Στις φετινές φοιτητικές εκλογές, που πραγματοποιήθηκαν την Τετάρτη 14 Μαΐου, παρά το κλίμα τρομοκράτησης και τις εξαγγελίες της κυβέρνησης —με τις επαναλαμβανόμενες εισβολές της αστυνομίας στο άσυλο, τις εκκενώσεις πολιτικών χώρων και τις απειλές για εφαρμογή σχεδίων καταστολής— δεκάδες χιλιάδες φοιτητές προσήλθαν στις κάλπες, σε ποσοστά αντίστοιχα με την περσινή συμμετοχή.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ωστόσο, αυτή η εικόνα δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη ενεργοποίηση των φοιτητικών συλλόγων. Παρά την εκλογική ισχύ της αριστεράς, που συγκέντρωσε πάνω από 28.000 ψήφους πανελλαδικά, οι σύλλογοι δεν κατάφεραν να μαζικοποιήσουν τις συλλογικές τους διαδικασίες.
Η πλειοψηφία των φοιτητών/τριών καταδίκασε την κυβερνητική πολιτική, μαυρίζοντας τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε συνέχεια μιας περιόδου έντονου κοινωνικού αναβρασμού, όπως φάνηκε και στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη. Από αυτή την πτώση επωφελήθηκε η ΠΑΣΠ -η οποία ουσιαστικά αποφεύγει να πάρει θέση απέναντι σε κρίσιμα ζητήματα όπως οι διαγραφές, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και συνολικά η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, αφού στην πραγματικότητα δεν διαφωνεί με αυτήν.
Πρώτη δύναμη πανελλαδικά αναδείχθηκε η ΠΚΣ για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Παρά την πρωτιά αυτή, όλα τα προηγούμενα χρόνια περιορίζεται σε στενές πρωτοβουλίες και δεν επιχειρεί να ενεργοποιήσει τους φοιτητικούς συλλόγους σε μια αγωνιστική τροχιά με μαζική συμμετοχή. Η εμπειρία δείχνει ότι σε συλλόγους όπου έχει αυτοδυναμία ή αποτελεί τη μόνη αριστερή δύναμη, οι σύλλογοι παραμένουν συχνά ανενεργοί, ακόμη και σε περιόδους μαζικών κινητοποιήσεων. Η επιμονή της σε αυτόνομη πορεία, χωρίς προσπάθεια για στοιχειώδη συμπόρευση με την υπόλοιπη φοιτητική αριστερά —τόσο εντός των Φ.Σ. όσο και στον δρόμο— αποδυναμώνει το φοιτητικό κίνημα και ενισχύει την απογοήτευση ευρύτερων τμημάτων της φοιτητικής βάσης.
Η ριζοσπαστική Αριστερά, αν και διατήρησε τα ποσοστά της (με μικρές αυξομειώσεις ανά σύλλογο), παρέμεινε εξίσου διασπασμένη όπως και πέρυσι, με πάνω από πέντε διαφορετικά ψηφοδέλτια. Δυστυχώς, το κλίμα των προηγούμενων μηνών με τις πρωτοφανείς συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα για το έγκλημα στα Τέμπη, δεν έγινε κατορθωτό να μεταφερθεί οργανικά στους φοιτητικούς συλλόγους και τις γενικές συνελεύσεις ώστε να μπορέσει να αποτυπωθεί και στις φοιτητικές εκλογές.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, ξεχωριστή αναφορά αξίζει στη Ρεβάνς – Ενωτική Ριζοσπαστική αριστερή Κίνηση. Συμμετείχε για πρώτη φορά στις εκλογές, ως αποτέλεσμα συνένωσης σχημάτων της αριστεράς και ανένταχτων αγωνιστών/τριών, και κατέγραψε ποσοστό άνω του 3% πανελλαδικά. Το αποτέλεσμα αυτό αναδεικνύει τη συμβολή της Ρεβάνς, των σχημάτων της και της πολιτικής κατεύθυνσης που προτάσσει στους φοιτητικούς συλλόγους καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο γενικευμένης πολεμικής προετοιμασίας. Μαζί με αυτήν, έρχονται οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, η επένδυση σε πολεμική τεχνογνωσία και η προσαρμογή της πανεπιστημιακής έρευνας στα συμφέροντα του κεφαλαίου και του πολέμου, εις βάρος των κοινωνικών αναγκών. Την ίδια ώρα, παρατηρείται συστηματική περικοπή του κοινωνικού κράτους και της δημόσιας, δωρεάν παιδείας, καθώς και επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα, με εργαλείο μεταξύ άλλων και της «αντι-woke» ατζέντα. Η αύξηση του μισθού στις στρατιωτικές σχολές, την ώρα που οι φοιτητικές υποδομές καταρρέουν —σοβάδες πέφτουν στις σχολές, τα ασανσέρ δεν λειτουργούν στις εστίες— αποκαλύπτει τις πραγματικές προτεραιότητες της κυβέρνησης.
