Επίσκεψη των ΜΕΣ στο Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου

Η επίσκεψη στο κέντρο προσφύγων στο Λαύριο την Παρασκευή 28/12 και η βοήθεια στην τοπική Επιτροπή Στήριξης Προσφύγων ήταν όχι απλώς μια κίνηση συμβολισμού αλλά η έμπρακτη απόδειξη ότι η αντιρατσιστική πάλη είναι διαρκής. Οι μαθητές πρόσφεραν τρόφιμα και πολλά είδη ανάγκης δηλώνοντας την πρόθεσή τους να σταθούν στο πλευρό τουλάχιστον 500 προσφύγων που είναι τελείως εγκαταλειμμένοι από την κυβέρνηση.
Εγκατάλειψη στο Λαύριο
Το Λαύριο είναι μια περιοχή με παράδοση εργατικού κινήματος και προσφυγιάς. Το κέντρο προσφύγων Λαυρίου λειτουργεί ως χώρος φιλοξενίας από το 1947. Η ειδοποιός διαφορά του συγκεκριμένου χώρου συγκριτικά με άλλες δομές αλληλεγγύης είναι ότι η πλειονότητα όσων διαμένουν εκεί είναι Κούρδοι με έντονη πολιτικοποίηση και αγωνιστική εμπειρία, κάτι το οποίο ενοχλεί την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αποτέλεσμα ήταν το 2017 να βγάλει το Κέντρο Προσφύγων στο Λαύριο από τις επίσημες δομές φιλοξενίας. Αυτό είχε ως συνέπεια να διακοπεί η λειτουργία και χρηματοδότησή του και έτσι έμειναν τελείως αβοήθητοι 500 πρόσφυγες (για περισσότερα δες rproject.gr «Επιτροπή στήριξης προσφύγων Λαυρίου: Αλληλεγγύη και προστασία στους πρόσφυγες»). 
Η συνάντηση λοιπόν των ΜΕΣ με το συγκεκριμένο κομμάτι προσφύγων είχε μεγάλο ενδιαφέρον και για τις δύο πλευρές. Η Σοφία, μαθήτρια της Γ’ Λυκείου που βρέθηκε στο Λαύριο, περιγράφοντας τις πρώτες εικόνες κατά την άφιξη στο κέντρο τόνισε: «Γενικά θα χαρακτήριζα την επίσκεψή μας στο Λαύριο ιδιαίτερα αφυπνιστική. Μέχρι να βιώσεις κάτι από κοντά νομίζεις ότι ξέρεις. Απ’ τη στιγμή που φτάσαμε και όλη την υπόλοιπη μέρα λάβαμε μια σειρά νέων πληροφοριών και εμπειριών που προσωπικά δυσκολεύομαι ακόμη να χωνέψω. Τα παιδιά τρέξανε να μας αγκαλιάσουν και να μας βοηθήσουν να κουβαλήσουμε τα πράγματα, μας έπιασαν από τα χέρια και κάναμε ένα τεράστιο κύκλο περπατώντας και τραγουδώντας παράλληλα. Στη συνέχεια, μπαίνοντας στο κτίριο, αντικρίσαμε φωτογραφίες Κούρδων αγωνιστών ανάμεσα στις οποίες δέσποζαν και γυναίκες. Οι άνθρωποι εκεί ήταν πάρα πολύ φιλόξενοι. Μας κέρασαν τσάι και καθίσαμε σε ένα μεγάλο τραπέζι να συζητήσουμε». 
Συζήτηση με τους πρόσφυγες
Στη συζήτηση οι πρόσφυγες ήταν πολύ φιλικοί και έδωσαν μια πολύ σαφή εικόνα τόσο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν μετά την εγκατάλειψή τους από το κράτος, όσο και για τους τρόπους οργάνωσης της ζωής και της καθημερινότητάς τους. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η έμφαση που δίνουν στο ζήτημα της δημοκρατίας. Μέσα από τη συνέλευσή τους εκλέγουν μια μεγάλη επιτροπή που απαρτίζεται από 60 άτομα. Τα μέλη της επιτροπής αυτής χωρίζονται σε ομάδες όπου αναλαμβάνουν τη διαχείριση διάφορων τομέων που αφορούν το κέντρο προσφύγων όπως είναι η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός, η σίτιση κ.λπ. Η επιτροπή αυτή ανανεώνεται ανά εξάμηνο προκειμένου να εξασφαλίζεται η συμμετοχή όλων αλλά και η καλύτερη αποτελεσματικότητα ενόψει των τεράστιων δυσκολιών που αντιμετωπίζουν. 
