Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξήγγειλε «πολυεπίπεδες πρωτοβουλίες», με στόχο ένα «αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής». Δυστυχώς η έκκληση για μέτωπο αυτό-υπονομεύεται μέσα από τη γνωστή τακτική της πρότασης ενός (αδιαπραγμάτευτου;) πολιτικού «πλαισίου», που οδηγεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα «μέτωπο» με τον εαυτό της.
Ημερ.Δημοσίευσης
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξήγγειλε «πολυεπίπεδες πρωτοβουλίες», με στόχο ένα «αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής». Σωστά δηλώνει ότι θα απευθυνθεί σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής) και ότι «η προσπάθεια θα γίνει και από τα κάτω και από τα πάνω».
Το «Πριν», σωστά, υπογραμμίζει: «Όπως εκείνοι συγκροτούν το δικό τους “μαύρο μέτωπο” της αντεργατικής επίθεσης, πρέπει και εμείς να οικοδομήσουμε απέναντί τους το δικό μας αγωνιστικό μέτωπο…». Επίσης σωστά αναφέρεται στο ΚΚΕ, μιλώντας για «επικίνδυνες και καταστροφικές λογικές διάσπασης των αγώνων». Θα έλεγε κανείς ότι αρχίζει να επικρατεί η κοινή λογική της πλειοψηφίας των αγωνιστών-στριών της αντίστασης, που θεωρούν την ενότητα στη δράση ως προαπαιτούμενο για να διεκδικήσουμε νίκες.
Αυτο-υπονόμευση
Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Η έκκληση για μέτωπο αυτό-υπονομεύεται μέσα από τη γνωστή τακτική της πρότασης ενός (αδιαπραγμάτευτου;) πολιτικού «πλαισίου», που οδηγεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα «μέτωπο» με τον εαυτό της.
Στην πρόταση ενυπάρχουν μεγάλοι πολιτικοί στόχοι, όπου θα μπορούσε να αναπτυχθεί κοινή-μετωπική πάλη (ανατροπή της κυβέρνησης, όχι στη νέα δανειακή συνθήκη, όχι στην ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση, να καταργηθεί το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και οι εφαρμοστικοί νόμοι, στάση πληρωμών και διαγραφή του ληστρικού χρέους…).
Στην πρόταση ενυπάρχουν επίσης άμεσες διεκδικήσεις πάνω στις οποίες ήδη αναπτύσσεται κοινή δράση (χαράτσια, αυξήσεις, απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις κ.λπ). Σε αυτά (και άλλα) ζητήματα θα μπορούσαν να υπάρξουν «μετωπικές» πρωτοβουλίες μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό έχει ήδη προταθεί από συντρόφους της ΔΕΑ και άλλες δυνάμεις, τόσο κατά τις συναντήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όσο και κατά τις συζητήσεις που οργάνωσε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Υπογραμμίστηκε ότι πάντα θα πρέπει να υπάρχει πρόταση και προς το ΚΚΕ και ότι, αν προχωρούσαν οι συγκεκριμένες πρωτοβουλίες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα γινόταν ακόμα πιο δύσκολο για το ΚΚΕ να συνεχίζει τη σημερινή «κουφή» στάση.
Αυτές τις δυνατότητες θυσιάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προτάσσοντας τη θέση «έξοδο από το ευρώ, ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ», που είναι γνωστό ότι δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω –κυρίως– της θέσης της πλειοψηφίας του ΣΥΝ.
Η επιλογή αυτή προκαλεί εντύπωση, γιατί: α) Για την ώρα αποτελεί θέση προπαγάνδας, όπου το κάθε κόμμα, ρεύμα ή οργάνωση ασφαλώς θα έχει τη δυνατότητα να αναπτύσσει ελεύθερα την ιδιαίτερη άποψή του. β) Η θέση αυτή δεν ενοποιεί ούτε καν το σύνολο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αφού π.χ. το ΣΕΚ και η ΟΚΔΕ κάνουν λόγο για «αντικαπιταλιστική έξοδο από ευρώ-ΕΕ»). γ) Είναι γνωστό ότι η θέση αυτή αποκλείει το ΚΚΕ που δηλώνει ότι θεωρεί τη «λαϊκή εξουσία-οικονομία» ως προϋπόθεση για έξοδο από το ευρώ και αποδέσμευση από την ΕΕ.
Αυτοτέλεια
Το «Πριν» δηλώνει ότι «η αυτοτελής έκφραση της επαναστατικής και σύγχρονα κομουνιστικής Αριστεράς επιβάλλεται». Αυτό είναι αυτονόητο. Κανείς δεν πρότεινε και δεν ζήτησε την αυτοδιάλυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του ΝΑΡ ως όρο για να προχωρήσουν μετωπικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Αντίθετα, η διασφάλιση της «αυτοτελούς έκφρασης» των ρευμάτων –αλλά και όλων των οργανώσεων– είναι ένα από τα βασικά γνωρίσματα όλων των έντιμων και ειλικρινών μετωπικών προτάσεων.
Δυστυχώς, το παιχνίδι με τα «πλαίσια» είναι κατώτερο της κρισιμότητας των συνθηκών. Και όποιος επιμείνει, θα αποδεικνύει ότι προτείνει «μέτωπα» μόνο για το θεαθήναι, μόνο για να μην αποκοπεί από την πλατιά μάζα των ανένταχτων, μόνο για να μην έχει απώλειες στην κάλπη. Και μια ανάλογη στάση θα αδικούσε τους σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την κοινή δουλειά που ήδη γίνεται μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε πολλά επίπεδα.