«Η Aριστερά πρέπει να οικοδομήσει μια εναλλακτική πέρα από τους Δημοκρατικούς»

Ο ι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι δεν είναι ίδιοι, αλλά παραμένουν δύο καπιταλιστικά κόμματα που εναλλάσσονται στη διαχείριση του αμερικανικού κράτους. Αν εξετάσει κανείς πολλές από τις βασικές τους πολιτικές, θα δει σημαντικές ομοιότητες: υποστήριξη για την “ασφάλεια των συνόρων” (περιορισμοί στη μετανάστευση), μια εξωτερική πολιτική εστιασμένη στην αντιμετώπιση της Κίνας, τεράστιους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς, υποστήριξη εισαγωγικών ελέγχων για την ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και μια ενεργειακή πολιτική που συμφωνεί σε “όλα τα παραπάνω” και έχει οδηγήσει τις ΗΠΑ στην παραγωγή ρεκόρ ορυκτών καυσίμων επί κυβέρνησης Μπάιντεν-Χάρις. Παρότι υπάρχουν διαφορές στην έμφαση και τις λεπτομέρειες, οι γενικοί προσανατολισμοί των δύο κομμάτων είναι αρκετά παρόμοιοι. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της σύγκλισης είναι ο σημερινός πόλεμος στη Γάζα.
 Η Χάρις και οι Δημοκρατικοί εκπροσωπούν μια τυπική νεοφιλελεύθερη ατζέντα του status quo, που περιλαμβάνει υποστήριξη στις επιχειρήσεις, στον αμερικανικό στρατό και στην εξωτερική αυτοκρατορία, με ορισμένες φιλελεύθερες κοινωνικές πολιτικές. Στην Ευρώπη, ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και “κεντροδεξιό”. Ο Τραμπ, αντίθετα, προτείνει ένα πιο αντιδραστικό πρόγραμμα, που περιλαμβάνει φορολογικές ελαφρύνσεις για τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις, κατάργηση περιβαλλοντικών και εργασιακών κανονισμών, στήριξη της στρατιωτικής μηχανής και της εξωτερικής αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, καθώς και μια ρεβανσιστική κοινωνική πολιτική, όπως η απαγόρευση των αμβλώσεων σε εθνικό επίπεδο.
Εκτός από την έμφαση στην “ικανότητα”, την προσήλωση στο “κράτος δικαίου” και τους θεσμούς ενάντια στη χαοτική, ακραία και αντιδημοκρατική συμπεριφορά του Τραμπ, το βασικό σημείο διαφοροποίησης της Χάρις από τον Τραμπ ήταν η υποστήριξη για την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των αμβλώσεων. Αυτή η διαφορά είναι σαφής και παραμένει διαχωριστική γραμμή μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων εδώ και 50 χρόνια… σε αυτό το διάστημα, οι Δημοκρατικοί δεν φρόντισαν ποτέ να θεσπίσουν νομοθεσία που θα κατοχύρωνε τα δικαιώματα αυτά, παρά τις επανειλημμένες προεκλογικές τους υποσχέσεις.
Όπως πάντα, οι Δημοκρατικοί παρουσιάστηκαν ως “το μικρότερο κακό” για τους συνδικαλιστές και τους ακτιβιστές απέναντι στους Ρεπουμπλικάνους. Όταν το κάνουν αυτό, προσφέρουν ελάχιστα ή τίποτα στους υποστηρικτές τους, πέρα από το ότι δεν είναι τόσο κακοί όσο οι αντίπαλοί τους. Και όμως, πολλοί ακτιβιστές κάνουν στην άκρη την κριτική τους και στηρίζουν τους Δημοκρατικούς ξανά και ξανά. 
Για εμάς ως σοσιαλιστές, αυτό δεν είναι αρκετό. Είμαστε αντίθετοι στη στήριξη καπιταλιστικών κομμάτων και πολιτικών και πιστεύουμε ότι η αριστερά πρέπει να οικοδομήσει μια εναλλακτική πέρα από τους Δημοκρατικούς. Σήμερα, μια τέτοια μαζική εναλλακτική λύση δεν υπάρχει στις ΗΠΑ. 
H νίκη του Τραμπ αποτελεί ένα τεράστιο πλήγμα για το φιλοπαλαιστινιακό κίνημα και τα κοινωνικά κινήματα γενικότερα. Αποτελεί επίσης πρόκληση για αυτά τα κινήματα να ξεπεράσουν τη λογική των μη κυβερνητικών οργανώσεων και της εξάρτησης από δημοκρατικούς πολιτικούς. [Τα κινήματα] Χρειάζεται να επανασυνδεθούν με τις ρίζες τους στα μαζικά κινήματα βάσης, τα οποία εξασφάλισαν δικαιώματα όπως η συνδικαλιστική οργάνωση στη δεκαετία του 1930 και κατέρριψαν το καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού του Jim Crow στον αμερικανικό Νότο τη δεκαετία του 1960.
Εάν η επερχόμενη κυβέρνηση Τραμπ παραμείνει ενωμένη, χωρίς να καταρρεύσει σε αντιμαχόμενες φατρίες, ή εάν ο ίδιος ο Τραμπ δεν υπονομεύσει τα σχέδια των πιο αφοσιωμένων ακροδεξιών συνεργατών του, τότε ίσως δούμε κάτι παρόμοιο με το καθεστώς του Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία.
H ευρύτερη αριστερά –το εργατικό κίνημα και τα κοινωνικά κινήματα– πρέπει να είναι προετοιμασμένη να πολεμήσει αυτή τη μετάβαση σε ένα καθεστώς τύπου Όρμπαν. Οι Δημοκρατικοί θα πουν ότι πρέπει να πιστέψουμε σε θεσμούς όπως το δικαστικό σύστημα ή τη δημόσια διοίκηση για να αντισταθούμε στον Τραμπ, ενώ θα προετοιμάζουν την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Δεν πρέπει, ωστόσο, να ελπίζουμε ότι “οι θεσμοί” θα σταθούν εμπόδιο σε μια αυταρχική κατάληψη εξουσίας από τον Τραμπ. Τα αμερικανικά δικαστήρια, είτε λόγω διαφθοράς είτε λόγω δειλίας, δεν τον έχουν ακόμη θεωρήσει υπεύθυνο για την απόπειρά του να ανατρέψει τις εκλογές του 2020. Αυτή η αποτυχία τον κατέστησε πιο ισχυρό υποψήφιο για το 2024 από όσο θα έπρεπε.
Oι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ένα μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος στις ΗΠΑ αυτοπροσδιορίζεται ως “ανεξάρτητοι” και όχι ως Δημοκρατικοί ή Ρεπουμπλικάνοι. Η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς θεσμούς είναι γενικά χαμηλή. Kάποιος θα μπορούσε να πει ότι οι “αντικειμενικές συνθήκες” για την εμφάνιση ενός εναλλακτικού αριστερού κόμματος είναι ώριμες. Όμως, για να συμβεί αυτό, τα συνδικάτα και οι οργανώσεις κοινωνικών κινημάτων πρέπει να σπάσουν τη λογική της υποστήριξης του “μικρότερου κακού” υπέρ των Δημοκρατικών. Αυτή ήταν μια από τις κύριες προκλήσεις της αριστεράς εδώ και δεκαετίες.