(ολόκληρο στο Rproject.gr)
Ημερ.Δημοσίευσης
Η είδηση: 47 καθαρίστριες/στες που εργάζονται χρόνια σε σχολεία του Δήμου της Αθήνας αποκλείονται από τις προσλήψεις για τη σχολική χρονιά 2021-22 λόγω ιθαγένειας.
Τι άλλαξε; Μια φαινομενικά θετική εξέλιξη: εργασία όχι με σύμβαση έργου αλλά σύμβαση ορισμένου χρόνου για τις σχολικές καθαρίστριες.
Αιτία: Ρατσιστική διάταξη σε νόμο, υπουργικές αποφάσεις, προκηρύξεις θέσεων που εμποδίζει πολίτες τρίτων χωρών να συνάπτουν τέτοιες συμβάσεις εργασίας με τους δήμους.
Η κατάφωρη αυτή αδικία πρωτοεμφανίστηκε την προηγούμενη σχολική χρονιά οπότε δόθηκε μια προσωρινή λύση που κάλυψε τις μετανάστριες/ες με συμβάσεις έργου μόνο για το 2020-21.
Εκτιμώντας το θέμα αυτό ως σημαντικό και πολυδιάστατο, ας το προσεγγίσουμε αναδεικνύοντας επιμέρους ζητήματα όπως αρμοδιότητες τοπικής αυτοδιοίκησης, ιεράρχηση πόρων σε βάρος του κοινωνικού αγαθού της παιδείας, αγορά εργασίας με έντονες ανισότητες (φύλου, εθνικότητας)
Ξεκινάμε με τα δεδομένα του προβλήματος
1.Τα σχολικά κτήρια θα πρέπει να καθαρίζονται επιμελώς γενικά και ειδικότερα σε συνθήκες πανδημίας.
Κάθε χρόνο δίνονταν παρατάσεις προσωρινών λύσεων και τον καθαρισμό των σχολείων αναλάμβαναν κυρίως γυναίκες ντόπιες και αλλοδαπές με ιδιότυπες συμβάσεις έργου χωρίς δικαίωμα άδειας ούτε όταν αρρώσταιναν, πενιχρές αμοιβές ανά αίθουσα που εισέπρατταν με καθυστέρηση μηνών.
Η πανδημία έθεσε πιο επιτακτικά το πρόβλημα που χρόνια έβαζαν όλα τα μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας (διδάσκοντες, μαθητές, γονείς) και φάνηκε καθαρά ότι η μόνη ρεαλιστική λύση είναι μόνιμο, επαρκές σε αριθμό και μέσα, προσωπικό καθαριότητας με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και παρουσία σε όλη τη διάρκεια του διδακτικού ωραρίου (καθαρισμός και απολύμανση αιθουσών και βοηθητικών χώρων).
2. Οι πολίτες τρίτων χωρών που βρέθηκαν στη χώρα μας, ως πρόσφυγες και μετανάστες έχουν ανθρώπινα καθώς και κοινωνικά δικαιώματα (υγεία, μόρφωση εργασία) που πρέπει να γίνονται σεβαστά στην πράξη
Η μη πολιτογράφηση ανθρώπων που έτυχε να γεννηθούν εκτός της Ελλάδας ή από γονείς που γεννήθηκαν εκτός Ελλάδας, αλλά ζουν, εργάζονται, σπουδάζουν, μεγαλώνουν τα παιδιά τους στη χώρα μας είναι αποτυχία της ελληνικής κοινωνίας.
Ο επιπλέον κατακερματισμός της αγοράς εργασίας αποκτά και ξεκάθαρη ρατσιστική διάσταση όταν το δημόσιο (για μόνιμους αλλά και συμβασιούχους) είναι εργασιακός χώρος μόνο για Έλληνες/Ελληνίδες.
Στο συγκεκριμένο χώρο των σχολικών καθαριστριών/στών οδηγεί σε ένα επιπλέον διαχωρισμό μεταξύ μεταναστών/ριών που έχουν πχ αλβανική καταγωγή σε σχέση με αυτές/ους με ρουμάνικη ή βουλγάρικη.
Η διαδικασία της απόκτησης ιθαγένειας έρχεται ως κορύφωση μιας απαράδεκτης και απάνθρωπης πολιτικής, όσες/οι κατάφεραν να επιβιώσουν στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και στυγνής εργασιακής εκμετάλλευσης και να συγκεντρώσουν τα χρήματα για το παράβολο συμμετοχής στις εξετάσεις, συμμετέχουν σε μια διαδικασία διαγωνισμού- τεστ γνώσεων με ερωτήσεις ελληνικής γλώσσας, ιστορίας, γεωγραφίας, πολιτικών θεσμών, και πολιτισμού.
Επιπλέον, με την ισχύουσα Υπουργική Απόφαση καθορίστηκε συγκεκριμένο ύψος εισοδήματος που θα πρέπει να έχει ο/η αιτών/ούσα πολιτογράφηση και μάλιστα επί 3, 5 ή και 7 συνεχή χρόνια, καθιστώντας έτσι αδύνατη την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας για όποιον/α είχε ένα χρονικό διάστημα ανεργίας ή ακόμα και αδήλωτης εργασίας. Συχνά οι οικογένειες αναγκάζονται να επιλέξουν ποια μέλη θα έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν την απόκτηση ιθαγένειας (δεν αντέχουν οικονομικά να πληρώσουν 4 φορές το παράβολο) με αποτέλεσμα οι γονείς και συχνότερα οι γυναίκες να παραχωρούν τη θέση τους στα παιδιά τους.
Επομένως ειδικότερα στην περίπτωση των καθαριστών/στριών ας δούμε το φαύλο κύκλο στον οποίο εγκλωβίζονται: δεν μπορούν να εργαστούν γιατί δεν έχουν την ελληνική ιθαγένεια και ταυτόχρονα δεν μπορούν να αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια αν δεν έχουν εργασία.
Όσες κι όσοι από εμάς πιστεύουμε στην αναγκαιότητα της οργανωμένης ταξικής πάλης από τα συνδικάτα, νοιώθουμε επιτακτική την ανάγκη τέτοια αιτήματα όπως αυτά των σχολικών μεταναστριών/των καθαριστών/στριων, να υιοθετηθούν άμεσα από όλα τα σωματεία εργαζομένων στους δήμους, στα σχολεία, την ομοσπονδία ΠΟΕ-ΟΤΑ και την ΑΔΕΔΥ κι όχι να περιορίζονται σε πρωτοβουλιακές δράσεις ατόμων, συνδικαλιστικών παρατάξεων ή κατά περίπτωση επιτροπών αγώνα.
Τέλος, μετά και την πρόσφατη νικηφόρα έκβαση της μάχης των εργαζομένων της e-food, τονίζουμε εμφατικά ότι «λύσεις» του τύπου οι απολυμένες/οι γίνονται συμβαλλόμενοι του δημοσίου (με ΚΟΙΝΣΕΠ όπως πρότεινε ο Βορίδης στη βουλή και στις ίδιες τις μετανάστριες) ή εταιρείες καθαριότητας αναλαμβάνουν τον καθαρισμό των σχολείων δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές από την σχολική κοινότητα και την ελληνική κοινωνία.