Οι εκπαιδευτικοί ως εργαζόμενοι και η δημόσια εκπαίδευση ως κοινωνικό δικαίωμα ήταν δεδομένο ότι δεν θα ξέφευγαν από την κλίνη των μνημονίων.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Τα νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα και η αναμενόμενη συκοφαντική εκστρατεία για το διασυρμό μας ως «τεμπέληδων», «ανώμαλων» και «ανεπαρκών», έρχονται για να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια εκπαίδευση.
Βασικός στόχος του υπουργείου Παιδείας, εκτός των νέων μειώσεων και καταργήσεων σχολείων που φέρνει το πολυνομοσχέδιο, είναι η απελευθέρωση των απολύσεων και στο χώρο μας. Με δύο τρόπους:
α) Με την εξοντωτική εφαρμογή του νέου Πειθαρχικού Δικαίου για τους δημοσίους υπαλλήλους, με το οποίο κινδυνεύουμε να χάσουμε τη δουλειά μας, γιατί επιδείξαμε «ανάρμοστη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας». Βλέπε τις περιπτώσεις των συναδέλφων Αχείμαστου (Ηλεία) και Γκουλιώνη (Λάρισα), που διώκονται για νομικές αντιδικίες με ιδιώτες ή γιατί συμμετείχαν σε διαδηλώσεις!
β) Με τους τεχνητά «υπεράριθμους» που θα προκύψουν με την αύξηση του ωραρίου, την περαιτέρω μείωση σχολείων και τμημάτων, την αλλαγή του ωρολόγιου προγράμματος, την αυθαίρετη μείωση οργανικών θέσεων.
Το υπουργείο τράβηξε τη σκανδάλη μια ημέρα πριν κλείσουμε για τις διακοπές του Πάσχα κι εκτελεί συμβόλαιο εξόντωσης –όχι μόνο των εκπαιδευτικών. Είναι χαρακτηριστικές οι υποχρεωτικές μετακινήσεις σε όλη την Ελλάδα (έχει κατατεθεί Προεδρικό Διάταγμα στο νομοπαρασκευαστικό τμήμα του ΣτΕ).
Θα κάνουν τους δασκάλους περιπλανώμενους φαντάρους, χωρίς καμιά δαπάνη για το δημόσιο και χωρίς προοπτική να οργανώσουμε κάπου σταθερά τη ζωή μας, προσδοκώντας την παραίτησή μας, προκειμένου να μη διαλύσουμε τις οικογένειές μας.
Τα επιμέρους αυτά μέτρα δεν αφορούν απλά μια... «συντεχνία». Για παράδειγμα, πέραν του ότι το ωράριο στα ελληνικά σχολεία είναι όσο και στα ευρωπαϊκά, η αύξησή του σημαίνει ότι οι 13.000 συνάδελφοι αναπληρωτές δεν θα διοριστούν ποτέ ξανά και οι 5.000 «υπεράριθμοι» μόνιμοι θα χάσουν τις θέσεις τους.
Όλοι αυτοί θα προστεθούν στη συνολική ανεργία –που κονταίνει τους μισθούς όλων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι απολύσεις και μειώσεις στο Δημόσιο ψηφίστηκαν ταυτόχρονα με τη μείωση του μισθού στα 420 ευρώ για τους άνεργους.
Άλλωστε, ποιος έχει ωφεληθεί στα τελευταία τρία χρόνια όπου περίπου ένας στους πέντε εκπαιδευτικούς έφυγαν απ’ τα σχολεία, οι μισθοί μειώθηκαν έως και 45%, έγινε ο πρώτος γύρος «συγχωνεύσεων» 1.000 περίπου σχολείων και η δημόσια χρηματοδότηση έπεσε κάθετα περίπου 50%; Προφανώς ούτε μαθητές και γονείς, ούτε και κανένας άλλος εργαζόμενος. Αντίθετα, οι μισθοί έπεσαν για όλους, μειώνοντας τις ευκαιρίες σπουδών για τα παιδιά των φτωχών ακόμη περισσότερο (π.χ. μείωση εισακτέων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ 3,5%).
