Της σύνταξης...

Οσοι είχαν την αυταπάτη ότι υπογράφοντας «τα πάντα όλα» που ζητούσαν οι αντίπαλοι του κόσμου της εργασίας –η ντόπια κυρίαρχη τάξη και οι δανειστές...– θα έβγαιναν στη συνέχεια στο ξέφωτο, στην «ανάπτυξη» και σε έναν «φωτεινό κύκλο» της οικονομίας που, διάολε, κάποτε θα έπρεπε να βγει από την κρίση, καλούνται τώρα να προσγειωθούν ανώμαλα. 
Το Μνημόνιο 3 δεν «βγαίνει», η 2η αξιολόγηση αποδεικνύεται πολύ πιο περιπετειώδης και οδηγεί στο 4ο Μνημόνιο, τα πολιτικά «καύσιμα» του ΣΥΡΙΖΑ τελειώνουν...
Ο ευρωβουλευτής κ. Χρυσόγονος, ένας ακόμα από τους «προσκεκλημένους» του Αλ. Τσίπρα στο πάρτι του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, έντρομος πλέον λέει την αλήθεια: ή μέσα στο 2017 θα «κατορθώσουμε» να βγούμε στις αγορές, ή το 2018 θα υποχρεωθούμε σε χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ. 
Τι όμως σημαίνει η προσπάθεια να βγουν στις αγορές μέσα στο 2017; Καταρχήν να υπογράψουν πάλι «τα πάντα όλα» που ζητούν οι δανειστές, δηλαδή η λυκοσυμμαχία ΕΕ και ΔΝΤ. Η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί ήδη τα αντικοινωνικά «πλεονάσματα» πάνω από 3,5% του ΑΕΠ για μετά το 2018. Μόνο που του ΔΝΤ απαιτεί, ως προϋπόθεση για να παραμείνει στο πρόγραμμα, να υπογραφούν σήμερα τα μέτρα πρόσθετης λιτότητας που πιθανόν θα διασφαλίζουν αυτά τα πλεονάσματα. Και μάλιστα, στη βάση της εμπειρίας του 2014, να υπογραφούν από τον Αλ. Τσίπρα και τον Κυρ. Μητσοτάκη. 
Τα μέτρα αυτά είναι κτηνωδώς συγκεκριμένα και δολοφονικά: α) Να περικοπούν (κατά 30%!) οι «παλαιές», οι προ του νόμου Κατρούγκαλου καταβαλλόμενες συντάξεις. β) Να περιοριστεί στα 5000 ευρώ το οικογενειακό αφορολόγητο, ώστε να φορολογηθούν τα φτωχότερα των νοικοκυριών. γ) Να απελευθερωθούν πλήρως οι ομαδικές απολύσεις και να καταργηθούν οι εναπομείναντες περιορισμοί για τον καλπασμό της «ευελιξίας» στις εργασιακές σχέσεις. 
Αυτές τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν μπορεί να τις επιβάλει. Το ίδιο ισχύει και για τη ΝΔ του αμιγώς νεοφιλελεύθερου Μητσοτάκη, όπως δείχνουν οι δημόσια εκφρασμένες πλέον «δυσφορίες» της καραμανλικής πτέρυγας της ΝΔ. Το πολιτικό σύστημα κινείται με ταχύτητα προς μια νέα, βαθιά και ανεξέλεγκτη «βουτιά» της πολιτικής κρίσης. 
Από τη σκοπιά των λαϊκών δυνάμεων η απάντηση πρέπει να έχει δύο σκέλη: Αφενός την πάλη εδώ και τώρα για να αποτραπούν οι αντιμεταρρυθμίσεις, για να ξηλωθούν τα μνημόνια, νέα και παλιά. Αφετέρου την προετοιμασία για να υπάρξει ορατός και ισχυρός πόλος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε κάθε στιγμή της πολιτικής κρίσης που έρχεται.