Αγωνιστικός συντονισμός στο Δημόσιο

Οι διαρθρωτικές αλλαγές που προέβλεπε το προηγούμενο μνημόνιο, δηλαδή απολύσεις-εφεδρείες, ιδιωτικοποιήσεις, κλεισίματα και συγχωνεύσεις οργανισμών, φορέων κι επιχειρήσεων του δημοσίου, δεν έχουν εφαρμοστεί, γι’ αυτό επανέρχονται ακόμη πιο σκληρά στο νέο μνημόνιο. Για να αντισταθούμε, χρειάζεται να θυμηθούμε τις μορφές δράσης που τον τελευταίο χρόνο στρίμωξαν για τα καλά τις κυβερνήσεις: τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις, τις απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας. Καθώς επίσης και τα εργαλεία που βοήθησαν σε αυτή την προσπάθεια: τις επιτροπές αγώνα και κυρίως τα συντονιστικά.

Συντονιστικά

Ο ρόλος του Συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων ιδιωτικού και δημοσίου υπήρξε ορατά βοηθητικός σε πολλά επίπεδα. Ακόμη καλύτερο παράδειγμα είχαμε με το Συντονιστικό των Φορέων ενάντια στην εφεδρεία (όπου το ΚΚΕ έχει συνεργαστεί με την υπόλοιπη Αριστερά), με καταλήψεις και απεργίες διαρκείας σε διάφορους χώρους, με ατομική και συλλογική αντίσταση με σύνθημα «Δεν υπογράφουμε τις διαπιστωτικές πράξεις».

Με όλα αυτά έχει μπλοκάρει σε μεγάλο βαθμό η πλήρης και τελειωτική διάλυση του δημοσίου. Η δράση του Συντονιστικού συνεχίζει να καλύπτει τα μεσοδιαστήματα των μεγάλων μαχών, πολλοί φορείς αντλούν δυνάμεις από την κοινή αντίσταση και εμπειρία μεταξύ τους, η ταξική αλληλεγγύη γίνεται συγκεκριμένη πράξη και αρκετές διεκδικήσεις δικαιώνονται, έστω και προσωρινά.

Το «στενό» δημόσιο, αφού εξάντλησε την υπομονή του, περιμένοντας την ΑΔΕΔΥ, απέκτησε το δικό του Συντονισμό. Μέσα στην αναμπουμπούλα του τριημέρου ψήφισης του νέου μνημόνιου βρήκαμε την ευκαιρία να συγκεντρωθούμε, συναγωνιστές της Αριστεράς και ανένταχτοι ριζοσπαστικοί συνάδελφοι από τα περισσότερα υπουργεία, αποκεντρωμένη διοίκηση, Εθνικό Τυπογραφείο, πανεπιστήμια κ.λπ., κάποιοι εκλεγμένοι και σε ΔΣ κλαδικών κυρίως σωματείων, και δημιουργήσαμε το Συντονισμό Δημοσίων Υπαλλήλων.

Μας ενώνει η κοινή θέληση και προσπάθεια να ξεμπλοκάρουμε τον κόσμο που θέλει να αγωνιστεί, να δημιουργήσουμε συνθήκες έκφρασης της άποψης καταρχήν των συναδέλφων, να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε συλλογικά και όχι πια εξατομικευμένα. Έχοντας συνείδηση ότι κανένας κλάδος δεν πρόκειται να τη γλιτώσει τελικά, ενώνουμε τις δυνάμεις μας, τις εμπειρίες μας, τις ιδέες μας, για να απεγκλωβίσουμε τους χώρους μας από τα δεσμά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Είναι φυσιολογικό οι συνάδελφοι που τώρα ανακαλύπτουν τη δύναμη και την αναγκαιότητα της συλλογικότητας για την τάξη μας, να προβληματίζονται για το πώς θα έχουμε μαζί μας περισσότερους αγωνιστές, πώς θα επιβάλουμε διαδικασίες έκφρασης και απόφασης των εργαζομένων που δεχόμαστε τα πλήγματα, πώς θα καταφέρουμε να νικήσουμε τέτοιους αντίπαλους και τόσο αποφασισμένους.

