Η αυταρχική στροφή του κράτους τα τελευταία χρόνια είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Όσο οι εργατικές και κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στη λαίλαπα των μνημονίων φουντώνουν, όσο η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να επιβάλει τη στρατηγική της και τα κόμματά της καταρρέουν, τόσο περισσότερο το σύστημα πανικοβάλλεται, με αποτέλεσμα να καταφεύγει στην ωμή καταστολή και στην καλλιέργεια του φόβου, για να πετύχει τους σκοπούς του.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Τα τελευταία δύο χρόνια, παράλληλα με την κλιμάκωση των κοινωνικών αγώνων απέναντι στα αντεργατικά μνημόνια, εμφανίζεται μια ανάλογη ένταση της κρατικής καταστολής. Το τελευταίο καταφύγιο κάθε κυβέρνησης που δεν μπορεί να επιβάλλει την πολιτική της είναι ο αυταρχισμός. Η παραπαίουσα συγκυβέρνηση, εφόσον δεν μπορεί να πείσει την πλειοψηφία της κοινωνίας ότι «πρέπει» να οδηγηθεί στην εξαθλίωση για να σωθούν ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές, επιστρατεύει την καλλιέργεια του φόβου και το τσάκισμα των αντιδράσεων εναντίον της.
Τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης και η διάρρηξη της κοινωνικής συναίνεσης προς την ασκούμενη πολιτική οδηγεί το αστικό κράτος στη σταδιακή μετάλλαξή του σε καθεστώς «έκτακτης ανάγκης». Πτυχές αυτής της μετάλλαξης, όπως η αστυνομική βία, η παράκαμψη ακόμη και των στοιχειωδών κοινοβουλευτικών προσχημάτων, η αντιδραστική στροφή της νομοθετικής και δικαστικής λειτουργίας, η καλλιέργεια κλίματος φόβου στην κοινωνία από τα ΜΜΕ, αποδεικνύουν πεντακάθαρα ότι όσο βαθαίνει η οικονομική και πολιτική κρίση, τόσο περισσότερο οι «από πάνω» θα στρέφονται κατά του «εχθρού» λαού και των αγώνων του.
Ωμή βία
Όλες οι μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών έχουν χτυπηθεί άγρια και απρόκλητα από την αστυνομία. Ανελέητο ξύλο, τόνοι χημικών και δακρυγόνων, κυνηγητό στα στενά, τραυματισμοί και συλλήψεις στο σωρό, επέλαση μηχανοκίνητων τμημάτων μέσα στο πλήθος είναι η τακτική των μνημονιακών κυβερνήσεων για τη διάλυση των συγκεντρώσεων, απέναντι στα οποία οι διαδηλωτές έχουν δείξει αξιοσημείωτη αντοχή και αποφασιστικότητα.
Επειδή οι κυβερνώντες γνωρίζουν ότι οι αντιδράσεις θα οξυνθούν, προετοιμάζουν το στρατό για την καταστολή διαδηλώσεων, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ για αντιμετώπιση «ασύμμετρων απειλών» σε αστικό περιβάλλον. Εκτός από την περσινή άσκηση στο Κιλκίς, τον ερχόμενο Νοέμβρη προγραμματίζεται ανάλογη δραστηριότητα στρατιωτικών μονάδων, ενώ την εμφάνισή του έκανε και ιδιωτικός στρατός(!) που διοργανώνει σεμινάρια για «επιχειρήσεις υψηλής έντασης σε περιοχές υψηλού κινδύνου».
Πριν από κάθε πορεία, ασφαλίτες και ένστολοι προβαίνουν σε εκατοντάδες εξευτελιστικούς ελέγχους, προσαγωγές και συλλήψεις «προληπτικού χαρακτήρα» για να σπείρουν το φόβο, κυρίως σε νεολαίους. Τις τελευταίες μέρες και ιδιαίτερα μετά τις 12/2, έχουν πληθύνει οι καταγγελίες για βίαιες προσαγωγές, παρακολουθήσεις και στοχοποίηση αγωνιστών, πολιτικών και κοινωνικών χώρων, με σκοπό να καταπνίξουν τις φωνές όσων μάχονται για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι επιθέσεις κατά της Αριστεράς και του κινήματος τόσο από τα κανάλια, όσο και από τα έδρανα της βουλής, επιδιώκοντας την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων.
Τρομοκρατία
Σε κάθε κινητοποίηση η αστυνομία κλείνει τους σταθμούς του μετρό στο κέντρο της Αθήνας, αφενός για να αποτρέψει τη συμμετοχή του κόσμου στις διαμαρτυρίες, αφετέρου για να παγιώσει μια ατμόσφαιρα τρόμου στην πόλη. Όλο το κέντρο θυμίζει τις στρατοκρατούμενες ζώνες της Δ. Όχθης της Παλαιστίνης. Χιλιάδες πάνοπλοι ράμπο της ΕΛ.ΑΣ. καταλαμβάνουν κάθε γωνία και στήνουν μπλόκα. Οι διαβόητοι ΔΙΑΣ κυκλοφορούν προκλητικά στους δρόμους σαν συμμορία μηχανόβιων. Τα Εξάρχεια βρίσκονται σε μόνιμο αστυνομικό αποκλεισμό και οι κάτοικοι της περιοχής μπορεί να βρεθούν στη ΓΑΔΑ, αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή την κατάσταση.
