Της σύνταξης

Η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια είναι η μεγάλη υπόθεση την οποία, με το αζημίωτο, υπηρετούν ο Τσίπρας και οι φίλοι του.
Υπόθεση που σημαίνει ανεμπόδιστη επέκταση των στρατιωτικών βάσεων, ανεμπόδιστη ενίσχυση του μιλιταρισμού μέσα σε κοινωνίες που σπαράσσονται από την κρίση, κλιμάκωση της πίεσης πάνω στους υπόλοιπους γείτονες –όπως η Σερβία- για να ενταχθούν χωρίς αντιρρήσεις στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.
Αυτή η πολιτική, σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζονται οι προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί σε ενίσχυση των εθνικιστικών ανταγωνισμών και όχι στην ειρήνη και στη συνεργασία των λαών της περιοχής.
Αυτό δείχνει η ιστορία της παρουσίας του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και παντού στον κόσμο. Αυτός είναι ο κίνδυνος που δημιούργησε η πρωτοβουλία Τσίπρα-Κοτζιά και όχι οι ανύπαρκτοι «αλυτρωτισμοί» των γειτόνων μας που, ακόμα κι αν ήθελαν, δεν έχουν τη στρατιωτική και διπλωματική δύναμη να απειλήσουν μια χώρα που επί δεκαετίες είναι το καλύτερο στήριγμα των δυτικών στην περιοχή.
Αυτή η πολιτική πάει χέρι-χέρι με τον καλπασμό των νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων. Η πρόσφατη ελληνική ιστορία αποδεικνύει τη στενή σχέση μεταξύ εξοπλισμών-χρέους-μνημονιακών πολιτικών. Σε αυτό το δρόμο σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά η συμφωνία των Πρεσπών. 
Σε αυτήν την πολιτική θα υπάρξουν αναπόφευκτα σκληρές αντιπολιτεύσεις.
Οι εθνικιστές με τις γραβάτες, αυτοί που στις πρεσβείες των Μεγάλων Δυνάμεων και στα στρατηγεία του ΝΑΤΟ διαμόρφωσαν τους όρους αυτής της κατάπτυστης συμφωνίας, ανοίγουν το δρόμο για τους ακροδεξιούς εθνικιστές.
Ευτυχώς την ίδια στιγμή εμφανίζεται στη σκηνή το αντίπαλο δέος. Μετά τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία, το πιο ευχάριστο νέο ήταν οι μαζικές κινητοποιήσεις στην Ουγγαρία, στη Σερβία, στην Αλβανία. Στο μεταξύ, οι μικρές αλλά πολύτιμες δυνάμεις της Αριστεράς στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, είχαν προλάβει να καταθέσουν τη δική τους συμβολή: «Στο ΝΑΤΟ; Όχι. Ούτε με το συνταγματικό μας όνομα!» δήλωνε περήφανα το κόμμα της Λέβιτσα (Αριστερά).
Με αυτόν τον κόσμο έχουμε να συνεργαστούμε, να συνυπάρξουμε, να συναδελφωθούμε. Παλεύοντας μαζί ενάντια στη νεοφιλελεύθερη απληστία του κεφαλαίου, ενάντια στην εκμετάλλευση, αντιστεκόμενοι μαζί στην ιμπεριαλιστική καταπίεση και στην προσπάθεια των Μεγάλων Δυνάμεων να διαιρούν τους λαούς για να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους.
Στις μέρες που έρχονται στη Βουλή θα ακουστούν πολλά και διάφορα σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Το εθνικιστικό «όχι» της Δεξιάς και της ακροδεξιάς που επιδιώκει την ακόμα μεγαλύτερη πίεση πάνω στους γείτονες, αποκρύβοντας το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν έχει καμιά απολύτως συγγένεια με το αναγκαίο «όχι» της Αριστεράς στη Συμφωνία των Πρεσπών, ένα «όχι» που κεντράρει στην αντίθεση στο ΝΑΤΟ, που κεντράρει στην άρνηση να αποθέσουμε τα ζητήματα δημοκρατίας και συνεργασίας στα Βαλκάνια στην ιμπεριαλιστική επιδιαιτησία, ένα «όχι» απολύτως συνδεδεμένο με την άρνηση υποταγής στη νεοφιλελεύθερη κυριαρχία του κεφαλαίου. 
Μια από τις πιο μελανές σελίδες του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλ. Τσίπρα, μια σελίδα ευθέως συγκρίσιμη με την υπογραφή του μνημονίου 3, θα είναι η υπογραφή τους μαζί με του Τραμπ και της Μέρκελ στην Συμφωνία των Πρεσπών.