Το γερμανικό κόμμα της Αριστεράς Die Linke είχε ανακηρυχθεί από φίλους και εχθρούς νεκρό. Οι δημοσκοπήσεις το έδιναν κοντά στο 3%, με το πλαφόν της γερμανικής βουλής να βρίσκεται στο 5%. Με την πρόσφατη διάσπασή του με το BSW της Σάρα Βάγκενκνεχτ, το κόμμα φαινόταν να παλεύει για την επιβίωσή του. Κι όμως, την Κυριακή των εκλογών, κατάφερε το εντυπωσιακό 8,8%, ενώ δημοσκοπήσεις μετά τις εκλογές το δείχνουν μέχρι και στο 12% και να προηγείται των Πρασίνων.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Πολλές αναλύσεις για την επιτυχία του υπερθεματίζουν στο τεχνικό και οργανωτικό σκέλος, όπως στην παρουσία του κόμματος στα social media κ.ο.κ. Παρ’ ότι η δουλειά του κόμματος σε αυτούς τους τομείς ήταν παραδειγματική, ως αριστεροί και αριστερές οφείλουμε να δούμε όμως πρώτα το πολιτικό περιεχόμενο και την συγκυρία στην οποία αυτά συνέβησαν.
Για το εκλογικό του πρόγραμμα το Linke κατάφερε να δημιουργήσει μια σειρά αιχμών, οι οποίες αφενός είναι κατανοητές και μαχητικές, αφετέρου καταφέρνουν να αποκρυσταλλώσουν μια ταξική γραμμή για υπεράσπιση των από τα κάτω από τις επιθέσεις των από πάνω. Ενοίκια, ακρίβεια, φορολογία, εργασία, ασφάλιση, περιβάλλον, ειρήνη, αντιρατσισμός είναι οι θεματικές που βάζει το πρόγραμμα του Linke.*
Παράλληλα, η εκλογική του επιτυχία έλαβε τόπο σε μια συγκυρία δεξιάς στροφής του κομματικού γίγνεσθαι. Λίγο πριν τις εκλογές, η Δεξιά των Χριστιανοδημοκρατών του Μέρτς, καταθέτει νομοσχέδιο περιορισμού της μετανάστευσης και των αιτούντων άσυλο, ένα νόμο-έκτρωμα ακροδεξιάς έμπνευσης στα χνάρια τoυ ΑfD, με το οποίο και προσπαθούν να το υπερψηφίσουν, εγκαλώντας μάλιστα τα κεντρώα κόμματα, πως όποιος δεν το ψηφίσει δεν μπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο του CDU. Αξίζει να σημειωθεί, πως το BSW, το οποίο χαίρει μιας προβληματικής αναγνώρισης στην ελληνική Αριστερά, υπερψηφίζει το ακροδεξιό νομοσχέδιο και δικαίως καταβαραθρώνεται από το δημοσκοπικό 7 και 8% σε ένα οριακό 4,97% και εκτός βουλής.
Στο σημείο αυτό, το Linke σηκώνει το θέμα του Brandmauer (firewall, πύρινο τοίχος), το οποίο αναφέρεται σε ένα μέτωπο των δημοκρατικών κομμάτων απέναντι στην ακροδεξιά, εγκαλώντας μάλιστα τα προοδευτικά κόμματα, δηλαδή τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους, πως όποιος συνεργαστεί με αυτήν την Δεξιά είναι συνένοχος. Οι προγραμματικές επεξεργασίες, η τεχνική και οργανωτική προετοιμασία συναντούν την συγκυρία, και η ομιλία της Χάιντι Ράιχινεκ στη βουλή γίνεται viral, φτάνοντας τις 30 εκατομμύρια προβολές σε μια σειρά από πλατφόρμες, σηματοδοτώντας της επόμενη μέρα για την γερμανική αριστερά.
Μετά τις εκλογές, τι;
Ένας μήνας και μια εβδομάδα έχουν περάσει από τις εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου, ενώ η νέα βουλή έχει ορκιστεί μόλις στις 25 Μαρτίου. Παρ’ όλα αυτά, ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός. Μόνο στο Βερολίνο έχει χρειαστεί πολλαπλές φορές να αναμετρηθεί το αντιφασιστικό κίνημα με την ακροδεξιά στους δρόμους. Και πολύ επιτυχώς βλέπει κανείς τις κόκκινες σημαίες του Linke σταθερά στην πρώτη γραμμή του αγώνα.
Αντίστοιχα, τόσο με κινηματικές δράσεις, όσο με καμπάνιες πόρτα-πόρτα, το αριστερό κόμμα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της μάχης απέναντι στην λιτότητα, κάνοντας κατανοητό στα μάτια του κόσμου πως η Αριστερά είναι εδώ για να αγωνιστεί καθημερινά και όχι μόνο στις εκλογές.
Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη είναι ένα δύσκολο πολιτικό ζήτημα στη Γερμανία. Η Γερμανική ευθύνη απέναντι στο Ολοκαύτωμα και οι σχέσεις με το Ισραήλ, συνεισφέρουν ώστε η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό να κατηγορείται ως αντισημιστισμός και πολλές φορές να αντιμετωπίζεται με αυταρχισμό από την αστυνομία. Ακόμα και σε αυτό το ζήτημα, το κόμμα φαίνεται να οδεύει σε μια καλύτερη κατεύθυνση.
Εκπρόσωποί του στο κοινοβούλιο εμφανίζονται δημόσια με κουφίγιες, ενώ πιο «παραδοσιακά» κομμάτια του κόμματος, όπως ο Γκύζι και ο Ράμελο, μιλάνε είτε σε υπεράσπιση του Παλαιστινιακού Λαού, είτε των συντρόφων και συντροφισσών που εγκαλούνται για αντισημιτισμό από τον αστικό Τύπο. Από αυτά τα πρώτα λόγια, μέχρι και μια συνεπή έκφραση της αλληλεγγύης στον δρόμο, υπάρχει μια απόσταση. Αλλά από την άλλη βλέπει κανείς πρωτοβουλίες όπως η νεοϊδρυθείσα Ομάδα Εργασίας Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, οι οποίες παράγουν συνεπή αγωνιστική δράση, πληροφόρηση και δικτύωση για τον σκοπό αυτό.
Ακόμα και στο ζήτημα των εξοπλιστικών, για το οποίο επικρατεί μια παραπληροφόρηση στα ελληνικά κείμενα, το Linke βρίσκεται σταθερά στην σωστή μεριά. Στο γερμανικό κοινοβούλιο καταψήφισε το πακέτο, το οποίο η Δεξιά πέρασε με την σύνθεση της παλιάς βουλής, μάλιστα με την στήριξη κομμάτων που βρίσκονται τώρα εκτός κοινοβουλίου όπως το φιλελεύθερο FDP, γεγονός που η Αριστερά κατήγγειλε ως αντιδημοκρατική εκτροπή στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης. Ενδεικτικά, αυτές τις μέρες, τοπική οργάνωση του κόμματος ηγείται μιας πρωτοβουλίας για τον συντονισμό δράσεων ενάντια στην Rheinmetall, η οποία σχεδιάζει να παράγει σφαίρες σε εργοστάσιό της στο Βερολίνο. Ακόμα και τα στελέχη που το υπερψήφισαν στα κρατίδια της Βρέμης και του Μεκλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας, τοποθετήθηκαν ενάντια στο πακέτο, ενώ υπέκυψαν σε οικονομικό εκβιασμό, καθώς το πακέτο συνδέεται και με εκατομμύρια σε τοπικά κονδύλια.
Η ανάλυση αυτή δεν έχει να κάνει με την υπεράσπιση των στελεχών του Die Linke που υπερψήφισαν ένα οικονομικό πακέτο ιστορικής σημασίας. Έχει να κάνει με τον σωστό εντοπισμό των πραγματικών ελλειμμάτων του. Και αυτό είναι η τάση κυβερνητισμού από μερίδα του κόμματος. Το Die Linke φαίνεται να ξέρει να χειρίζεται καλά τον ρόλο του ως αντιπολίτευση. Όταν βρίσκεται όμως σε θέσεις εξουσίας, φαίνεται συχνά η «κρατιδιακή πολιτική ευθύνη» να υπερτερεί των κεντρικοπολιτικών θέσεων του κόμματος, η ευθύνη απέναντι σε κυβερνητικούς εταίρους απέναντι σε αυτήν προς το κίνημα.
Εντός Μαΐου θα συνεδριάσει το κόμμα τόσο σε επίπεδο Βερολίνου, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Στα κείμενά του, το κόμμα σωστά μιλά για focus στην πολιτική του δράση. Εφόσον μπροστά του έχει το επόμενο διάστημα μια σειρά από τοπικές εκλογικές μάχες, με σημαντικότερη ίσως το Βερολίνο, στο οποίο βγήκε στις εθνικές εκλογές πρώτο κόμμα, οφείλει να επεξεργαστεί μια πολιτική για τις εκλογές αυτές, η οποία να αντιτίθεται σε μια λογική ενσωμάτωσης. Μια ανάλυση του πώς μπορεί κανείς να διαχειριστεί τα υποχρηματοδοτημένα ταμεία των κρατιδίων και των πόλεων. Αλλά πάνω απ’ όλα, πώς μπορεί η συνεπής ταξική μεροληψία να αποτελέσει οδικό άξονα για εξειδικευμένα σε τοπικό επίπεδο πολιτικά σχέδια, τα οποία έχουν αιχμές, αλλά και κόκκινες γραμμές, πίσω από τις οποίες δεν μπορούν να πάνε τα μέλη του κόμματος. Γιατί εκτός από focus, η πολιτική εισήγηση εκφράζει και την πρόθεση το Linke να αποτελέσει το μοντέρνο σοσιαλιστικό κόμμα της εργατικής τάξης. Και γι’ αυτό η γενίκευση της ταξικής μονομέρειας είναι προϋπόθεση.
*Βλ. https://www.die-linke.de/fileadmin/user_upload/Kurzwahlprogramm_Linke-BTW25_englisch_A4.pdf