Και όμως γυρίζει

Ινδία

Η συγκλονιστική γενική απεργία της 26^ης Νοέμβρη στην Ινδία (250 εκατ. άνθρωποι) ήταν ένα κορυφαίο σημείο που τράβηξε τη διεθνή προσοχή στην αντίσταση στη χώρα του Μόντι. Αλλά ήταν το κορυφαίο σημείο ενός παρατεταμένου αγώνα διαρκείας που συνεχίζεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Εκατομμύρια αγρότες έχουν κατασκηνώσει έξω από το Νέο Δελχί, «πολιορκώντας» την πρωτεύουσα μετά από μακρές πορείες χιλιομέτρων από όλη τη χώρα. Η κυβέρνηση Μόντι επιχειρεί μια μετωπική επίθεση που γκρεμίζει ένα ολόκληρο σύστημα κρατικών «προστασιών» (και του αγροτικού εισοδήματος και των καταναλωτών), για να παραδώσει τεράστιες εκτάσεις σε πανίσχυρες αγροβιομηχανικές εταιρίες. Το μέτρο θίγει όλη την αγροτιά: από τους πιο εύπορους (των οποίων ο «ηγετικός» ρόλος στις κινητοποιήσεις είναι ένα ζήτημα του κινήματος) αλλά και τους φτωχούς (που συχνά είναι παράλληλα μισθωτοί ή που αυτοκτονούν μαζικά τα τελευταία χρόνια λόγω χρεών). Ο Μόντι έχει πιεστεί για πρώτη φορά στη διάρκεια της διακυβέρνησής του (συναντήσεις με αγροτικά σωματεία, θολές υποσχέσεις για «διορθώσεις» στη μεταρρύθμιση), προκαλώντας την οργή ενός τμήματος της εκλογικής του βάσης. Η προσπάθεια της Αριστεράς να απλώσει την κινητοποίηση και γύρω από τα ζητήματα των ακτημόνων εργατών γης, και κάποιων συνδικάτων να διευρύνουν το κοινωνικό μέτωπο ανοίγοντας και τις επιθέσεις στα εργατικά δικαιώματα, θα κρίνει πολλά για τη συνέχεια…

Ισραήλ

Το Κράτος του Ισραήλ βαδίζει προς τις τέταρτες (!) εκλογές σε 2 χρόνια, τον Μάρτη του 2021. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας Νετανιάχου-Γκαντζ, που έβαλε τέλος στις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις κατέρρευσε. «Τυπικά», ήταν το κόμμα του Γκαντζ, «Μπλε και Λευκό», αυτό που πυροδότησε την κατάρρευση καθώς ψήφισε -μαζί με την αντιπολίτευση- ενάντια στην παράταση της θητείας της Βουλής μετά την αποτυχία της να εγκρίνει προϋπολογισμό. Είχε ωστόσο προηγηθεί ένα επίμονο τρενάρισμα των διαδικασιών ψήφισης προϋπολογισμού από τον Νετανιάχου, το οποίο οδήγησε στο αδιέξοδο. Αρκετοί -εύλογα- ανακαλούμε την εκτίμηση ότι ο Νετανιάχου θα οδηγούσε τη χώρα σε κάλπες πριν υποχρεωθεί να τιμήσει τη συμφωνία «εναλλασσόμενης πρωθυπουργίας» (θα παρέδιδε στον Γκαντζ το φθινόπωρο του 2021). Με την έρευνα για τις διώξεις εναντίον του να ξεκινά το Φλεβάρη και έναν νέο αντίπαλο στα δεξιά (διάσπαση του Λικούντ με επίκεντρο το «όχι άλλο Νετανιάχου»), μένει να φανεί αν θα καταφέρει πάλι το θαύμα του. Αυτό που θεωρείται δεδομένο -από τις τελευταίες 3 εκλογές, από τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, από τη γενικότερη εξέλιξη της ισραηλινής κοινωνίας- είναι ότι η κάλπη θα βγάλει και πάλι μια ακόμα δεξιότερη μετατόπιση, καθώς ακόμα και η αυτοαποκαλούμενη «κεντροαριστερά» του σιωνιστικού πολιτικού συστήματος βρίσκεται σε εξαφάνιση…