Η Σοφία ανέφερε ότι παρά το γεγονός «ότι είναι πολιτικοί πρόσφυγες μου έκανε εντύπωση πως ανάμεσα στις βασικές ανάγκες και προβλήματα που αντιμετωπίζουν (π.χ. το ετοιμόρροπο κτήριο),  έβαζαν την πολιτική. Παρ’ όλα αυτά, ο δήμος και η κυβέρνηση αντί να δείξουν την απαραίτητη μέριμνα, προσπαθούν να διώξουν τους πρόσφυγες και να τους χωρίσουν. Οι συνθήκες διαβίωσής μάλιστα είναι αθλιότερες για όσους ζουν σε κοντέινερ έξω από το Λαύριο στον οικισμό Νεράκι. Εκεί, λόγω κρύου, κανένα παιδί δεν βρισκόταν έξω να παίξει. Μόλις 200 μέτρα απ’ τα κοντέινερ ο δήμος είχε φτιάξει μια χωματερή καθιστώντας επικίνδυνη τη διαμονή τους αφού ακόμη και ένα αναμμένο σπίρτο έθετε κίνδυνο για πυρκαγιά και έκανε τη φυγή αδύνατη». Πέρα όμως από τα προβλήματα η πλειονότητα των μαθητών εντυπωσιάστηκε από την αποφασιστικότητα των προσφύγων να μείνουν ενωμένοι και να μη λυγίσουν απέναντι στις απειλές της κυβέρνησης και των τοπικών αρχών. «Γνωρίσαμε έναν πρόσφυγα αντάρτη, τον Νουρετίν. Είχε κάνει 5,5 χρόνια στον πόλεμο και 10 στις τούρκικες φυλακές. Ο Νουρετίν είπε ότι άντεξε στη φυλακή γιατί οι πολιτικές πεποιθήσεις αποτελούν ενωτικό δεσμό μεταξύ των κρατουμένων. Όταν τον ρωτήσαμε αν έχει οικογένεια, είπε ότι οικογένειά του είναι όλοι οι σύντροφοί του που μένουν στο Λαύριο».
Οι ΜΕΣ και 
η αλληλεγγύη
Οι ΜΕΣ φεύγοντας από το Λαύριο έδωσαν την υπόσχεση ότι θα ξανάρθουν. Η επίσκεψή τους στο Κέντρο Προσφύγων δεν ήταν ένα πυροτέχνημα αλλά η αρχή μιας σχέσης αλληλοεκτίμησης και στήριξης. Η Σοφία, όταν τη ρωτήσαμε για το τι σκοπεύουν οι ΜΕΣ να κάνουν από εδώ και πέρα, τόνισε ότι «μία συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης και μία επίσκεψη, προφανώς και αποτελούν ένα μικρό λιθαράκι βοηθείας, αλλά ως ΜΕΣ πιστεύουμε ότι για έναν χώρο που ζει αποκλειστικά από την αλληλεγγύη, αυτή η κίνηση δεν φτάνει. Δώσαμε την υπόσχεση να τους ξαναεπισκεφτούμε. Σκοπεύουμε να οργανώνουμε κάθε μήνα συγκέντρωση πραγμάτων και επίσκεψη στους Κούρδους πρόσφυγες του Λαυρίου, εγχείρημα δύσκολο, αλλά με την υποστήριξη των σχολείων μας ελπίζω να τα καταφέρουμε». 
Η πραγματική σύνδεση με τους πρόσφυγες και η επαφή με άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες ήταν αυτό που προκάλεσε τη μεγαλύτερη αίσθηση. «Θέλουμε να παίζουμε με τα παιδιά εκεί, να τους δείχνουμε κάθε φορά όλη μας την αγάπη και να προσπαθούμε με απλές χειρονομίες και αγκαλιές να συνεννοηθούμε, να μαθαίνουμε λέξεις στη γλώσσα τους και να μαθαίνουν δικές μας. Αυτή τη φορά παίξαμε ένα απλό παιχνίδι που γονατίζαμε, μετρούσαμε ως το τρία στα κουρδικά και πηδούσαμε ψηλά. Ήταν μια αυθόρμητη ιδέα για να διασκεδάσουμε όλοι μαζί. Από τη στιγμή που ήταν τόσο εύκολο και φυσικό, πιστεύω μπορούμε να σχεδιάσουμε μικρές παραστάσεις μαζί τους, με πολλή κίνηση και ήχους». 
Κλείνοντας, ρωτώντας τη Σοφία τι της έμεινε από το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου απάντησε ξεκάθαρα: «Νομίζω ότι για τον καθένα που βρέθηκε σε αυτήν την επίσκεψη, ό,τι αντίκρισε και έζησε του δημιούργησε την ανάγκη να προσφέρει ακόμη περισσότερα, καθώς και ιδέες για μια συνεχή και γόνιμη αλληλεπίδραση με το Λαύριο. Στις συνελεύσεις μας, θα συζητάμε και θα προσπαθούμε να υλοποιήσουμε αυτές τις ιδέες».