Πίσω από τα ανέκδοτα για τα αγγλικά του Τσίπρα και τις φωτογραφίες με το ζεύγος Ομπάμα, το πρόσφατο πολυήμερο ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και οι επαφές που είχε, με αφορμή την ετήσια Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ανέδειξαν καθαρά τη συμπόρευση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής με τη γραμμή του δυτικού ιμπεριαλισμού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πράγμα αναμενόμενο, μετά την αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ στο πεδίο της «διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στο «ενθουσιώδες» κυβερνητικό σημείωμα αποτίμησης του ταξιδιού του Α. Τσίπρα στη Νέα Υόρκη απαριθμούνται τα σχετικά κέρδη: «Η διεθνοποίηση του ζητήματος του χρέους», «ο ρόλος της Ελλάδας σαν πόλος σταθερότητας στην περιοχή», ενώ στα ζητήματα διεθνών σχέσεων εκτιμάται ότι «προωθήθηκαν σημαντικά οι τριμερείς συνεργασίες της Ελλάδας και της Κύπρου με την Αίγυπτο και το Ισραήλ». Βέβαια, δεν έλειψαν οι συνήθεις εκκλήσεις στο ελληνοαμερικανικό λόμπι για επενδύσεις, προφανώς στο πλαίσιο της στήριξης της «υγιούς επιχειρηματικότητας», με κίνητρα τους ισοπεδωμένους μισθούς και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Διαπραγματεύσεις
Είναι γνωστός ο ρόλος των ΗΠΑ –είτε άμεσα, είτε μέσω Γαλλίας– στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη συνθηκολόγηση της 12ης Ιουλίου. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις της «Καθημερινής» με το τηλεγράφημα του Έλληνα πρέσβη στην Ουάσινγκτον και το περίφημο «ευχαριστώ» του Γ. Δραγασάκη προς τον αμερικανικό παράγοντα στις 15/7 δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τη στενή συνεργασία της κυβέρνησης Τσίπρα με την πλευρά Ομπάμα που τάχα προκρίνει την «ήπια λιτότητα» ως σχέδιο διεξόδου για την καπιταλιστική κρίση, σε αντίθεση με τη «σκληρή λιτότητα» του Βερολίνου και των δορυφόρων του στην ΕΕ.
Η θέση του ΔΝΤ, που μιλά για την ανάγκη «κουρέματος του χρέους», ώστε αυτό να γίνει «βιώσιμο», αποτελεί ένα μόνιμο επιχείρημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέναντι στους δήθεν «αδιάλλακτους Ευρωπαίους». Μόνο που στο τρίτο μνημόνιο υπάρχει η δέσμευση για πληρωμή των πιστωτών «πλήρως και εγκαίρως», ενώ παράλληλα έχει αποκλειστεί μείωση της αξίας του χρέους, με μοναδική παραχώρηση την παράταση του χρόνου αποπληρωμής.
Γεωπολιτικά
Αποκαλυπτικές όμως ήταν οι επαφές της ελληνικής αντιπροσωπείας και για το γεωπολιτικό παιχνίδι. Στη συνάντηση Κοτζιά-Κέρι (που το Νοέμβρη θα βρεθεί στην Αθήνα) τονίστηκε «η στρατηγική σημασία των –αζέρικων– αγωγών TAP και IGB για την αναβάθμιση της Ελλάδας ως ενεργειακού κόμβου». Οι διαμάχες με επίκεντρο τους αγωγούς μεταφοράς πετρελαίου ή φυσικού αερίου συγκροτούν ένα πεδίο σκληρών ανταγωνισμών για τους ισχυρούς του πλανήτη. Η εμπλοκή σε αυτά τα παιχνίδια οδηγεί σε συμμαχίες με αυταρχικά καθεστώτα και τις πολυεθνικές εταιρείες, με μοναδική επιδίωξη την αύξηση των κερδών και την αναβάθμιση για κάποια τμήματα των Ελλήνων καπιταλιστών. Η υποστήριξη της αμερικανικής ενεργειακής πολιτικής φαίνεται ότι είναι ένα από τα «γραμμάτια εξόφλησης» για την «ευελιξία» του Ομπάμα κατά τις διαπραγματεύσεις μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων σχετικά με την ελληνική κρίση.
Οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (π.χ. οι συζητήσεις για τη στάθμευση αεροσκαφών-drones στην Κρήτη) και η ενίσχυση της στρατηγικής συμμαχίας με τον άξονα Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ (την ώρα που η Συρία και η Μ. Ανατολή κυριολεκτικά φλέγονται, με πρώτη συνέπεια τις μαζικές προσφυγικές ροές) βρέθηκαν εξίσου ψηλά στην ατζέντα των συναντήσεων Τσίπρα στις ΗΠΑ. Στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης, υπήρξε τριμερής συνάντηση των ΥΠ.ΕΞ. Ελλάδας, Κύπρου και του δικτατορικού καθεστώτος της Αιγύπτου. Αντίστοιχη συνάντηση προετοιμάζεται και το φθινόπωρο στην Αθήνα.
Με στόχο την απομόνωση της Τουρκίας και τη διεκδίκηση μιας όσο το δυνατόν μεγαλύτερης ελληνικής ΑΟΖ, η κυβέρνηση συνεργάζεται με τον δικτάτορα της Αιγύπτου Αλ Σίσι, αγνοώντας τα εγκλήματα που συνεχίζει να κάνει σε βάρος του λαού του. Συγχρόνως, η οικονομική και στρατιωτική συνεργασία με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ είναι από μόνη της πρόκληση για τους παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας του ελληνικού με τον παλαιστινιακό λαό. Σε μια περίοδο κλιμάκωσης του πολέμου κατά της «ισλαμικής τρομοκρατίας» και εγκληματικής αντιμετώπισης του κύματος των προσφύγων, η δικαιολόγηση των δυτικών επεμβάσεων στη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική, πολύ περισσότερο η διεκδίκηση ενεργού ρόλου «αστυνόμου» στην περιοχή, σημαίνει απλά ότι η ελληνική κυβέρνηση παραμένει σφιχτά δεμένη στο άρμα του αμερικανικού και γενικά του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Εθνικισμός
Αντί επιλόγου, σημειώνουμε μια μικρή λεπτομέρεια από το ταξίδι Τσίπρα στις ΗΠΑ. Η μοναδική παρέκκλιση από την ευθυγράμμιση με τις επιδιώξεις Ομπάμα ήταν η μη συμμετοχή του Τσίπρα στη συνάντηση για «την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους», επειδή η FYROM συμμετείχε ως «Μακεδονία». Με την υπόκλιση στον εθνικισμό, καμία ανακούφιση από τη φτώχεια και την ανεργία δεν προβλέπεται για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.