Τα μέτρα που αναμένονται, και απαιτούν λιγότερους δασκάλους, κι άλλες καταργήσεις σχολείων και μειωμένες δαπάνες, θα μετατρέψουν τις τάξεις σε σαρδελοκούτια και θα αυξήσουν κι άλλο τη σχολική αποτυχία.
Εκλογές για την ΟΛΜΕ
Οι εκλογές για την Ομοσπονδία αποκτούν τεράστια σημασία σε αυτή τη συγκυρία. Με τους υπάρχοντες συσχετισμούς στην ΟΛΜΕ, μπαίνουν εμπόδια στην οργάνωση οποιασδήποτε απάντησης στην ιστορικών διαστάσεων επίθεση. Αυτό αποτυπώθηκε και στην τελευταία συνεδρίαση του Δ.Σ., το οποίο συγκλήθηκε εκτάκτως μέσα στις διακοπές, προκειμένου να υπάρξει εισήγηση προς τις ΕΛΜΕ για κινητοποιήσεις με το άνοιγμα των σχολείων και, δυστυχώς, δεν υπήρξε τίποτα συγκεκριμένο, με ευθύνη των ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ.
Σε 51 από τις 89 ΕΛΜΕ έχουν διεξαχθεί ήδη οι εκλογές. Καταγράφηκε αύξηση της συμμετοχής κατά 10% και εντυπωσιακή άνοδος του ψηφοδελτίου των ΣΥΝΕΚ (στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ) κατά 33 επιπλέον αντιπροσώπους, ενώ αυξητική τάση εμφανίζουν και οι υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις.
Η ΔΑΚΕ εμφανίζεται στάσιμη και η ΠΑΣΚ είναι κλινικά νεκρή σε επίπεδο εκλογικής επιρροής. Η ενίσχυση της Αριστεράς στο Συνέδριο του καλοκαιριού θα βοηθήσει, αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε ως τότε.
Τι να κάνουμε
Παρά την απροθυμία των ηγεσιών, αναμένεται ότι κάτω από την πίεση εξελίξεων και πρωτοβουλιών που υπήρξαν σε ορισμένες ΕΛΜΕ, η ΟΛΜΕ θα εισηγηθεί τελικά ένα πρόγραμμα δράσης, με απεργία την πρώτη μέρα των πανελλαδικών εξετάσεων και δυνατότητα κλιμάκωσης στη συνέχεια.
Για να οργανωθεί καλύτερα ο αγώνας, υπάρχει μια απάντηση στη δυσπιστία του κόσμου για τις αποσπασματικές «τουφεκιές στον αέρα»: απεργία διαρκείας τώρα. Άλλωστε, οι συνάδελφοι αναπληρωτές δεν θα υπάρχουν τον... Σεπτέμβρη. Οι όροι για την απεργία (μαζικότητα των γενικών συνελεύσεων, συμπαράσταση από άλλους κλάδους και την κοινωνία) χρειάζεται να χτιστούν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες.
Καταρχήν πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς για όλους τους χτυπημένους από τα μνημόνια, προβάλλοντας ευρύτερα πολιτικά συνθήματα: ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία, υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου για τους φτωχούς, κάτω τα μνημόνια και οι κυβερνήσεις τους. Αυτός είναι κι ο βασικός τρόπος, μαζί με την ίδια την κινητοποίηση, για να αντιμετωπιστεί και η εκστρατεία λάσπης των ΜΜΕ.
Η επεξεργασία κοινών σχεδιασμών από όσες δυνάμεις συμφωνούν με τα παραπάνω, είναι απαραίτητη για να υπερβούμε το σαμποτάζ των κυβερνητικών παρατάξεων. Χρειάζεται έγκαιρα να καλλιεργήσουμε το κλίμα, ώστε, αν η απεργία κηρυχθεί παράνομη, να υπάρξει απόφαση να αγνοηθεί από όλους.
Η μαζικότητα της κινητοποίησης, αλλά κι η σαφής τοποθέτηση της Αριστεράς και η πολιτική κάλυψη σε περίπτωση νέων διώξεων, είναι βασικά προαπαιτούμενα. Μόνο έτσι θα τεθεί στο κέντρο της μάχης ο πραγματικός στόχος των αγώνων, που είναι η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.