Αστοί πολιτικάντηδες και καθεστωτικά ΜΜΕ επικεντρώνονται συνεχώς στις όποιες καταστροφές τις ημέρες των μαζικότατων και δυναμικών απεργιών, καλλιεργώντας φοβικά σύνδρομα. Η προσπάθεια να περάσουν το μήνυμα ότι οι διεκδικήσεις και η αντίσταση των εργαζομένων και της νεολαίας θα φέρει το «χάος» γίνεται πλέον απροκάλυπτα. Όπως σημειώνει και η ανταπόκριση του «Spiegel» από την Αθήνα: «… θα πρέπει να κερδηθεί η συναίνεση ή η ανοχή του λαού για την επικείμενη σκληρή τακτική που θα ακολουθήσουν οι δυνάμεις ασφαλείας κατά της συνεχώς αυξανόμενης αντίστασης των Ελλήνων».
Εξίσου χυδαία είναι και η πρόσφατη πρακτική της αστυνομίας να δημοσιεύει φωτογραφίες συλληφθέντων (με εμφανή τα σημάδια κακοποίησης από την αστυνομική «φιλοξενία») προς διαπόμπευση και παραδειγματισμό. Συγχρόνως, διοχετεύουν στο διαδίκτυο φωτογραφίες από επεισόδια και ζητούν, όποιος γνωρίζει τους εικονιζόμενους σε αυτά, να επικοινωνήσει με τις αστυνομικές αρχές, νομιμοποιώντας το χαφιεδισμό. Πρακτική που εφάρμοσε σε μεγάλη κλίμακα και η βρετανική αστυνομία, κατά την διάρκεια της εξέγερσης στο Λονδίνο τον περασμένο Αύγουστο.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι σε καμιά από αυτές τις φωτογραφίες δεν διακρίνονται τα χαρακτηριστικά όσων αναζητούνται. Όπως επισημαίνει η Ένωση Φωτορεπόρτερ, εκτός του ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα η ΕΛ.ΑΣ. να χρησιμοποίει το προϊόν της δουλειάς των φωτορεπόρτερ, η αστυνομία επιχειρεί τη στοχοποίηση των φωτορεπόρτερ. Εφόσον με το ξύλο και τις απειλές των ΜΑΤ κατά των φωτογράφων, εκείνοι δεν σταμάτησαν να απαθανατίζουν τις αστυνομικές αυθαιρεσίες, γίνεται προσπάθεια να εμφανιστούν σαν «συνεργάτες» των αρχών, οπότε οι διαδηλωτές μπορούν να στραφούν εναντίον τους και οι μπάτσοι να γλιτώσουν από την ενοχλητική παρουσία τους.
Νομική ασυλία
Εκτός από την άμεση καταστολή, κυβέρνηση και τρόικα διαμορφώνουν και το ανάλογο νομοθετικό και δικαστικό πλαίσιο, ώστε να «καλύψουν» την αυξανόμενη καταστολή και να περιορίσουν και άλλο τα δημοκρατικά δικαιώματα. Μετά τους τρομονόμους, το «ιδιώνυμο» για την κουκούλα, τις εξοντωτικές ποινές ακόμα και για γκαζάκια, τώρα προστατεύουν με νόμο την αστυνομική βαρβαρότητα.
Ο Παπουτσής, λίγο πριν φύγει από το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ., πέρασε διάταξη που καταργεί τη διαδικασία του αυτόφωρου για πλημμελήματα και πταίσματα ένστολων, όπως π.χ. αυτά που διαπράττουν οι αστυνομικοί στις διαδηλώσεις (εξύβριση, σωματικές βλάβες κ.ά.), τα οποία διώκονται κατ’ έγκληση. Πρόκειται για πλήρη νομική ασυλία των καλόπαιδων των ΜΑΤ, αφού οι συνεχείς αναβολές και οι γνωστοί χρόνοι εκδίκασης των περιστατικών αστυνομικής βίας θα οδηγούν σε παραγραφή των αδικημάτων. Αν αναλογιστούμε τη σημερινή ατιμωρησία των μπάτσων, παρά τις εκατοντάδες καταγγελίες με αδιάσειστα στοιχεία, με τη νέα διάταξη θα αποθρασυνθούν εντελώς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Την ίδια στιγμή προετοιμάζουν νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, ενώ μόνο τυχαίες δεν είναι οι συνεχείς ερωτήσεις βουλευτών του ΛΑΟΣ και της ΝΔ και οι φωνές του Καμίνη για τις «συνθήκες ανομίας» περιοχών του κέντρου, που οδηγούν σε πογκρόμ κατά μεταναστών μικροπωλητών έξω από τη Νομική και την ΑΣΟΕΕ (παραβιάζοντας και το πανεπιστημιακό άσυλο).
Απάντηση
Ο αυταρχισμός του αστικού κράτους, που βαθαίνει μαζί με την κρίση, εντείνει την αναζήτηση για το πώς απαντάμε σε αυτή τη βαρβαρότητα. Η στρατιωτική αντιπαράθεση, που έχει επιλέξει μια μεγάλη μερίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, δεν δίνει λύση. Άλλωστε, η επιχειρησιακή ικανότητα των κατασταλτικών μηχανισμών είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από εμάς.
Η μαζική και οργανωμένη αντίσταση του εργατικού κινήματος για την ανατροπή των μνημονίων και της συγκυβέρνησης, η απαίτηση για διάλυση των ΜΑΤ και αφοπλισμό της αστυνομίας, ο αγώνας για διεύρυνση των δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων ντόπιων και μεταναστών, η αυτοάμυνα του κινήματος και η περιφρούρησή του από κάθε επίθεση, η αλληλεγγύη σε κάθε θύμα και διωκόμενο των κρατικών μηχανισμών, είναι άμεσα καθήκοντα για τα συνδικάτα και την Αριστερά.