«Θα πεθάνουμε εδώ μέσα»

Μόλις μας είδαν ήρθαν προς το μέρος μας για να μας μιλήσουν, να μας πουν το παράπονο τους. Ο ένας ήταν 10 χρόνια στην Ελλάδα, δούλευε 10 χρόνια στη Μύκονο. Ξαφνικά τον έπιασαν και δεν ξέρει πόσο ακόμη θα μείνει εκεί μέσα. Άλλος ήταν 7 χρόνια και άλλος 5. Άνθρωποι που δεν ήρθαν χτες, που έχουν ζήσει, έχουν δουλέψει, είχαν ένσημα, ξαφνικά βρίσκονται πίσω από τα σίδερα, γιατί δεν μπορούν να ανανεώσουν την άδεια παραμονής τους.

Οι συνθήκες κράτησης είναι άθλιες. Σε κάθε κοντέινερ μένουν 8 άτομα με δύο τουαλέτες. Πλυντήρια έφεραν πριν από μία εβδομάδα. Τώρα πλένουν τις κουβέρτες, τις μολυσμένες από ψώρα. Τα ρούχα τους δεν έχουν πού να τα πλύνουν. Το φαγητό είναι λιγοστό. Ακόμη και το ψωμί είναι λίγο. Μας έδειξαν το χθεσινό φαγητό: φακές με τρεις στάλες λάδι μέσα κι ένα πορτοκάλι πολύ μικρό. Πώς να χορτάσουν;

Είπαμε στους αστυνομικούς ότι τα δικαιώματά τους πρέπει να είναι αναρτημένα έτσι, ώστε να μπορούν οι κρατούμενοι να τα βλέπουν. Ρωτήσαμε αν υπάρχουν γιατροί. Μας είπαν ότι έρχεται η «Ιατρική Παρέμβαση» και τους φροντίζει. Ρωτήσαμε πώς επικοινωνούν με τον έξω κόσμο. Μας είπαν ότι υπάρχουν δύο(!) καρτοτηλέφωνα και μια φορά το μήνα τους δίνουν ένα-δύο κινητά για να μπορέσουν να μιλήσουν με τις οικογένειές τους. Κάποιος μας είπε ότι έχει να μιλήσει με τους δικούς του 5 μήνες…

Κάποιοι μας είπαν ότι έδωσαν σε αστυνομικούς 400 ευρώ για να τους αγοράσουν εισιτήρια για Νορβηγία και Ιταλία, γιατί δικαιούνται να πάνε εκεί, δεν πήραν ποτέ απόδειξη και παραμένουν εκεί μέσα… Άλλοι, μετά από πολύμηνη κράτηση, απελάθηκαν, ενώ άλλοι αφέθηκαν ελεύθεροι.

Τρεις ήταν από την Ερυθραία. Μα αφού εκεί η κατάσταση είναι εμπόλεμη, γιατί τους κρατάνε, αφού δεν μπορούν να τους απελάσουν; Είδαμε τρεις ανήλικους. Γιατί τους κρατούν εκεί μαζί με τους άλλους;
Κι όλοι μας είπαν: «Ευτυχώς εδώ δεν μας δέρνουν οι αστυνομικοί»…

Δεν ξέρω αν κατάφερα να περιγράψω αυτό που έζησα, όμως πραγματικά ντράπηκα… και πείσμωσα. Τα κολαστήρια αυτά πρέπει να κλείσουν!