Αποδέκτες μιας πρωτοφανούς επίθεσης σε βάρος των συλλογικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων μας έχουμε γίνει το τελευταίο διάστημα.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο αυταρχισμός, τα ΜΑΤ, οι συλλήψεις αγωνιστών, η διάλυση συγκεντρώσεων και κινητοποιήσεων αποτελούν καθημερινά, πλέον, φαινόμενα της κυβερνητικής πολιτικής. Βασικό, βέβαια, εργαλείο για το πέρασμα των αντιλαϊκών πολιτικών αποτελεί και η «βιομηχανία» δικαστικών προσφυγών που με βάση και το νέο αντεργατικό πλαίσιο αποσκοπεί στο να κρίνονται όλες τις συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις καταχρηστικές και παράνομες.
Ωστόσο, η επίθεση δεν περιορίζεται μόνο στα συλλογικά δικαιώματα, καθώς στην ημερήσια κυβερνητική διάταξη βρίσκονται επίσης: πειθαρχικές διώξεις με την ποινή της απόλυσης, που τελευταία έχουν πάρει μαζικά χαρακτηριστικά στον χώρο της εκπαίδευσης, και ποινικές διώξεις για συνδικαλιστική δράση, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της πρόσφατης καταδικαστικής απόφασης από το Εφετείο Αθηνών του Γιώργου Χαρίση (εργαζόμενου στο Δήμο Καισαριανής, πρώην μέλους της Ε/Ε της ΑΔΕΔΥ και πρώην αντιπροέδρου της ΠΟΕ-ΟΤΑ). Το δικαστήριο του επέβαλε ποινή-χρηματική αποζημίωση 3.000 ευρώ, ύστερα από μήνυση του δημάρχου Αλίμου. Το «έγκλημά» του είναι ότι ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανακοινώσεις σωματείων, ομοσπονδιών αλλά και της ΑΔΕΔΥ, που καταδίκαζαν την συμπεριφορά του ανωτέρου δημάρχου σε βάρος της Αναστασίας Παπαχρίστου -υπαλλήλου και μέλους του Δ.Σ. του Σωματείου Εργαζομένων Δήμου Αλίμου, καθώς και μέλους του Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ- η οποία υφίσταται σειρά πειθαρχικών και δικαστικών διώξεων.
Νέα ήθη και έθιμα... νεοφιλεύθερα; Ναι είναι η απάντηση, καθώς πρόκειται για μια πρωτοφανή καταδικαστική απόφαση, που όχι μόνο δημιουργεί νέα αρνητικά δεδομένα στη συνδικαλιστική ελευθερία και στην ελευθερία της έκφρασης, αλλά και ανοίγει τον δρόμο για να «σέρνονται» στα δικαστήρια όσοι μοιράζουν τις ανακοινώσεις των σωματείων τους, ασκούν κριτική στις πράξεις της εργοδοσίας κ.λπ..
Στον αντίποδα, όμως, αυτής της αντιδημοκρατικής απόφασης βρίσκονται οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα πολιτικά κόμματα, που οφείλουν να ενεργοποιηθούν στο σύνολό τους. Οφείλουν να αντιδράσουν και να μην «ποιούνται την νήσσαν» στο σοβαρό κίνδυνο που είναι ορατός στο μέλλον να επικρέμεται τόσο η δαμόκλειος σπάθη τέτοιων «εκδικητικών» καταδικαστικών αποφάσεων όσο και η επιβολή εξοντωτικών ποινών σε όλους όσοι ασκούν κριτική και αγωνίζονται για τον σεβασμό των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων ενάντια στον εργοδοτικό και κρατικό αυταρχισμό.
Στο πλαίσιο αυτό, πρέπει να γίνει υπόθεση όλων μας και να αποτελέσει βασικό στόχο του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος ο αγώνας για την κατάργηση των αντισυνδικαλιστικών και αντιδημοκρατικών νόμων, την κατοχύρωση των συλλογικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, καθώς την αντιμετώπιση των πειθαρχικών και ποινικών διώξεων που στοχεύουν στην υποταγή του κινήματος. Ο αγώνας αυτός -και δεν πρέπει να το ξεχνάμε- συνοδεύεται πάντα με την έμπρακτη αλληλλεγγύη μας στους διωκόμενους.