Στο πλαίσιο αυτής της επίθεσης και της γενικευμένης στρατιωτικοποίησης, το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση προωθούν ένα αυταρχικό πλέγμα μέτρων επιτήρησης και καταστολής. Τα εξαγγελθέντα μέτρα και το ειδικό φοιτητικό δίκαιο συνιστούν ένα ιδιώνυμο καθεστώς για τους φοιτητές/τριες: άμεση συγκρότηση πειθαρχικών συμβουλίων, ελεγχόμενη είσοδος στις σχολές, αναστολή φοιτητικής ιδιότητας για 24 μήνες σε περιπτώσεις ποινικής δίωξης για πράξεις βίας κατά της ζωής ή σωματικής ακεραιότητας μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας ή σημαντική καταστροφή υποδομών, αυτοδίκαιη διαγραφή μετά από αμετάκλητη καταδίκη και διαρκής επιτήρηση στους χώρους των ΑΕΙ. Η κυβέρνηση επιχειρεί να μεταβάλει ριζικά τον χαρακτήρα του πανεπιστημίου ως ελεύθερου κοινωνικού χώρου: αστυνομία στις σχολές με κάθε αφορμή, απαγόρευση φοιτητικών πάρτι, τοποθέτηση καμερών. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι επικείμενες διαγραφές 33.000 φοιτητών/τριών τον Σεπτέμβρη. Πρόκειται για μια οργανωμένη προσπάθεια αυστηροποίησης του πλαισίου λειτουργίας των ΑΕΙ, καταστολής κάθε φωνής αντίδρασης, στοχοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης και δημιουργίας πελατείας για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η Υπουργός Παιδείας έχει ήδη μεταθέσει την ευθύνη εφαρμογής στα ιδρύματα, πιέζοντας για άμεση ενεργοποίηση των παραπάνω μέτρων.
Απέναντι σε αυτή τη συνολική επίθεση, η φοιτητική αριστερά οφείλει να υπερβεί τις αγκυλώσεις που τη διατηρούν κατακερματισμένη και να διαμορφώσει μια συνολική, ενιαία, μαζική και ριζοσπαστική απάντηση. Μια απάντηση που θα συνδέει τη μάχη των συλλόγων ενάντια στην αυστηροποίηση και την καταστολή, με την ευρύτερη πάλη ενάντια στον πόλεμο, τις στρατιωτικές δαπάνες και τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση. Μόνο μέσα από την ενωτική, μαχητική δράση μπορεί να συσπειρώσει και να εμπνεύσει την πλειοψηφία των φοιτητών/τριών, όπως είχε συμβεί με τις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη και τα ιδιωτικά πανεπσιτήμια. Με βάση τις παρακαταθήκες των προηγούμενων αγώνων, το στοίχημα της επόμενης μέρας για την φοιτητική αριστερά είναι η ανασυγκρότηση των συλλογικών διαδικασιών και η ουσιαστική σύνδεση των φοιτητικών αγώνων με τις ευρύτερες πολιτικές μάχες που βρίσκονται μπροστά μας, απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, την καταστολή και τον πόλεμο.