Για έναν μάχιμο πολιτικό φορέα της Αριστεράς

Μ έσα σε μια κρίσιμη πολιτική συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς μια σημαντική «στιγμή» του: το Πρώτο Συνέδριό του, ως ενιαίου πολιτικού φορέα της Αριστεράς.
Οι ημερομηνίες μέχρι το συνέδριο (10-14 Ιούλη) είναι ασφυκτικές και, για να δοθεί πραγματικός πολιτικός ρόλος στα χιλιάδες μέλη του ενωτικού εγχειρήματος, καλούμαστε όλοι μας να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Η ουσιαστική πολιτική συνεννόηση σε βασικά θέματα επείγει.

Πολιτική γραμμή
Η κρίση στην Κύπρο και η εκβιαστική τακτική των ευρωηγεσιών απέναντι στην κυπριακή πολιτική ηγεσία έχουν αλλάξει τα δεδομένα της πολιτικής συζήτησης. Το «σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επαναδιατυπωθεί για να κερδίσει πειστικότητα, για να διατηρήσει τις ελπίδες των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων προς τα αριστερά, για να αναζωογονήσει το ρεύμα ανατροπής που –έστω στρεβλά– εκφράστηκε το Μάη-Ιούνη του 2012.
Η ανατροπή της λιτότητας είναι η βασική δέσμευση (μονομερής ανατροπή των μνημονίων και όλων των συνοδευτικών νόμων).  Όμως δεν αρκεί. Είναι σαφές ότι στο ερώτημα «ποιος θα πληρώσει την κρίση;», γίνεται όλο και πιο επιτακτική η ανάγκη απαντήσεων σε βάρος του κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου.
Η πολιτική αυτή, για να γίνεται πειστική, οφείλει να παρουσιάζει (από τώρα) τα μέσα και τις τακτικές μέσω των οποίων θα επιχειρηθεί η επιβολή της. Για την Αριστερά η απάντηση δεν μπορεί να διαφέρει από το παλιό σύνθημα των Μαύρων Πανθήρων: «Με κάθε αναγκαίο μέσο»! Και μετά την κυπριακή κρίση, αυτό σημαίνει ότι στο οπλοστάσιο της Αριστεράς οφείλει να συμπεριλαμβάνεται η ρήξη με την Ευρωζώνη και το ευρώ.
Η απειλή αυτή ασφαλώς συνδυάζεται με τα προηγούμενά της (ανατροπή των μνημονίων ως προϋπόθεση για την ανατροπή της λιτότητας), αλλά και τα επόμενά της (αντικαπιταλιστικά μέτρα περιορισμού των «ελευθεριών» του κεφαλαίου, προς όφελος των εργαζομένων). Μόνο έτσι απαντιόνται οι «ανησυχίες» του ευρωκεντρικού ρεύματος μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που φοβάται ότι η έξοδος από το ευρώ μπορεί να οδηγήσει σε εναλλακτικές τακτικές «ανταγωνιστικότητας» (υποτιμήσεις, εξαγωγές) σε βάρος πάντα του κόσμου της εργασίας.
Αξίζει, πάντως, να θυμόμαστε ότι για την ώρα είναι ακριβώς οι ευρωκεντρικοί που αρνούνται την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την ντόπια αστική τάξη και τους δανειστές, φτάνοντας να υποβαθμίζουν ακόμα και τη βασική δέσμευση περί ανατροπής των μνημονίων (αναστολή, αντικατάσταση κ.ο.κ.).
Είναι επίσης σαφές ότι τέτοιας κλίμακας ανατροπές είναι δυνατόν να υπηρετηθούν μόνο από μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα στηρίζεται κυρίως στην κινητοποίηση του λαού. Κατά συνέπεια, τα σχέδια που λογοδοτούν κυρίως στην κοινοβουλευτική αριθμητική (μέτωπο με τους ΑΝΕΛ κλπ) είναι αποπροσανατολιστικά και αδιέξοδα.

Καταστατικό
Αυτά τα ιστορικά καθήκοντα εισάγουν με τον καλύτερο τρόπο το ερώτημα: «Τι κόμμα, τι ΣΥΡΙΖΑ, χρειαζόμαστε σήμερα;».
Η δράση των οργανώσεων, εδώ και τώρα, πρέπει να αποτελεί αφετηρία της συζήτησης. Η γνώμη μας είναι ότι οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μετατραπούν σε κέντρα αγωνιστικών πρωτοβουλιών, σε «μοχλούς» κλιμάκωσης της εργατικής-λαϊκής αντίστασης: για την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου, για τη σωτηρία των δημόσιων νοσοκομείων, για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση του νερού κ.ο.κ.
Αυτό σημαίνει ότι στη συζήτηση για το καταστατικό οφείλουμε να κατοχυρώσουμε όλα τα δικαιώματα (και τις υποχρεώσεις) που μετατρέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μάχιμο, ενιαίο, πολιτικό φορέα: τι λειτουργία των Τ.Ο. θέλουμε, τι πρόγραμμα δράσης χρειαζόμαστε, τι δικαιώματα και υποχρεώσεις των μελών, τι δυνατότητες δημοκρατικής εσωτερικής συζήτησης και λήψης αποφάσεων, τι ενδιάμεσα όργανα κλπ.
Αντ’ αυτού, πολλή συζήτηση γίνεται για τις «συνιστώσες» και για την πιθανότητα αυτοδιάλυσής τους, που τείνει να αναδειχθεί σε ματζούνι για πάσα νόσο. Να θυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 27% είναι προϊόν λαϊκής έγκρισης στον «ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών» και όχι σε κάποιον απροσδιόριστο χυλό που μπορεί, τάχα, να προκύψει από παρθενογένεση. Να θυμίσουμε ότι, συνήθως, οι στροφές σε συντηρητικότερες πολιτικές κατευθύνσεις αρχίζουν με επιθέσεις στις αριστερές φωνές και στο δικαίωμα αυτοτελούς οργανωτικής συγκρότησής τους.
Να θυμίσουμε, επίσης, ότι η συμφωνία μετάβασης στον ενιαίο φορέα προέβλεπε τη «διπλή ένταξη», δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολυτασικό-ομοσπονδιακό «φορέα» τουλάχιστον ως το Δεύτερο Συνέδριό του. Προέβλεπε δηλαδή τη δυνατότητα συνέχειας της ανεξάρτητης οργάνωσης των «συνιστωσών» που το επιθυμούν, ασφαλώς χωρίς «προνόμια» και «ειδικές προστασίες», όπως αυτά που είχαμε ρυθμίσει στη μέχρι τώρα κοινή πορεία μας.
Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο βήμα «ωρίμανσης» του ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίου φορέα, βήμα που αντανακλά πραγματικότητες, αλλά και προβλήματα εμπιστοσύνης μεταξύ δυνάμεων της Αριστεράς με διαφορετικές παραδόσεις και διαφορετικές στρατηγικές επιλογές. Ως ΔΕΑ σε αυτή τη συμφωνία θα παραμείνουμε.
Στις εβδομάδες μέχρι το Πρώτο Συνέδριο εκτιμούμε ότι η προσοχή όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκεντρωθεί στα κρίσιμα ζητήματα πολιτικής, στα κινηματικά καθήκοντα όλων μας και στις αναγκαίες οργανωτικές αλλαγές που θα επιτρέψουν την καλύτερη ανταπόκρισή μας.