Στις 5 Ιούνη, στο Παρίσι, ναζήδες ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον 18χρονο Κλεμέντ Μερίκ. Ο Κλεμέντ ήταν μέλος του φοιτητικού συνδικάτου Solidaires και ενεργός αντιφασίστας.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι δολοφόνοι του τον αναγνώρισαν από την αντιφασιστική του δράση και του επιτέθηκαν. Οι δράστες πιθανότατα ανήκαν στην Εθνική Επαναστατική Νεολαία, τα μέλη της οποίας δηλώνουν «συναγωνιστές» της Χρυσής Αυγής.
Το κρούσμα δεν είναι άσχετο με την ανασύνταξη του Εθνικού Μετώπου και την ακροδεξιά μετατόπιση του δεξιού UMP. Αποτελεί «σύμπτωμα» και «κλιμάκωση» της προσπάθειας αυτών των δυνάμεων να στρέψουν τη Γαλλία σε συντηρητικές κατευθύνσεις, με αποκορύφωμα τη σύμπραξή τους στις διαδηλώσεις ενάντια στο γάμο ομοφυλοφίλων. Η «κεντρική πολιτική» ακροδεξιά ρητορική ήταν ζήτημα χρόνου να εκφραστεί και με δολοφονικές επιθέσεις στο δρόμο.
Τον τελευταίο καιρό εξάλλου έχουν πυκνώσει και οι επιθέσεις σε γυναίκες που φορούν μαντίλα. Σε αυτό το μέτωπο έχει ευθύνες και η κεντροαριστερά. Οι επιθέσεις γίνονται στο φόντο μιας νέας νομοθετικής πρωτοβουλίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος ενάντια στη χρήση μαντίλας. Το ευχάριστο είναι ότι για πρώτη φορά τμήμα της γαλλικής Αριστεράς σηκώνει το γάντι στην ισλαμοφοβία, με τη διαδήλωση που οργάνωσε η νεοσυσταθείσα (κυρίως από συνιστώσες) κολεκτίβα «Μέλη του Αριστερού Μετώπου Ενάντια στην Ισλαμοφοβία».
Συνολικά πάντως, η ακροδεξιά εκστρατεία του Εθνικού Μετώπου και του UMP βρίσκει έδαφος και στη δεξιά πολιτική της σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Όπως έγραψε ο Ολιβιέ Μπεζανσενό του NPA: «Όποτε απελαύνεται ένας μετανάστης χωρίς χαρτιά, ο φασισμός κερδίζει πόντους. Όποτε διαλύεται ένας καταυλισμός των Ρομά, ο φασισμός κερδίζει πόντους. Όποτε ένας πολιτικός, δεξιός ή αριστερός, μιλά για «μεταναστευτικό πρόβλημα», ο φασισμός κερδίζει πόντους. Και όποτε το Σοσιαλιστικό Κόμμα υιοθετεί δεξιές πολιτικές, οι μάζες δεν βλέπουν πια τη διαφορά Δεξιάς-Αριστεράς και ο φασισμός τότε κερδίζει πολλούς πόντους».
Την ίδια μέρα της δολοφονίας και τις επόμενες, εκδηλώθηκε στους δρόμους η αντιφασιστική οργή. Έγιναν συγκλονιστικές διαδηλώσεις σε δεκάδες πόλεις, όπου η συγκίνηση, οι αγκαλιές και τα δάκρυα συνυπήρχαν με τις υψωμένες γροθιές και την κραυγή «No Pasaran!».
Η πολιτική και κοινωνική Αριστερά, οι συνάδελφοι του Κλεμέντ στο φοιτητικό κίνημα, ο αντιεξουσιαστικός χώρος, το αντιφασιστικό κίνημα οργάνωσαν και οργανώνουν αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Στις 23 Ιούνη, δεκάδες κόμματα, οργανώσεις, σωματεία καλούν σε μια μεγάλη πανεθνική μέρα αντιφασιστικής δράσης.
Η δολοφονία του Κλεμέντ ίσως λειτουργήσει ως «καμπανάκι» και ξυπνήσει έναν «κοιμώμενο γίγαντα»: το γαλλικό αντιφασιστικό κίνημα. Και πρόκειται για «γίγαντα». Αρκεί να ρωτήσει κανείς την ηγεσία του Εθνικού Μετώπου γιατί αδυνατεί ακόμα να ανασυγκροτήσει τη «μάχιμη» βάση του από τις ήττες της δεκαετίας του ’90.
Σημάδι των καιρών που ζούμε: Ο ηγέτης του UMP, Κοπέ, ζήτησε «να διαλυθούν οι βίαιες ομάδες της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς». Είναι ο ίδιος που έγραφε για την ανάγκη ενός «νέου 1958» (το πραξικόπημα που έφερε τον Ντε Γκολ στην εξουσία). Αυτός ο άνθρωπος ηγείται του μεγαλύτερου κόμματος της γαλλικής Δεξιάς.
Η απάντηση που του έδωσε ένα στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι η καλύτερη ενάντια στη θεωρία των δύο άκρων και στην καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται: «Κανείς δεν μπορεί να επικαλείται τη βία για να τσουβαλιάζει τους φασίστες με ανθρώπους που μάχονται ενάντια στο φασισμό».