της σύνταξης...

Στον σχετικό φάκελο, ένα σημείωμα της σύνταξης θέτει το γενικό πλαίσιο με το οποίο στεκόμαστε σ’ αυτή τη συζήτηση. Ακολουθεί μια συνέντευξη του Ιταλού συντρόφου Αντονέλο Ζέκα για την Ιταλία του Σαλβίνι, όσον αφορά τη «νέα κατάσταση» που έχει διαμορφωθεί εκεί. Στη συνέχεια παρατίθενται δύο άρθρα από συντρόφους από το Ισπανικό Κράτος. Ο Μιγκέλ Ουρμπάν γράφει για την αναδυόμενη ισπανική ακροδεξιά, που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες εκφράζεται αυτόνομα στη χώρα της Ιβηρικής, μέσω του Vox. Οι Χάιμε Παστόρ και Μανόλο Γκαρί γράφουν για την κατάσταση στην ισπανική Αριστερά, όπου –με αφορμή κάποια ξεχωριστά κατεβάσματα στις αυτοδιοικητικές εκλογές– ξεδιπλώνεται μια γενικότερη κρίση προσανατολισμού του Ποδέμος. Ο Χρήστος Σταυρακάκης συνοψίζει τη συζήτηση για τη γενικότερη άνοδο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς και προτείνει τους πολιτικούς άξονες αντιμετώπισής της από τη ριζοσπαστική Αριστερά.

Ακολουθεί ο φάκελος για τη Λατινική Αμερική, δίνοντας συνέχεια σε προηγούμενα αφιερώματα. Ο Πάνος Πέτρου σκιαγραφεί τα σενάρια που ανοίγονται για το μέλλον της Βενεζουέλας, καθώς ξεδιπλώνεται το ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα εναντίον της, ενώ δίνει συνέχεια στη συζήτηση εκτίμησης του «μπολιβαριανισμού». Ο Βαλέριο Αρκάρι, σε συνέντευξή του, συζητά το πόσο βαριά υπήρξε η ήττα στη Βραζιλία κι επιχειρεί να ερμηνεύσει την άνοδο του Μπολσονάρο, εντάσσοντάς την στη «μακρά ιστορία» του κοινωνικού σχηματισμού και του πολιτικού αγώνα στη Βραζιλία, ανοίγοντας και την ενδιαφέρουσα συζήτηση περί «νεοφασισμού». Ο Ερίκ Τουσέν και ο Ναθάν Λεγκράν παρουσιάζουν έναν απολογισμό της πορείας των Σαντινίστας στη Νικαράγουα: τις αδυναμίες και τα λάθη της επανάστασης τη δεκαετία του 1980, την πορεία μετάλλαξης του κόμματος τη δεκαετία του ’90 και τις πολιτικές Ορτέγκα μετά την επιστροφή του στην εξουσία, αποδεικνύοντας ότι η σημερινή κυβέρνηση στέκεται στον αντίποδα όσων εξέφρασε η σαντινιστική επανάσταση 40 χρόνια πριν.

Στη συνέχεια του τεύχους, ο Αντώνης Νταβανέλος καταπιάνεται με το ερώτημα «γιατί ηττηθήκαμε τη δεκαετία του ’40;». Με το ΚΚΕ να αναθεωρεί απόψεις για το ΕΑΜ, την Αντίσταση και την τότε πολιτική του Κόμματος, θέτοντας σε αμφισβήτηση «μύθους» με τους οποίους διαμορφώθηκε ένα πλατύ στρώμα αριστερών στελεχών για δεκαετίες, ανοίγει μια συζήτηση για τη στρατηγική που τότε οδήγησε στην ήττα, που είναι πολύτιμη και για τη σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά.

Ο Παναγιώτης Λίλλης καταπιάνεται με μια πολύ καλά κρυμμένη πτυχή της ιστορίας του ελληνικού κράτους, με αφορμή τη φετινή της επέτειο: την εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919, ενάντια στο νεογέννητο σοβιετικό κράτος.    

Την ύλη συμπληρώνουν 4 ενδιαφέρουσες βιβλιοκριτικές. Ο Νικόλας Κολυτάς γράφει για το «ΜαυροΚόκκινο Δεκέμβρη» του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου. Η Μαριλένα Καρρά παρουσιάζει την δίτομη ανθολογία κειμένων του Καρλ Μαρξ της δεκαετίας του 1850. Η Κατερίνα Καλλέργη γράφει για το 1968 στο Μεξικό και το σχετικό  βιβλίο του Κρίτωνα Ηλιόπουλου. Τέλος, η Εύα Παπατζανή παρουσιάζει το «Δημόσιος χώρος, πόλη και εξουσία», του Δημήτρη Πέττα.
Καλή ανάγνωση.