Παλαιστίνη

Η απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω της πανδημίας, προκάλεσε το ενδιαφέρον αρκετών δυτικών ΜΜΕ που περιέγραφαν ότι φέτος τα «Χριστούγεννα στη Βηθλεέμ» δεν είναι εφικτά για χιλιάδες ανθρώπους, ότι η πρόσβαση στην Ιερουσαλήμ είναι περιορισμένη κ.ο.κ. Μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε ότι η πρόσβαση στην Ιερουσαλήμ είναι απαγορευμένη για εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους, όλο το χρόνο, με ή χωρίς πανδημία και ότι απειροελάχιστοι Παλαιστίνιοι χριστιανοί κατάφερναν να φτάσουν τα προηγούμενα Χριστούγεννα στη Βηθλεέμ. Το Ισραήλ απασχόλησε και με έναν άλλο τρόπο τα διεθνή ΜΜΕ που καλύπτουν την πανδημία. Για την σχετικά γρήγορη εξασφάλιση εμβολίων και την έναρξη μαζικού εμβολισμού του πληθυσμού. Όμως το κράτος που ελέγχει όλα τα εδάφη της ιστορικής Παλαιστίνης (και τα σημερινά «παλαιστινιακά εδάφη») δεν θα εμβολιάσει όλους τους κατοίκους αυτών των εδαφών. Οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να περιμένουν αν και πότε η Παλαιστινιακή Αρχή θα εξασφαλίσει ένα μικρό μερίδιο εμβολίων από το ήδη μικρό μερίδιο που θα διαθέσει το πρόγραμμα του ΠΟΥ στα φτωχά κράτη. Εν τω μεταξύ, δίπλα τους θα «κυκλοφορούν» εκατομμύρια δόσεις εμβολίων -για τους Ισραηλινούς εποίκους που έχουν καταλάβει τα εδάφη τους και ζουν στη Δυτική Όχθη πχ, αλλά για αυτούς «προνοεί» το Τελ Αβίβ. Το «Όσλο» επιτρέπει στο Κράτος του Ισραήλ να ελέγχει ασφυκτικά έναν πληθυσμό που ζει υπό στρατιωτική κατοχή, χωρίς να έχει την ευθύνη της διαβίωσής του. Αν το πρακτικό αποτέλεσμα σας θυμίζει κραυγαλέα Απαρτχάιντ, καλά κάνει… Εν τω μεταξύ, τις άγιες αυτές μέρες, ισραηλινές μπουλντόζες ισοπέδωσαν δεκάδες Παλαιστινιακά σπίτια για να αρπάξουν τη γη για λογαριασμό εποίκων στην Κοιλάδα του Ιορδάνη. Για την οποία «πανηγύριζαν» διάφοροι Ευρωπαίοι διπλωμάτες και Άραβες μονάρχες ότι ανέστειλαν την (επίσημη) «προσάρτησή» της. Μεγάλη επιτυχία, αχάριστοι οι ξεσπιτωμένοι Παλαιστίνιοι που δεν εκτιμούν…

Αρμενία

Η Αρμενία συνεχίζει να συγκλονίζεται από οργισμένες διαδηλώσεις ενάντια στον πρωθυπουργό Πασινιάν, που χρεώνεται την ήττα στον πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ είτε ως «αδύναμος» είτε ως «προδότης». Οι μαξιμαλιστικές αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν για χρόνια ήρθαν σε σύγκρουση με την πραγματικότητα του πολέμου, αλλά δυστυχώς η «εκπαίδευση» της κοινωνίας σε αυτές και το εθνικιστικό ντελίριο τις μέρες του πολέμου οδηγούν στο σημερινό κλίμα, που καθορίζεται από την οργή της «εθνικής ταπείνωσης» και θολώνει την αναγκαία αυτοκριτική. Αξίζει να διαβαστεί το κείμενο του Βίκεν Τσετεριάν («Ναγκόρνο Καραμπάχ: Πόλεμος και ήττα» στο Rproject.gr), ως υποδειγματικός απολογισμός της «πραγματικής ήττας»: των χαμένων ευκαιριών για ειρηνική επαναπροσέγγιση Αζέρων και Αρμενίων τα τελευταία 25 χρόνια. Στο στρατόπεδο των νικητών επικρατεί προς το παρόν εθνικιστική ευφορία και φιέστες για την ανάκτηση των (αζερικών) εδαφών που είχε καταλάβει η Αρμενία στον Πρώτο Πόλεμο του Καραμπάχ. Αλλά σε τέτοιους πολέμους δεν υπάρχουν νικητές. Για παράδειγμα, το Μπακού υποχρεώνεται να ζήσει με ισχυρή ρωσική παρουσία γύρω του -ένα ζήτημα που απέφευγε επιμελώς από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και μετά. Πράγματι, αν κάποιος νίκησε ήταν οι κυνικοί υπολογισμοί της Μόσχας να οδηγήσει την εξέλιξη της σύρραξης  σε αναβάθμιση της παρουσίας της στον Καύκασο (και δευτερευόντως της Άγκυρας που ενίσχυσε κι άλλο το ρόλο της στο Αζερμπαϊτζάν). Εν τω μεταξύ, η αναζωπύρωση του εθνικιστικού μίσους (με χυμένο αίμα και εκτοπισμούς -το 1993 ήταν οι Αζέροι που ξεριζώθηκαν, σήμερα που μπορούν να επιστρέψουν είναι οι Αρμένιοι που γίνονται πρόσφυγες) απομακρύνει περισσότερο τη μόνη λύση: την ειρηνική συμβίωση των δύο λαών σε μια ιστορικά πολυπολιτισμική περιοχή…