Μετά την 28η Φλεβάρη να σηκώσουμε το γάντι: Ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων τώρα

Η ορμητική και εμφατική εμφάνιση και παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα αλλάζει τα δεδομένα της συγκυρίας και βάζει τη δική της σφραγίδα. Οι εξελίξεις καθορίζονται εν πολλοίς από το αποτύπωμα αυτών των κινητοποιήσεων για το έγκλημα στα Τέμπη.
Συστηματική προσπάθεια συγκάλυψης
Ένα μήνα μετά τη μεγαλειώδη απεργία, το κυβερνητικό μπλοκ είναι απομονωμένο πολιτικά και απονομιμοποιημένο κοινωνικά, με τη δυσαρέσκεια απέναντι τόσο στους κυβερνητικούς χειρισμούς για το έγκλημα στα Τέμπη όσο και συνολικότερα απέναντι στην κυβερνητική πολιτική να φτάνουν πρώτη φορά σε ποσοστά 60-70%. Η κυβέρνηση έχει μπει σε μια πορεία φθοράς χωρίς επιστροφή.
Το κυβερνητικό σόου με την προανακριτική η οποία δεν έγινε ποτέ με τον Τριαντόπουλο να θέλει να πάει απευθείας στο δικαστήριο, στάση που επαίνεσε και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, δείχνει αρκετά «στημένο», σε μια ύστατη προσπάθεια να κατευνάσει την κοινωνική κατακραυγή και την οργή. Δεν θα έχει κανένα πρόβλημα η κυβέρνηση να θυσιάσει κάποια στελέχη της, σίγουρα όχι τα πιο προβεβλημένα, εάν με αυτόν τον τρόπο μπορεί να εμφανιστεί -έστω και μερικώς- ότι κάποιοι θα λογοδοτήσουν.
Αυτό που μάλλον δεν υπολογίζει η κυβέρνηση είναι ότι μετά την 28η Φλεβάρη άνοιξε το καπάκι ενός καζανιού που βράζει και το οποίο πολύ δύσκολα θα κλείσει. Η κατάσταση της αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο, όπου η ΝΔ μπορεί ακόμα να εμφανίζεται κυρίαρχη πολιτικά, απέχει πολύ από τις πραγματικές διαθέσεις του κόσμου. Γι’ αυτό κιόλας η κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) δεν καρπώνονται τίποτα δημοσκοπικά. Τα δημοσκοπικά κέρδη της Ζωής Κωνσταντοπούλου βασίζονται μεν σε μία φωνακλάδικη στάση (που επικοινωνεί με την οργή του κόσμου), όμως τόσο ο αρχηγισμός όσο και η αμφιλεγόμενη στάση της σε πολλά ζητήματα, την καθιστούν πολιτικά αναποτελεσματική. Δυστυχώς το ΚΚΕ, παρά την αγωνιστική του στάση και τη σημαντική συμβολή στις κινητοποιήσεις, δε θέτει άμεσους στόχους διεκδίκησης (επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων, ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων), αλλά αντίθετα συνδυάζει τα αιτήματα ενάντια στη συγκάλυψη, διεκδικώντας και ποινικές ευθύνες, με την ανατροπή του συστήματος «που γεννάει Τέμπη». Μέχρι τότε δεν υπάρχει καμία συγκεκριμένη διεκδίκηση.
Ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων – μαζική ενωτική ριζοσπαστική Αριστερά
Η απεργία της 28ης Φλεβάρη, εγκαινιάζει μία νέα περίοδο, όπου η μαζική κοινωνική αντίσταση θα εμφανίζεται εμφατικά και με μεγαλύτερη συχνότητα. Το ερώτημα της συνέχισης των κινητοποιήσεων απαντήθηκε αποσπασματικά. Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα έχουν υπάρξει κινητοποιήσεις και κυρίως εκδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη με ιδιαίτερη μαζικότητα. Χαρακτηριστική ήταν η εκδήλωση στο Πάντειο των Φοιτητικών συλλόγων Αθήνας, όπου αίθουσα και προαύλιος χώρος πλημμύρισαν από κόσμο. Οι ανάγκες όμως είναι μεγαλύτερες.
Για να αποδοθεί δικαιοσύνη, για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη, χρειάζεται να αρχίσει το ξήλωμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης, που έχει στο κέντρο της τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις.
Η ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων είναι κεντρικό ζήτημα, τόσο για το σιδηρόδρομο όσο και για το σύνολο των δημόσιων αγαθών και θα έπρεπε να είναι το κέντρο μιας πλατιάς πολιτικής καμπάνιας σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, σχολές, σχολεία. Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων ευθύνεται για την ακρίβεια και τη διάλυση των κοινωνικών υποδομών, της υγείας και της παιδείας, στο βωμό του κέρδους. Η επανακρατικοποίηση των σιδηρόδρομων με έλεγχο των εργαζομένων (οι οποίοι προειδοποιούσαν για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα) και χωρίς καμία αποζημίωση στους ιδιώτες της Hellenic Train είναι το απαραίτητο και αναγκαίο πρώτο βήμα στη μάχη για την ανατροπή συνολικά των ιδιωτικοποιήσεων. 
Η ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων μπορεί να επιβληθεί μόνο από τα κάτω, μόνο κάτω από τη κινητοποίηση του εργατικού και λαϊκού παράγοντα. Μια τέτοια κίνηση βρίσκεται σε αναγκαστική σύγκρουση με το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής γιατί αμφισβητεί τον πυρήνα της. Συνεπώς, είναι απαραίτητες οι πολιτικές συνδέσεις με τα ζητήματα του μισθού, της ακρίβειας, των πολεμικών εξοπλισμών και της πολεμικής προετοιμασίας που παίρνει άγριες διαστάσεις με το θηριώδη επανεξοπλισμό της ΕΕ. Και οι πολιτικές συνδέσεις χρειάζονται τη συστηματική πολιτική συζήτηση.
Αυτή η πολιτική χρειάζεται να αποκτήσει «πόδια» στους χώρους, να απλωθεί και να μπορέσει πραγματικά να συσπειρώσει δυνάμεις ώστε να διατηρηθεί η αγωνιστικότητα και η συνέχεια. Η υλοποίηση μιας τέτοιας πολιτικής γραμμής χρειάζεται μία ενωτική-μετωπική-ριζοσπαστική πολιτική που να ενώνει δυνάμεις και να πάει κόντρα από τη μία σε μια παθητική αντιμετώπιση της συγκυρίας και από την άλλη να πάει κόντρα σε μια λογική καθαρότητας και σεκταρισμού. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται αρκετές οργανώσεις: η ΔΕΑ, η Μετάβαση, η Αναμέτρηση, η ΑΠΟ, το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το Ξεκίνημα, η ΚΕΜΑ αλλά και ένα σημαντικός αριθμός ανένταχτων αγωνιστών και αγωνιστριών και ήδη έχουν γίνει κάποια πρώτα κοινά βήματα.