Σχεδιασμοί ενάντια στο συριακό λαό

φωτό: «Δεν θα χάσουμε την πυξίδα μας... Ο εχθρός του εχθρού μας δεν θα γίνει φίλος μας».

Το καθεστώς Άσαντ βρήκε την ευκαιρία να ισχυριστεί πως είναι απόδειξη της «συνωμοσίας τζιχαντιστών και σιωνιστών εναντίον της Συρίας». Το σχήμα δεν αντέχει σε κριτική, ενώ απαντήθηκε τόσο από τις Τοπικές Συντονιστικές Επιτροπές που καταδίκασαν την επίθεση και κατήγγειλαν τον Άσαντ ως υπεύθυνο, όσο και από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό που ανακοίνωσε πως το Ισραήλ ήταν, είναι και θα παραμείνει εχθρός όσο παραμένει κατεχόμενη αραβική γη.
Τίποτε από αυτά δεν απαντούν στο ερώτημα γιατί έγιναν οι επιθέσεις και πού αποσκοπούσαν. Όπως σωστά έγραψε σε άρθρο του στο capital.gr ο Κώστας Ράπτης, οι επιθέσεις «γεννούν περισσότερα ερωτήματα από όσα απαντούν». Ακόμα και οι ισχυρισμοί ή οι εικασίες για τους στόχους της επίθεσης (αποθήκες με χημικά όπλα, πύραυλοι με προορισμό τη Χεζμπολάχ, στρατιωτικές δυνάμεις του Άσαντ) που θα διευκόλυναν ίσως την εξαγωγή συμπερασμάτων, παραμένουν αντικρουόμενες και στα ΜΜΕ και στις δηλώσεις διεθνών αξιωματούχων, Σύριων αντικαθεστωτικών, Σύριων καθεστωτικών κλπ. Είναι χαρακτηριστικό πως πέρα «από το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του»(!), τα συμπεράσματα των δυτικών είναι τελείως διαφορετικά.
Η συνέχεια της κρίσης και η επακόλουθη καταστροφή των υποδομών της Συρίας είναι μια ευνοϊκή εξέλιξη για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ. Με αυτή την έννοια, έχει κάποια βάση η εκτίμηση του Κ. Ράπτη ότι η επίθεση απλά επιτείνει και παρατείνει την αστάθεια:
«Οι ισραηλινές επιδρομές του Σαββατοκύριακου ασφαλώς αποδυναμώνουν το καθεστώς του Bashar al-Assad, το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με πολλαπλασιασμό των στρατιωτικών μετώπων, αλλά και με την πρόκληση να διασώσει το γόητρό του απαντώντας καταλλήλως. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά ενισχύουν και την (πιεζόμενη στρατιωτικά) ένοπλη αντιπολίτευση κατά του Assad, που στελεχώνεται κυρίως από εθνικιστές, ή τις αραβικές μοναρχίες που την στηρίζουν, οι οποίες βρέθηκαν στην αμήχανη θέση να καταγγέλλουν την παραβίαση της ακεραιότητας ενός κράτους-μέλους του Αραβικού Συνδέσμου από τον “σιωνιστή εχθρό”».
Η Συριακή Επαναστατική Αριστερά θεωρεί ότι το Ισραήλ θέλει να καταστρέψει το συριακό οπλοστάσιο προληπτικά, για το ενδεχόμενο ανατροπής του Άσαντ «από τα κάτω». Αν τελικά πέσει «ο διάβολος που ξέρει», το Ισραήλ δεν θέλει να πέσουν τα όπλα στα χέρια «του διαβόλου που δεν ξέρει».
Τα στρατιωτικά πλήγματα του Ισραήλ ίσως είναι μια προειδοποίηση προς όλους τους εχθρούς του ότι, αν κρίνει ότι απειλείται, θα παρέμβει με τεράστια δύναμη πυρός.
Πέρα από τις πομπώδεις διακηρύξεις για εσωτερική κατανάλωση, οι ανεπίσημες «διαρροές» του συριακού καθεστώτος σε δημοσιογράφους υποβαθμίζουν την πραγματική ζημιά των επιθέσεων και συγκλίνουν στη θεωρία της «προειδοποίησης» από τη μεριά του Ισραήλ.
Το ενδεχόμενο να αποφασίσει το Ισραήλ να εμπλακεί δεν αποκλείεται. Τώρα αρκείται σε «προειδοποιήσεις», αλλά αν η κατάσταση παραμείνει εκτός ελέγχου, αν κρίνει ότι «απειλείται», ή αν θεωρήσει ότι έχει «παράθυρο ευκαιρίας» να ισοπεδώσει τη Συρία, ίσως εμπλακεί.
Ένας άλλος πιθανός υπολογισμός από τη μεριά του Ισραήλ ίσως είναι η κλιμάκωση της έντασης, ώστε να πιεστούν οι ΗΠΑ να δράσουν και με την παρουσία τους στην περιοχή να «εγγυηθούν» την επόμενη μέρα.
Η «κόκκινη γραμμή» του Ομπάμα ήταν η χρήση χημικών όπλων από το καθεστώς. Όταν εμφανίστηκε η είδηση για χρήση τους, η αμηχανία στο Λευκό Οίκο ήταν εμφανής. Ο Ομπάμα δείχνει να προσπαθεί να απεμπλακεί από την «κόκκινη γραμμή» του.
Δήλωσε «δεν ξέρουμε πώς χρησιμοποιήθηκαν, πότε χρησιμοποιήθηκαν, ποιοι τα χρησιμοποίησαν», για να καταλήξει πως, αν δεν είναι απολύτως βέβαιος για όλα αυτά, δεν θα παρέμβει. Καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη προθυμία στις ΗΠΑ για μια στρατιωτική περιπέτεια στη Συρία. Πάνω στην ώρα μάλιστα, η ερευνήτρια του ΟΗΕ Ντελ Πόντε  ανακοίνωσε πως τα χημικά χρησιμοποίησαν αντάρτες, για να διαψευστεί διακριτικά από την αρμόδια Επιτροπή του ΟΗΕ.
Με την «αποσταθεροποίηση» στο φόντο, Ουάσινγκτον και Μόσχα ανακοίνωσαν από κοινού πως συμφώνησαν και ετοιμάζουν «πολιτική λύση» στη Συρία.
Με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, κλείνουμε με το τέλος της ανακοίνωσης της Συριακής Επαναστατικής Αριστεράς:
«Πραγματική Αντίσταση κάνουν οι εξεγερμένες μάζες, όχι οι αστικές δικτατορίες. Έτσι, για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, του Γκολάν και όλων των κατεχόμενων περιοχών πρέπει να νικήσει η λαϊκή επανάσταση στη Συρία και σε όλες τις χώρες της περιοχής. Μέσα από τις λαϊκές επαναστάσεις θα έρθει το τέλος του σιωνιστικού κράτους και όλων των μαντρόσκυλων του ιμπεριαλισμού στην περιοχή μας».