Αντίσταση

Στο νεοσύστατο Συντονισμό του δημοσίου, για να αρχίσουμε να ξεπερνάμε αυτά τα προβλήματα, συμφωνήσαμε πως χρειάζεται ενίσχυση και αναδημιουργία των ενιαίων συλλόγων (και όχι πια των κλαδικών), τοπικές συνελεύσεις ανά κτίριο, κοινές πορείες (ακόμα και από 2-3 γειτονικά υπουργεία) στο σχόλασμα, υπογραφές για συνελεύσεις ή για κήρυξη κινητοποιήσεων, έμπρακτη συμπαράσταση σε εργασιακούς χώρους που βρίσκονται σε κατάληψη, κοινά κείμενα με υπογραφές ομάδων, σχημάτων από πολλούς χώρους.

Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να είναι μόνος του, κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις μόνος του, όπως μας μάθαιναν τόσα χρόνια. Οι πελατειακές σχέσεις, σε αντιπαράθεση με τις συλλογικές διαδικασίες, έφτασαν στο τέλος τους με ευθύνη αυτών που τις συντηρούσαν και με οφέλη μόνο γι’ αυτούς.

Αυτή η αντίληψη της προσωπικής αντιμετώπισης του κάθε προβλήματος δεν μπορεί να σπάσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Όχι γιατί οι συνάδελφοι ήταν «βολεμένοι», αλλά γιατί δυσκολεύονται να πειστούν ότι θα φτιάξει η ζωή τους και θα διατηρείται σε υψηλά επίπεδα, χωρίς τη διαμεσολάβηση των ειδικών, των «κρατούντων» την εξουσία.

Όλοι χρειαζόμαστε την αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε εμείς οι «απλοί» άνθρωποι να κάνουμε θαύματα σ’ αυτή τη ζωή, δεν έχουμε ανάγκη τους διευθυντές, ούτε τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές για να παράγουμε λογικά και απαραίτητα πράγματα, για να λειτουργούμε τις υπηρεσίες μας με κριτήριο την εξυπηρέτηση των υπόλοιπων εργαζομένων και όχι τον παραλογισμό της εξυπηρέτησης των επιχειρηματιών-ιδιωτών.

Συμπαράσταση

Έτσι, με πρωτοβουλία των Συντονισμών και ειδικότερα του Συντονισμού του δημοσίου, έχουμε πραγματοποιήσει και προγραμματίζουμε ξανά επισκέψεις στους μαχόμενους καταληψίες του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας, στο κατειλημμένο αμφιθέατρο του υπουργείου Υγείας, στη ΓΓ Τουρισμού. Παρεμβαίνουμε εκ μέρους του Συντονισμού μας σε συνελεύσεις, προσπαθούμε να συνεργαστεί και να συνδιοργανώσει κοινή συνέλευση το σωματείο του υπουργείου Εργασίας με τους ΟΕΚ-ΟΕΕ, προωθούμε τη λήψη αποφάσεων (σε όσες συνελεύσεις μπορέσουμε) για κοινή μέρα απεργίας, επιδιώκουμε συντονισμό και με τα άλλα συντονιστικά.

Με λίγα λόγια επιχειρούμε να σπάσουμε την παραλυτική απομόνωση μεταξύ των εργαζομένων που επιβάλλει η ΠΑΣΚΕ, ακόμα και σε χώρους που δεν μπόρεσε να αποφύγει τις κινητοποιήσεις (γιατί έφτασαν στο χείλος του κλεισίματος, για παράδειγμα).

Την Πέμπτη 23/02, 4μμ, όπως και να έχουν τα πράγματα, ανανεώσαμε το ραντεβού του Συντονισμού μας (η ελπίδα είναι να συνεδριάζουμε σε κατειλημμένους χώρους και ελπίζουμε ότι θα βρεθούμε στο αμφιθέατρο του υπουργείου Υγείας και πάλι). Επίσης σχεδιάζουμε εκδήλωση με θέμα τις επιπτώσεις του νέου μνημονίου στη δουλειά μας.
Θα δοκιμάσουμε τα πάντα προκειμένου, με όπλο τη συλλογικότητα και μορφές πάλης απεργίες διαρκείας και καταλήψεις, όχι απλά να πάρουμε πίσω μισθούς, εργατικά δικαιώματα και τη ζωή μας, αλλά να φτιάξουμε ένα δημόσιο από εργαζόμενους για εργαζόμενους.

Η Αριστερά, αν επιθυμεί πράγματι να είναι ο φυσικός εκφραστής των αναγκών του κόσμου της δουλειάς, θα το αποδείξει ρίχνοντας στην καθημερινή μάχη τις δυνάμεις της σε κάθε χώρο. Αυτό είναι το στοίχημά μας για να μην εφαρμοστεί το νέο μνημόνιο και να ακυρωθεί το παλιό.