το Ιράν, τη Χεζμπολά, τους Χούτι, και θεωρούν ότι αυτό το επιχείρημα… κλείνει τη συζήτηση για τη «σωστή πλευρά της ιστορίας», στην οποία πρέπει να σταθεί και η Ελλάδα. Ευτυχώς, τεράστιες μάζες ανθρώπων -και ιδιαίτερα νέων- στο εσωτερικό της ίδια της «Δύσης», δεν ταυτίζεται μαζί τους. Βλέπει τη γενοκτονία σε ζωντανή σύνδεση και μαθαίνει να εντοπίζει ποιος είναι ο κρίσιμος κόμβος στη σχέση της «Δύσης» με την «Ανατολή». Δεν είναι κάποια «σύγκρουση πολιτισμών». Είναι η αποικιοκρατία.